Ik had veel goesting voor patissié stiel en mocht leergast worden bij Jules Van Heule, den beste patissiér van Dendermonde, wonende op de Koornaert rechtover Jefke Spanoghe beenhouwer, specialist in kopvleesch en zwarte mennekes, zooals men die kleine tripjes toen noemden.

Ik was reeds goed vooruit gegaan, toen ik opeens veranderde van gedacht en ik had het voor de meubelmakerstiel en mijn jongste broer Cesar nam mijn rol over. Ik verzeilde van de zoetigheid naar de schafelingen en lande bij den beir Van Beveren, ne grolpot van eerste clas. Hij had dien naam wel verdiend, maar het was den beste meubelmaker van de stad en had bezonder goede Gaste, den baas café nevens t’ capelleke, Mathijs prosper ne specialist in t’ poliere, Frans Wils (zijn moeder wonende op de Riedijk recht over t’ fabriek Vertongen), ne weeze jongen en ik. Maar ik mag rechtuit zeggen, op mij heeft hij nooit gegrold, ik was zijn lieveling zoo wel als van zijn vrouw Mieke Miehand. (…)

Op zekeren dag kwam Peeke Tas zich aanmelde als halve gast, kon minder dan ik en trok 5 centiemen per uur. Hij kreeg een lijn waad kas van 29.00 fr. te maken. T’ geraamte stak in één en den beir kwam af met zijn winkelhaak en zetbord, eerst op zij gekeken of het van scheelte was en dan de winkelhaak en dan de vraag: doet Ge d’academie? Die woorden waren nog niet uitgesproke of de kas gaf al geen teeken van leven meer, de kas was van boven naar benéen gesmeten.

Ik kwam na mijn werk thuis en t’ eerste wat ik zegde: ik gaan niet meer werken bij den beir Van Beveren. Peeke Tas krijgt 5 centieme per uur, kan minder dan ik en ik krijg niets, ging me aanmelde bij Prosper Lensens meubelmaker, sculpteur in de Torenstraat (het huis met de 4 kappen) en wierd aangenomen aan 5 centiemen. Toen werkten we daar met Jan De Man, onze geweze sergeant (politiekorps) Victor Coppens, nen weezejongen, Edouard Bosman en ik. (…)
Daar heb ik niet lang gewerkt, want ik hoorde te veel van Brussel spreken en van groot prée. Ik vroeg aan M^r Lensens 3 centiemen opslag, dus 8 centiemen per uur en t’ kon niet zijn, ik gaf mijn opzeg en de volgende week trapte ik het af naar Brussel en vondt denzelfde dag noch werk 0,30 per uur in de rue Traversière bij D’ Hondt, eenige meters van de place Hauwaert. Ik betaalde 1,80 abonné (weekende), mogt geen pakke méebrenge (k’ had maar een werkmans abonnement), maar hadt alras ne man gevonden en met nen demi te betalen in café nevens t’ kelderke, rue du progrès, trok ik met mijn pakke binnen, dienende voor t’ huis. In Dendermonde ging het nog gemakkelijker, ik had maar aan de scheele Coen die aan de sortie stond te zegge: komt eentje pakken au télégraphe bij W^we Van Schoor, moeder van Frans Van Schoor, en t was gebakke.
Ik heb me rap kunnen aanpassen aan het reizen naar Brussel en ziehier mijn gezelschap en t hebben altijd dezelfde geweest tot wanneer ik voor mijn zelve ben begonnen: De Clippel, bijgenaamd den dolle, Miel Dierickx, Van Onsem, Leon Van Rossem, Toone De Decker, Maria Verleijen, Gusta Vercauteren en Hélèntje, nichtje van Rudolf De Herde van mercerie winkel op de Korenaert, drie juffers en drie jongens uit Merchtem die volledigte onze zangkoor, want van tmorgens tot s’ avonds wierdt er gezongen, gezwanst of gedanst. Mijn clarinet deedt altijd den trajet Dendermonde Brussel mee, en men moest maar zeggen: we gaan dansen of Gust en instrument lagen in de filet en ze waren aan den trok en dit van hier in Dendermonde tot in Brussel of wel van in Brussel tot in Dendermonde, w’ hebben nooit den tijd gehad ons te vervelen. Van t’ uitgaan van de Nord wierden we gescheiden uitgenomen wij gedrieën, de schele Clippel werkend bij nen antiquer Chaussée d’Haecht, den Toone en ik we werkte 3 huizen van malkander in de rue Traversière, den eene bij ne groote slachter en ik bij d’Hondt, nen bijzondere meubelmaker, sculpteur.