Het is zover. Gistermorgen ( zondag ) ben ik met de nachttrein uit Moskow in Kiev aangekomen waar Kim me stond op te wachten. Snel de bagage gedropt in het superconfortabel appartement dat Kim geregeld heeft en dan snel naar dat kleine wonder. Het is een fijn gevoel om zo een klein meisje in de armen te nemen. Het is echt een schatje. Ik probeer hier nog een fotoke aan toe te voegen en hoop dat het me lukt.
Chantal is dan zondagavond laat rond 23 uur toegekomen. En ze heeft tot vandaag rond de middag moeten wachten om haar kleindochtertje te koesteren. Ik liep over van medelijden, maar dan was de vreugde ook zeer groot.
Vandaag hebben we ook een eerste poging ondernomen om de stad te verkennen. Hoezo poging? Beste lezers, jullie moeten weten dat Oekraïne waarschijnlijk het armste land is uit onze westerse wereld en dat zie je in de stad. Net zoals in de rest van de wereld heeft het hier zwaar gewinterd en is er een enorme hoeveelheid sneeuw gevallen. En gezien de stad geen geld meer heeft, is er ook geen zout meer en zijn er ook geen medewerkers meer om sneeuw te ruimen. De voetpaden zijn bedekt met een laag onregelmatig en gevaarlijk ijs van een tiental centimeter dikte.
Chantal en ikzelf lossen mekaar geen armbreedte en ondanks elke voorzichtige stap schuiven we regelmatig eens uit en kunnen ons nauwelijks recht houden. Deze stad moet zeer ondankbaar zijn ( en dat is zacht uitgedrukt ) voor ouderen van dagen en gehandicapten.
Voor de rest heb ik me vandaag beziggehouden om een programma uit te werken voor de rest van de week. En zo te zien, zal de week te kort zijn. Er is hier veel te bezoeken en aan de snelheid aan dewelke wij ons kunnen voortbewegen, veronderstel ik dat er nog één en ander zal moeten schrappen uit het programma.
En ik probeer ook nog te tijd te vinden om een paar belevenissen van de vorige dagen/week nog neer te schrijven, want ik ben bijlange nog niet uitverteld.
