Deel 2 van: 'Michiel Gheeraert, we willen het eens zeggen'

De jeugd van Michiel Gheeraert in Wiesbeke
Het verhaal van ieder mens begint bij zijn wieg. Onontkoombaar. Ook Michiel Gheeraert kan daar niet onderuit. Hij werd geboren op 18 maart 1923 te Wielsbeke.

Zoals bij de meesten van ons heeft zijn wieg dus aan de Leieboorden gestaan, zij het een paar kilometer verder stroomafwaarts. Zijn vader was Hilaire Gheeraert die de langste tijd van zijn leven over het vlas gebogen stond, en zijn moeder de stille vriendelijke Elisa Vromman, afkomstig uit Meulebeke. Over de kinderjaren van een mens valt nooit veel te tekenen. Misschien als er een Ernest Claes in de buurt is. Maar anders? Michiel Gheeraert volgt ook hierin de algemene regel.

Als je er zijn moeder naar vraagt monkelt ze eens wijs en zegt dan dat ieder mens zo zijn eigen herinneringen heeft. Meer krijg je niet los. Maar of onze onderpastoor nu al een bradde bengel geweest is of een stil Jezuskindje, op school visten de onderwijzers al spoedig uit dat het kereltje een knap stel hersens bezat.
Het ware zonde, Hilaire, hem zo zonder meer de rootmeers op te jagen als hij hier zijn jaren uit heeft! Hilaire Gheeraert knikte eens bedachtzaam. Dat wist hij reeds. De uitslagen van zijn oudste logen er niet om. Toen er aan de Wielsbeekse Jongensschool voor hem niets meer te halen viel, trok Michiel Gheeraert dus naar het kollege te Tielt. Niet veel ouder dan twaalf was hij toen. Naar de begrippen van die tijd een bar jonge leeftijd om de humaniora te beginnen. Veel last heeft, hij echter nooit gehad met-Cornelius, Nepos, Caesar, Livius, Sallustius, Vergilius, Cicero, Tacitus en Horatius. Evenmin had hij schrik voor Xenophoon en diens Griekse kornuiten. Michiel Gheeraert gleed door de humaniora als een mes door, zachte boter. Alles met mate, was zijn devies, vooral het studeren. In het jaar 1941 zat de zaak erop en kon hij Tielt met een gerust hart de rug toekeren. Hij had er alles geleerd wat een mens van node heeft om zijn diploma middelbaar te halen. Thans word het bittere ernst. En dat wist hij.

Intussen echter had hij een drama meegemaakt. Het pijnlijkste wellicht wat hij in zijn leven ooit ervaren heeft. Tijdens de gevechten aan de Leie in mei 1940 , werd zijn vader door een granaatscherf gedood en hijzelf werd door de Duitsers weggesleept. Samen met enkele andere Wielsbekenaren werd hij in de gevangenis te Oudenaarde opgesloten. Het heeft in de ontvankelijke jongen een wonde geslagen die nu soms nog aan het schrijnen kan gaan.

Moeder Gheeraert heeft toen een moeilijke beslissing moeten nemen. Van de ene dag op de andere stond ze alleen met twee opgroeiende jongens en een meisje dat nog het kleuterstadium niet ontwassen was. En hoe zou het alles verder verlopen? De Duitsers waren oppermachtig en niemand die in staat bleek hun verwatenheid in te dijken. Moeders kunnen koppig zijn en hard zelfs als hun gezin in het gedrang komt. Elisa Vromman was niet anders. Hadden Hilaire en ik ons niet tot doel gesteld dat de kinders zouden studeren en iemand worden? Goed ! Ik sta er nu alleen voor, maar zo zal het gebeuren. - Niemand zal ooit weten wat het haar gekost heeft aan arbeid en tranen. Maar ze is er wijs door geworden, moeder
Gheeraert, en begrijpend voor mensen die ook met gebroken riemen moeten roeien.
^{Bron 'Het Bevers familiealbum' geschreven door Michel Debrouwere.}

Om het eerste deel te lezen klik hier.
Weldra deel 3 over 'Op weg naar het priesterschap'