Klik op het logo om de site van LCH-Belgium te bezoeken.
Walter en Blanca peters van LCH-patiëntenorganistaie provincie Antwerpen
Hugo Delestinne voorzitter LCH-Belgium vzw
Darleen H.
Dank u LCH Sponsors
Teller: 2805,00 euro
Marie-Louise Piedfort Jerome Boons Josepha Boogaerts Hoskens-Piedfort Hoskens kinderen Jan De Luyck G.A.R Schuurbiers Depoorter - Deroo Caeyzeele-Mondelaers Piedfort-Don Porto Carero Huyghe Freddy Vancraesbeek-Delestinne Breugelmans-Van Leuven Delestinne Hugo en Karin Callewaert Pieterjan en Lore Peter Bienenstock Bruylandt - De Astis De Rooy & Zonen Van Riel - De Kockere Eddy Gorrens Sauvillers - Bellens Janssens - Van Loon Janssens - Paradis Van Looy - Horemans Bellens Robert Horemans Maria Van Dyck - Meeuws Symens Wilfried The Oak bvba De Somer - Goor Delestinne Paul Buyens Walter Goossens Jan Pulmans Victor FF-Architekten bvba Somers - Nys Adriaenssens Anoniem Michelet - Blomme Anoniem Don Porto Carero - Van Riel Pierre Vanderhegghen Poffe Christian
Sponsors logistieke ondersteuning
"In Den Eik" Gierle
Hermans tweewielers Hapert en Reusel
Jef en Ingrid Lewiske Dirk Plees Bart en Margo Radio Lichtaart Monik en Walter (Gamarthe)
Pedro op weg naar en terug thuis van een... pelgrimsfietstocht naar Santiago de Compostela
Pedro, Luus en Martien fietsten van Gierle naar Santiago de Compostela ten voordele van LCH-Belgium vzw
U kunt nog steeds dit project steunen door te storten op het nr.: 734-3771750-11 LCH-Belgium vzw, Hoogstraat 22B/4, 3360 Bierbeek Met vermelding van "Pedro cycling4lch"
22-05-2010
Een pelgrim vertelt...memories
Vorig jaar op hetzelfde tijdstip fietsten we door "Les Landes" richting Pyreneën... Gisteren tijdens een fietstocht in en rond Essen (prov. Antwerpen) passeerden we langs de 'verdwenen kapel van Sint Jacobus'... De Camino naar Santiago de Compostela kwam terug naar boven. Bekijk de foto's en u zult begrijpen waarom.
Fietsen Eén Twee Drie' wordt regelmatig benaderd met vragen over fietsroutes naar Santiago de Compostela. Wij hebben daarom op deze pagina een inventarisatie gemaakt van de vele websites, die nadere informatie geven over een fietsreis naar dit bedevaartsoord.
Verleden week kreeg ik een mailtje van 'René uit Nijmegen', u weet wel onze vierde musketier op weg naar Santiago de Compostela. René heeft de tocht naar Santiago en terug naar Nijmegen goed overleefd. Bij zijn thuiskomst en bij wat buurtfietsen met de MTB is René echter van zijn stalen ros gekatapulteerd, met zeer zware kneuzingen over heel het lichaam als gevolg. René is nu volop in revalidatie en toch vindt hij nog de tijd om mij volgend attent berichtje te zenden:
A friend,
When you're lonely I wish you love. When you're down, I wish you joy When you're troubled, I wish you peace
René, de Nijmeegse pelgrim vertelt...wij wensen jou alvast een spoedig geheel herstel toe René... Pedro en Lewiske
Het afkicken gebeurt geleidelijk. De benen willen terug ronddraaien. De benen willen spanning. De benen willen meer... Zijn er al plannen voor een volgende tocht? Ja er zijn plannen, nog geen concrete plannen maar reeds vage doch voor mij zichtbare gedachten... in de zin van een fietstrip naar Lourdes, een fietstrip naar Rome, een fietstrip naar Praag, een fietstrip naar Wenen... Wie weet of het lukken zal, de toekomst zal het uitwijzen...
We (Pedro, Luus en Mart) zijn juist één maand terug thuis van onze fietstocht naar Santiago de Compostela tvv LCH-Belgium vzw. Ik denk dat ik nu voldoende afstand heb genomen van het beleven van de tocht om aan de schriftelijke afsluiting toe te komen. Ik ben om zo te zeggen van de 'caminowolk' afgestapt en sta weer met beide voeten op de grond. Terug in de echte wereldse realiteit, daar ben ik nu na twee en een halve maand 'camino-gedoe' terug in terecht gekomen...ook al denk ik nog dikwijls terug aan de tijd onderweg naar Santiago, de herinnering blijft...
Ik wil eigenlijk mijn narede beginnen met dank u te zeggen. Lewiske en alle thuisblijvers mogen hierbij zeker niet onvermeld blijven. Lewiske kreeg nogal dikwijls de vraag of ze het niet erg vond dat de Pedro die zware tocht maakte. Neen, zei ze dan resoluut, ik ben fier op mijn Pedro en het zal hem lukken. Ik ken hem, ik ken zijn koppigheid om Santiago te halen. Lewiske heeft trouwens een geweldig terugkomstfeest georganiseerd. Ze had iedereen dat afscheid was komen nemen op 1 mei opnieuw opgetrommeld en samen zaten ze thuis op het terras te wachten op mijn entree (samen met Luus en Mart uiteraard). "Dank u" wil ik zeggen voor het ontmoeten van mensen van alle rangen, standen en contreien, het is een verrijking en een herinnering. Het geeft je een uiterst fijn gevoel om de ander even blij te maken. Een vriendelijke groet, een simpel gesprek, een luisterend oor aan iemand, een hospita die onaangekondigd mijn kleren droogt, een oude heer die ons spontaan aanspreekt en vraagt om voor hem te bidden. Ik zou nog meerdere feiten kunnen aanhalen van de 2398 afgelegde kilometers Dankbaar ben ik ook omdat me niets vervelends is overkomen, dat ik tijdens de tocht gezond gebleven ben en dat ik veel moois van de natuur en de cultuur heb mogen bewonderen. De lichte val in Gouy is al vergeten en hoeft eigenlijk niet verder vermeld te worden. Dankbaar ook voor al die mensen die me een hart onder de riem gestoken hebben door in het gastenboek te schrijven en de vele SMS-kes.
Tijdens mijn fietstocht ben ik nooit echt in gevaar gekomen. Ik ben altijd heel voorzichtig geweest en dan nog moet je tijdens een dergelijke fietstocht geluk hebben. Ik heb honderden kilometers door verlaten streken gefietst, waar geen of weinig verkeer was. Ik was blijkbaar steeds op het goede moment, op de goede plek, want buiten een lichte val en een bijna aanrijding is er niets opzienbarends gebeurd. Alleen het weer zat niet mee en dat, ja dat maakte me soms heel chagrijnig
Wat houd ik er nu aan over voor de rest van mijn leven? Sta ik open voor ontmoetingen 'onderweg' met medepelgrims en mensen naast de Camino? Ja, maar...ik 'zoek' ze niet geforceerd op, ik spreek ze aan indien het mij uitkomt en wil zeker geen blijvende contacten scheppen. Alleen een herinnering... Ik besef nu ook dat een dergelijke tocht niet altijd bewust beleefd wordt soms word je ook geleefd. Heb ik nu een sterker geloof in mezelf en anderen gekregen? Ja, maar dan in de breedste betekenis van het woord. Geloven in de goedheid van de mens, tot het tegendeel bewezen is. Geloven in waar een wil is ook een weg is. Geloven in elkaar. Geloven in eigen kunnen Is de wereld waarin we nu leven een wereld voor pelgrims? Zijn we niet reeds te ver 'verwereld'? Het aardse primeert, het individu wil alleen nog het beste voor zichzelf... Ben ik nu eigenlijk een pelgrim? Ja, maar...je vertrekt niet als pelgrim, 'onderweg' wordt je pelgrim ook al is de realiteit nooit ver weg
Tekst: Pedro Foto origineel: Mart vanden Berg Foto berwerkt door Pedro
12 juni, terug naar huis. De fietsen zijn reeds afgeleverd bij firma Soetens uit Vessem en worden binnen de 14 dagen thuis afgeleverd. (3 dagen later was mijn KOGA-Randonneurke terug thuis...)
9.15 uur: per bus naar de luchthaven van Santiago de Compostela. 11.00 uur: vlucht met Ryanair naar Madrid 12.05 uur: aankomst in Madrid 15.20 uur: vlucht van Madrid naar Charleroi (Brussel-Zuid) 17.35 uur: aankomst in Charleroi Schoonbroer Stef staat ons op te wachten. 20.00 uur: thuis
Verrassende ontvangst, georganiseerd door Lewiske. Darleen (LCH-patiënte) was er ook, samen met haar mama en papa. Walter en Blanca (peters van het LCH-project Provincie Antwerpen), alle fietsvrienden, collega's van Lewiske, familie en buren. En de eerste ontmoeting op onze Camino, Patrick de doedelzakspeler speelde een Schots deuntje voor ons. Een ontvangst dat we nooit vergeten...
Bedankt Lewiske dat ik dit heb mogen meemaken. Het besef dat jij in Gierle achterbleef was soms zwaar om dragen en anderzijds een stimulans om door te gaan omdat jij het wilde. Shakespeare zei ooit: " zij houdt van mij om de gevaren die ik heb doorstaan..."
Voor jou Darleen, nog zo jong en reeds moeten lijden, getroffen door LCH! Ik heb afgezien op mijn tocht, maar dit kan nooit zo erg zijn zoals uw 'afzien'. Je te ontmoeten bij mijn thuiskomst was een teken dat het beter ging met jou. Doorzetten lieve Darleen, we komen er wel..!
De steentjes die meegegeven zijn liggen op de grote steenhoop van het 'Cruz de Ferro' in het majestueuze landschap dat de 'Maragatería noemt. Moge de kracht van de wind en de natuur hun werk doen opdat de lasten worden weggeblazen...
Bedankt Margo en Bart voor de dagelijkse verslaggeving tijdens mijn Camino... En nu het verhaal over de gefietste 'Camino de Pedro'..?
11 Juni, Santiago 9.30 uur. De laatste dag, morgen terug naar huis. Het weer: betrokken, droog en later vanaf de middag volop zon!!! Te veel straatdrukte om uit te slapen, om half acht uit bed en de slaap uit de ogen spoelen en mijn pelgrimsbaard van de laatste dagen afdoen, ik wil netjes zijn om Santiago stad te bezoeken.
Boven: de oude kathedraal Rechts: levend standbeeld van een pelgrim
Een dag cultuur in de oude Santiagostad wenkt. Het verlangen om thuis te zijn wordt groter. Lewiske heeft 6 weken alleen gezeten, zonder hare Pedro, zij verdiend het om geeerd te worden want ook Lewiske heeft een lange 'Camino' gedaan. René uit Nijmegen vertrekt rond de middag terug per fiets via El Ruta Norte richting Nederland. Succes René...
Het vertrek van René uit Nijmegen
In de kathedraal is er nu veel minder 'vreemd' volk dan gisteren tijdens de mis. We ontsteken nog enkele kaarsjes als bedanking dat alles zo goed als vlekkeloos is verlopen. Houden nog even een stiltemoment in de immense kathedraal dat dit bouwwerk is. 'De Morendoder', zoals Jacobus staat afgebeeld gaf me het beeld van iemand die heel zijn gramschap in die ene dodelijke zwaardslag steekt. Het afrekenen met het verleden allicht. De dag was snel voorbij wellicht omdat het zonnig is geweest en ik een heel ander beeld kreeg van Santiago. De pelgrimsstad met terrasjes, de muzikanten, de overvolle kleine smalle straatjes, de lachende toeristen. Maar vooral de blij lachende aankomende pelgrims die spontaan hun verhaal doen alsof ik hen reeds langer ken of eerder heb ontmoet. Dit was nu wel een pelgrimsdag om niet snel te vergeten en vooral om 6 weken wroeten positief te verwerken. Muziek op het plein en het gevoel van gemis aan het lijfelijk gezelschap van Lewiske. Het is mooi en minder mooi geweest. Ik heb geleerd uit deze ervaring. Morgen huiswaarts...oost west, thuis best..!
9 juni, vermoedelijk de laatste fietsdag van Melide tot Santiago. Het weer is slecht, wat denk je dat het de laatste week gedaan heeft...ja juist, regenen...en veel wind.
"Santiago", we zijn er... Zicht op een Santiago in de mist... Verwelkoming door René uit Nijmegen... DE Kathedraal...van Santiago
" We besluiten dan toch om vandaag door te fietsen tot Santiago. 67km, dat moet kunnen. Bij de start is het droog en de sfeer is goed bij de start. Al snel zijn we in Arzúa waar we een tas koffie drinken. Verder naar Touro, door en langs de eucalyptusbossen en langs de Gallische Horreos. Mooie natuur tot dus ver! Na ons middagmaal in Touro wordt het weer veel slechter. Regen, veel regen en wind. Dat dit type weer niet mijn ding is weten we al langer. Voor mij mag het nu gedaan zijn. Het wordt echt ploeteren, berg op en af. Ik kan niet verder genieten van de natuur en omgeving. Eén ding speelt er in mijn hoofd, Santiago halen! Mart en Luus bekijken dit anders en zeggen dat dit alles bij 'de Camino' hoort!? Rotweer is het en niks anders. Het klimmen wordt nog moeilijker dan het al is voor mij. Eindelijk bereiken we in een uithoek van Santiago het bord "Santiago"... Voor Luus en Mart een feest, voor mij een doodgewoon naambord met "Santiago" op! Foto's worden genomen, ik ben zeiknat tot op het blote vel! We klimmen verder naar het centrum van de oude stad, zelfs te voet tot het centrum. Naar de kathedraal fietsen en stappen is een must voor een pelgrim zeggen Luus en Mart. Een bijna verlaten plein voor de kathedraal is ons deel, gelukkig is René uit Nijmegen er om ons te verwelkomen...een blauwe lichtstraal op het door het slechte weer sombere plein... Verder is er bij mij geen euforie, wel een voldoening zonder meer dat ik het gehaald heb... hola Santiago!
Het beleven van de aankomst kwam pas 2 dagen later, bij zonnig weer en dat deed deugd...je komt bekende pelgrims tegen. De jongens uit Hapert en Luyksgestel, de Italianen, de mountainbikende Spanjaarden. Tussen de vele wandelaars herken ik bekende gezichten van onderweg, alleen zien ze er wat afgepeigerd uit maar blij en tevens ontroerd... " 'De Camino' wordt door ieder op zijn eigen manier beleefd...
Foto's: Pedro
7 juni, fietsen van Puente Pedrafita tot Paradela over een afstand van 62km. Ontbijt om 7.15 uur en gestart om 8.15 uur. Het weer: fris tot koud, 4 - 12°C, regen.
Links: Standbeeld San Roque Boven: de top van de Alto do Poio
" De O Cebreiro, Alto San Roque en Alto do Poio wenken. Fysiek zwaar en de laatste spreekwoordelijke loodjes wegen inderdaad zwaar. We vertrokken net voor de top van de O Cebreiro en dat was later gezien niet echt goed. De dag aanvangen met een zware klim is alleen weggelegd voor èchte fietsers, beroepsfietsers, zeg maar renners en dan nog. Klimmen in de regen en mist. Klimmen in een temperatuur van amper 4°C... Lijden, zuchten, hoesten, duwen op de trappers, trekken aan het stuur. Moeizaam bereik ik de top, ik ben een hele beklimming lang met mezelf in strijd geweest. Toch was het opnieuw een overwinning op mezelf. Na de O Cebreiro volgt nog de Alto San Roque waar ik de steentjes van mijn zoon Steve afleg en na enkele moeilijke en steile kilometers later bereik ik ook de top van de Alto do Poio! De Spaanse cols zitten er op, niet dat het nu gemakklijker wordt, neen dat niet. Het blijft klimmen en dalen tot in Santiago, dat weet ik op te maken uit de woorden van Mart en Luus. Nu is het dalen, dalen in erbarmelijke weersomstandigheden, slechter kan niet. Regen en wind, remmen meer dan half dicht geknepen en soms vol open gelaten in de afdaling en dan amper 13km/u halen wegens de enorme wind! In Triacastela proberen we in een plaatselijke bar op temperatuur te komen. Een half uur later fietsen we richting Portomarin. Dat halen we niet, in Paradela stoppen we voor de overnachting, verkleumd van de kou, de vingers blauw en de ogen gezwollen...we gaan slapen bij Señor Manuel...en het eten wordt met liefde bereid door de oma..."
Fietsen van Molinaseca richting de Spaanse reuzen van O Cebreiro. het weer is niet met ons mee, het is zwaar bewolkt, regenachtig en later regen en max 10°C.
" Vandaag dus nog een paar reuzen op het fietsmenu. Het moet op weg naar Santiago, het zij zo. Regen is m'n ding niet en dat speelt in m'n hoofd tijdens deze zeer zware rit. De stop in Villafranca del Bierzo geeft een weinig beterschap. Middageten (Tortilla con jámon y queso), stempel ophalen en dan verder voor het echte werk. Al vlug begint het feller te regenen en wordt ook nog kouder. De benen blokkeren en het hoofd wil niet verder en voor het eerst wil ik naar huis, nu direct als 't kan. Ik doe zelfs geen moeite om het Tempo van Luus te volgen en ik wil alleen zijn. Alleen met mijn miserie dat het klimmen is ! Ik heb alleen zoete koek om de energie op peil te houden. De natuur gaat aan mij voorbij, het regent te fel en heb een rotdag! Ik fiets door de dorpjes zonder ze maar één blik te gunnen, ik kijk door een beregende bril. Het wordt stilaan een lijdensweg. Mart en Luus zitten al ver voorop. Op 1100m hoogte, in Puerte Pedrafita do Cebreiro wachten ze me op. We geven er de brui aan en zoeken onderdak in een plaatselijk hostal. Een afzetter die 25 vraagt voor een kamer die slechts 10 waard is. Het bijzonderste is dat ik een bed heb en even alleen kan zijn. Hopen dat het morgen beter weer is. Nog even doorbijten zegt Wiske me aan de telefoon. Gaan we doen... Morgen bij de beklimmingen van de drie toppers...O Cebreiro, Alto San Roque en Alto do Poio..."
In de refugio van Astorga had ik geen al te beste nacht. Rugpijn bij het opstaan, dat ziet er niet goed uit voor een toekomstige zware dag. Het is fris, de zon doet haar best maar warmer dan 15°C wordt het niet, nee het zal later op de dag nog kouder en vochtiger worden. 29 km lange klim en het wordt vlug duidelijk dat we door een andere omgeving fietsen. Hier fietsend door de bergen leef je in een andere tijd. Kleine vriendelijke dorpjes en dito inwoners. Bij één van hen houden we een korte stop waar ik van Luus een 'Camino-hangertje' krijg als aanmoediging. De vrouw des huizes wil met mij op de foto...
Pedro met señora de casa
Nu wordt het menens, verder klimmen en het wordt kouder en mistiger. Het bonst in mijn hoofd, de zenuwen gieren door de keel. Ik hou even halt en neem diep adem en pomp mijn longen vol. Het echte werk begint, klimwerk. Bij het passeren van Foncebadon zie ik geen bar of restaurant, alleen geiten en ezels en een weg die omhoog gaat. Het wordt alsmaar kouder en kouder. De wind is scherp en krachtig en we gaan verder met de klim, de weg is nog lang, heel lang tot de top op 1500m. Het laatste stuk is echt van die aard om mijn adem en benen af te snijden. Ik denk aan de steentjes die ik bij me heb en zet door.
De steentjes zijn ter bestemming...
Mart zal er al zijn. Luus zie ik voor me uit fietsen en dat geeft me moed. Het kruis wil ik halen, steentjes afleggen dat is eigenlijk wel een doel op zich. Mart en Luus vertelden me later dat de laatste kilometer aan 14% klimmen was... Triomf dat ik het haalde, gelukkig was ik, vooral voor zij die de steentjes in mijn handen hadden gegeven...
4 juni, we fietsen van Manzilla de las Mulas naar Astorga, 78km. Het weer: bewolkt met af en toe zon 20°C. Voor morgen voorspelt men regen. Vandaag is mijn fietsvriend 'Bob' jarig en Wis ontvangt haar collega's van 't werk.
Mansilla de las Mulas
We fietsen vandaag richting Astorga. Het geeft mij de indruk dat dit deel van Spanje arm is, echt arm. Zie je zo wat aan alles wat je passeert; huizen, wegen, de verzorging (geen dus) van de dorpen, de mensen zelf. Ook geen echte bron van inkomen. Alleen een stukje wijnbouw, beetje graan, maïs, hop, bieten en schrale aardappelen. Rond León bemerk je een weinig industrie, verder een doodse en arme streek. In een klein winkeltje ergens in een klein dorpje vertelt de vrouw dat er gisteren een Italiaanse pelgrim is overleden. Ingeslapen op de Camino als het ware. Schokkend en wereldnieuws aldaar voor de plaatselijke bevolking. De ooievaars, want we fietsen steeds door de streek waar de ooievaars huizen, broeden en kweken, brengen 'nieuw' leven...
Dorpje, oude bewouwing...
Overal ooievaars die 'nieuw' leven brengen.
Hospital de Orbigo heeft een gigantische oude brug met zoveel bogen dat ik ze niet kan tellen van op de plaats waar ik sta. De foto zal evenmin uitsluitsel brengen. In de weekends draaien ze daar de tijd terug en houden er middeleeuwse ridder- en steekspelen. We nuttigen in Hospital de Orbigo ook ons warm middagmaal, een pelgrimsmenu voor 9,00 euro. Het stelt echter niet veel voor, buiten de soep is het niet veel soeps. De ijscreem in plastiek potje kan amper de kwaliteit optillen.
De brug over de Órbigo
Astorga, historisch marktplein
Onderweg denk ik vaak aan de camino die we in 'La Douce France' fietsten. Mr et Mme Petit flitsen door mijn gedachten als ik een oude(?) vrouw met de blote handen bezig zie om kuiltjes te graven om haar patatas van water te voorzien... De vlakke rit biedt me echt de mogelijkheid om de voorbije 5 weken op een rijtje te zetten en de 'fait divers' af te wegen. Vanaf morgen wordt het opnieuw zwoegen, afzien voor mij. Het zware lichaam zal weer protesteren, alhoewel ik me redelijk goed voel.
Morgen, het afleggen van de steentjes, dat eigenlijk voor mij een doel op zich is, geheel apart van de Camino zelf!... Ik geloof dat ik de mensen wie een steentje hebben meegegeven hier echt mee kan helpen. Ik leg in hun plaats de zware last, die ze dragen, af. Ikzelf heb geen steentje maar wil verder - en dit asap - doorgaan tot Santiago. Wetende dat Lewiske thuis op mij wacht en me nodig heeft. De Camino uitfietsen is voor mij een prestatie en het lijden en afzien onderweg hoort bij deze tocht, niet meer en niet minder!...
"Eén van de weinige warme dagen op onze Camino. We fietsten vandaag door 'lege dorpjes', we zagen ooievaars op de kerktorens. De 'omweg' (asfaltbaan in plaats van de grindweg) geeft een desolate indruk nu de autobaan parallel loopt met de N120. Hostals, bars, winkeltjes en benzinestations sluiten hier hun deuren, jonge inwoners verhuizen naar de stad... We blijven richting Sahagun fietsen maar besluiten om 20 km eerder te stoppen. Het is te warm zeggen mijn fietsgezellen en de 'zware dagen' moeten nog komen. De 'reuzen' laten zich reeds zien in de verte, reuzen met besneeuwde toppen, dat beloofd...We vonden onderdak in een dorp met de mooie naam 'Calzadilla de la Cueza' in hostal 'Camino Real', niet goedkoop maar ik denk dat ik het verdiend heb. Na een deugddoende douche en telefoontje met het thuisfront op het terras gezeten met een cerveza 'Mahou'. Als enige Belg gezeten tussen Fransen, Duitsers en Japanners en wachten op mijn Hollandse fietsvrienden, kan het nog internationaler? Jawel, er komen nog Engelsen bij... En de hond des huizes die krabt zijn vlooien weg...en schapen vluchten in hun stal..."
Twijfelmomenten zijn er zeker geweest...zes weken onderweg...uit het dagboek...
* De eerste hellingen zijn zwaar, kan ik dat wel uithouden met die pijnlijke knie? * De klim over de Col de Ibañeta in de regen en de mist, twijfel om er te geraken op 5 km van de top, 1 km later wordt het plots beter met de benen... * Kaarsen aansteken in kerk, kathedraal of kapel, bidden in stilte...het geloof in dit ritueel wordt plots heel vaag als Lewiske me meldt dat Maarten opnieuw opgenomen is in het ziekenhuis... * De kracht van de Camino zal voor meerdere 'pelgrims' een te blijven zoektocht zijn... * Het slapen tussen de vele pelgrims (overnachten in een refugio of albergue) geeft me geen echt pelgrimgevoel... * Een hostal in Castrojeriz blijkt op 1 habitacion na volzet te zijn met Duitsers die +/- 1 km per dag pelgrimeren! Pelgrims? * Na het afleggen van de steentjes aan de Cruz de Ferro wil ik zo snel mogelijk doorfietsen naar Santiago...nog 300 zware kilometer... * De regen is mijn ding niet en ik word sjagrijnig zoals Luus het zei...de benen blokkeren, het hoofd wil niet verder en voor het eerst wil ik naar huis...nu direct als 't kan... * Het mooie van de natuur gaat aan mij voorbij, het regent te fel en ik heb echt een rotdag! * De laatste rit...regen en wind, voor mij mag het nu gedaan zijn...Mart en Luus vertellen mij dat dit weer bij de Camino hoort!? Rotweer bij een Camino, ja dag Jacobus... * ...uiteindelijk bereiken we in een uithoek van Santiago het naambord! Voor L & M een feest, voor mij een doodgewoon naambord met "Santiago" op! Door en door nat tot op het blote vel...we hebben het gehaald en de twijfels verdwijnen en maken plaats voor een goed gevoel dat weliswaar 2 dagen later komt als de zon schijnt...
Beklimming Col de Ibañeta, uit Pedro's dagboek...
26 mei 9.00 uur. Start in Gamarhte met uitgeruste benen en hoofd, althans dat zou moeten na een rustdag. Het verloopt al vlug anders dan verwacht. De aanloop naar Saint Jean Pied de Port is al best zeer lastig en in het stadje zelf wordt er uitgebreid halt gehouden om boodschappen te doen en koffie te drinken. De benen worden opnieuw zwaar en het werk is nog niet eens begonnen. Het is daarenboven koud en bewolkt, het ziet er naar uit dat het ieder ogenblik zal regenen. In Arnéguy begint de eigenlijke klim, aanvankelijk niet steil tot Valcarlos.
Daar begint het serieuse klimwerk en het begint ook te regenen en ik laat de anderen gaan. Ik dring niet aan om hun tempo te volgen. Ik besef nu al dat mijn eerste col op de Camino een lijdensweg zal worden. Tijdens het klimmen kan ik zelfs niet genieten van de omgeving, het regent onophoudelijk en hoe hoger ik klim hoe meer mist er hangt. Enkele malen zet ik voet aan grond om de druk van de benen te halen en te drinken. Waar ben ik mee bezig flitst het door mijn hoofd. Ik denk dan aan mijn belofte om de steentjes naar Cruz de Ferro te brengen en dat is nog een heel eind. Doorbijten dus en terug de fiets op en stoempen en trekken. Het gaat echt heel moeizaam en als dan nog het verkeer even toeneemt is de pret er helemaal af als er al pret aan te beleven was... Het kleinste verzet wordt aangesproken en ik kan alleen maar hopen dat ik het rond blijf trappen. Vrij rustig klim ik verder onder het motto van 'traag, trager, traagst', wie had me dit weer voorgezegd... Ik neem in volle mist en regen de ene bocht na de andere en het stijgingspercentage gaat ook de hoogte in. Maar ik voel zo iets van binnen dat ik het zal halen en dat stemt me blij. Plots duikt in de mist de naamplaat van "Ibañeta 1057m" op. Een kleine korte 'yes' gaat over mijn lippen en dankbaar maak ik een kruisteken. Foto nemen van de kapel en de top en daarna zo vlug mogelijk naar de slaapgelegenheid die Mart en Luus ondertussen reeds hebben vastgelegd. Het was een zware dag, mentaal en fysiek, maar de eerste 'grote hindernis' werd genomen...
"Madamme s'il-vous-plait, connaissez-vous les Belges"? We moesten in dit kleine dorpje aan de voet van de Pyreneeën de weg vragen naar Monik en Walter, het Vlaamse koppel dat hier al enkele jaren woont.
Correctie: We wonen hier nog geen jaar ! Pas op 26 juni vieren we ons 1 jaar Baskenland! Op 25 juni 2008 zijn we in Edegem vertrokken en de dag erna zijn we in Gamarthe aangekomen. (Dixit Monik)
Monik en Walter verwelkomen ons zeer hartelijk, hun beide hondjes, Kara en Kwispel voelen zich in hun nopjes met het bezoek. Inkwartieren, douchen en onze vuile was (laten) doen. 's Avonds een lekkere maaltijd, blog verzorgen en tevreden naar bed, oh ja, morgen een rustdag...
Na het ontbijt nog een keer het blog aangepast. Met Walter en Monik een bezoek brengen aan Saint Jean-Pied-de-Port lijkt me een zeer leuk idee. Ook René uit Nijmegen opnieuw ontmoet daar in StJPdP. Hij zal ons morgen vergezellen over de Col de Ibañeta. We weten nu ook waar we de Jacobusstempel kunnen ophalen in St JPdP. Het stadje is zeer toeristisch en ik krijg de indruk dat er tal van 'nep-pelgrims' rondlopen. Wie ben ik echter om dit te zeggen? Wat ben ik in de ogen van de naderen?...
We hebben ook even het in aanbouw zijnde huis van Monik en Walter gaan bekijken. In de namiddag komt Ludo Docx op bezoek, priester-activist en vechter voor de Basken in de streek. (zie ook vorig log). Chris en Sooi komen ook op bezoek en nemen onze overbodige ballast mee naar huis! Het wordt echt gezellig wanneer iedereen aan tafel geniet van de maaltijd van Monik, incluus het kaasdessert en de wijn.
Chris en Sooi nemen de tenten mee, ballast minder dus. Met een opgedragen dikke knuffel (van Lewiske aan mij) neem ik afscheid van Chris en Sooi. Dagboek inschrijven, verder nog enkele gezellige uurtjes samen met Monik en Walter. Morgen wacht een zware dag en hopelijk is het weer opnieuw zonnig. Radio Lichtaart hebben we live vanuit de huiskamer gedaan, een toffe babbel met Gust en iedereen in Lichtaart en omstreken weet nu dat er Vlamingen woningen in Gamarthe. Gamarthe, waar ligt dat ergens?...
Uit het dagboek van Pedro...22 mei. Door de Landes fietsen is niet alleen lichamelijk maar vooral psychisch zwaar, volle en halfvolle glazen... Ik denk na over hetgeen reeds is gepasseerd. Ik denk na over hetgeen wat verleden noemt. Ik denk na over hetgeen wat komen moet en dat, ja dat baart me zorgen. Het halfvolle glas geeft me waanideeën... Ik zie ineens reusachtige bergen voor mijn ogen verschijnen. Bergen met grijpgrage handen die me afduwen, terug naar beneden en handen die me weigeren omhoog te trekken...Het volle glas geeft eindelijk zon, rugwind en 25°C aan temperatuur...
Realiteit is dat ik fiets over lange rechte vlakke wegen. Langs metershoge kaarsrechte dennenbomen. Het lange oneindig lijkend recht stuk waar ik momenteel door fiets heeft geleden onder de zware voorjaarsstorm zeg maar orkaan. Afgeknakte bomen, omgewaaide electriciteitspalen, afgerukte daken, kortom een triestig aanzicht op de oh zo serene Les Landes.
Toch is niet alles recht en vlak in Les Landes, er zijn ook riviertjes waar de wegen naar toelopen en terug van weg lopen via een serieuse helling...Moustey wijst me er op dat ik nog een goeie 1000km voor de boeg heb. Les Haut Landais in Moustey is een stopplaats voor een verfrissing, deze auberge wordt uitgebaad door een Nederlands echtpaar. Ik ben er niet alleen, meerdere pelgrims hebben weet van deze plek...
's Avonds wordt er gestopt in Labouheyre en slapen doe ik in de refugio van Jacques en Jacqueline, toepasselijke namen voor het runnen van een refuge voor pelgrims op weg naar Santiago...Luus, Mart, Esther, Eric en de mooie Delphine zijn mijn compagnons...
Remember de ontmoeting in Commensacq met een oude vrouw die me vertelde dat haar vriendin ook op pad is naar Santiago de Compostela...per autobus weliswaar. Zo heeft iedereen zijn eigen manier om de 'Camino' te ondergaan...
18 mei: Lezay - St Jean d'Angély, 72km Ontbijt: 08.00 uur Start: 09.00 uur Het weer: Zonnig met bewolking, later overwegend bewolkt, temperatuur: 15-20°C "Het wordt opnieuw veel klimmen. Vandaag hellingen van 6% à 7% en meer. Afzien op de fiets. Afzien om te pelgrimeren, lijden is een boetedoening...
We overschrijden de 1000km ter hoogte van Melle (ja, in Frankrijk is ook een Melle en waarschijnlijk ook 'de man van Melle'). Op en af, fietsen langs hoge hagen en toch niet geheel uit de wind zittend. Door het Fôret d'Aulnay waar we ons bij één van de vele carrefours van weg vergissen en zo uitkomen in een onooglijk klein dorpje, Gâtebourse genaamd. In het bushokje (lievelingsplek van Luus en Mart om een eetstop te houden) aldaar is het tijd voor de broodmaaltijd. Stokbrood met kaas en soep. Verder naar Aulnay. De benen zijn redelijk, nog steeds na de zware hellingen...reeds 40km afgelegd. Door de rustdag van gisteren is de moreel opnieuw goed. In Aulnay bezoek gebracht aan eglise St. Pierre. Een stiltemoment gehouden.
We fietsen door vele kleine dorpjes en gehuchten waar de tijd is blijven stil staan. Ik waande me soms enkele eeuwen terug...zoals ik me die tijd voorstel uiteraard. Met nog enkele heftige klimmetjes bereiken we St. Jean d'Angély. Op de markplaats ontmoeten we opnieuw Benny en Gre uit Drenthe. Na wat inkopen gedaan te hebben zoeken we de camping op (via een grote omweg).
Tent opzetten, douchen en eten. Broodje met kaas en twee amandelkoeken. Om 18.30 uur radio Lichtaart opgebeld, live gesprek met Gust. Luus heeft ook haar stem laten horen in de Kempen rond Lichtaart. Van uit de telefooncel nog naar Wis gebeld en dan slapen en morgen vroeg uit de slaapzak om het campingritueel uit te voeren...en verder op weg naar de Atlantische kuststreek... Totaal aantal kilometer gefietst tot op heden: 1054km"
5 mei een voorteken..? Onder een druilende regen (motregen dus) vertrokken we in Honnecourt sur Escaut. Bij het passeren van een grot hielden we halt en stelden vast dat deze grot een replica is van de Lourdesgrot. Na een gebedje voor beter weer en voorspoed op onze tocht begon het plots feller te regenen. De heilige Bernadette begon zowaar echt te wenen. Zou dit een of ander voorteken zijn? Ik was trouwens de dag voordien het Maria-medaillonnetje verloren, ook een slecht voorteken?
In Gouy zijn we de Scheldebron gaan bezoeken en daar gebeurde het dan. De val van Pedro, hij geraakte niet uit de klikpedaal met alle gevolgen. Val op de 'slechte' knie en op de 'slechte' schouder...Na de eerste zorgen toegediend door Luus ging de rit verder en Pedro... hij keek somber...
In Berlancourt vroegen we om een slaapplaats maar de vrouw des huizes was nu net de gastenkamers aan het schilderen. De traan van Bernadette had al duidelijk haar werk gedaan... Verder naar Bussy waar het plots ophield met regenen (zou de traan van Bernadette opgedroogd zijn?) en waar we gratis onderdak kregen in een gîte. "La Ferme de La Cressonniere", een grote en gezellige gîte, helemaal voor ons alleen...merci monsieur Codron, merci beaucoup!
Foto's: Pedro Zie ook: klik op de foto van de gîte
Noot: foto's zijn aanklikbaar gevolgd door meer nieuws over de CAMINO ***** Bron van de teksten: Bezinningsboekje voor de Compostela-pelgrim ***** Op pelgrimstocht gaan is los-laten allerhande dingen, maar ook: je zekerheden. Je leert vertrouwen.
Op pelgrimstocht gaan is achter-laten: je vertrouwde omgeving, maar ook: een stuk verleden. Je trekt de toekomst tegemoet.
Op pelgrimstocht gaan is toe-laten: nieuwe ervaringen en nieuwe mensen, maar vooral ook: nieuwe levenszin. Je hoopt te vinden
"Peregrino, onde vai o seu destino?" "Onde éque a vida me leva, meu filho!" "Pelgrim, waarheen gaat uw bestemming?" "Waar het leven mij naar toe leidt, mijn zoon"
Ik wil de Camino fietsen, mezelf naar Santiago de Compostela brengen. Het zal me sterken en als ik het haal ben ik een pelgrim.
Pelgrim zijn is de steen, die je meezeult, onderweg achterlaten; en nieuwe stenen vinden om met je leven iets moois te bouwen
Pelgrim zijn is je pelgrimsstaf nemen en op weg gaan, je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de Grote Zekerheid is, en daarop mogen steunen, als op een staf.
Mezelf tegenkomen is onherroepelijk, waaruit ik zal leren... ***** Bouwkunst en cultuur wil ik opnemen en toevoegen om te bewaren...
Een moment van stilte zal ik koesteren en de rijkdom hiervan ervaren...
Alles beleven, alles ondergaan, dankbaar ben ik mijn naasten omdat zij mij dit alles gunnen...
Pelgrim zijn is je een stuk van de weg voelen worden; je over bergen en grenzen heen werken, geloven dat het doel voor je ligt...
Pelgrim zijn is doorheen de schoonheid van de natuur iets van de Kunstenaar vermoeden en geloven dat Hij ook jou wil kneden en vormen, dat Hij ook in jou zijn schoonheid wil leggen...
Pelgrim zijn is het brood breken met anderen en méér terug krijgen dan je gegeven hebt; je leven delen met een vriend en voelen dat de Andere mee fietst.
Pelgrim zijn is je laven aan de bron en ervaren hoe levend-gevend water kan zijn; is op zoek gaan naar de diepste bron van jouw leven
Pelgrim zijn is het kruis van jouw leven niet langer wegstoppen maar het opnemen en ontdekken dat je het dragen kan.
Pelgrims zijn is fluiten van vreugde omdat je doorheen veel zweet en moeite het Doel in zicht krijgt
Pelgrim zijn is jouw kleine hand in Zijn grote hand leggen, geloven dat jouw Naam in Zijn palm geschreven staat, vertrouwen dat Hij je draagt en nooit laat vallen.
Pelgrim zijn is een schelp vinden, er blij om zijn, maar ook weten dat het maar een halve schelp is; er zeker van worden dat je pas lééft als je jouw oren, jouw handen als een schelp opent voor anderen...
