|
Er is op de Belgische nationale feestdag – en ook daarna – heel wat te doen geweest in francofone kringen omdat Bart De Wever weigerde ‘Vive la Belgique’ te roepen zoals zijn federale voorgangers dat steeds gedaan hadden. Men vergeet daarbij dat Bart de allereerste Vlaams-nationale Belgische premier is van het land dat nooit meer zal worden uitgevonden. Bart mag dan wel tot de ‘gematigden’ behoren, een zoetwaterflamingant zeg maar, als historicus blijft hij er wel bij dat de scheiding der Nederlanden de grootste ramp is die Vlaanderen ooit overkomen is, iets waarmee ik het eens ben. Hij mag dan veranderen van functie, zegt hij, niet van overtuiging.
Voor de Belgische Franstaligen is het wel even wennen: Vlaams-nationalisten die de zestien bezetten en de PS die voor het eerst sinds decennia in de oppositie is verzeild. Die Vlaamse meerderheid vertaalt zich echter ook nu niet in federaal overwicht omdat België langs alle kanten vergrendeld is.
De echte flaminganten blijven op hun honger en zullen in principe geduld moeten hebben tot de volgende regionale verkiezingen om te komen tot een echte meerderheid in het eigen parlement en dan de Senelle-doctrine toepassen, zoals ik al meermaals geschreven heb.
|
