Ik ga voorzichtig proberen de onderliggende motieven te ontrafelen die de familie Pirmez uit Namen aangezet hebben om in hun woning bedden op te maken en gastendoekjes klaar te leggen voor een Syrisch gezin uit Aleppo. Voor Mohammed, zijn vrouw en hun twee kinderen.
Er klopt iets niet, wat drijft mensen om de barmhartige samaritaan uit te hangen? Wat schuilt er achter hun ongemeen liefdadig initiatief om vreemdelingen in huis te halen? Op het eerste zicht lovenswaardig en edelmoedig, maar het is een sublimatie van duistere drijfveren.
Dochter Emilie leerde Mohammed vorig jaar kennen toen ze met hem een appartement deelde tijdens haar Erasmus in Istanbul. D'r moet iets gebeurd zijn tussen die twee, een overgesprongen vonk of zo, waardoor dochter Emilie is beginnen door te trappen: "Mohammed en zijn gezin zijn mensen met een gouden hart, die veel voor ons land kunnen betekenen. Mohammed wil zijn kinderen een goede toekomst geven en daarom wil hij met een visum naar Europa komen..."
Het begin van verdwazing. Dochter Emilie maakte indruk op haar moeder met euforische verhalen, overgoten met een sentimentele saus, over Mohammed en zijn gezin. Waarop moeder Auriane bedwelmd raakte en besloot zich over hun lot te ontfermen... Auriane en Emilie, twee geflipte vrouwen met een steekje los. En daarop baseert de Raad voor Vreemdelingenbetwisting zich om te stellen dat het Syrisch gezin recht heeft op een visum.
De familie Pirmez verwijt Theo Francken dat hij "een gezin in nood niet wil helpen". Ik neem aan dat Francken ook wel zijn twijfels heeft over de 'vriendschapsbanden' tussen het Syrische en Belgische gezin...
|