Mijn oude piano

Meer dan zestig jaar geleden heb ik piano leren spelen. Tot op heden speel ik geregeld en als het kan dagelijks op mijn piano. Het is een van mijn hobby's en dan doe je dat graag. 

In mijn late tienerjaren heb ik wel wat met de gedachte gespeeld een beroep in de muziekbranche te kiezen. Alhoewel men mij dat niet afraadde voelde ik goed aan dat mijn omgeving daar niet "enthousiast" voor was. Hetgeen mij deed nadenken en ik een ietwat andere richting uitging. Ik wisselde gewoon klanken en noten met woorden en letters.

Nu ben ik blij dat pianospelen steeds een hobby is gebleven. Een hobby mist het "moeten" van een beroepsbezigheid, en dus beoefen je het met plezier. Natuurlijk heb ik in al die jaren veel bijgeleerd en kan me ook in improvisaties uitleven.
Toen ik trouwde heb ik mijn studiepiano - die eigenlijk al een tweedehandspiano was - niet meegenomen. Hij was eigenlijk niet echt van mij, en ook omdat mijn jongere zussen er regelmatig hun lessen op tokkelden. Zo was ik dus enkele jaren "pianoloos". Ik miste mijn instrument. Doch zodra mijn nieuwgebouwde woning bewoonbaar was, en het financiëel enigszins kon, kocht ik mij een splinternieuwe piano. Hij werd en is mijn gezel en klankbord, zong mijn vreugde jubelend uit, vertolkte ook vaak mijn verdriet. Mijn vroegere piano vergat ik. Hij bevond zich ook niet meer in het huis van mijn ouders.

Stel je voor hoe verrast en bijna ontroerd ik was, toen ik vorige zaterdag die oude muzikale studiegezel op het verjaardagsfeestje van een van mijn nichtjes in haar woning terugzag. Met mijn vingers bepotelde en liefkoosde ik zijn vriendelijke tanden en zijn oude weemoedige stem zong voor ons nog gewillig enkele melodietjes.

Nu zou ik lyrisch en romantisch kunnen worden, maar dat ga ik niet doen. Want wat voorbij is, is voorbij. Of neen, toch niet helemaal...

Straks, morgen, volgende week en nog daarna ga ik zijn opvolger doen zingen. Die doet dat anders en krachtiger. Maar zou dat gekund hebben zonder mijn oude piano?

21-7-2013