Kerstmis 1999. Naar jaarlijkse gewoonte vierden we kerstmis op kantoor, enkele dagen voor de kerstvakantie, en uiteraard tijdens de diensturen. Even doorbijten, dacht ik bij mezelf, om te overleven te midden van al mijn linkse lulcollega's.
Zij troffen alle voorbereidingen, sloofden zich uit in het keukentje van de refter en deden alle aankopen om de innerlijke mens te soigneren. Allerlei drankjes en bolvette hapjes werden ingeslagen. Hoe meer hoe liever. En niet te vergeten de geestverruimende drankjes om de echtelijke miserie in hun huishoudesn te vergeten. Ja, er waren bij die echt niet de juiste partner gekozen hadden. Ach ja, het huwelijk is een gok en het is een kunst om er wat van te maken.
De inzet en inspanningen van mijn collegaatjes waren niet onvoorwaardelijk. Er was de schijn van barmhartigheid en liefdadigheid, maar er zaten addertjes verborgen in 't gras. Luister maar.
Met de financiële bijdrage van alle collega's trokken drie collega-dames naar de Delhaize even verderop om daar uitgebreid met volle winkelkarren naar buiten te komen. Steeds dezelfde dames profileerden zich als bekwame organisatoren van personeelsfeestjes. Zo was er Edith S., Huguette D.F. en Annie B., die ook altijd nableven om op te ruimen en overschotjes naar hun kofferruimte weg te dragen.
Het werd een heel erg sober kerstfeestje. Helemaal niet uitbundig zoals de royale boodschappen voorspelden. Kwam daarbij dat er ook nog eens rekening gehouden moest worden met de Turkse tolk, een moslima, met alle complimenten en aanstellerij inbegrepen, zij wenste aangepast voedsel. Halal en zo van die gekke dingen, in plaats van zich aan te passen en te eten en drinken zoals ieder normaal mens doet.
En toen zag ik drie reuzenkerststronken passeren richting frigo. O, als eieren zo groot! Wauw!... Maar wat zag ik op mijn bordje? Een centimeterdun sneetje van de kerststronk. Dat was alles. Een centimeterdun sneetje. Een flinterdun lapje.
En 's anderdaags stond er een lege frigo in de refter. Al het lekkers dat restte was verdwenen. Foetsie! Een hele camion eten en drinken zomaar weg... Het ligt nu in de ijskasten van de huishoudens van Edith, Annie en Huguette.
|