Geraakt men in zes maanden niet aan een federale regering, in Brussel kan het nog erger. Om daar tot een oplossing van het probleem te komen zou men feitelijk afstand moeten nemen van de dubbele taalrol en zou een gewone meerderheid voldoende moeten zijn om beslissingen te nemen. Dat zou dan wel inhouden dat de Vlamingen straks in Brussel helemaal niets meer zullen te vertellen hebben, maar met hun 10% aanwezigheid is dat nu ook al het geval. Om die dubbele meerderheid te schrappen, zou Vlaanderen wel eisen kunnen stellen, o.m. dat Brussel via een staatshervorming herleid zou worden tot één stadsgewest en één politiezone en dat het voortaan zijn eigen boontjes zal moeten doppen. De Vlaamse minderheid in Brussel zou trouwens vanuit Vlaanderen nog altijd kunnen geholpen worden voor wat onderwijs en cultuur betreft, iets dat nu ook al gebeurt, dus zonder extra grote kosten.
De meeste Vlaamse partijen zullen het daarmee wel niet eens zijn, maar hebben zelf ook geen alternatief. Waarom kan Brussel één brandweer hebben voor het hele stadsgewest, maar heeft het zes (bijna zeven!)politiezones nodig? Waarom moet Brussel 19 burgemeesters hebben, waar New-York – met 10 keer meer inwoners – het met één kan stellen?
De onderwijsbonden en de medewerkers van Bpost willen maandag a.s. gaan betogen in Brussel. Tegelijk wordt er hier en daar over staken gesproken. In de huidige Belgische politiek is dat niets nieuws. Sinds enkele jaren, ik dacht vooral sinds de Black Lives Matters (BLM) gebeurtenissen komt men zo veel voor alles en nog wat op straat, dat het bijna een normale gang van zaken is geworden en weinigen er nog wakker van liggen. Wat er deze keer wél bij komt is dat men gaat staken en betogen tegen maatregelen van een regering die nog moet gevormd worden en dus niet eens officieel bestaat, evenmin als de maatregelen waarover het gaat. De absurditeit ten top.
--
En dan nog dit:
The Donald wil er straks niet alleen Groenland en Panama erbij nemen, maar zelfs Canada. Al maar goed dat we hier ‘Hellhole City’ hebben, zoals hij Brussel – terecht – ooit noemde, of we waren er misschien straks ook bij. (grapje)
Na De Wevers zeventiende (17de!) bezoek aan de koning, als formateur van een mogelijke Arizona-coalitie, is er daaromtrent nog steeds geen duidelijkheid. Filip kan wel uitstel blijven geven, maar De Wever heeft er schijnbaar zelf genoeg van en houdt het bij eind januari als allerlaatste datum. De belangrijkste reden dat hij er toch nog iets van hoopt te maken, is dat het alternatief nieuwe verkiezingen zouden kunnen worden en De Wever terecht denkt dat die deze keer zullen gewonnen worden door het Vlaams Belang.
Uitgerekend gisteren was er dan een zoveelste ruzie tussen Bouchez en Mahdi. Wat Bouchez zegt is meestal juist. Dat was zo ook al in de Vivaldi-regering. Probleem daarbij is dat hij daarna toch weer binnen de lijntjes bleef kleuren. Dat zal met Arizona waarschijnlijk niet anders zijn. Het enige bindmiddel lijkt nog De Wever te zijn, maar als dat zo verder gaat en Bart ermee zou stoppen, dan riskeren we in een Nederlandse situatie terecht te komen met een groepje egotrippers, die straks een kleurloze derde zullen moeten vinden die nog premier wil zijn . Een Crootje bis, zeg maar.
Een dilemma is het lastig kiezen tussen twee alternatieven. Bij een trilemma is het kiezen tussen drie alternatieven, waarbij men moet kiezen tussen twee van de drie. Ik herinner me daarover nog een oud politiek mopje:
Een vakbondsleider vraagt bij een universiteitsprofessor een studie aan over de Belgische arbeider. Wanneer die daarmee klaar is, luidt het resultaat dat de Belgische arbeider verstandig, werkzaam en socialist is, maar dat het een trilemma is:
- Ofwel is hij socialist en verstandig, maar dan is hij niet werkzaam.
- Ofwel is hij socialist en werkzaam, maar dan is hij niet verstandig.
- Ofwel is hij werkzaam en verstandig, maar dan is hij geen socialist.
Bij het vormen van een nieuwe regering - zoals nu die van de Arizoners - hoort
ook een nieuwe begroting met inkomsten en uitgaven. Daarbij valt wel eens de term ‘Mattheuseffect’ en dat vraagt een woordje uitleg.
Men spreekt van het ‘Mattheuseffect’ wanneer meer wordt gegeven aan wie al veel heeft. Tegelijk wordt wie minder heeft, nog meer afgenomen. (‘Wie heeft zal gegeven worden’ Mattheus 25.29). Voorbeeld: een sociale woning aan wie die eerst nodig heeft, maar er later bovenop is gekomen, goed verdient, maar nog steeds in die sociale woning blijft, waar hij veel minder huur moet betalen. Ondertussen staan mensen, die het niet breed hebben, op een wachtlijst.
Het Mattheuseffect is de sociologische vakterm voor het rijker worden van de rijken en het armer worden van de armen. Het is gebaseerd op een vers in de ‘parabel van de talenten’ in het evangelie volgens Mattheus, 25/29.
Nog twee keer slapen en dan mag federaal formateur De Wever voor de zoveelste keer naar de koning om daar wat te gaan doen? Weer eens uitstel vragen of gewoon zeggen dat hij ermee ophoudt? En daarna? Best zou zijn opnieuw federale verkiezingen uit te schrijven en te hopen dat de kiezer niet meer stemt voor de ambrasmakers.
Ondertussen hebben zowel Vlaanderen als Wallonië al een gewestregering. Daar deze legislatuurregeringen zijn kan gewestelijk pas over vijf jaar opnieuw gekozen worden en kan men voorlopig althans regionaal verder. Dat laatste zou ook in Brussel kunnen, ware het niet dat daar nu niet eens een gewestregering is, omdat men er een meerderheid moet hebben in beide taalgroepen en de PS, die elders koos voor de oppositie, dat in Brussel niét doet, maar dwars blijft liggen omdat ze zogezegd niet wil samenwerken met de N-VA (maar wél met de communisten van de PvdA/PTB!).
Ondertussen zijn ook de laatste fusiegemeenten samengesteld. En dat betekent in Antwerpen dat Bart De Wever voor een derde termijn zal gaan als burgemeester. Dat zal hij ook blijven, mocht hij er straks in slagen de federale Arizona regering van start te laten gaan. In dat geval zal schepen Els van Doesburg hem opvolgen als waarnemend burgemeester. Als Els, die in verwachting is, straks haar eerste ‘Rooverke’ op de wereld zal zetten, mag schepen Koen Kennis de taak van burgemeester van de koekenstad tijdelijk overnemen. Antwerpen blijft een plezante stad.
--
Gisteren, uitgerekend op de dag dat ik het artikel schreef over 80 jaar ’t Pallieterke, kreeg ik via Bpost van Wart Van Schel, de huidige hoofdredacteur van het blad en tevens voorzitter van de PAL-Academie, het nieuws dat ik op zondag 18 mei zal worden uitgenodigd op het verjaardagsfeest van mijn lijfblad. Bij de brief zat een unieke penning met kaarthouder, met de beeltenis van stichter Bruno De Winter. Iets om te bewaren, samen met het origineel blad van 2 juni 1955 én de doodsbrief van Jan Nuyts, Bruno’s opvolger tot het jaar 2.000, liefst 45 jaar later.
Nota bene: die brief van de hoofdredacteur was al verstuurd vóór 1 januari, dus vóór mijn blog over 80 jaar Pallieterke. Brief en mail hebben elkaar gekruist.
’t Pallieterke, ‘het weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter’ zal dit jaar zijn 80ste verjaardag vieren. Ik zal het dan 70 jaar gelezen hebben. Ik kreeg in juni 1955 op college het blad van vader toegestuurd, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld. Dat blad bezit ik nog steeds. Ik had indertijd ook een abonnement toen ik mijn militaire dienstplicht vervulde, ook de negen maanden in Duitsland, en later de negen jaar dat ik met vrouw en kinderen op Sardinië woonde.
Ik stam uit een schoenmakersfamilie. Mijn vader was de oudste van zeven en was voorbestemd om zijn vader op te volgen als schoenmaker. Rond de jaren 1940 had hij zijn eigen schoenmakerij in Kalmthout. In dezelfde buurt was er ook een houthandel wiens grote loods op een gegeven ogenblik werd aangeslagen door de Duitse bezettingsleger. Die hadden hun eigen schoenmakers bij en kwamen bij ons de schoenen van de mede-soldaten repareren. Dat werd vader na de oorlog kwalijk genomen, toen hij daarvoor van collaboratie werd beschuldigd. Hij is daarvoor nooit vervolgd of veroordeeld, maar ons huis werd wel volledig geplunderd, schoenmakerij inbegrepen. Dat verhaal stond in het repressienummer van ’t Pallieterke van 11 september 2019.
Bij de eerste verkiezing na WO II stemde mijn familie op de advocaat Hermans Wagemans, die in Antwerpen opkwam voor Amnestie. Toen diezelfde Wagemans later mede aan de wieg stond van de Volksunie, stemden wij voor die partij en zijn wij Vlaams blijven stemmen tot en met de laatste verkiezingen van vorig jaar. Na de ‘overwinningsnederlaag’ van 9 juni ll is het maar de vraag of ik ooit een zelfstandiger Vlaanderen nog zal meemaken - volgende maand word ik 85! – maar ’t Pallieterke zal ik blijven lezen tot mijn laatste snik.
De miserie met de Belgische begroting is begonnen tijdens de regeringen Verhofstadt. Om de begroting in evenwicht te houden, vonden die er niets beter op dan pensioenfondsen (zoals bv die van de NMBS) over te nemen en staatseigendommen te verkopen, om ze daarna terug te nemen aan woeker-huurprijzen (het zgn ‘sales & lease-back system’). Als tegenprestatie kwam de toenmalige minister van begroting, de socialist Vande Lanotte (‘Vande Lala’, zoals ik hem noemde), op het idee een zilverfonds op te richten, dat zou gespijsd worden door begrotingsoverschotten die zouden ontstaan door een daling van de rente-uitgaven. Die dalingen zijn er echter nooit gekomen, zodat dat zilverfonds een lege doos bleef. Sindsdien is het Belgische begrotingstekort blijven stijgen en is het nu, in verhouding tot het aantal inwoners, zowat het grootste van de hele E.U.
Het gevolg van dit alles is dat 2025 zich aankondigt als een grote stresstest, die niet zal worden opgelost door de honderden simplistische voorstellen van ons mateke en zijn kaviaarsocialisten. Het wordt ‘fasten seat belts’, zoals ik ooit ook al eens geschreven heb en zal alleen lukken als elke regio van dit land verantwoordelijk wordt voor zijn eigen begrotingstekort, zoals dat in Zwitserland bestaat voor de kantons (mijn blog van 24.12.2024).
En daarmee zit 2024 erop. Een vrij bewogen jaar met over de hele wereld verkiezingen voor alles samen zo’n klein miljard mensen. Verkiezingen die hier en daar nog niet tot resultaten hebben geleid, zoals in Roemenië, Georgië en in dat landje van ons dat, volgens The Economist, niet meer zou uitgevonden worden als het nog niet zou bestaan. Jammer genoeg bestaat het nog wel en dat in een vorm die niet langer werkbaar is. Of Arizona daaraan iets zal veranderen, blijft meer dan twijfelachtig als men ziet wat voor gekibbel er al maanden aan de gang is tussen de vijf toekomstige regeringspartners. Als het klopt wat De Tijd in een titel van haar weekeindeditie schreef, zou ons mateke al met ‘honderden’ amendementen zijn afgekomen en lijkt het er steeds meer op dat het kaviaarsocialisme van Vooruit een verzameling van ‘jochies en miepies’ is geworden, om het eens op zijn Hollands te verwoorden.
Jimmy Carter, oud-president van de VS, is overleden. De man is 100 jaar geworden. Ik herinner me nog een artikel bij zijn nominatie voor de democraten in 1976 in ’t Pallieterke met als titel ‘Jimmy Who ?’’. Men kende hem hier gewoon niet. Carter was een brave pindaboer uit de staat Georgia, een man wiens grootste verdienste als president was, dat hij een vredesbestand regelde tussen Israël en Egypte, de zgn Camp David-akkoorden, waarvoor hij o.m. later de Nobelprijs voor de vrede kreeg. Op economisch gebied maakte hij niet zo’n goede beurt en werd hij bij de volgende verkiezingen, in 1981, verslagen door de republikein en ex-Hollywood-acteur Ronald Reagan. De democraten hadden het ondertussen wel begrepen. Bill Clinton won later de verkiezingen met de slogan ‘The economy, stupid!’
Carter is niet te vergelijken met Trump, tenzij als het tegenovergestelde van The Donald.
De directeur van Paradigm, de Brusselse gewestelijke ‘operator voor digitale transitie’, een zekere Nicola Locoge, moest in oktober 10% van zijn royaal salaris afgeven voor drie maanden, nadat was gebleken dat hij tijdens de werkuren was gaan golven én voor 70.000 euro golfmateriaal had ingebracht. Buiten die Locoge ‘werken’ er bij Paradigm nog 663 anderen.
En deze affaire blijkt nog maar het topje van de Brusselse ijsberg te zijn. Het ‘gewest’ telt een derde meer personeel in vijf jaar tijd. Het zorgt niet alleen voor de stedelijke vervoersmaatschappij (MIVB), maar ook voor leefmilieu, netheid (of wat daarvoor moet doorgaan), begeleiding van werkzoekenden (Actiris), Safe, een dienst die instaat voor de veiligheid (en niet werkt) en God weet wat nog allemaal.
Alles opgeteld ging het van bijna 18.000 personeelsleden in 2018 naar bijna 23.000 in 2023. Bijna één derde meer. Stad en Gewest hebben wel een schuldenberg om U tegen te zeggen. Raar, hé?
