KAATSEN MET “DE VLIEGENDE BAL”

Inrichter Gustje Mestag, 1915, Voorzitter Georges De Leije, Onder Voorzitter Lucien Desery, Secretaris Louis De Lentdecker, Commisaris Gabriel Van Wesemael, Leden Armand Cadron, Julien Van Ranst, Desiré Ringoot. (…)

Aanvraag tot vergaderingen kaatsspel aan d.d.b. geweigerd, dan aan Fr. V.D.V. die persoonlijk was gegaan naar de commandatuur, toelating gekregen, zoude zelf komen zien en moesten uitleg door een van ons leden krijgen,

er waren 3 officieren. Ze waren op ne goeie moment gekomen, Leon De Wael die toen brouwde in Zele bij M^me Debus, had een misbrouwsel, te veel sacarine gebruikt, t was juist brusselse faro, gaf een vatje gratis voor de kaatsers en hereleden en ik maakte hun wijs: t is Brusselse faro.

We ware goed aan t spelen en drinken, zoodat er leven in t spel was en die heere hun goed amuseerde, krege eeen farotje mee zoo als de kaatsers en moeste geen aanvraag nimmer doen zoo min als vergaderinge.

We mochte zelf lutten geven ten voordeele onzer krijgsgevangen en kwamen zelf kijken. Den 17.10.15 wierd ons reglement gesticht en gaven we alle 8 dagen kaatslut op de Markt, toen speelde we voor de wacht, vroeger was het vóór het soldaten heim en mijne kant.

Dien tijd tegen de volgende ploegen: St. Gilles met de Mathijse, er waren er toen 4, de gebroeders Goossens, Appels: ploeg Van Gars, Berlaere: ploeg Jules Sacré, die kwamen bij ons spelen en wij bij hun.

Onze club moest zich voor geen ander achteruit zetten, want de Mathijse met hunne Frans Bliek, De Kinder en Nolleke hadden hun handen vol tegen onze Mang Cadron, Lucien Disery, Gustje Mestag, Nuuke De Geest, Louis De Lentdecker, Cobbe, Rike Vercammen, Fonske Goossens

we konnen gemakkelijk alle zondagen 2 ploege in lijn stellen. Waar we altijd mochten optellen, was den drol, onze kaatsensteeker (…).

Hier volgen de namen der spelers die alle Zondagen de lutten bijwoonde: Benuú De Geest, Julien Van Ranst, Gustje Mestag, Gustje Van Driessche, Charles Van Driessche, Emiel Van Ranst, Pol Gijssels, Gabriel Van Wesemael, Louis De Lentdecker, Armand Cadron, Eug. Vertongen, Marcel Kelbaert, Georges De Leije, Lucien Disery, Pierre Dieltjens, Cobbe, Leon Mestag, Arthuur De Saert, Leon Steppé, Désiré Ringoot, Jhon Bal, Henri Vercammen, Fonske Goossens Eereleden: Frans Clercq, Clement Kelbaert, Désiré De Wolf, Willem Loret, Lucien Van Buggenhout, Leon D’Hollander en Den Drol, kaatselegger.

Hier ziet Ge dus dat ik altijd het kaatsen lief heb gehad en voeg er bij dat ik 60 jaar telde, toen ik nog ben opgetreden als remplaçant in Lebbeke aan de kerk, pompiers Dendermonde tegen deze van Lebbeke,

GUSTJE EN DE RONDE VAN FRANKRIJK

Hier ga ik voort met eenige streken uit te halen, maar t’ was in t’ buitenland gedurende de ronde van Frankrijk, toen Sylvaire Maes de ronde had gewonnen.

Ik vertrok met Louike Roels om 4 uur s’ morgens vroeg, na de vrâ beloofd te hebben s’ avonds tussen 5 à 6 uur terug te zijn, maar we vergaten den dag te bepalen, we hadden er spoed bij gezet, t’ was juiste uur maar Dinsdags nadien.

We hadden veel last aan de franse grens, cognac hadden we al geproefd bij de Belgen, maar chez nous en France c’ etait du pernoud blanc et jaune en om voort te rijden waren we verplicht een flesch champagne te drinken

ze verwachten ons maar in Montruil pour le diner à 12 heures.

Dus hadden we al den tijd om in St Quantin het beiaard concert bij te wonen, onder ons gezegd t’ was nen andere klank en beter uitgevoerd dan hier bij ons, en dit door een fijn geglaceerd pernoudje te lusten.

De volgende stad waar onzen auto niet voorbij kon t’ was juist een schoon groot hotel, confort pic fijn, pernoud blanc et jaune extra, instalation café moderne, mais W.C. over de stok à la mode Française, pas appétisante.

De volgende arrêt was juist de oude Mert van Brussel, mor in ne vuilleren toestand, genaamd marché des puces, daar hadden we geen goesting om onzen anker binnen te laten vallen, t’ was nogtans dicht bij Parijs.

Om 12 uur stipt vielen we binnen, want t’ eten stond klaar, alsook den drank, we moesten rap alles binne wringen, snel weg rijden, t’ was den arrivé tour de France.

Daar zal ik niet veel over klappen, dit moet men bijgewoond hebben, t’ was het jaar dat Sylvair Maes de ronde had gewonnen, een raad wil ik geven, indien u de koers wil zien, vraag uw kaarten op voorhand en vertrekt den dag op voorhand of ge geraakt zelf niet tot in of aan de velodrom, autos zijn er niet meer te vinden in gans Parijs.

De koers gedaan kunt u den uitslag weten, want ge hoort er niets anders dan: edition special de la course, champion Sylvair Maes, en in de cafés spreekt men niets anders dan van de course, maar wij niet, we vlogen naar huis om op ons gemak goed te soepeeren en nadien eens uit te vliegen.

In Parijs gaan die uren sneller voorbij dan hier bij ons, dat hebben we in Montruil ondervonden waar we op den Bunt nen hogen berg gingen uitrusten, om vandaar de schoonheid der stad te gaan bewonderen.

Aangezien Parijs onder ons lag en schoon verlicht was, probeerden we de lichtjes te tellen, maar we zagen ze wel in t dubbel, we kwamen niet overeen met het getal en we gingen om raad vragen in een klein cavitje beneden den berg, t’ was juist tussen drie à vier uren van de morgend en ik stak maar de deur open of ik hoorde al: wel Gustje Mestag, wa kom de gei hier doen,

da was na een boerke van Grembergen, nog al wel dat er geen Francayzeke bij ons was of we waren verraden.

Ik zeg: Louis t’ is tijd om naar huis te gaan en wat te gaan rusten, van slapen was geen spraak, de perno verzette er zich tegen en de warmte De vensters wijd open en dekens hadden we niet noodig, mijnen bijslaper lag met zijn gros caisse bloot gereed om op te kloppen, hetgeen ik ook deedt al zingend: onze club door iedereen bekent enz., ons Dendermonds strijdlied, t’ ros beiaerd maakt zijn ronde, dus al vlaamse liedjes en zulks in de gebuurte van Parijs.

Ge moet niet denken dat men in een klein stad alleen maar curieus is, al wat voorbij ging, bleef staan en de kop naar omhoog

CAFEVOETBAL

Het viel al eens vóór dat er na de repetitie een voetbalmatch in de café gespeeld wierd, met krijt was rap een plein geteekend, maar nu nog nen bal

 t’ is niets, zei Dook, en gaf zijn hoed,

het wilde nu juist lukke, Staaf deé en dribbeling en t’ was gool, niettegenstaande een majesteuze duikeling van keeper Dook

 en den uitslag was de rand aan de voet, en den bal in de gool,

 maar wat nu gedaan zonder hoed en thuis nu.

De godelijke voorzienigheid had raad gegeve: den hoed met de wind in den dender gevlogen.

Ik weet niet hoe het uit is gekomen, maar t is toch lang na dien dat moeder de vráa geweten heeft dat broer Staaf de centervoor was in dien memoriabele voetbalmatch.

GUSTJE EN DE KOSTER

we zijn den 1 Augustus 55, dus 50 jaar gelejen, t jaar toen ik den eerste maal in t huwelijk trad en de koster kwam voor de betaling,

ik zeg: J…, dat doe ik niet, van jongs af zing ik op de hoogzaal in de groote kerk, ik was er als zanger soprano, Tenor basse onder t’ bestuur en orgelist van Louis De Bruijne, zelf de orgel in gang gezet door het in gang zetten met het trappen van den blaasbalk, concerts gegeven met de koninglijke Harmonie, bij St. Cecilia feeste tot wanneer er verbod was gekomen van de Paus, ik zeg: neen J., dat betaal ik niet en hij was verplicht drie dagen nadien te komen, dus na mijn trouwdag.

T’ volgende was bij een begrafenis, die kan ik toch niet optellen hoeveel ik er heb bijgewoond, maar wat ik ben tege gekomen, vergeet men moeielijk, t’ was bij het rond gaan met de schaal

een dame die nevens mij zat, vroeg me: Gust, hebt U geen klein geld, ik heb niets dan groot en nog nen dubbele frank en dit is nu toch te veel,

ze gaf dien dubbele frank en vroeg aan de koster dien te wisselen,

hadt hij die dame niet verstaan of niet gehoord, weet ik niet, in t uitgaan van de kerk zegt die dame: Gust, als ge die 2 franks kunt terug krijge, geeft 50 centiemen en t overige is voor u.

Het duurde niet lang of ik had de koster te pakken, ik wist waar hij zijn pâle âleke kwam drinke, maar van terug betale was geen spraak.

Ik heb van morgend nog die Dame gezien en dien toer van den dubbele frank verteld en ze herinnerte heur nog zoo goed of het ware maar van gister gebeurd.

GUSTJE WORDT 75

Hier iets over de schuttersmaatschappij De Verbroedering, bij mijn 75^ste verjaardag als Deken zoowel als tot op heden.

Van s’ morgens af kreeg ik een geschenk van wegens de soepdrinkers employés van t’ stadhuis, een kistje fijn cigaren, alsook een kaartje met gelukwensen.

T’ was maandag, dus wekelijkse schieting, niemand wist hoe oud ik was, maar het moest toch verklapt geweest zijn van ne stadhuis man, want binds de repos wierd er nen brief afgelezen, vermeldend een groot deel van mijn deugenieterijen, alsook een gerbe (ruiker, jp)

in mijn tijd heb ik er veel gekregen, maar zoo een schoone heb ik nooit gezien. Brussel, Gent of Antwerpen konnen er een punt aan zuige, model zoo als een harp, gegarnierd met de schoonste poreien, hoeveel er op stonden, weet ik niet.

ze waren er op genageld, op elk stuk was een bloemtje, stadskleuren wit en rood, even veel selder, eenige wortels en ajuinen, de schoonste vruchte van t’ land van den akker, het geraamte in hout, de garniseur kwam van het huis Takkaert, pijlraper der club.

T’ laatste van den brief sprak dat het u goed moge smaken, hier nen bon, nen halve kilo rundvleesch, nen halve kilo verkevleesch, een portie goie bunen, genoeg voor ne ferme hutsepot, te halen bij Frans De Smet.

Ik was verplicht een dankwoordje te sturen, deedt het in zulk aandoende woorden dat menig traantje van de wangen rolde bij zoo ver dat met het drinke van een potje alles weer op zijn effe kwam.

Gustje, kampioen in het bijwonen van begrafenissen

hier begin ik met Dendermonde waar ik op eenen dag 4 begrafenissen heb mee gemaakt: eerste in t gasthuis, een in de Groote kerk, eene in Grembergen en de vierde was Papa Frans Roman, mijn geweze patroon en eigenaar van het huis waar ik jaren woonachtig was geweest.

Drie heb ik verscheidene malen mee gemaakt, maar ééne is me altijd bij gebleven, t was de laatste in St. Gilles binnen.

T’ was den hoogsten dienst: daar was de familie in grooten tenu en de Heeren allen per chapeau buse, groot verschil met de eerste in t’ gasthuis, den 2^de in de groote kerk om 9 uur, daar waren we tegenwoordig met de volgende vrienden, ze moesten ook naar de begrafenis van den bestuurder la banque d’ Alost, Brusselsche straat: çuuke De Mickser, Jules De Pauw, De Kinne Dieltjens, Jan uit de barak, Willem Loret en natuurlijk ik.

Na den offer langs de Markt zegt Jules De Pauw: w’ hebben nog tijd, we gaan eerst eene pakke bij de Gust.

Jan uit de barak weigerde, die was gewoon een druppel te drinken, de Kinne pakte t’ woord: wie zegt da, de Gust heeft er wel en nog al ne goeie cognac en de man van Mie Pijp kwam mée en ik was al weg en verwittigde Tante Irma, die woonde in de casernestraat,  rap een druppelglas, een weinig azijncafé in met veel water,

de mannen stonden aan den toog en ik riep; Jan, kom aan de kelder trap, drink rap uit, want er zouden accisiens kunnen komen, ik houdt daar niet aan, want ze kunnen langs twee kanten komen en roef, de cognac - ik wil zeggen de gedupte cofie - was binnen

Die éen entrasie was maar voorbij of we stonden al voor de deur van patissier Oosterlinck, eerst en vooral al wie we zagen, stuurde we naar Mie Pijp achter de prijs van dien speciale cofie, kinders stuurden we in de naam van moeder.

Ja, de vra wist niet wat er gaande was en maakte heur lastig en hing er soms al eens ééne g… aan en t was maar na de begrafenis dat ze geweten heeft waaraan het paard gebonden was, toen die artiste bij Jan ne café cognac vroegen.

Hier kwam t’ schoonste aan, de familie kwam toe, t’ waren bijna alle van Wieze, de laatste kwam per hoogen hoed met een ferme cigaar in de bek en al rookende, t’ was maar eerst, toen hij t’ lijk ging groete dat hij zijn hoed afnam en de brandende cigaar op de straat kwam roeien.

Het eerste, wat de Kinne zegde: t’ is te pardonneere, ze zijn van Wies, maar durf hij met zijnen hoed in de kerk gaan, is hij verwisseld,

hij hadt de gelegenheid niet, want hij is bloothoofds binnen gegaan en eerst hoed in zijn auto gelegd.

Daar het lijk naar Wies wierd vervoert, zijn we gegaan tot aan de statie, een gelegenheid om onzen anker eens te laten vallen bij çuuke De Mickser en t’ spel was weer aan gang: ne café cognac, er zaten nog eenige boeren binnen, die het lijk gingen volgen tot in hun dorp, en çuuke blies in de Kinne zijn ooren: mijn vra is ook van Wies en zegt eens wat we tegen zijn gekomen.

De boeren stonde recht om te vertrekke en Leon met zijn onnoozel gezicht vroeg: is da waar als er iemand in Wies sterf, men overal chapeau buse gaan leenen,

was het nu het gevolg van het zegge van de Kinne weet ik niet, in ieder geval allen zijn buiten gegaan met den hoed in d’ hand.

OPTREDEN VOOR ANTWERPSE VLUCHTELINGEN

hier begin ik over de vliegende bommen in Antwerpen, vluchtelingen uit die groote stad kwamen naar Dendermonde en Wetteren

Deze die in Wetteren waren gevlucht, richte een comiteit in en besloten een bonten avond in met inrichte van nen tombola die rijkelijk bedeeld waren met gifte, geschonken door de gemeente.

Den organisateur was Marin Van Damme,  die vroeger nog in Dendermonde had gewoond en lid geweest was van de Rosiers

t was mijn intieme vriend en sprak me aan: Gust, ge moet me helpen, ik moet mannen zoo als gij en de kleine trip hebben, we zijn vluchtelinge uit Antwerpen en moeten zien wat geld te verzamelen en zoo min mogelijk kosten maken.

Marin die me jaren lang kon, was al zeker van mijn en deze van de kleine’s toestemmingen

 de reklaam begon. Den zooveelste datum rappeleer ik me niet meer, groote bonten avond, matiné en soiré, treden op de 2 beroemste humoristen uit Dendermonde, namelijk Gustos en Robertos, onze photos verschenen in de zaal en buiten, t was in de groote cinemazaal bij de statie Wetteren.

Met de reklaam die er gemaakt was, waren we al zeker van den bijval. Zaterdagavond herhaling voor de nummers die moesten uitgevoerd worden, wij waren natuurlijk de laatste, we mochte maar een nummertje doen en t was al: stop, we gaan die heeren naar hun logement doen, en gans het comiteit kwam mée zonder de vrouwen, maar wel met den organisateur Marin. (…) Waar we zeker van waren, was dat den diner gereed stond, konnen beginnen, en naar de zaal gaan voor ons voor te bereiden voor de matinée, de zaal was propens vol.

Het publiek was zoo danig tevreden dat ze nog kaarte vroegen voor de avond vertooning, wat ons aangaat, wij hebben kunne ne sandwich in d’hand nemen en terug de scène op. (…) Waar we de grootsten bijval hebben mée gehad en waar we op de scène zijn mee gephotografeerd, was De Ridders van den Nacht en de Groote en de kleine.

T’ is spijtig dat we niet zijn gephotograffeerd na die gelukte feest en in ons logement, daar waren het de echte nachtridders, ditmaal was er t’ vrouwvolk bij, t was niet van naar huis gaan, maar wel en naar huis niet gaan, zoo lang er flessen op den toog zullen staan, en zoo was het ook.

t’ was al onder de morgend, toen gans de klik aan al de kamers een serenade gingen geven er was maar een die niet kon mée lachen, t was de zoon die was klerk in t’ ministerie en die moest er vroeg uit.

Voor Gustos en Robertos gaf het niks, we moeste den eersten trein op

 t Was Maandag Marktdag, we ware tevreden de zure gezichte niet te moeten zien van de gebure die ook niet zulle moeten slapen hebben.
We waren content weer eens een goed werk gedaan te hebben

GUSTJE, KAMPIOEN IN HET BIJWONEN VAN BEGRAFENISSEN

Ik zal maar eens spreken over hetgeen ik ben tegen gekomen binds de begrafenisse hier in Dendermonde waar ik kampioen ben en elders.

Hier is nog iets uit de geschiedenis van binds den oorlog 14-18.

L. De Beul wierd geroepen bij een vrouw die overleden was in Appels, zijweg recht over Hermans den brouwer, dien zelfde nacht stierf de man

dus twee lijken, 2 doodswagens, twee begrafenisse, zelfden dag en uur

Het was in t volle van de winter: buite de familie geen mens, uitgenomen Gustje Mestag en L. De Beul

wij volgde den tweede doodswagen, het was eenig, geloof me vrij

De mis was gedaan en t was nog pikdonker, maar geen leege maag, t was wel rationeering, maar ik zeg: L., ik weet waar we een kleintje kunnen vinden en we vonden er ne grove boterham bij met varkensgekapt en ze waren zoo dik gevuld dat we moeite hadden om onzen bek t’ openen.

Die Louis De Beul ziet, kan er eens over praten T ’is de begrafenis van Appels in den donker van die 2 lijken, man en vrouw

Van jongs af volgde ik de begrafenissen met de volgende personen, ik zal ze opnoemen volgens de verdiensten, natuurlijk met ik op kop als kampioen: 1 Gustje Mestag, 2 Willem Loret, 3 Leon Segers wisselagent, 4 Gust Cambier die woonde toen in den Burgerskring Beestemarkt, hier vergeet ik nog te zeggen dat Leon Segers op de Vlasmarkt woonde rechtover de Paterskerk en Gustje Mestag aan de Denderbrug en voor t’ slot de kinne Dieltjens.

Hier volgen de stede en gemeente, alleenlijk diensten bijgewoond bij vrienden, St. Gilles bij Dendermonde, Grembergen, Appels, Lebbeke, Moerzeke en Castel, Zele, Lokeren, Overmeir, Audegem, Hamme, Schoonaerde, Buggenhout, Berlaere, Hamme Zogge, hier heb ik de fonezie gedaan van klokkeluider bij de begrafenis van ne zekere Bogaert en nog al met muziek en wilt U soms mijn naam vinden en ge kunt op de hoogzaal geraken, daar zult Ge die klokkeluider vinden, een stieltje dat ik niet meer zal herbeginnen, meer dan 40 minuten aan het ziel der klokke en nog al met 4 man en dit spel heeft geduurd zoo lang of den offer: zoo veel volk buiten als binne de kerk, ne schrikkelijke warme zomerdag, ik zeg u maar da, en dit voor ne vriend.

Hier ben ik maar bij de naast bij gewoonde begrafenissen, maar de volgende waren wat verder: Mercxem, Antwerpen, Boom, St. Amands, Opderp, Opstal, Ukkel, Brussel Jette St. Pierre, Assche, Gasthuis Lebbeke, Gent, Wetteren.

GUSTJE IN DE REVUE

Record Revue Halt op 21.7.32 was ik weer van de partij

2 acteurs waren ziek gevallen voor de 2^de vertooning, veel kaarte verkocht en mijn intieme vriend, de bewerker van de revue, kwam me vragen: Gustje, gij en de kleine trip kunt de rol vervangen van Armand D’Hondt, die toen in Antwerpen woonde, en de Fikke Loret.

Voor mij is het goed, maar moet eerst de kleine spreken en vloog naar de Molenberg bij Tata, zijne wederhelf van den oogenblik

dat ik er bij was, dit was voldoende en wij getwee naar de café National, want we moesten toch den inhoud van de revue weten, de kleding en hoe het optreden, ik wist toen nog niet de ligging van de scène.

Ge treedt op als de Ridders van de nacht, in smoking.,fantasie gilet, groote roos in de frak, cigaret en wandelstok, hoogen hoed, het sminke zal Henri Hahr wel voor zorgen. Het verbeeld de Groote Markt, Toren en café Gustje Mestag en t overige, zegt mijn vriend Fern…, trekt uw plan.

We kwamen juist van een nachtfeestje, goed aangedaan en waren op zoek naar het huis van Gustje, stonde vlak voor het stadhuis en den toren en ik zei aan Robertos en begon te zingen

Het was wel 21^ste April, maar fel warm en op den terrace van de Gust zaten nog al clieente waaronder Hubert De Ridder, de Storre, Du Caju enz.

al meteens riep De Storre uit: ah, t’ zijn De Ridders van den nacht, die gaan ons wel een liedje zingen, we bezien malkaar en ik stel de kleinen voor.

In plaats van ons naar den bureau te leiden, brachte d’agenten de nachtridders regelrecht naar den ouden tinnen pot na eerst de katte van vóór d’en ingang gejaagt te hebben en zoo eindigde onze rol in de revue Halt.

GUSTJE, CONFERENCIER IN DE DONCKSTRAAT

Bij de 7^de dochter van de Wijts, t is te zegge Casiman in de Donckstraat, was ik Conferancier

 als Petje Lap, Metje Lap, de Burgervader en een onderpastoor waren we aan tafel gevraagd,

weigeren kon ik niet doen, zulks had ik vroeger in Brussel onder vonden, alwaar ik met te beleefd te zijn gansch den dag met honger had moeten werken, t’ was in Ukkel op een casteel en M^me kwam me vragen: vriend, zoudt ge niet een stukje komen eten

dank U, M^me

nen tweede keer wierd niet herhaald, dit is me gans mijn leven bij gebleven,

daarmee had Honoré geen last en ik mag u verzekeren, dat ik dien dag bezonder amboechuur had, zoo wel in t’ drinken als in t’ eten.

Mijn rol als conferancier heb ik volbracht, tot wanneer het eerste muziek uit de Donckstraat was aangekondigd met comiteit en geschenken met den talentvolle Bestuurder Cesar Bogaert.

Ik had juist gedaan met mijn Charité te zingen zooals ik gewoon was te doen na elk feest dat ik bij woonde ten voordeele der wezen, en mocht de aanwezige bedanken in naam van weezentroost

het had de som opgebracht van 560 fr’, gecontroleerd door Burgervader Heer Portmans, die nadien ons gezelschap had verlaten zoowel als Madame en Heer Onderpastoor die den Heer Deken had vervangen.

Ze waren nog niet thuis of t’ was al van: Waar kan men beter zijn dan bij ons beste vrienden, of gansch het personeel van de Wijts kwam buiten met familie en Petje Lap 
Een walske en Honoré met vrouw aan den dans, dit kon een jonge juffer uit de gebuurte niet verdragen en schepte Petje Lap mee.

het verschil was te groot: in de 70 en Gustje toujours vingt ans, of er gelachen wierd, moet ge niet vragen.

daarna kwam het comiteit der dijkbewoners, met aan t hoofd hunnen dijkkoning en gemeenteraadslid Pieters, die een gevoelig dicht afleesde, terwijl een ander het geschenk aanboude.

bij t’ hoore en zien van t’ geschenk was ik zelf zoo getroffe als het jonge koppel met hun 7 afstammelinge.

Het muziek van Appels moest nog komen en tot wanneer die feestelijkheden hebben geduurd, weet ik niet, maar dat men in die wijk niets anders had gehoord dan muziek en klinke van glaze, dat zal Honoré best ondervonden hebben.

Wanneer men mij naar huis heeft gevoerd, weet ik zelf niet, de wekker was stil gevallen en toen daags nadien Honoré bij was binnen gevalle, was hij bij het slapen alles vergeten - dit was nog best.

BONTE AVOND MET GUSTJE EN LOUIS BARET

Hier kom ik nog eens uit met mijn bonte avonden, door mij opgeluisterd en beneficie voor de weezen, handelsverbond der kaatsers, in de zaal rocxij met de medewerking van de conferancier Louis Baret en eenige tippe uit de stad, namelijk Miel Mariën die moest handelen over footbal, hij was toen in zijn volle fleur, maar wat blùu en durfde niet verschijnen, Verhas over athletik en discus werpen, dien tijd beroemd in Belgie en buitenland, trok zich zeer goed uit de slag. Mong Van Geel, t’ ging over kaatsen en tonneel, t was juist zijne pak, daar moest men niet aan twijfelen, t was juist den tijd van geeft hem de pint, zoo wel in de radio of feeste door Louis Baret en dat de Mong er ééne kreeg en uitdronk op de scène, was zeker.

Nu was het den toer van onze Gust, die wel een half uur op de pijnbank heeft gezeten en t’ eerste wat de conferancier vroeg, was: Gustje, ge zijt nog al ne man die van alles hebt gedaan

mijn antwoord lag al gereed: cirkusclonw geweest, toneelspeler, muziekant,

maar hoe oud zijt ge wel.

 Wat een vraag, ik zelf weet het niet.

 in de zaal waren er al die dachte: nu zullen we het toch weten, maar ze waren mis, zoomin als Baret.

Ge zijt muziekant, liedjes zanger, zooals ik reeds heb gehoord, zoudt ge me niet eens een strofje voorzinge: dit waarover ik zoo dikwijls heb horen van klappen.

Ah, ge wilt zegge: mijn serenada, eige fabricatie, een oogenblik, want ik moet zien of mijn orkest klaar is, want gewoonlijk treedt ik op met dans, parachol of regenscherm en gekleed in piot.

Ja, alles was gereed en op 2 minuten kwam ik al dansend en zingende. Ik vroeg aan het publiek de refrein mee te zingen, d’ air was bijna door alleman gekend, t’ was Sancta Lucia, maar bij mij was het Sancta Sofia, alleman zong mee, t was ne succès zonder weerga en moest 2 maal herhalen.

Voor onze weesjes is het nooit te veel

 en ik zing het lied voluit, doch op voor waarde dat er mag rondgegaan worden.

hetgeen Louis Baret volgaarne toestond en nog de eerste was om in de schaal te leggen, waarmee 2 oud weze jongens rond gingen, terwijl ik aan t’ zingen was

Bij het einde van mijn lied, in plaats van geeft hem de pint, was het geeft er hem twee, die ik op de scène uitdronk, binds de control van het rondgehaalde som en ik mocht het publiek bedanken in naam van de weesjes

de opgebrachte som was 2500 fr^s.

DENDERMONDENAARS OP DE O.S.

GUSTJE (BIJNA) OP HET ROS BEIAARD

T’ was in 1888, toen de Lord Mayor van Londen een bezoek bracht aan zijn geboorte stad Dendermonde,

een groote stoet was ingericht met ons gekend Ros beiaard. Daar Polleke Mestag een gekend figuur was, hebbende vijf opvolgende zonen, wierd er op onze Pa beroep gedaan voor t vervangen der vier Eymons kinderen: Cesar de jongste, Gustje de kleinste, Juul en Leon.

Daar er in de stad nog nen burger was met vier zonen en was komen vragen: Polleke, laat mijn kinderen die eer genieten, stond Pa toe en de vier Pieters mochten op ’t Ros Beyaard paard zitten.
Zijn oudste zoon Leon Mestag mocht op de walvis zitte met Jef Bertin, namelijk Jef De Kalle ne gekende visser, in de muil van de visch, Gustje de kleinste van de Mestags was Cupido, den boogschutter en of hij zijn dienst goed dée

dit heeft zijn kozijn, Den Dore Cambier, best ondervonden, hij was glazemaker en de gebroke glazen wierden door de stad toch betaald en ik had er ne roefel in gedaan.
Cesar en Juul, dit waren krijgslieden, die kerels waren toch van niets benaadt.