Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
Ik ben een man en woon in (belgié) en mijn beroep is Rustpensioen.
Ik ben geboren op 04/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloggen reizen & genieten van het leven.
http://blog.seniorennet.be/francis1/
Beoordeel dit blog
sardinié en zijn geschiedenis
sardinié hart van mediterrane kleine verhalen over ons vakantie's in sardinié
Deze grote gebouw is het centrum van het christendom. De weelde van het interieur van het gebouw getuigt van de rijkdom van de katholieke kerk in de 16e eeuw.
Keizer Constantijn, de eerste christelijke keizer van Rome, veroordeeld tot een basiliek op de Vaticaanse heuvel te bouwen. De locatie was symbolisch: dit was de plek waar Saint Peter, de belangrijkste apostel, werd begraven in 64 na Christus Een kleine heiligdom bestond al op de site, maar het was nu vervangen door een nieuw gebouw kerk werd voltooid rond 349 AD
Een nieuwe basiliek
St. Peter's Square
In het midden van de 15e eeuw werd de basiliek in te storten en de paus Nicolaas V beval de restauratie en uitbreiding van de kerk na het plannen van Bernardo Rossellino. Nadat Nicolaas V stierf, waren werk stilgelegd. In 1506 paus Julius II legde de eerste steen van een nieuwe basiliek, die zou uitgroeien tot de grootste in de wereld.
Julius II benoemd Donato Bramante als de belangrijkste architect van de nieuwe basiliek. In 1547Michelangelo geslaagd Bramante. Hij ontwierp de imposante koepel en veranderde een aantal van de oorspronkelijke plannen.
Bernini's Canopy
Michelangelo stierf in 1624, twee jaar voor de St. Peter's Basiliek werd opgedragen door paus Urbanus VIII. Sindsdien is deze kerk is het centrum van het christendom, trekken pelgrims van over de hele wereld.
Het gebouw
Het gebouw zelf is werkelijk indrukwekkend. De grootste kerk ter wereld, heeft een 218 meter lange schip. De basiliek van de koepel is 's werelds grootste meet 42m in diameter en het bereiken van 138 meter hoog (meer dan 450ft). Het interieur, dat 45 altaren omvat, is ingericht door
St. Peter's Basilica
vele beroemde kunstenaars. Enkele van de belangrijkste werken in de kerk zijn de Pietà van Michelangelo, de pauselijke altaar van Bernini, de Troon van St. Peter - ook door Bernini - en het monument voor de Stuarts van Canova.
De weelderige interieur kan dagelijks gratis bezocht worden, hoewel een strikte dress code wordt nageleefd.
Koepeluitkijkplatform
U kunt ook een bezoek brengen de koepel zelf (entree is niet gratis, maar het is het waard). U hebt de mogelijkheid van het nemen van de lift of de trap, waarbij de laatste een beetje goedkoper.
Het plein gezien vanuit
van de kerk koepel
De lift brengt je naar de onderkant van de koepel van waaruit een kleine, lange en vooral wenteltrap brengt u naar de top van de koepel.
Van daaruit heb je een prachtig uitzicht over Rome en van het plein met het Saint Peter's in het bijzonder. Het beroemde plein met lange symmetrische zuilengalerijen is ontworpen door Bernini. Het beschikt over een centrale obelisk en twee identieke fonteinen.
De Zwitserse Garde
Bij de ingang van de basiliek zul je waarschijnlijk tegenkomen van de beroemde Zwitserse bewakers.
Zwitserse Garde
Sinds 1506 toen paus Julius II uitgenodigd Helvetian soldaten om de kleine Vaticaan leger, zijn zij de bewakers van het Vaticaan en de paus in het bijzonder. Alle deelnemers aan het leger moet worden Zwitserse, katholieke en zij moeten deeed van trouw aan de paus. Deze eed wordt genomen 26 mei, aan de plundering van Rome op dezelfde dag te herdenken in 1527 toen de Zwitserse bewakers beschermd paus Clemens VII tijdens zijn vlucht naar Castel Sant'Angelo. Van de 189 bewakers, slechts 42 overleefden.
Plaats
St. Peter's is gelegen in Vaticaanstad, over de rivier de Tiber, ten westen van het centrum van Rome. Vaticaanstad is volledig omringd door de stad Rome.
5 kilometer zuidelijk ligt de kleine S. Giovanni in Sinis die vermoedelijk de oudste kerk van Sardinië is. De gelijkarmige Byzantijnse kruiskoepelkerk stamt uit de 5de eeuwen werd in de 9de/l0de eeuw door benedictijnen uit Marseille in zware Romaanse stijl verbouwd. Aandacht verdient het ongetwijfeld later te dateren doopbekken met blauwe bodem en met een grote gebeeldhouwde vis. Verder naar het zuiden werd het oude Thárros in de duinen uitgegraven. De eens typisch Fenicisch-Punische stad aan de zee lag achter een met muren versterkte landengte met aan weerszijden een haven. Ze werd door de Romeinen gecultiveerd, maar in de middeleeuwen verlaten vanwege de invallen van de Saracenen. Ze licht ons thans nog beter in over het leven van de Carthagers dan hun Noordafrikaanse geboorteland of andere plaatsen op Sardinië. De zeer bezienswaardige plaats is tegenwoordig alleen nog maar onder begeleiding te bezichtigen. Onlangs werden nieuwe resten van een beschermende, naar het binnenland gekeerde muur en een vermoedelijk christelijk doopbekken (met trede voor de onderdompeling) blootgelegd. ▲ (heerlijk zonnen) groetjes francis 1
De geschiedenis van Oristano begint eigenlijk met de Fenicische, later Punische, Romeinse en Byzantijnse stad Thárros, die ondanks oorspronkelijk goede verdedigingswerken geplaagd werd door overvallen van de Saracenen. Omstreeks 1000 verlieten de inwoners hun geboortestad en trokken op goed geluk het binnenland in. Na circa 1070 vormde zich de nieuwe stad Oristano aan de benedenloop van de Tirso, nagenoeg op de plaats van het Romeinse legerkamp Othaca.
Fordongianus Het vroegere Forum Trajani deed dienst als bewaker van de brug over de Tirso en was een belangrijk en versterkt verdedigingspunt tegen de 'Barbarici' de herders uit de bergen. In het thans verlaten oord getuigen alleen nog de pijlers van de oude Romeinse brug, onder de huidige brug, van de Romeinse heerschappij. Al onder de Punische en de latere Romeinse bezetting waren de thermen onder Fordongianus als Aquae Hypsitanae aangelegd (zwavelhoudende bronnen van 40-60 0 C). Twee kilometer naar het zuidwesten ligt de Chieselta S. Lussurgiu, vanwege het rode trachiet ook wel San Rossore genoemd. De kerk werd kort na 1100 door monniken uit Zuid-Frankrijk gebouwd. De façade werd omstreeks 1250 in gotische en in de 15de eeuw in Catalaanse stijl verbouwd. De zijmuren en de apsis zijn bekleed met mooie blinde arcaden. De bijzondere vroegchristelijke crypte is een catacombe uit de 4de/5de eeuw. In de wanden zijn vroegchristelijke sarcofagen ingemetseld. De wijde vlakte en het randgebergte in het oosten zijn bezaaid met resten van nuraghi en stenen burchten. Enkele belangrijke: de Nuraghe Pizzinnu bij Milis met een centrale toren en kleine neventorens en S' Uraki ten westen van San Vero Milis met een zware middentoren, een veelhoekige ringmuur met torens en resten van een dorp. Typisch voor deze streek zijn enkele reusachtige toegangspoorten van landgoederen. Bijzondere, maar nauwelijks bekende voorbeelden zijn: de barokpoort met een smeedijzeren hek van Vitu Solto en de vroegere poort van de villa van markies Francesco Boyl di Putifigari, die vele, weliswaar bescheidener navolgingen gekend hebben. Op de zuidoosthelling van Monte Ferru ligt Bonárcado. In dit oude stadje, met zijn steile straatjes tussen donkere basalthuizen, staat de Chiesa S. Maria. De kerk behoorde eens tot een klooster van Camaldulenzers uit de abdij SS. Zeni en Romualdo te Pisa. Het hoofdgebouwen het onderste deel van de toren dateren uit de ]"2de eeuw. In 1242 werd het werk door Arabische metselaars voltooid. De Moorse elementen die toen werden gebruikt, zoals duidelijk aan de apsis te zien is, zijn de oudste op Sardinië. De eenzame S. Salvatore heeft iets bijzonders te bieden: de kerk werd gebouwd op een voorchristelijk tempelcomplex met een heilige bron uit de 4de eeuw v.C. dat, vanwege de hevige zandstormen uit de westelijke duinen, ondergronds en met luchtkokers was aangelegd. De kruisvormige crypte met het doopbekken is overdekt met een tongewelf en uitgebouwd met zijruimten. 5 kilometer zuidelijk ligt de kleine S. Giovanni in Sinis die vermoedelijk de oudste kerk van Sardinië is. De gelijkarmige Byzantijnse kruiskoepelkerk stamt uit de 5de eeuwen werd in de 9de/l0de eeuw door benedictijnen uit Marseille in zware Romaanse stijl verbouwd. Aandacht verdient het ongetwijfeld later te dateren doopbekken met blauwe bodem en met een grote gebeeldhouwde vis. Verder naar het zuiden werd het oude Thárros in de duinen uitgegraven. De eens typisch Fenicisch-Punische stad aan de zee lag achter een met muren versterkte landengte met aan weerszijden een haven. Ze werd door de Romeinen gecultiveerd, maar in de middeleeuwen verlaten vanwege de invallen van de Saracenen. Ze licht ons thans nog beter in over het leven van de Carthagers dan hun Noordafrikaanse geboorteland of andere plaatsen op Sardinië. De zeer bezienswaardige plaats is tegenwoordig alleen nog maar onder begeleiding te bezichtigen. Onlangs werden nieuwe resten van een beschermende, naar het binnenland gekeerde muur en een vermoedelijk christelijk doopbekken (met trede voor de onderdompeling) blootgelegd
Van 1718 tot 1861 (de eenwording van Italië) vormde Sardinië met Piemonte het Koninkrijk Sardinië. De ontwikkeling van de infrastructuur verliep langzaam. Onder Karel Felix werd de belangrijkste verkeersader van noord naar zuid aangelegd, de Strada Statale die nu nog zijn naam draagt. In 1883 reden de eerste treinen tussen Cagliari en Sassari, de belangrijkste steden van Sardinië. Onder Mussolini werden de moerassen bij Oristano drooggelegd en werd de grondslag gelegd voor de meest succesvolle landbouw gemeenschap op Sardinië, Arborea. Ook stichtte Mussolini Carbonia, zo genoemd vanwege de rijke steenkoolmijnen in dit gebied. In de tijd na de Tweede Wereldoorlog nam het belang van de steenkool af en die van de toeristische sector toe. Vele pogingen om werkgelegenheid te creëren zijn mislukt doordat de transportkosten hoog lagen en niet de goedkope arbeidskrachten konden compenseren.
In de jaren-1970 en jaren-1980 streefde een deel van de bevolking naar onafhankelijkheid van Sardinië, eventueel samen met het Franse eiland Corsica. De meesten deden dit vreedzaam, maar een militante minderheid richtte de Nationaal Anarchistische Insurrectionistische Organisatie op en pleegde bomaanslagen, sabotage en ontvoeringen. Ten slotte werden de leiders opgepakt en tot lange gevangenisstraffen veroordeeld, Francisco Porcu tot levenslang.
Tegenwoordig is Sardinië een autonome regio en de historische ontwikkelingen zijn nog merkbaar in de taal en cultuur. Ook is vrij goed het verschil tussen de kustgebieden en de binnenlanden merkbaar. De kustgebieden stonden altijd meer open voor invloeden van buitenaf. Met name het noordelijke deel van Sardinië is nu toeristisch erg ontwikkeld (La Maddalena, Costa Smeralda) en rond Cagliari, omdat deze gebieden het makkelijkst te bereiken zijn vanaf het vasteland.
Na de val van het West-Romeinse Rijk na de Grote volksverhuizing werd Sardinië onderworpen aan verschillende overheersingen. Vanaf 456 na Christus bezetten de GermaanseVandalen het eiland vanuit Noord-Afrika, waarna de Byzantijnen het ongeveer 80 jaar later "bevrijdden". Vanaf 711 vielen de Arabieren regelmatig het eiland aan. Om die reden werd in de negende eeuw na Christus Tharros verlaten, na meer dan 1800 jaar bewoning, en het huidige Oristano gebouwd. In de strijd tegen de Arabieren werd de hulp ingeroepen van de Maritieme republieken Pisa en Genua. Vanaf 1063 vormde er zich een politiek bestel uniek voor de geschiedenis van Sardinië, waarin het territorium verdeeld werd in Giudicati (afgeleid van rechters). Meest markante figuur uit de late Middeleeuwen was Eleonora d'Arborea, de vrouw die de grondslag legde voor een wetsbestel dat tot 1827 geldig bleef, de Carta de Logu. In dezelfde periode nam de invloed van de Spaanse Aragonezen toe totdat de Spanjaarden Sardinië inlijfden. Uit deze tijd stammen de zogenaamde Aragonese torens die langs de kust werden gebouwd ter bescherming van het eiland tegen de Arabieren. Op de plaatsen van de oude Fenicische steden, die op strategische punten liggen, kan men deze torens nog terugvinden, vaak gebouwd met de stenen van de oude bouwwerken. Een mooi voorbeeld van dit hergebruik is nog terug te vinden in de kerk van Santa Giusta bij Oristano waar men de Fenicische stad Othoca heeft teruggevonden.
De cultuur van de Spanjaarden was zo sterk dat nu nog rond Alghero een Catalaans dialect wordt gesproken.
De naam is afgeleid van een Romein die Obsius heette en die in de Oudheid een op obsidiaan lijkende steen zou hebben gevonden in Ethiopië.[1]
Obsidiaan ontstaat bij snelle afkoeling van lava met een watergehalte van maximaal 3-4 %. Indien het gehalte aan vluchtige bestanddelen (water, kooldioxide) hoger is ontstaat puimsteen, omdat de vrijkomende gassen als een blaasmiddel werken.
De vorming van vulkanisch glas is in hoge mate afhankelijk van de stroperigheid van de vloeibare lava en dit wordt op zijn beurt weer sterk bepaald door het gehalte aan kiezelzuur. Hoe hoger dit gehalte hoe trager de vloeistof vloeit. De meeste obsidianen hebben een kiezelzuurgehalte van 70% of meer en worden daarom tot de ryolieten gerekend. Minder vaak worden ook trachitische, andesitische en fonolithische obsidianen aangetroffen die een lager kiezelzuurgehalte hebben.
De kleur van obsidiaan wisselt vrij sterk, afhankelijk van de verontreinigingen die het bevat. De kleur is meest donkergroen tot diepzwart, hoewel graniet met een vergelijkbare samenstelling een lichtgekleurd materiaal is. Meestal zijn bijzonder fijnverdeeld hematiet of magnetiet daar de oorzaak van.
Sneeuwvlokobsidiaan bevat insluitingen van bolvormig gegroeide structuren, meest van veldspaat of cristobaliet, die sferulieten genoemd worden. Zij ontstaan door bolvormige kristalgroei vanuit een enkele centrale groeikern.
Obsidiaan is een metastabiel materiaal dat op de lange duur terugvalt in zijn kristallijne, meer stabiele vorm. Vulkanisch glas is dan ook uit het Paleozoïcum en Precambrium niet bekend.
In de steentijd was obsidiaan een begeerde grondstof omdat het vlijmscherpe snijkanten vormt. Het werd voor messen en wapens gebruikt.[bron?] Tegenwoordig is het een geliefd materiaal voor kunstvoorwerpen en wordt het ook wel als halfedelsteen in sieraden gebruikt. Het wordt dan geslepen alsof het een kristal is.
[Bewerken] Morfologie, geologie en hydrografie Mount Lattias gezien vanaf de buitenkant van de reserve van de keel van Gutturu MannuLa topografie van het gebied weerspiegelt de karakteristiek van de bergen van Sulcis [3], met smalle valleien doorkruist door een hevige stromen, steile hellingen, soms rotsachtige soms bedekt met een bodem arme, ondiep en grove textuur [4].
De oppervlakte van de eerste lichting is bijna volledig omringd door heuvels die helling naar het oosten en noordoosten van 900-1000 meter tot 300 meter. De twee belangrijkste valleien open naar het noordoosten stroomt in de alluviale kegel van de Rio Saint Lucia, die continuïteit met de vlakte en dat van Cixerri Capoterra. De ribbels grenzend aan het stroomgebied van de Rio Sa Canna noorden, het scheiden van de reserve van de heuvels die helling naar de vlakte van Cixerri. In het zuid-oosten, de reserve heeft betrekking op een heuvelachtig training van 300-400 meter boven het dal dat de lage Guttureddu scheidtvan de keel van Gutturu Mannu. Naar het zuiden en westen van de morfologie is meer robuust en beter geïdentificeerd met de typische Sulcis-Oosten, met name de nadruk wordt een onderlinge afstand van 700-800 m diep en smal canyons. De westelijke sector, op de waterscheiding die zich uitstrekt van de berg Mount Arcosu Lattias is het meest opvallende voor de gevarieerde vorm van de ribbels.
Mount Arcosu staat op de westelijke top van de reserve als een massieve goed zichtbaar vanaf de vlakte, zelfs op een afstand, de kegelvormige en steile hellingen. Ten zuiden van Monte Arcosu de waterscheiding ten westen strekt zich met ruggen van een lagere hoogte en morfologisch meer zoet, soms onderbroken door granieten rotsformaties. De maximale hoogte wordt op Genna Strinta (856 m). Verder naar het zuiden is er de enorme berg Lattias, een van de hoogste Sulcis (1086 m). Mount Lattias is de meest opvallende geomorfologische vorming van het grondgebied:bestaat uit een serie van graniet pieken die een steile, diep ingesneden in een amfitheater met uitzicht op de vallei van de Rio Guttureddu, waar u een oase van guesthouses te vinden vormen.
Is Caravius (links) en Lattias (rechts) behoren tot de hoogste toppen van de westelijke helling van SulcisSul Lattias en Genna Strinta beginnen op de tweede partij van 600 hectare van de overname, een van de meest wilde en ruige. Op ongeveer 1 km ten westen van de Mount Lattias staat de hoogste piek van Sulcis, Mount Isa Caravius (1113 m). In tegenstelling tot Lattias, graniet en hobbelige Is Caravius is een belangrijke aard van leisteen, de morfologie zoete en volledig bedekt door bos, waardoor het niet gemakkelijk te vinden, zowel vanuit de omgeving is van satellietbeelden [5].
Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
groetjes francis 1
