De vogeltjes floten vanochtend hun mooiste deuntje voor mij, om mij te begeleiden bij de moeizame start van de dag. Ik maakte me een beetje toonbaar voor de boze wereld buiten mijn veilige thuisplekje, om met tegenzin mijn wagen tot bij de autokeuring te rijden. Een karweitje dat echt geen feest is en urenlang kan duren. Kostbare verloren tijd. Met chagrijnig personeel dat zich verheven voelt boven de gewone-man-met-de-auto.
Rond 06.00 uur begaf ik me op weg naar het keuringsstation Hechtel-Eksel. Ondertussen genoot ik van het mooie ochtendgloren. Een verneveld zonnetje kwam bescheiden piepen aan de einder van uitgestrekte weilanden, een slaperig en bedauwd schilderijtje was het geheel.
Bij aankomst bleek dat er nog een heleboel andere mensen vroeg uit de veren gesprongen waren, om als eerste gekeurd te worden. Of afgekeurd.
Terwijl de rijen tergend langzaam opschoven, merkte ik een klein prompt madammeke met een klein zwart autootje dat op een lege rijstrook kwam aangereden alwaar ze zich klem reed. Na een klapke met de steward werd madam geloodst tot bij de poort om vóór haar beurt naar binnen te mogen rijden. Vóór haar beurt van vele anderen die al meer dan een uur aan het wachten waren.
De asociale truc met de foute rijstrook was gelukt. Madam kreeg een voorkeursbehandeling. Toen de bestuurster uitstapte herkende ik haar meteen (foto)... Tja, eerst IK en dan alle andere mensen.
|