Ongeacht alle Europese- en andere overeenkomsten blijft het leven in België steeds duurder dan in de meeste andere E.U.-landen, in de eerste plaats de buurlanden. Dat heeft bijna alles te maken met onze automatische loonindexatie. Met de stijgende inflatie en de daaraan gekoppelde automatische loonindexering worden de brutolonen hier sneller aangepast dan in de buurlanden, wat tot hogere productiekosten leidt en de Belgische bedrijven uit de markt prijst. Met jobverlies tot gevolg. Om de zoveel tijd moet dit concurrentienadeel worden opgelost door loonmatiging en zelfs indexsprongen.

   Loonindexeringen zijn er ook elders, maar die gebeuren niet automatisch en worden onderhandeld per sector, niet nationaal. In sectoren waar het minder goed gaat is men daar niet verplicht de lonen meteen te verhogen, wat tot  hogere kosten en jobverlies leidt.