Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Heb je al bemerkt hoe kleine kinderen spelen met elkaar? Dan moet je in deze krokusvakantie maar eens toekijken hoe het ene kind in de straat met een balletje aan het spelen is tot de bal plotseling de vekeerde kant uitgaat, weg van het kind ... En kijk, ineens, terwijl het kind om zich heen kijkt waar zijn bal naartoe is, ziet het de bal terugkomen, kijkt op en ziet dan dat een ander kind de bal naar hem heeft teruggerold. En zo beginnen die twee een spel, gewoon door de bal van de één naar de ander te gooien. Maar dat had ik als oudere ook al lang gezien, meer nog ik had gezien dat het ene kind blank en het andere kind zwart was en toch speelden zij verder. Neen, mensen, kinderen discrimeneren elkaaar niet, het is de volwassene die discrimeert, zij het op basis van huidskleur, stand, geaardheid, gezondheid ...
"de wereld hangt aaneen van de misverstanden" (gehoord in een gesprek)
en die wereld hoeft echt niet ver te zijn, zelf binnen het huis, de familie ... Los de misverstanden dus maar zo vlug mogelijk op voor het om "oog om oog gaat ..."
Want jij wil toch ook behandeld worden zoals men jou behandelt.
IK HEB ALTIJD EEN BETREURENSWAARDIG ZWAK GEHAD VOOR ONTHEEMDEN,
een verwijt dat ik tot op vandaag moet aanhoren, maar is GASTVRIJHEID precies niet een DEUGD die ons zelfs door onze God werd voorgeschreven?! Aansluitend deze paragraaf van Paul Kevers:"Die voorliefde van God heeft Jezus ten einde toe belichaamd en voorgeleeefd. En Hij roept zijn leerlingen op om op hun beurt de juiste keuze te maken en PARTIJGANGERS VAN DE ARMEN te worden".
Waar heb ik dit hier onlangs nog, maar dan in andere bewoordingen neergeschreven?
In elk geval een verwijt dat me siert en slaat. Een oproep juist voor de vastentijd begint.
... op een zondagmorgen. Beste, ik zal meteen met de deur in huis vallen maar is het niet zo dat er een grote kloof is tussen het echte leven, het lopen van de ene kamer naar de andere, even stil staan bij een lied of zoals daarnet nog naar een fragment uit de homilie via de radiomis, en dan gaan neerzitten - dat zitten alleen al zorgt ervoor dat je gekluisterd bent aan die kleine omgeving - voor een kille, koude pc, niet méér dan een toestel (al is het wel dank zij dit toestel dat wij elkaar vinden)? De gedachten hebben vrij spel wanneer je op een zondagmorgen van je koffie geniet, de wereld inkijkend, afgeleid door een fietser of jogger, een vogel ... ook al kunnen die gedachten soms triest zijn, al hoef thet niet, maar daar bevindt zich de echte wereld, zelfs in die al dan niet kleine ruimte die je woning is. Maar eens voor de pc geïnstalleerd - waar ook ik aan verslaafd ben geraakt, zeker op blogland - wordt die wereld een virtuele wereld zonder wederwoord, kijk je uit op dezelfde dingen. Je wil wel spontaan beginnen, maar het is genoeg dat je pc nieet wil opstarten hoe het moet en daar gaat je goed humeur. Of nog, een mail die je ontvangt en je wereld overhoop haalt of gewoon een bericht dat je ergert ... Ja, ineens is het leven daar in de woonkamer zo anders dan hier, ook al komen er fraaie pps-voorstellingen binnen. En wanneer we straks terug "in huis komen" dienen zich terug de echte dingen aan: het eten dat nog klaargemaakt moet worden, de kranten aan de kant, je verzint het maar. Bij deze dacht ik ook nog wat ik in het kort schreef over GSM, want ook een berichtje is zo naamloos en hoeveel telefoons ontvang jij nog met een echte stem van een echt mens van vlees en bloed. Allemaal contactarmoede? Neen, ik wil hier niet zeuren en ik weet dat voor velen een blog de laatste redplank is, de dagelijkse bezoeker maar kunnen we niet wat meer écht naar onze medemens gaan, een hartelijke groet, een handdruk. Het zal meer achterlaten dan vele pagina's doorlopen om dan te merken dat je nog haast moet maken om de nodige boodschappen te doen. Bloggen is vaak niets méér dan een lange monoloog en wanneer je dan "mailvrienden" vindt, heb jij je dan al afgevraagd wat ze voor jou echt betekenen wanneer het slecht of minder goed moest gaan? Het is zover gekomen dat we als buren elkaar niet meer zien, niet meer voor de deur komen omdat ieder voor zijn pc zit en we elkaar moeten mailen om bv. hulp in te roepen zoals ik recent nog ondervond. Zelfs in dit plaatsje, "mijn kamer" is er geen tijd genoeg om dingen te doen die ik al lang zou moeten gedaan hebben want "de pc houdt me bezig". Moeten we niet dringend een andere houding gaan aannemen? Ik heb dat al eerder geblogd, en blijkbaar constateer ik dat altijd voor mezelf op een zondag. Het is me ook al opgevallen dat teksten van mensen héél anders zijn, geschreven overdag dan in de avond. Vandaar dat we misschien sommige mensen hier ook maar van één kant leren kennen! Genoeg voor nu. Ik ben weg, anders weer te laat voor alles en nog wat. Maar hoeveel mails en dewelke zou ik hier vinden? Toch wachten tot morgen!
Prettige zondag verder en voor de gelukkigen: een mooi verlof!
Wanneer ik een paar jaar terug te Rome was werd ik geraakt door spandoeken, vaandels en door een eerder ouderwets aandoende Christusfiguur; maar even buiten het centrum wandelde ik een kerkje binnen waar een zekere Zr. Faustina werd aanbeden. Tot op dat moment was die persoon onbekend maar de foto was wel aangrijpend. Recent kreeg ik van een blogvriendin een tekst die aansluit bij dat beeld. Ik geef alvast de tekst mee al dan niet met foto die dan later hier volgt.
Jij bent geboren om lief te hebben, Jij bent geboren om te leven.
Al had men jou niet lief jij bent een hartendief.
Het leven heeft altijd een doel
Je bent gekwetst, zwaar gewond je blijft alles geven dat maakt jouw hart weer gezond.
Jouw geloof is puur en rein dat zegt dat je een kind van God mag zijn.
"Is dit de natuur? Is dat een les voor de mens? In de stormen van ons bezig zijn, loslaten wat dor en nutteloos geworden is. Maar ook afstand doen van wat de moeite waard is om belangrijke zaken te redden. Wat kan ik missen, wat moet ik prijsgeven om als een goed, zelfs beter mens een crisis of een moeilijke periode door te komen?" ...
Dit waren de overwegingen van Mgr. Vangheluwe toen hij na de zware stormen van een paar weken geleden hout aan het sprokkelen was, grote en kleine takken, losgerukt uit de bomen om gebroken, gekapt en verbrand te worden. Ja, loslaten, ik heb het er vroeger al over gehad en ik weet dat menig blogger zich hier ook in herkent. Het kan/zal ook een confrontatie zijn met de grenzen van je eigen bestaan wanneer door een plots gemis er een vorm van vrijheidsberoving ontstaat, want alles leek tot op vandaag in volle groei en het was het ook. Maar "men" heeft je ergens beroofd van je kunnen, je kwaliteiten, je gedrevenheid. Zullen er dan toch straks nieuwe knoppen schieten aan deze boom?
Soms wil ik eigenlijk niet langer omzien naar die oude boom, niet dat ik vrienden en kennissen wil afstoten, maar ik wil uitzien naar andere einders, zonder dwang, zonder moeten maar gewoon mogen. Ja, ik wil af van degene die me toch verder wil duwen in die richting waar ik uiteindelijk niet voor ben geboren. Hebben we daarom een storm nodig?
Aansluitend bij deze las ik "toevallig" volgende bij James Redfield in zijn boek "De Celestijnse Belofte": Langzaam maar zeker zijn we onze oorspronkelijke vraag vergeten ... We zijn vergeten dat we nog steeds niet weten waarvoor we eigenlijk leven", gedreven door al dat Westerse moeten. Ons dagelijks bezig-zijn is vaak zo verschillend van wat en wie we vanbinnen echt zijn en willen zijn!
Persoonlijk denk ik dat ik ondertussen al een antwoord heb en dat teruggaat naar de oorsprong van mijn blog: Laat ons leven voor en met elk-ander als takken van eenzelfde boom waarvan de wortels diep in het water staan die ons elke dag opnieuw oproepen tot een geest van gemeenschap in vrede, vriendschap en geloof.
Die snoeitijd heeft er misschien voor gezorgd dat ik precies juist deze dingen op paper kan zetten omdat er nu tijd vrij is voor het échte leven, al moet ik eerlijk toegeven dat ik nog steeds vecht met dat loslaten. p.s. De tip van bovengenoemd boel komt van een jonge blogvriend waarvoor dank! Een aanrader! Van harte!
In tijden van verlies, heb ik ontdekt, vallen de mensen terug op een primitieve vriendelijkheid, die zich het duidelijkst uit in de vorm van aangeboden voedsel.
Zo werd me brood gebracht en een lekkere soep van goede buren, ongevraagd.
"HET GROOTSTE LEED IS NIEMAND HEBBEN OM VAN TE HOUDEN".
Dus ook niemand om van harte een kaart of of een wens te sturen, of er zelf één te krijgen.? Heb je daar al bij stil gestaan op deze dag waar LIEFDE gebanaliseerd wordt, ja soms gekocht wordt door dure kadootjes?!
... begint met de woorden: "omdat jij mooi, verstandig, lief, ijverig, goed, begrijpend bent, omdat je al die kwaliteiten hebt, daarom hou ik van je". Maar mannen en vrouwen worden ouder en verliezen sommige van deze kwaliteiten.... Er moet dus iets met die liefde gebeuren.
"Zoals een pop vlinder wordt en van gedaante verandert, zo moet ook de liefde veranderen" las ik ergens ... of ook "Liefde is een werkwoord", u wellicht bekend. Dit nu nog in de praktijk omzetten is een levenswerk, en dat ook voor ongehuwden.
Steeds meer wordt liefde dan: "Ik bemin je om wie je bent, GRATIS. Ik geef me prijs aan jou en geef me aan jou, ook met je fouten en gebrek aan kwaliteiten".
Wanneer laatste niet gebeurt, dan overleeft geen enkele vorm van liefde en diepe vriendschap!
Ik wens allen van harte een mooie en oprechte feestdag van Sint-Valentijn!!!
Ja, inderdaad al een tijdje "afwezig" hier en ook nu kom ik maar heel even langs want nog altijd tolt er iets in mijn koppeken ... en wanneer de dokter het niet echt weet zal het dus wel "iets van virale aard" zijn zeker. Dat het dus maar vlug overgaat en ik iets serieus kan neerpoten. Ondertussen misschien een moment om een oprecht woord van DANK te sturen aan de mensen die iets achterlieten op mijn gastenboek, hartverwarmend! Dank aan allen!!! En ... Nida, ook ik ben blij dat je terug bent zoals zovelen wellicht met mij!
Vandaag gewoon een TIP die ik daarnet las in K+L, de moeite om met u te delen, dacht ik zo.
"Ben je blij of boos? Moe of uitgerust? Heb je angst? Heb je een probleem? Gebeurt er iets wat leuk is? Of juist niet? Vertel het eens aan God,Onze Vader. Hij luistert altijd, wie je ook bent, waar je ook woont, hoe je je ook voelt ..."
Het zal wel aan mij liggen maar de tekst die ik wou achterlaten bij de foto die ik daarnet heb geplaatst werd niet onmiddellijk tesamen gepubliceerd daar ik te lang moest zoeken waar ik de foto had opgeslagen.(ja, zal noot een computerfreak zijn). Dit allemaal terzijde, al zijn mijn schrijfsels altijd oorspronkelijk en ik moeilijk zelfde kan verwoorden; ik doe dan toch nog even een poging.
De foto kreeg ik zomaar in handen en het eerste wat me bij me opkwam was "woorden die moorden". Ondertussen hebben bepaalde bezoekers hier miischien al een andere gedacht en of herkenning gezien; deze mogen me dan ook altijd aanvullen maar wat ik in eerste instantie wou zeggen bij het zien van deze foto is hoe vele mensen in onze wereld figuurlijk en letterlijk monddood worden gemaakt. Hoeveel leed wordt er niet aangedaan door een woord dat blijvend kan snijden, mensen van wie je op het uiterlijk niet zou vermoeden hoe kwaadaardig en wreed ze kunnen zijn onder de fluwelen hand en de lieve lach? Mensen die zo ver kunnen doorgaan met de kracht van hun woorden tot dat ze mensen hebben uitgeschakeld omwille van de carrière, het postje, het neerzien op anderen of het niet kunnen inleven van het anders-zijn van een ander. Dagelijks worden mensen ongezien zwaar getroffen door medemensen, wekmakkeers, buren, familie,en dit vaak een levenlang. Is het nu toeval of niet dat ik juist nu en vandaag deze foto vond wanneer mensen zich te Brussel opmaken voor een stille mars ter nagedachtenis van de laf vermoorde jonge Joe?! Het beeld roept juist nu in deze dagen zoveel gevoelens van machteloosheid op, van onbegrip, van het grote WAAROM? Wat doen wij elkaar aan? En wie zijn die WIJ? Toch ook, en jammergenoeg , ook een beetje jij en ik. Of hebben we van alles een beetje te veel in dit rijke landje? Ik wil gewoon hier afsluiten met in gedachten mee op te stappen in stilte met zovelen die lijden onder welke vorm van geweld dan ook, in het bijzonder tot nagedachtenis van Joe, tot voor kort een onbekende, helaas vandaag een oproep tot verdraagzaamheid. Als gelovige wil ik ook mijn christelijke deelneming betuigen in de rouw die de familie en vrienden komt te treffen bij dit onnodig lijden. Christelijke deelneming.
JA, BESTE, DIT IS INDERDAAD DE TEKST VAN NIET EENS EEN JAAR TERUG ... OOK DEZE AVOND STAPPEN EEN PAAR DUIZENDEN OP N.A.V. DE MOORD OP BART ... ENKEL EEN ANDERE NAAM, EEN ANDERE LOCATIE ... HOE LANG NOG EN WAAROM?! Ik val hier sil, samen met julle wellicht, denkend aan die jongere(n) en hun betreurde familie; Het mag niet langer dat een onbekende op deze manier "bekend" moet worden!!!
Nu we al een tijd bezig zijn via dit medium laat ik bewust een paar zaken achter die een portret kunnen zijn van hoe ingrijpend gebeurtenissen kunnen zijn, nu twee jaar later. Let wel een paar MOMENT-opnamen.
Zo zei ik tegen mezelf dat ik vanaf nu veroordeeld ben mijn dagen door te brengen, nadenkend over woorden, losse regels en flarden van herinnering om te zien wat eronder vertopt kan liggen, terwijl ik langzaam maar zeker verdwijn uit de sociaal-economische wereld, misschien zoekend naar mijn oorspronkelijke wortels die me nooit zullen verraden . Misschien ook te veel denker, die u al eerder zult hebben ontmoet.
Er was een ganse tijd dat ik een hartgrondige hekel had aan ochtenden, ja zelfs blij was dat de zon niet opkwam maar het mistig bleef, bijna al verlangend naar de avond. Dat bestaan was ik gaan zien als het verstrijken van een eindeloos lange ochtend.(En wat bestaan volgt na deze omwenteling?) Welk uur het ook was, het leek altijd alsof ik net was opgestaan; Ik sleepte me van de koffietafel naar de zetel en van daar naar het middagmaal om languit en vooral lang te slapen. Muziek bestond toen niet meer. Alleen de vraag WAAROM?!
Het leek al te veel op een omgekeerde kruisafneming van een gebogen ouderpaar in de armen van een beloftevolle jonge zoon . Maar die moeder was er dan wel even zo als de vader én de anderen die probeerden dag na dag, soms ongemerkt er echt te zijn, een huis van vertrouwen! Wellicht hebben allen me echt geholpen, zonder ik het besefte. Hun aanwezigheid was als balsem.
In die donkere dagen komen dan de problemen uit een vroeger leven je hele volwassenheid onverminderd, zelfs heftiger, aan je knagen. Is het niet genoeg met wat we hier moeten verwerken, dat littekens en brandwonden uit vroeger tienerjaren bij de minste aanraking door een flashbericht en zo onverwacht uit de vergetelheid worden gehaald om terug de dekens over de kop te trekken en niet meer willen. Al deze momenten dienden zich aan, ongevraagd, alsof er geen mooi en dankbaar verleden meer was/is.
Het valt me op dat haast alle blogers plaatjes achterlaten van vrouwelijk schoon, hun pps daarmee zelfs opvrolijken MAAR wanneer een man een foto van een man achterlaat;, deze een mail kan verwachten met de zijdelingse vraag naar zijn geaardheid alsof alle mannen die hier bloggen gayminded zijn. In elk geval weten toch enkelen zich via seniorennet te verschuilen of vinden ze hier een uitlaatklep blijkbaar ..en nmisschien voor sommigen maar goed ook,. of zoeken ze een soulmate. Deze gedachte viel me daarnet zomaar te binnen wanneer ik nog maar eens een heel mooi blog zag vol met mooie prenten over jonge vrouwen waardoor ik nu weer aan het bloggen ben al zou ik nu ik in bedje moeten liggen. Dus sorry mocht de tekst wat onevenwichtig overkomen want alles draait in en om mij, en dat zo al een hele tijd. Maar niet schrijven is ook niet blijven en omdat er toch altijd enkelen uitzien naar een probeersel van mijn kant, dan maar deze voor één keer .... Zal maar een "man" invoegen zeker, dan hebben zowel dames als heren er iets aan. Want hebben jullie ook al gemerkt dat er heel wat piepjonge senioren zijn?! De ruk naar de nieuwe man dan maar? En neen, dit is niet aansluitend bij onderstaand artikel, puur toeval. Wel mooie reactie van Christine dat "het niet goed is dat de mens alleen is", maar ik wilde hier wel mee aantonen dat er ook een zachte kant in elke man schuilt.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
