|
In Tertio verscheen een artikel van Stefan Vanistendael, socioloog en demograaf, over sterven en overlijdensrituelen. Als christen is overlijden voor hem 'als een geboorte in een nieuw leven, van aangezicht tot aangezicht met God'.
Zeer herkenbaar en nauwkeurig geformuleerd is zijn beschrijving van een 'crematoriumbegrafenisplechtigheid' die hij bijwoonde in Frankrijk.
'De begrafenis van een goede bekende in Frankrijk, in een streek waar je nog dorpen en stadjes ziet, knusjes geschaard rond hun kerkjes. Hier en daar is er nog een actief parochieleven. Vroeger werden mensen meestal begraven waar ze gewoond hadden. Zo kon elke gemeenschap afscheid nemen van haar overledenen, dikwijls trouwens in de lokale kerk. Nu gaat het anders. De regio heeft een modern crematorium met fraaie ruimtes voor onthaal en bezinning, voor alle gemeenten.
Industrieel
Door die concentratie krijgt het afscheid onbedoeld een industrieel tintje. Familie, vrienden en bekenden van de overledene moeten een strikte uurregeling respecteren zodat de ruimtes tijdig weer vrij zijn voor het volgende afscheid. Als treinen in een druk station. Gelukkig blijft er net genoeg tijd voor samenkomen en herdenken. Het uitvaartcentrum bevindt zich ver van een bebouwde kom op een industrieeel terrein aan de rand van een drukke autoweg. Het is geflankeerd door een garage van de technische controle voor auto's. Er is ook een herinneringstuintje, bedoeld als een ingetogen plek, maar ruw verstoord door de vele voorbijrazende wagens.'
22-11-2022, 08:40
Geschreven door Gust Adriaensen-Parochie Sint-Martinus
|
