Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het hoogtepunt: Eucharistieviering in de basiliek heeft een grote indruk nagelaten bij allen. Voor een uitgebreid reisverhaal, surf maar eens naar derze site: http://www.pixagogo.be/9841784631
Onze Vader, die diep in m'n hart aanwezig zijt. Boven alles wil ik U beminnen. Gij zijt de kracht van mijn bestaan. Niet mijn wil zal geschieden, maar wat Gij van mij verlangt. Geef me dagelijks de kracht het nooit op te geven. En vergeef m'n tekorten tegenover de naasten, gelijk ook zij het mij vergeven, leid me niet in bekoring, maar verlos me van alle kwaad. Amen.
Beste, In de biechtkapel las ik op een muur volgend gebed en dan nog in het Nederlands. Wie goed leest zal meteen begrijpen waarom dit gebed me heeft getroffen. Ik heb het dan ook ter plaatse overgepend en er ook op dat moment een persoonlijk gebed van gemaakt voor verschillende mensen,hier uit blogland.
HEER, NEEM MIJN LIJDEN EN OUDER WORDEN OP IN HET LIJDEN VAN UW ZOON WAARDOOR GIJ DE WERLELD HEBT VERLOST.
Misschien een avondgebed om op je nachttafel te leggen.
Ziezo beste mensen, ik ben terug thuis van een bijzonder mooie bedevaert naar het Duitse Genadeoord Kevelaer, voor ons bijna of helemaal niet gekend. Wie echter de links heeft gezien hieronder zal ook al zin gekregen hebben erheen te gaan en dat terecht. Zelfs al mocht je niet als bedevaarder gaan maar er toevallig als toerist voorbijrijden, dan weet ik zeker dat je er graag enkele dagen zult willen vertoeven in de rust, de schoonheid, de kunst van dit kleine stadje... Maar helemaal zeker ben ik wanneer je net als ik één van de vele kapellen binnenstapt. Ik zal hier dan ook niet méér van je tijd nemen om Kevelaer voor te stellen want daarvoor moet je echt eens gaan googelen op "Kevelaer". Maar eigenlijk kwam ik, zoals jaarlijks meer dan 1 miljoen mensen, er op bedevaart, om stil te worden, te bidden, samen met duizenden de Eucharistie te vieren in die wondermooie basiliek. We gingen met een groep de kruisweg op een nieuwe maar hartversterkende manier ... We kregen vergeving en schonken die aan de ander. Doen we dan nog kwaad? Hoe vlug maken we een verwijt, verdenken we iemand, spreken we over een ander ... soms te laat. Eigelijk wou ik hier vandaag gewoon niets meer dan een gebed achterlaten en een foto, maar pas thuis wil ik delen van de goedheid, ook van mensen zomaar aan elkaar gegeven in een paar dagen, voorheen onbekenden maar zo één in en door het geloof via Maria, of ze nu de naam van Lourdes, Fatima of Kevlaer of Dadizele draagt. Mag ik dan morgen mijn bezinning verderzetten? Dank dat ik dit mocht meemaken, dat ik mocht thuiskomen bij Onze-Lieve-Vrouw. Tot zo!
Wanneer u me een paar dagen moet missen via blogland dan is dit omdat ik in die tijd te Kevelaer ben. Wie wil meegenieten of er een voorsmaak van kan krijgen kan best eens naar deze sites surfen. Tot ziens, Maarten
In bijlage adressen van videoclips over Kevelaer om te bekijken of te downloaden.
een probleem ... Ja, zopas een artikel gepleegd over 'gesloten deuren' en dan lees ik de uitspraak van Mgr. Van den Berghe: "Zo is het goed dat wij bekennen dat ook voor ons de vreemde een probleem kan vormen"; hoe aansluitend wat ikzelf daarnet neerschreef. De bisschop nodigt ons dan ook uit onze angst onder ogen te zien, zeker de angst tegenover de migrant, zeg maar de vreemdeling. Want migratie, aldus de bisschop, is een mensenrecht en de Bijbel zit vol migratieverhalen, van Abraham tot Jozef of Maria. In feite is iedere christen een migrant, want een mens-op-weg. Zou het geloof dat wij hie r op aarde geen blijvende woonst hebben, maar kunnen uitzien naar een ander vaderland, ons niet kunnen helpen loskomen van de bekoring om alles wat we hier bezitten op een absolute manier te verdedigen tegenover hen die wij aanvoelen als indringers? ALS WIJ ALS CHRISTENEN DE MOND VOL HEBBEN VAN SOLIDARITEIT, MOETEN WE OOK BEREID ZIJN OMWILLE VAN DIE SOLIDARITEIT ARMER TE WORDEN. RIJKER VAN GEEST WELLICHT MAAR ARMER IN DE PORTEMONNEE.
Wellicht heb je het ook al gemerkt in je omgeving of heb je het voor jezelf al gedaan ... Velen sluiten hun deur goed af, vergrendelen de poort en liefst op meer dan één manier. Zomaar bij iemand binnenstappen is niet meer vanzelfsprekend. Maar waarom is onze deur op slot? ANGST! Angst voor het onbekende of voor de onbekende, voor de indringer. Misschien is er ondertussen ook zo een klimaat geschapen waardoor ons hart op slot is, uit angst dat men ons binnenste zou raken of kwetsen, al denk ik eerder dat er naast die angst ook het gevoel gaat overheersen dat we niet langer willen dat wij ons hart openstellen voor de vraag van de ander, de vraag naar begrip, naar meededogen, want eens dat je je hart hebt opengesteld voor die andere is de kans groot dat je zijn problemen toelaat, soms ook zijn verlatenheid zoals ik het heel recent meemaakte, en dan volgt algauw de volgende stap: je kan niet langer je hart op slot laten, en zo open je je huis, letterlijk om die persoon te ontvangen en te luisteren in vertrouwen, ook al kan er soms een stuk eigenliefde in schuilen. De deur openen voor anderen is van groot belang, zowel de materiële gastvrijheid(een bede ter beschikking stellen) als de psychologische, je geweten en je geest openen (en dit 'per toeval' op deze tweede Sinksen) voor anderen, die gebroken jongere of die oudere die nooit een warm nest heeft gekend en op de dool is. Maar ook voor kinderen is het van wezenlijk belang te zien dat hun ouders gastvrije mensen zijn. Wat laatste betreft is er genoeg leed in ons landje. Ik weet dat we in een tijd leven waar we bevreesd zijn voor elke onbekende en aan de andere kant er alles proberen aan te doen een SAMEN te creëren. We zouden moeten gelovendat in elke jongere, in elke man of vrouw die in wanhoop leeft, Jezus zelf voor onze deur staat. En je zult zien hoe elke bezoeker, zelfs hij die je niet hebt uitgenodigd of die geen heilige is, de sfeer verandert. Want in Jezus' naam iemand opnemen, wie het ook is, welk verleden hij ook heeft, is Jezus zelf opnemen. Dat maakt het verschil tussen louterlijk menselijk bezig zijn. Daardoor durf ik de deur te openen ook al kan het zijn risico's inhouden, als de ander en zo ook ikzelf er maar beter van word en zo de ganse gemeenschap. Eigenlijk is deze gebaseerd op een schrijnend verhaal en anders is het een verderzetting van mijn leidraad hier, want LIEFDE blijft het sleutelwoord, DE sleutel die vele harten kan openen! Nog een mooi weekend en tot na Kevelaer!
God, die van ons houdt, wees bij ons met uw zachte genade, en hoor onze stem: voor onszelf en voor allen met wie ons bestaan verweven is, bidden wij, dat wij gelovig op uw genade en toekomst blijven rekenen en elkaar vasthouden ten einde toe.
Heilige God, leef uw liefde uit in de minzaamheid die wij elkaar betonen, en plant in ons hart een diep vertrouwen: Gij zult niet van ons wijken, als wij elkaar behoeden, liefhebben en zegenen zoals Jezus deed.
Wees onze God, vandaag en morgen, in vreugde en verdriet, in licht en duister, altijd.
Er leefde een ongelukkige oester in het prachtige kleurendiep van de zee. Zij had zich opgesloten in zichzelf, en voelde zich niet meer goed in haar vel, of liever ... in haar knoestige grijze schelp. Onophoudelijk zwommen ongelooflijke mooie vissen tussen de wiegende koraaltakken door. Bij dit schitterend spektakel werd de oester meer en meer verlegen om haar leleijke schelp. Dag na dag kroop zij een beetje dieper in haar koraalboom weg. Tot op zekere dag een parelvisser daar kwam duiken! Hij zag de oester, naam haar uit de koraalboom, zwom naar de oppervlakte en plukte de parel. Nooit hebben de diepzeevissen geweten welk een uitzonderlijke schat er bij hen had geleefd! Hoe kon het ook anders? Nooit toonde zij haar binnenste. Tot zij die dag werd gezien.
Ik weet niet hoe het komt dat het nooit eerder bij me is opgekomen en toch, wanneer ik zovele blogs zie die het thema "vriendschap" behandelen moet ik vaststellen en dit tot in den treure toe dat vriendschap voor zeer velen in bloglang gelinkt wordt aan de de trouwe viervoeter, de hond. Op zich heb ik daar niets op tegen maar is vriendschap, liefde en genegenheid tussen mensen onderling toch niet van een veel hoger niveau, hoe graag het hondje ook mag gezien, vertroeteld worden. Ik weet dat velen onder jullie een genegenheid koesteren voor hun hondje, maar kun je hier wel van vriendschap spreken in de echte zin van het woord?! Wat te denken van een overlijdensakte en een gehele begrafenisceremonie via een powerpoint over het geliefde hondje?! Zijn wij dan niet méér waard dan dat troeteldier ook al onderschat ik de waarde er niet van. Maar wanneer ik in de knoei zit heb ik echt vrienden nodig, mensen van vlees en bloed, mensen met begrip. Een hond kan alleen maar triest toekijken wanneer hij aanvoelt dat zijn baasje een dipje heeft, maar een mens daarentegen zal er zijn voor u. Dit wou ik even kwijt al besef ik dat ik hier geen hoge ogen mee zal gooien maar wanneer men alle blogs zou verwijderen over de bijzondere liefde voor de hond, dan denk ik dat er niet zoveel anderen meer overblijven die nog echt om mensen geven. Maar om geen msverstanden te creëren dank ik ook die lieve hondenliefhebbers die via de liefde voor het dier ook de liefde en vriendschap vinden voor de mens vlakbij of via het internet en dit blogland, een manier waarop sommigen mij hebben gevonden en die ik ook zelf graag regelmatig ga bezoeken. Een hartelijke groet!
wat ik had gehoopt en eerder had geschreven deel ik hier met intense vreugde mee; het is dan ook geschreven uit het vuistje met een traan van vreugde en geluk, vol emotie maar heel oprecht en zeer dankbaar, want gisteren in de namiddag werd de titel "doctor in de psychologie" toegekend aan mijn lieve zus. Bij deze nog eens mijn gemeende gelukwensen, Lieve!!!
Dag allemaal,
Na een emotionele namiddag van verdediging proefschrift rond "mensen in armoede over ouderschap" waarbij Lieve zich goed uit de slag wist te trekken, al waren de vragen niet gering - soms een duurtijd van 10 minuten- heeft de jury(allemaal in toga - vier professoren en één voorzitter - beslist dat Lieve alle proeven had doorstaan en ze nu de titel van "doctor in de psychologie" mag dragen.
Het was vooral voor mijn ouders bijzonder emotioneel, zeker voor vader die nooit zijn emoties laat zien, maar deze keer wel wanneer hij haar in zijn armen sloot, een beeld dat ik nooit zal vergeten.
Na 8 jaar van studiewerk mocht het werken rond kansarmoede en opvoeding uiteindelijk beloond worden. Het mooie was dat bij de inleiding Lieve door een paar professoren gelauwerd werd voor haar eenvoud en accuraatheid. Inderdaad lagen daar een paar werken op tafel -ik wist van 1 groot en een minder, maar het blijken er ondertussen vier te zijn (ook dat getuigt van haar bescheidenheid) en dat wou de professor eens duidelijk zeggen voor de volle zaal "anders zal ze het nooit horen en beseffen" ...
De vragen waren zeker niet van de poes; profs hebben hun vraag wel op een blaadje staan maar dan moet je maar antwoorden op de man/vrouw af uit die jarenlange kennis en kunde. Er zat een vraag bij waarbij mijn pa "over de bank wou springen om naar de vraagsteller te lopen" zoals hij achteraf zegde, want inderdaad wanneer je altijd hebt gewerkt rond kansarmoede en dan de vraag stellen of dat nu zoveel belangrijker is dan andere vormen van armoede ... Je zou van minder. Wij zaten dan ook af en toe met ingehouden adem te luisteren en te kijken naar haar manier van antwoorden.
Het sierde haar volgens de professoren dat dit proefschrift een geheel ander invalshoek had dan wat normaal in wetenschappelijk werk wordt afgegeven, nl. de betrokkenheid met de deelnemers en niet enkel en allen OVER die mensen. Wil je er alles over lezen, dan verschijnt het binnenkort ook op internet.
Het was al bij al een bewogen namiddag en de ontlading volgde dan ook wanneer het "vonnis" werd gelezen met een minutendurend aplaus. Daarna volgde nog het dankwoord van Lieve waarachter de gelukwensen in ontvangst werden genomen tijdens een receptie in zelfde stijl - door armen met Oxamproducten.
Het is nooit te laat om te zijn wat je had kunnen worden. Het is nooit te laat om te worden wat je al bent. George Eliot
En o zo toepasselijk op deze voor mij heuglijke dag waarop mijn zus na jaren van verkennende kwalitatieve studie in psychologisch perspectief haar doctoraat verdedigt met als titel:
WEERBAAR EN BROOS over MENSEN IN ARMOEDE OVER OUDERSCHAP
Profivciat, Lieve!
Meteen ook proficiat aan broer en schoonzus die precies vandaag hun zilveren huwelijksjubileum vieren! Een wel heel bijzondere dag binnen de familie.
In de roman Noem het middernacht beschrijft Johan de Boose het verhaal van Lemmus Lemmus, een hispanic die aan lagerwal raakt, zijn familie in de steek laat en zich terugtrekt in een bergdorp vlak bij de Mexicaanse grens. Hij komt er terecht in de kleurrijke chaos van verslaafden en outlaws, terwijl zich ver boven hun hoofd Amerika's dramatische politiek afspeelt. Zijn vlucht loopt slecht af. Het verhaal van Lemmus Lemmus wordt verteld door zijn enige intimus, een Europese schrijver die veel weg heeft van de auteur zelf en die het spoor van zijn vriend volgt op de onherbergzame, hoogvlakte van de Rocky Mountains en in de Midden-Amerikaanse bordelen. Johan de Boose heeft een roman over een verstikkende vriendschap en een ongenadige liefde geschreven, in de beste traditie van Cormac McCarthy en William
Normaal zet ik me voor de desk, begin ik te schrijven, lees het eens na en na toevoegen van de foto is het voor publicatie vatbaar. Heel af en toe stuur ik het door nog voor anderen het kunne, lezen op mijn blog, soms omwille van correcties, maar deze keer stuurde ik het aan iemand waarvan ik dacht dat hij zich zou herkennen. Het is ook niet de gewoonte dat deze persoon antwoordt op mijn mails, maar deze keer kwam de reactie bijzonder vlug en ze is ook heel echt. Ik plaats ze dan ook meteen in het volgend stuk. LET WEL: EERST ONDERSTE LEZEN! p.s. de commentaar komt wél van een zeer gelukkig iemand!!!
Beste!!
Nog goed dat we het seminarie niet nog eens een keer moeten overdoen...
Zo'n sprekende verboden scène: een aantrekkelijk verhaal om er eens achteraf op deze wijze in te stappen.
De (minder rooskleurige) werkelijkheid (niet voor de auteur die zijn geluk mocht vinden, laten we hopen) gaat
evenwel het (romantisch geworden) 'verhaal achteraf' voorop... ook in heel het verloop van onze jeugdjaren,
althans wat volmaakte lichamelijke en psychologische voldoening betreft.
Hopelijk overtreft ooit eens de ontsluierde Werkelijkheid onze stoutste dromen (zonder sluier, zonder deken),
als een verlengstuk van ons geestelijk geluk (en onze fysische en psychische gebrokenheid).
'de correspondent'
Subject: MET DE LIEFDE
Met de liefde zat het als volgt. Zijn liefhebbende vader had zijn zoon voorbestemd tot het hoogste ambt dat een mensenkind volgems hem kon bedenken (wat nog altijd zo is).
Plichtvaardig trok de zoon dus op zijn achttiende naar het priesterseminarie waar hij, vrijer dan een vogel in Gods wonderlijke schepping, in alle vallen tegelijk trapte.
Zijn liefde voor het goddelijke testte hij uit in het laboratorium van het menselijke ras, althans de vrouwelijke helft daarvan (en in het seminarie zelf ook de jongenskant), zodat hij als jonge twintiger niet alleen het Hooglied in het Hebreeuws had gelezen, maar ook alle lichaamsdelen, die in bedekte termen daarin ter spraken komen, in hun onbedekte vorm had leren beminnen. Het was een verrukkelijke tijd, vervuld van onafgebroken erotische spanning, verboden avontuur en absolute liefde voor God.
Naar anekdotes uit waarheidsgetrouwe verhalen en Noem het Middernacht , toen een seminarist, gehuld in zijn deken naakt de trap afkwam waar hij zopas de eerste studente had ontmoet. Na die fatale nacht mocht hij een andere studiekeuze maken, maar hij koos wel verder voor de vleselijke geneugten en werd later vader.
Een oude man adoreert en begeert de jongen op het perverse en raadselachtige af. Hij moet het verdoezelen. Het kan zijn naam en zijn kop kosten als iemand erachter komt. Hij zal een melancholieke man worden, die er zich mee moet verzoenen dat hij de geliefde jongen op een afstand moet beminnen, zonder hem ermee lastig te vallen, 'met de innigheid van een vriendschap en de mystiek van de onbereikbaarheid". Dus gaan ze af en toe iets drinken, want in die drank vinden ze een gemeenschappelijk terrein, dat ze allebei "mystiek" noemen, maar de oude man bedoelt geilheid terwijl de jongen alleen zuiplust in gedachten heeft. Hoe pijnlijk gaat dit oude leven naar zijn avond toe ...
Hemelvaart ... Is op zo veel verschillende manieren afgebeeld doorheen de eeuwen heen. Er is één beeld dat me geraakt heeft, niet dat van engelen die vragen waarom de leerlingen naar de hemel staren maar wel dat beeld van die sporen in het zand. VOETAFDRUKKEN. De laatste tekenen van het heengaan naar een plaats die we gemeenzaam "hemel" noemen. De voetafdrukken van Jezus. Welke afdrukken heeft Jezus bij jou achtergelaten doorheen de tijd? "Kom en volg mij"? "Doe aan de geringsten wat ge aan Mij hebt gedaan"? Kijk bij die vraag had ik nog nooit eerder stil gestaan maar vraag het uzelf maar eens af.
Op een begrafenis, kijkend naar de kist, overweeg ik wat de kern van het geloof kan zijn:
... dat de mens na zijn dood terugkeert naar het landschap van zijn kindertijd, en als dat niet mooi genoeg is geweest, corrigeert God het en neemt het de vorm aan van een gedroomd landschap.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Beste blogvrienden,
