Sinds de verwoestende aardbeving in Myanmar, het vroegere Birma, verzamelt ons Rode Kruis gelden om de slachtoffers daar te helpen. Dat is een traditie om in ere te houden, wat ook gebeurt bij elke ramp waar ook ter wereld. Alleen vrees ik dat de slachtoffers in Myanmar er weinig of niets van zullen zien. Na een staatsgreep in de jaren 1990 wordt dat land immers geregeerd door een militaire junta en woedt er momenteel een burgeroorlog. Erger nog,  tijdens en na de aardbeving bleef het leger bombardementen uitvoeren. Nota bene, Myanmar is ook het land van San Suu Kyi, die ooit de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, maar sindsdien vast zit in huisarrest.

   Myanmar is niet het enige land waar het Rode Kruis bijna  geen voet aan de grond krijgt. In de Gazastrook werden sinds 7 oktober 2023 (de inval van  Hamas) zelfs enkele tientallen hulpverleners en journalisten omgebracht. In Soedan woedt al enkele jaren  een bloedige burgeroorlog waar niemand nog van wakker ligt. En dan hebben we het nog niet gehad over het oosten van ‘Onze’ Kongo, waar Uganda, Rwanda en een rebellengroep dood en vernieling zaaien.

   Ons Rode Kruis zou m.i. voorwaarden moeten stellen voor steun aan landen die niet garanderen dat de hulp alleen terecht zal komen bij de slachtoffers.