Bij het woord 'pelgrimstocht' denken we meestal automatisch aan een fysieke tocht. Je moet je voeten ergens naartoe verplaatsen, je maakt een lichamelijke reis in de buitenwereld. Een pelgrimstocht hoeft echter geen fysieke reis te zijn, het kan ook contemplatieve reis zijn. Meer zelfs...
Je zou kunnen stellen dat we allemaal pelgrims zijn, onderweg en op tocht doorheen ons eigen leven.
In het Christendom is een rijke literaire traditie ontwikkeld waarin de pelgrimstocht als metafoor wordt gebruikt voor het menselijk leven.
Kerkvader Augustinus sprak al over goede christenen als 'peregrinus'. Alle mensen waren volgens hem immers vreemdelingen en passanten op aarde, steeds onderweg naar de hereniging met God na hun leven. Deze hereniging was enkel mogelijk wanneer mensen ook tijdens hun leven zich richtten naar het 'hemelse Jeruzalem'.
De 15de-eeuwse mysticus Thomas à Kempis sprak op eenzelfde manier over de ware pelgrimstocht als een innerlijke reis op het pad van de geest, met de levende Christus als ultieme doel. Zo lezen we in zijn veel gelezen werk 'De imitatione Christi' (1441), de volgende raad:
Blijf u gedragen als een pelgrim […] op aarde, die met de zaken van de wereld niets te doen heeft. Houd uw hart vrij en naar God opwaarts gericht, omdat gij hier geen blijvende woonplaats hebt. Richt daarheen iedere dag uw gebeden en zuchten, opdat uw geest moge verdienen, na de dood tot de Heer over te gaan.
08-07-2025, 22:10
Geschreven door Gust Adriaensen-Parochie Sint-Martinus
|
