Het leven is net een boom
Er komen verschillende wegen
Dat zijn takken van je leven
Dat zijn de verbindingswegen.

De takken die langzaam groeien
Groeien naar het licht,het leven
Soms bewandel je een verkeerde tak
Maar ga door,want het is maar hoop ik voor even.

De kleine boom groeit tot een grote boom
De takken die langzaam dan beginnen te groeien
Naar jou evenwichtige,leidende tak
Dan zou jij als een mooie grote boom uit bloeien.

Laat je leiden door je levenstak
Bij elk verkeerd bewandelde tak leer je veel
Ga door met het bewandelen van jou wegen
Ook al breekt de tak en word het teveel.

Niemand voel de pijn die jij hebt lichamelijk maar ook geestelijk
een oordeel geven over iemand is snel gebeurd te snel.
Waarom doen mensen dat,omdat ze niet weten wat er in
iemand zijn of haar hoofd omgaat, en ze zien het ook niet aan de buitenkant.

Pijn heeft iedereen,van verdriet, blijdschap en hoe meer je er mee om
moet gaan kan je alleen zelf,wie helpt de mensen rond je heen,
nee ook niet altijd dus,uiteindelijk moet je hetzelf doen
praten met iemand die er verstand van heeft helpt ook niet altijd.

Die gaan zeggen wat je wel en niet moet doen,dus hoe kunnen ze je
dan helpen als ze niet voelen,wat jij voelt met leegte alleen te zijn.
En dan vraag je je eigen af,ik moet door maar ja hoe dan.
En uiteindelijk ben je eruit,dat er toch genoeg mensen zijn die je steunen
en hulp aanbieden en dan is het aan jou of je die pakt of niet.

Laat iemand anders maar eens in jou schoenen lopen,laat hun dit maar eens ,
voor 1dag aan trekken,dan weten ze wat je mankeert en dat je hulp moet
krijgen die je hoort te krijgen,steun liefde,geborgenheid niet meer alleen
hoeven te zijn,gewoon mensen om je heen te hebben.

Opgeven is geen optie.

Laat de liefde stromen
ontwakende kracht
sterkt lief en leed
laat het leven stromen
voor hen die strijden
ga niet aan hen voorbij
wees geen toeschouwer
met een berg in zicht,maar
voeg je in de marathon van het licht
word deelnemer van het leven
versterk de kracht om door te geven
het levensvuur van ontstaan
signaal van eenheid
want in ieders hart
waakt een vlammetje
houd brandend het licht
en geef het verder door.....
Altijd.

Brand berenkruid en lavendel
tegen de mot,
voor Sint-Leocadie,ontsteek de kaars
en brand de pot.

Een verwelkte roos
Die niet meer te redden valt
Die erg verwaarloosd is
Waar bijna geen leven meer in zit.

Word gevoed door wrede gevoelens
En bedorven water
Door onvruchtbare grond
En de schaduw van de wolken.

De roos heeft het opgegeven
En verwelkt des te meer
Nog meer gevoelens komen er vrij
Die haar doen sterven.

Het roosje heeft rare gevoelens
Die ze al een tijdje niet meer gevoeld heeft
Ze moet wennen aan dat gevoel
En groeit weer uit tot een kleine roos.

De dagen die volgen
Wordt ze groter en groter
Ze heeft weer moed
En gaat door met leven.

Het knaagt en zingt en vreet
Werkelijk alles is teveel
Het maakt niet uit
Hoe laat je opstaat.
De vermoeidheid eist zijn deel
Opgejaagd,bij alles wat je doet
Geirritreerd om werkelijk niets
Niet weten waar je het zoeken moet.
Ontbijten is al iets
Langzaam slepend door de dag
Je komt nergens meer aan toe
Moeizaam ga je aan de slag
Terwijl het innerlijke schreeuwt,moe,moe,moe!
De donkerte aan het eind van het jaar
Die neem ik er maar bij.
Het is tijd voor kaarsjes
sfeer en cadeautjes geven
Maar ook van knetter depressief.
Voor ons is het geen feest
Maar een lijf-aan-lijf gevecht
Om weer te overleven.

Houden de kraaien school
zorg dan voor hout en kool.

Er stonden negen bomen
in de Hof van Leven.
De liefdesboom
Droeg steeds de meeste vrucht,
de boom van vrede
had nogal geleden,
de vreugdeboom
raakte niet uitgeput.

Die van geduld
zou later bloeien
Vriendelijkheid
boog zachtjes door de top,
de boom van goedheid
begon uit te lopen,
die van geloof
bestoof de stille hof.

Zachtmoedigheid
wiegde naar rijpe vruchten
gereed voor het vieren
van het feest,
de boom van zelfbeheersing
mocht zijn hartje luchten,
zo gedroegen ze gezamelijk
de vruchten van de Geest.

Ik vraag U in ootmoedigheid
doe binnenin mij groeien
Zo'n Hof van Leven,U die leidt
door nu en dan te snoeien.

Ik houd de herfst in mijn hand
Oogstrelend is de kleurenpracht
De mist ligt als een lijkwade over het land.

Een kruidige geur stijgt op uit de aarde
Allesoverheersend
Stormwinden razen over het land.

Zilverkleurig spinrag omhelst de struiken
Kevertjes zoeken hun weg
De laatste bloempjes vleien zich neer.

De wolken spelen krijgertje in de lucht
Dan laat de zon zich plotseling zien
En legt een gouden gloed over het land.

Sabbas'weer reikt Nicolaas de hand.