Ilse V. was mijn naaste medewerker en assistente, zo ergens in het PMS-centrum van de jaren 80. Zij was enthousiast en geëngageerd, had geen moeite met haar ondergeschikte positie, maar opteerde voor de krullebolletjes en de bruine velletjes. Dat was haar grote handicap. Rare goestingskes en zo, die niet in bedwang konden gehouden worden. Met handen en voeten legde ze me ook nog de voordelen uit van het gebruik van een Turkse tolk in de scholen. Vergeefs natuurlijk. De islamlessen vond ze ook een goeie vondst. En het eerste migrantenproject stond ze luid applaudisserend toe te juichen... Waarom geen onderwijs in het Turks?!
Ilse raakte verliefd op een verse man, tralalie tralala, dus gingen die twee trouwen, en nog wel in de maand juni, de drukste maand van het schooljaar. Een hele maand juni was ze foetsie. Op huwelijksreis, naar exotische toestanden... En het daaropvolgende jaar in de maand juni was ze alweer weg, want dan had ze bevallingsverlof, en het jaar daarop alwéér, want toen werd hare tweede kleine geboren... Drie opeenvolgende jaren in de maand juni, de drukste periode, verdween Ilse!
Omdat Ilse niet vervangen werd, knapte ik haar werk op, waarna de baas mij een sabbatjaar beloofde. Voor een sabbatjaar moet je iets over hebben, dus zonder te mopperen werkte ik voor twee. Het beloofde sabbatjaar kwam er echter niet, ik kon ernaar fluiten en op mijn buik schrijven ook... Nu zal Lieve eens uit de doeken doen hoe ze wraak nam. En die wraak was zoet en goed voor het gemoed.
Om te beginnen onderschepte ik alle mogelijke briefwisseling en schriftelijke berichtjes voor migrantenwerksters. De Turkse tolk merkte nog op dat het een kalme periode was, weinig vergaderingen en andere blabla-bijeenkomsten. Vervolgens gaf ik telefonisch foute inlichtingen door wanneer een of andere migrantendienst iets wou weten. En of dat nog niet genoeg was, verduisterde ik cruciale dossiers die in de geduldige papiercontainer verdwenen. Mijn genoegdoening was compleet toen ik buiten verdenking nog een poosje kon doorgaan met de boycot. Mijn ingenieuze acties waren een schot in de roos!
Nu is Ilse V. werkzaam in een soort stedelijke dienst waar 'Diversiteit' bejubeld wordt. 'Het Waarderen van Verschillen' roepen ze daar luidkeels. En ondertussen zeggen ze dat iedereen gelijk is...
|