Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
Ik ben een man en woon in (belgié) en mijn beroep is Rustpensioen.
Ik ben geboren op 04/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloggen reizen & genieten van het leven.
http://blog.seniorennet.be/francis1/
Beoordeel dit blog
sardinié en zijn geschiedenis
sardinié hart van mediterrane kleine verhalen over ons vakantie's in sardinié
19-05-2011
FORDONGIANUS
Fordongianus Het vroegere Forum Trajani deed dienst als bewaker van de brug over de Tirso en was een belangrijk en versterkt verdedigingspunt tegen de 'Barbarici' de herders uit de bergen. In het thans verlaten oord getuigen alleen nog de pijlers van de oude Romeinse brug, onder de huidige brug, van de Romeinse heerschappij. Al onder de Punische en de latere Romeinse bezetting waren de thermen onder Fordongianus als Aquae Hypsitanae aangelegd (zwavelhoudende bronnen van 40-60 0 C). Twee kilometer naar het zuidwesten ligt de Chieselta S. Lussurgiu, vanwege het rode trachiet ook wel San Rossore genoemd. De kerk werd kort na 1100 door monniken uit Zuid-Frankrijk gebouwd. De façade werd omstreeks 1250 in gotische en in de 15de eeuw in Catalaanse stijl verbouwd. De zijmuren en de apsis zijn bekleed met mooie blinde arcaden. De bijzondere vroegchristelijke crypte is een catacombe uit de 4de/5de eeuw. In de wanden zijn vroegchristelijke sarcofagen ingemetseld. De wijde vlakte en het randgebergte in het oosten zijn bezaaid met resten van nuraghi en stenen burchten. Enkele belangrijke: de Nuraghe Pizzinnu bij Milis met een centrale toren en kleine neventorens en S' Uraki ten westen van San Vero Milis met een zware middentoren, een veelhoekige ringmuur met torens en resten van een dorp. Typisch voor deze streek zijn enkele reusachtige toegangspoorten van landgoederen. Bijzondere, maar nauwelijks bekende voorbeelden zijn: de barokpoort met een smeedijzeren hek van Vitu Solto en de vroegere poort van de villa van markies Francesco Boyl di Putifigari, die vele, weliswaar bescheidener navolgingen gekend hebben. Op de zuidoosthelling van Monte Ferru ligt Bonárcado. In dit oude stadje, met zijn steile straatjes tussen donkere basalthuizen, staat de Chiesa S. Maria. De kerk behoorde eens tot een klooster van Camaldulenzers uit de abdij SS. Zeni en Romualdo te Pisa. Het hoofdgebouwen het onderste deel van de toren dateren uit de ]"2de eeuw. In 1242 werd het werk door Arabische metselaars voltooid. De Moorse elementen die toen werden gebruikt, zoals duidelijk aan de apsis te zien is, zijn de oudste op Sardinië. De eenzame S. Salvatore heeft iets bijzonders te bieden: de kerk werd gebouwd op een voorchristelijk tempelcomplex met een heilige bron uit de 4de eeuw v.C. dat, vanwege de hevige zandstormen uit de westelijke duinen, ondergronds en met luchtkokers was aangelegd. De kruisvormige crypte met het doopbekken is overdekt met een tongewelf en uitgebouwd met zijruimten. 5 kilometer zuidelijk ligt de kleine S. Giovanni in Sinis die vermoedelijk de oudste kerk van Sardinië is. De gelijkarmige Byzantijnse kruiskoepelkerk stamt uit de 5de eeuwen werd in de 9de/l0de eeuw door benedictijnen uit Marseille in zware Romaanse stijl verbouwd. Aandacht verdient het ongetwijfeld later te dateren doopbekken met blauwe bodem en met een grote gebeeldhouwde vis. Verder naar het zuiden werd het oude Thárros in de duinen uitgegraven. De eens typisch Fenicisch-Punische stad aan de zee lag achter een met muren versterkte landengte met aan weerszijden een haven. Ze werd door de Romeinen gecultiveerd, maar in de middeleeuwen verlaten vanwege de invallen van de Saracenen. Ze licht ons thans nog beter in over het leven van de Carthagers dan hun Noordafrikaanse geboorteland of andere plaatsen op Sardinië. De zeer bezienswaardige plaats is tegenwoordig alleen nog maar onder begeleiding te bezichtigen. Onlangs werden nieuwe resten van een beschermende, naar het binnenland gekeerde muur en een vermoedelijk christelijk doopbekken (met trede voor de onderdompeling) blootgelegd
Van 1718 tot 1861 (de eenwording van Italië) vormde Sardinië met Piemonte het Koninkrijk Sardinië. De ontwikkeling van de infrastructuur verliep langzaam. Onder Karel Felix werd de belangrijkste verkeersader van noord naar zuid aangelegd, de Strada Statale die nu nog zijn naam draagt. In 1883 reden de eerste treinen tussen Cagliari en Sassari, de belangrijkste steden van Sardinië. Onder Mussolini werden de moerassen bij Oristano drooggelegd en werd de grondslag gelegd voor de meest succesvolle landbouw gemeenschap op Sardinië, Arborea. Ook stichtte Mussolini Carbonia, zo genoemd vanwege de rijke steenkoolmijnen in dit gebied. In de tijd na de Tweede Wereldoorlog nam het belang van de steenkool af en die van de toeristische sector toe. Vele pogingen om werkgelegenheid te creëren zijn mislukt doordat de transportkosten hoog lagen en niet de goedkope arbeidskrachten konden compenseren.
In de jaren-1970 en jaren-1980 streefde een deel van de bevolking naar onafhankelijkheid van Sardinië, eventueel samen met het Franse eiland Corsica. De meesten deden dit vreedzaam, maar een militante minderheid richtte de Nationaal Anarchistische Insurrectionistische Organisatie op en pleegde bomaanslagen, sabotage en ontvoeringen. Ten slotte werden de leiders opgepakt en tot lange gevangenisstraffen veroordeeld, Francisco Porcu tot levenslang.
Tegenwoordig is Sardinië een autonome regio en de historische ontwikkelingen zijn nog merkbaar in de taal en cultuur. Ook is vrij goed het verschil tussen de kustgebieden en de binnenlanden merkbaar. De kustgebieden stonden altijd meer open voor invloeden van buitenaf. Met name het noordelijke deel van Sardinië is nu toeristisch erg ontwikkeld (La Maddalena, Costa Smeralda) en rond Cagliari, omdat deze gebieden het makkelijkst te bereiken zijn vanaf het vasteland.
Na de val van het West-Romeinse Rijk na de Grote volksverhuizing werd Sardinië onderworpen aan verschillende overheersingen. Vanaf 456 na Christus bezetten de GermaanseVandalen het eiland vanuit Noord-Afrika, waarna de Byzantijnen het ongeveer 80 jaar later "bevrijdden". Vanaf 711 vielen de Arabieren regelmatig het eiland aan. Om die reden werd in de negende eeuw na Christus Tharros verlaten, na meer dan 1800 jaar bewoning, en het huidige Oristano gebouwd. In de strijd tegen de Arabieren werd de hulp ingeroepen van de Maritieme republieken Pisa en Genua. Vanaf 1063 vormde er zich een politiek bestel uniek voor de geschiedenis van Sardinië, waarin het territorium verdeeld werd in Giudicati (afgeleid van rechters). Meest markante figuur uit de late Middeleeuwen was Eleonora d'Arborea, de vrouw die de grondslag legde voor een wetsbestel dat tot 1827 geldig bleef, de Carta de Logu. In dezelfde periode nam de invloed van de Spaanse Aragonezen toe totdat de Spanjaarden Sardinië inlijfden. Uit deze tijd stammen de zogenaamde Aragonese torens die langs de kust werden gebouwd ter bescherming van het eiland tegen de Arabieren. Op de plaatsen van de oude Fenicische steden, die op strategische punten liggen, kan men deze torens nog terugvinden, vaak gebouwd met de stenen van de oude bouwwerken. Een mooi voorbeeld van dit hergebruik is nog terug te vinden in de kerk van Santa Giusta bij Oristano waar men de Fenicische stad Othoca heeft teruggevonden.
De cultuur van de Spanjaarden was zo sterk dat nu nog rond Alghero een Catalaans dialect wordt gesproken.
De naam is afgeleid van een Romein die Obsius heette en die in de Oudheid een op obsidiaan lijkende steen zou hebben gevonden in Ethiopië.[1]
Obsidiaan ontstaat bij snelle afkoeling van lava met een watergehalte van maximaal 3-4 %. Indien het gehalte aan vluchtige bestanddelen (water, kooldioxide) hoger is ontstaat puimsteen, omdat de vrijkomende gassen als een blaasmiddel werken.
De vorming van vulkanisch glas is in hoge mate afhankelijk van de stroperigheid van de vloeibare lava en dit wordt op zijn beurt weer sterk bepaald door het gehalte aan kiezelzuur. Hoe hoger dit gehalte hoe trager de vloeistof vloeit. De meeste obsidianen hebben een kiezelzuurgehalte van 70% of meer en worden daarom tot de ryolieten gerekend. Minder vaak worden ook trachitische, andesitische en fonolithische obsidianen aangetroffen die een lager kiezelzuurgehalte hebben.
De kleur van obsidiaan wisselt vrij sterk, afhankelijk van de verontreinigingen die het bevat. De kleur is meest donkergroen tot diepzwart, hoewel graniet met een vergelijkbare samenstelling een lichtgekleurd materiaal is. Meestal zijn bijzonder fijnverdeeld hematiet of magnetiet daar de oorzaak van.
Sneeuwvlokobsidiaan bevat insluitingen van bolvormig gegroeide structuren, meest van veldspaat of cristobaliet, die sferulieten genoemd worden. Zij ontstaan door bolvormige kristalgroei vanuit een enkele centrale groeikern.
Obsidiaan is een metastabiel materiaal dat op de lange duur terugvalt in zijn kristallijne, meer stabiele vorm. Vulkanisch glas is dan ook uit het Paleozoïcum en Precambrium niet bekend.
In de steentijd was obsidiaan een begeerde grondstof omdat het vlijmscherpe snijkanten vormt. Het werd voor messen en wapens gebruikt.[bron?] Tegenwoordig is het een geliefd materiaal voor kunstvoorwerpen en wordt het ook wel als halfedelsteen in sieraden gebruikt. Het wordt dan geslepen alsof het een kristal is.
[Bewerken] Morfologie, geologie en hydrografie Mount Lattias gezien vanaf de buitenkant van de reserve van de keel van Gutturu MannuLa topografie van het gebied weerspiegelt de karakteristiek van de bergen van Sulcis [3], met smalle valleien doorkruist door een hevige stromen, steile hellingen, soms rotsachtige soms bedekt met een bodem arme, ondiep en grove textuur [4].
De oppervlakte van de eerste lichting is bijna volledig omringd door heuvels die helling naar het oosten en noordoosten van 900-1000 meter tot 300 meter. De twee belangrijkste valleien open naar het noordoosten stroomt in de alluviale kegel van de Rio Saint Lucia, die continuïteit met de vlakte en dat van Cixerri Capoterra. De ribbels grenzend aan het stroomgebied van de Rio Sa Canna noorden, het scheiden van de reserve van de heuvels die helling naar de vlakte van Cixerri. In het zuid-oosten, de reserve heeft betrekking op een heuvelachtig training van 300-400 meter boven het dal dat de lage Guttureddu scheidtvan de keel van Gutturu Mannu. Naar het zuiden en westen van de morfologie is meer robuust en beter geïdentificeerd met de typische Sulcis-Oosten, met name de nadruk wordt een onderlinge afstand van 700-800 m diep en smal canyons. De westelijke sector, op de waterscheiding die zich uitstrekt van de berg Mount Arcosu Lattias is het meest opvallende voor de gevarieerde vorm van de ribbels.
Mount Arcosu staat op de westelijke top van de reserve als een massieve goed zichtbaar vanaf de vlakte, zelfs op een afstand, de kegelvormige en steile hellingen. Ten zuiden van Monte Arcosu de waterscheiding ten westen strekt zich met ruggen van een lagere hoogte en morfologisch meer zoet, soms onderbroken door granieten rotsformaties. De maximale hoogte wordt op Genna Strinta (856 m). Verder naar het zuiden is er de enorme berg Lattias, een van de hoogste Sulcis (1086 m). Mount Lattias is de meest opvallende geomorfologische vorming van het grondgebied:bestaat uit een serie van graniet pieken die een steile, diep ingesneden in een amfitheater met uitzicht op de vallei van de Rio Guttureddu, waar u een oase van guesthouses te vinden vormen.
Is Caravius (links) en Lattias (rechts) behoren tot de hoogste toppen van de westelijke helling van SulcisSul Lattias en Genna Strinta beginnen op de tweede partij van 600 hectare van de overname, een van de meest wilde en ruige. Op ongeveer 1 km ten westen van de Mount Lattias staat de hoogste piek van Sulcis, Mount Isa Caravius (1113 m). In tegenstelling tot Lattias, graniet en hobbelige Is Caravius is een belangrijke aard van leisteen, de morfologie zoete en volledig bedekt door bos, waardoor het niet gemakkelijk te vinden, zowel vanuit de omgeving is van satellietbeelden [5].
Venetië e dogenstad ligt op 120eilenden tussen 150kanalen die door 400 bruggen over spannen worden venetie ooit de grooste hanenstad van de westerse wereld
onder de dogen (dux= hertog) kwam de stad,gunstig gelegen tussen de orient en het westen tot grote bloei veel groete paleizen kerken en openbare gebouwen kwamen in die tijd tot stand
ecious Metaal: Zuid-Silver 19 februari-26 juni 2011 Galleria zaken
Voor welvarende vroege Amerikaanse gezinnen, het leven van alledag opgenomen contact met zilver. Zilveren munten werden gebruikt als betaalmiddel, en voorwerpen van lijfsieraden, drinken, eten en thee waren, alsmede giften van de erkenning werden gemaakt in dit edelmetaal. Zilver met trots getoond aan de rijkdom en sociale status van zijn eigenaren. Het bezit van zilver-schalen van de kommen, schalen en pot-was een privilege van de rijken in de koloniale en het begin van de nationale perioden. Echter, de eigendom van een aantal kleine stukje zilver was meer gebruikelijk. In de 19e eeuw, zelfs sommige middling huishoudens eigendom zilver, vaak onder de boedelinventarissen van de boerenfamilies zijn er verwijzingen naar de objecten zoals zilveren theelepeltjes.
Amerikaanse zilversmeden en hun klanten keek naar de grootstedelijke centra van Europa aan het ontwerp van de objecten die ze gemaakt en gebruikt inspireren. Zilver productie in de koloniën envroege republiek was vooral een stedelijke activiteit, en de meerderheid van de zilveren fabrikanten waren in het noordoosten. Hoewel ambachtslieden in het zuiden creëerde enkele van hun eigen voorraad zijn, ze vaak gekocht afgewerkte stukken van fabrikanten elders. Daarom, Noordoost-fabrikanten geproduceerd waren op uitdrukkelijk verzoek van Zuid-retailers, en Zuid-mecenaat is een kritische ingrediënt in de geschiedenis van de Amerikaanse zilver.
Sardinië (Italiaans: Sardegna, Sardisch: Sardinna, Sardinya, Sardinia - afhankelijk van welke streek) is een Italiaans eiland in de Middellandse Zee. Het ligt pal ten zuiden van het eiland Corsica, ten westen van de Laars van Italië, en ten noorden van Tunesië. Met 24.090 km² is het na Sicilië het grootste eiland van de Middellandse Zee. Het heeft ongeveer 1,65 miljoen inwoners. De hoofdstad van Sardinië is Cagliari, dat in het zuiden van het eiland ligt. Andere belangrijke plaatsen op het eiland zijn Sassari, Nuoro, Olbia en Oristano. De belangrijkste havens zijn Porto Torres, Olbia, Golfo Aranci, Arbatax, Porto Foxi en Cagliari. Sardinië is tevens een autonome regio binnen de Italiaanse Republiek.
Het eiland heeft een subtropisch, mediterraan klimaat. De zomers kunnen zeer warm worden, en de winters zijn doorgaans mild, maar waarbij sneeuw in de bergen geen uitzondering is. De kustregionen blijven doorgaans van sneeuw gevrijwaard. Daarnaast staat het eiland altijd onder invloed van de wind: de mistral (maestrale zoals Italianen zeggen), scirocco, libeccio en levante.
Prehistorische stammen hebben hier gewoond die indrukwekkende monumenten hebben nagelaten b.v. de Domus de Janas (uit de neo-litische tijd) en de duizenden Nuraghi die hier verspreid staan, opgebouwd uit losse stenen en gebruikt als torens of hele burchten. Later kwamen de Feniciërs en de Carthagers (500 v. Chr.). Daarna de Romeinen, de Vandalen, de Byzantijnen en in de 11e eeuw de Saracenen (zie: Geschiedenis, hieronder). Mede hierdoor bevat het eiland een smeltkroes van volkeren en culturen, bijeengebracht op een oppervlakte van nog geen 25.000 km².
De vele kerken en basilieken zijn bijzonder fraai in een schilderachtig landschapdecor. Sardinië is na Sicilië het grootste eiland in de Middellandse Zee. De hoogste top reikt tot bijna 2000 meter, een granietbult in het midden. Het eiland wordt verder omringd door een grote reeks van kleine rotsige eilandjes, soms bewoond, soms in gebruik door (kleine) veeboeren die 's avonds weer huiswaarts, aan de vaste wal, keren. Ontelbaar zijn de kleine zanderige baaitjes, omringd door vele kliffen, terwijl het zeewater ter plaatse een specifieke kleur heeft. De Grotta di Nettuno zijn een bezienswaardigheid. Porto Cervo in het noordoosten bezit een ruime haven en is een vertrekpunt van verschillende routes over het eiland, zoals b.v. naar Cagliari, de hoofdstad, maar ook naar Olbia of Sassari (de wikipedia De vrijé enecyclopedie
De huidige stad is gelegen op de plaats van het antieke Asculum, dat in de 3de eeuw v.C. een Romeinse kolonie werd. In de 1ste eeuw v.C. plaatste de stad zich aan het hoofd van de Italische Liga tegen Rome. In de 14de eeuw kwam zij onder het gezag van het geslacht Sforza, dat werd opgevolgd door andere vorsten en ten slotte door de Kerkelijke Staat. Dom S. Emidio De kerk werd in de 12de eeuw gebouwd op de fundamenten van een vroegchristelijk bouwwerk en in de daaropvolgende eeuwen verschillende malen vergroot en veranderd. Het veelluik in de sacramentskapel stamt van Carlo Crivelli, 1473. In het midden is de Madonna afgebeeld, daarboven de Pietà, terzijde de heiligen en in het onderste vlak apostelen. Het koorgestoelte is van de hand van Francesco en Paolino di Giovanni d'Ascoli. Het baptisterium stamt uit de 12de eeuw, het doopvont is 13de-eeuws. S. Francesco Eeuwenlang heeft men aan deze kerk gebouwd. De eerste steen werd gelegd in 1258. De kerk was grotendeels voltooid in 1464 maar pas in 1521-1567 werden de gewelven aangebracht. De façade dateert uit de 17de eeuw. In het zijportaal staat een standbeeld van paus Julius II, 1506. SS. Vincenzo e Anastasio Aan deze kerk is gebouwd vanaf de 11de tot de l4de eeuw. De cassetteachtig ingedeelde façade was vroeger wellicht beschilderd. Het portaal ontstond in de l4de eeuw. Palazzo Comunale Dit paleis ontstond in 1683 toen het 12de-eeuwse Palazzo dell'Arringo en het 13de-eeuwse Pallazzo Comunale door één façade met een vijfbogige portiek verbonden werden. Thans is er de Pinacoteca Civica gehuisvest met onder meer werken van Titiaan, Stigmatisatie van de H. Franciscus, 1561, en Taddeo Zuccari, Kruisiging. Men bewaart er voorts de koormantel van paus Nicolaas IV, een Engels borduurwerk uit de tweede helft van de 13de eeuw. Andere bezienswaardigheden Het Palazzo dei Capitani del Popolo stamt uit de 13de eeuwen werd in de 16de eeuw verbouwd. Boven het monumentale portaal staat een standbeeld van Paulus III, toegeschreven aan Cola d'Amatrice. De stad is rijk aan Romeinse resten zoals de Porta Gemina. groetjes
AOSTA in Valle d'Aosta, naar overzichtregio Valle d'Aosta
Aosta, Augusta Praetoria: een Romeinse stad - voor de ligging zie het kaartje,- is de hoofdstad van de regio Valle d'Aosta. Ligt middenin de vlakke bergkom, op een hoogte van 583 m, daar waar de Dora Baltea en de bergstroom Buthier samenstromen; boven de stad rijst de berg Emilius, 3559 m omhoog. De stad is omgeven door 4 gehuchten: Arpuifies, Excenee, Porossan en Signayes. De dalen van Cogne en de Grote St.Bernard komen in de stad uit, samen met de belangrijkste verbindingswegen van de Kleine en de Grote St.-Bernard die naar Frankrijk en Zwitserland voeren. De Romeinen hadden reeds het strategisch belang daarvan ingezien toen ze Augusta Praetoria stichtten; maar nog eerder, 5.000 jaar geleden, hadden groepen landbouwers behorende tot een megalithische beschaving, zich in het gebied gevestigd, en wel in Saint-Martin-de-Corléans, een westelijke buitenwijk van Aosta. Het belangrijke cultusgebied dat hier aan het licht gekomen is, heeft mensvormige beelden en grote graven van platen steen op een platform te voorschijn gebracht. Bijzonder belangrijk zijn de Romeinse resten van de stad, te beginnen met het oude stadsplan van de historische kern, perfect bewaard gebleven en omgeven door een muur, 754 x 572 m, die de Porta Praetoria, het theater, het forum, het cryptoporticum, de thermen, het amfitheater, stukken van de muur met de toren Pailleron bevatten.
Aan de ingang in het oosten vinden we de Romeinse brug en de indrukwekkende Boog van Augustus. De middeleeuwen hebben er de kerk van Sant'Orso nagelaten met de prachtige kloostergang en de verfijnde klokkentoren en de kathedraal, twee monumenten rijk aan kunstwerken, waaronder de zeldzame Ottoonse fresco's, elfde eeuw, het Bisschoppelijk Paleis, de kerk van San Lorenzo, de toren van de Melaatsen, de tour Fromage, de torens van Bramafan, van de heren van de Porta di Sant Orso, van de Balivi en de Tourneuve, de kerk van Santo Stefano, het paleis Roncas met renaissance-invloeden, de kazerne Challand, met daarin het archeologisch museum, en het neoklassieke gemeentehuis. Aosta.
In het Nederlands zou de huidige stad Algenstrand heten, dit vanwege het door het getij aanspoelende zeewier. Wegens deze oeververvuiling bouwden de Romeinen verder westelijk een beter tegen de wind beschutte haven: Portus Nympharum. Eerst in 1102 richtte het Genuese geslacht der Doria op het algenstrand een haven met verdedigingswerken in, waarbij zich al snel een vissersdorp ontwikkelde. Na de zeeslag bij Porto Conté, 1353, verdreven de zegevierende Catalanen alle Sarden en Genuezen uit de omgeving van Alghero. Alleen hun eigen landgenoten mochten zich er nog als boer of visser vestigen. Pedro IV van Aragon verklaarde Alghero in 1355 tot Catalaanse stad. De Spaanse invloeden in taal en cultuur van de Algherezen zijn nu nog duidelijk aanwijsbaar. De stad die inmiddels buiten de oude muren gegroeid is, heeft enkele middeleeuwse verdedigingswerken weten te bewaren: de Torre la Maddalena aan de haven, de Torre die Porta a Terra in het centrum, de Torre Sulis in het zuiden en de Torre S. Giacomo in het zuidwesten. Kathedraal Deze aan alle kanten ingebouwde kerk ontstond in 1562 in gotisch-Catalaanse stijl. In de 19de eeuw werd aan de Piazza Civica een classicistische façade gebouwd. Het interieur dat door pijlers en zuilen in drie schepen wordt onderverdeeld, is gedurende de lange bouwtijd, tot 1730, verrijkt met vier kapellen met een rechthoekige grondvorm. Het tongewelf van het middenschip wordt afgesloten door kruisgewelven. Van het oorspronkelijke exterieur bleven slechts de eigenaardige achthoekige toren met de betegelde kegelvormige spits boven de gotische versieringen en het magnifieke gotische portaal aan de Via Principe Umberto, bewaard. Andere bezienswaardigheden Aan de Via Principe Umberto 7 staat de 16deeeuwse Casa Doria met renaissanceportaal en Catalaanse vensters. Vrijwel recht ertegenover, twee steegjes verder in de Via Carlo Alberto, staat de gotische kerk S. Francesco (15de-16de eeuw) met een ondanks een verbouwing intact gebleven stergewelf boven het priesterkoor, een gotische apsis , een achthoekige toren en een fraaie chiostro, de binnenhof die door een kloostergang van twee verdiepingen wordt omsloten. De barokkerk S. Michele, 1612, wordt bekroond door een opmerkelijke koepel met bontgekleurde tegels. Vlak daarbij ligt het LiceoAzuni met de stadsbibliotheek, die meer dan 12 000 boeken bevat, waaronder kostbare Catalaanse handschriften. Omgeving Bij Fertilia bevinden zich resten van een brug die deels als Romeins, deels als middeleeuws wordt beschouwd. In de directe omgeving van Porto Conte ligt de in 1963 goed gerestaureerde Nuraghe Palmavera, bestaande uit een hoofdtoren met voorhof, kleinere torens ter bescherming, een grote ringmuur en resten van kleinere ringen. De wachttoren Porto Conte dateert van de Aragonese bezetting en is een van de vele Saraceense torens langs de Sardinische kust. Een lichte helling leidt van het zuidelijke straateinde naar het westen boven de door gevangenen gebouwde Reetrap, Escala del Cabirol, door de zeer steile wanden van de Capo Caccia naar de Neptunusgrot, misschien wel de mooiste grot van Sardinië. De afdaling (vanaf de hooggelegen parkeerplaats) in oostelijke richting naar de grotta verde is alleen te vinden met een gids! De muurresten in deze grot zijn vermoedelijk nuraghisch. Verder zijn er bemoste, hoge stalagmieten. Het pad leidt vervolgens naar de grotta dei Ricami met de zogenaamde 'zingende' stalactieten die bedekt zijn met witte kristallen.
ACACIA, akakia = een gestekelde boomsoort, naar overzicht Mediterrane Flora en Fauna
Is een plantengeslacht uit de familie van de Mimosa. De bloemen zijn tweeslachtig, hebben een kleine kelk en de kroon is niet goed ontwikkeld. De meer dan tien meeldraden steken uit de bloem. Het vruchtbeginsel groeit uit tot peul. De gele bloemen staan in bolvormige bloeiwijzen. Er is een soort die een looistof, catachu, levert. Anderen leveren gomsoorten. De mimosa levert bloeiende takken. De bladeren zijn hier dubbel geveerd. De welriekende bloemen staan in bolvormige hoofdjes, die weer tot pluimen zijn verenigd.
De grote toren van Pisa genaamd "Elephant" werd ontworpen door John Capula begin van de veertiende eeuw en voltooid in 1307. Rond 1328 was gesloten op de noordzijde van het gebouw om de winkels en woningen te krijgen tot officieren. In 600 en 700 nieuwe gebouwen werden leunend tegen het gebouw dat een aantal van haar grandeur verborgen. Bovendien, in de tweede helft van de negentiende eeuw, werd gebruikt als een gevangenis. De restauratie uitgevoerd in 1906 met de release van de Aragonese kant ommuurd, kon de restauratie van de oorspronkelijke toestand. Bijna identiek aan de toren van St Pancras, heeft gehouden tot de input-functie datum aan het Kasteel. Het heeft vier verdiepingen op houten hokken geopend in de vorm van Pisa, het interieur van het kasteel, biedt plaats aan de buitenkant van de stad aan drie kanten door de massale witte kalksteen Bonaria, doorboord alleen door de dunne opening van de mazen. De haven werd verdedigd door een aantal dammen, hekken en drie robuustetwee poorten, en om de kroon van het gebouw, een reeks van houten planken die een steiger voor de verdediging neer. Aan de zuidzijde, een paar meter van de stoep, is de sculptuur van de olifant, misschien eigentijds met de toren. Goed bewaard gebleven, op verschillende hoogtes, zijn de armen van het kasteel van Cagliari Pisa, en naast de ingang, is nog steeds leesbaar het opschrift in het geheugen van de werknemers en vakman John Capula "ooit niet vinden in zijn werken." groetjes
Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
lieve groetjes
Kathedraal
