Trouwe lezers van mijn blogs weten dat ik een abonnement heb op o.m. The Economist. Het gebeurt zelden dat daar nieuws in staat over België, maar vorige week was dat uitzonderlijk wel eens het geval, i.v.m. de bijeenkomst van de National Conservative Conference (NatCom) in Brussel, die door drie Brusselse baronnen (officieel ‘burgemeesters’ genoemd) werd verboden om daarna – na klacht van de organisatoren bij de Raad van State - toch door te kunnen gaan. The Economist was het eens met die Raad van State en gaf Crootje zowaar een pluimpje omdat hij daartegen ook geprotesteerd had. Dat gebeurde pas nadat de Britse premier Sunak het verbod ‘extreem verontrustend’ had genoemd en nadat de Italiaanse collega Giorgia Meloni zei ‘verbijsterd’ te zijn, maar hij deed het tenslotte. Als het goed is, zeggen we het ook.
Ik schrijf al langer dat men van die 19 gemeenten districten moet maken en van Brussel één stadgewest, geen stad én gewest. Dit niet alleen o.w.v. de kosten, maar ook omdat die gemeenten steeds meer bestuurd worden door linkse moslims. Om even de woorden van Filip Dewinter te lenen: ‘Het zijn niet meer onze wetten die hun handleiding vormen: zij ageren als burgemeester volgens andere normen en regels. Hun grondwet is de Koran, hun strafwetboek de sharia. Hun kiezers zijn de moslims, hun ultiem referentiepunt is Allah.’
Om maar te zeggen, dat die moslimburgemeesters in Brussel, maar ook elders, hun macht misbruiken om alles wat in hun gemeente islamkritisch is te boycotten.
De stad Turnhout - voor mij de dichtstbij zijnde - komt niet zo vaak in het nieuws. Het is dan ook de kleinste centrumstad van Vlaanderen (een kleine 50.000 inwoners). Het heeft wel enkele primeurs, maar die zijn niet om opgewekt van te worden.
In verhouding tot het aantal inwoners heeft Turnhout nl in Vlaanderen de meeste van vreemde origine. 40% a.u.b., dat is percentsgewijs meer dan Antwerpen, aan wie het de eerste plaats moet laten voor de grootste Vlaamse werkloosheid. Turnhout, met 11% staat op die lijst tweede. Het een zal wel met het andere te maken hebben.
Bovengenoemde cijfers zijn er ook mede de reden voor dat heel wat ‘Binken’, zoals de echte Turnhoutenaars zich noemen, verhuizen naar de omliggende gemeenten Oud-Turnhout, Beerse, Vosselaar en Kasterlee.
De stad wordt sinds 2018 bestuurd door een centrumlinkse coalitie van Groen, Vooruit en N-VA die er de burgemeester mocht leveren: Paul Van Miert, neef van Karel Van Miert zaliger gedachtenis, ooit voorzitter van de Vlaamse socialisten. Of Paul dat zal blijven na de komende gemeentelijke verkiezingen, is zeer twijfelachtig, tenzij misschien in een andere coalitie. Het Vlaams Belang stond al sterk in Turnhout en zal er waarschijnlijk nog sterker worden, zoals op vele plaatsen in Vlaanderen trouwens. Ook in Turnhout bestaat er een kans op een Vlaamsnationale meerderheid, als de N-VA daarmee zou instemmen.
De N-VA is dinsdag afgekomen met haar nieuw plan voor Brussel, waarbij ze de 19 gemeenten wil herleiden tot 1 (één), met daaronder 19 districten, zoals nu al het geval is in Antwerpen en de zes politiezones tot één, zoals elke grote internationale stad dat heeft (denk maar aan New-York en Londen).
Eindelijk!, zou ik zeggen, want het is precies wat ik in deze rubriek al enkele jaren schrijf. Brussel moet één stadsgewest worden en niet – zoals nu – stad én gewest, waarbij men een nodeloze verdubbeling heeft van bijna alle functies. Op dat stadsniveau kunnen dan ook de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC), de Vlaamse gemeenschapscommissie (VGC) én de Franse Gemeenschapscommissie (Cocof) worden opgedoekt. Een miljardenbesparing!
De meeste Vlaamse partijen gaan daar min of meer mee akkoord, met uitzondering van de Belgicistische PvdA/PTB en – raar genoeg – ook het Vlaams Belang, dat Brussel – hopelijk voorlopig – blijft zien als ‘de tweetalige hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen’. Met zijn 186 nationaliteiten en zijn minachting voor het Nederlands, blijft dat in mij ogen een utopie, waarover nog een hartig woordje zal moeten gesproken worden met het Brussels Gewest, maar dan liefst na 9 juni en met een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement, die eerst nog de Vlaamse soevereiniteitsverklaring zal hebben afgelegd, die een conditio sine qua non blijft vóór men met de andere regio’s gaat praten.
Als dat allemaal opgelost zou geraken, blijft er nog één knelpunt: wat met de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie?’een ongrondwettelijke Franstalig beleidsniveau zonder inkomsten maar met veel uitgaven. Door het feit dat die Fédération’ niet eens in de Belgische Grondwet vernoemd wordt, kan dat worden opgelost zonder Grondwethervorming (én zonder Vlaamse centen!).
Onze eerder linkse media hebben iets nieuws gevonden om België te redden: de stemtest. ‘Vul de stemtest in en je zal te weten komen welke partij u het best ligt’, is de slogan. Daarmee maken ze van hun stemtest een Tv-spelletje. Zouden onze mensen echt zo dom zijn om dat te geloven?
Het kan veel eenvoudiger. Bij de verkiezingen van 2019 hebben de meeste Vlaamse partijen hun eigen kiezers verraden door de centrumrechtse regering, waar een Vlaamse meerderheid voor was, te vervangen door een centrumlinkse die in Vlaanderen geen meerderheid had. Niets garandeert dat ze dat na 9 juni weer niet zullen doen, ondanks de puinhoop die ‘Vivaldi’ er ondertussen van gemaakt heeft. Daartegen is er een eenvoudige remedie: stem gewoon niet meer voor die partijen. Met cd&v, Vooruit, Open VLD en Groen wordt het na 9 juni waarschijnlijk weer van hetzelfde.
Blijven dan over: N-VA en Vlaams Belang. Die eerste partij houdt zogezegd een stok achter de deur door die op een kier te houden voor een eventueel samengaan, maar wil dat pas beslissen na 9 juni. Zolang het daar bij blijft, is er maar één oplossing, nl dat alle N-VA-kiezers met het Vlaamse hart op de juiste plaats bij de regionale verkiezingen Vlaams Belang stemmen, al was het alleen maar gewestelijk. Een raad die ik trouwens eveneens wil geven aan de kiezers van de andere partijen.
‘En wat met de communistische PvdA-partij?’, hoor ik al zeggen. Wel, dat is voor mij geen Vlaamse, maar een Belgische partij. Wie daarvoor stemt, stemt überhaupt tegen Vlaanderen.
De magistraat voor wie Quicky ontslag nam na de moordpartij op de Zweedse supporters in Brussel, lijkt dan toch geen schuld te treffen. De man blijkt bij Justitie in Brussel zowat de enige te zijn die voldoet aan de taalwetten en was met vakantie toen het gebeurde. Er was toen al heel wat heisa over Laurence Massart, de eerste voorzitter van het Brusselse Hof van Beroep en die heisa is er nog steeds. Het mens spreekt nl geen woord Nederlands en zou moeten worden opgevolgd door een Nederlandstalige. Dat is nog altijd niet gebeurd. Meer nog, het ziet er naar uit dat die Massart nog een tweede term van 5 jaar krijgt.
Om dat laatste geregeld te krijgen, wil men de taalvereisten in Brussel nog wat versoepelen zodat er daar straks nog niemand zal zijn die fatsoenlijk onze taal zal verstaan of spreken. ‘Pour les Flamands la même chose’
Wat daar nog bij komt is, is dat ook Vlaams-Brabant deel uitmaakt van het rechtsgebied van het Brusselse Hof van Beroep, het meest problematische Hof van Beroep van heel België, met veruit de meeste achterstand. Hoog tijd dus om een einde te maken aan de zoveelste discriminatie van Vlamingen in dit land en een reden temeer om Brussel in de staat waarin het zich nu bevindt niet meer bij Vlaanderen te rekenen.
In mijn blog van 16 dezer (‘2050?’) had ik het er reeds over dat, volgens mij, we er tegen 2030 nooit in zullen slagen genoeg elektriciteit te hebben voor alles wat men tegen die tijd geëlektrificeerd wil zien: alle auto’s, warmtepompen, de economie en het digitaal gebeuren (denk maar aan AI). Dit werd bevestigd in De Afspraak van 18 dezer door niemand minder dan journalist Luc Pauwels, VRT-specialist ter zake. En daar houdt het niet bij op.
Volgens twee brieven in de brievenrubriek van ’t Pallieterke van 18 april wegen de batterijen van een elektrische auto minstens 250 kg, wat vijfmaal meer is dan de brandstof in een klassieke auto. Voor de grotere auto’s kan dat gaan tot 500 kg en bevat zo’n batterij o.m. 12 kg lithium, 30 kg nikkel, 20 kg mangaan, 15 kg kobalt, 100 kg koper en 200 kg aluminium. Om één enkele autobatterij te maken, moet je 10 ton zout verwerken om genoeg lithium te produceren, 15 ton erts voor het kobalt, 2 ton voor de nikkel en 12 ton voor het koper.
Wat dat allemaal gaat betekenen voor een schonere klimaattoekomst – denk alleen nog maar over de afval bij de winning van die grondstoffen en de latere vervanging van de batterijen – is bij benadering niet te schatten, maar dat het zal leiden tot een beter klimaat blijft voorlopig wishful thinking.
‘ Het Waals gewest zit met een schuldratio van boven de 200% van de inkomsten. Dat wil zeggen dat ze nu twee jaar van hun inkomsten nodig hebben om de schulden af te betalen. Brussel van hetzelfde laken een broek. De enige deelstaten die nog gezond zijn, zijn de Vlaamse en de Duitstalige gemeenschap. Wat Vlaams Belang voorstelt – eerst een Vlaamse meerderheid vormen met de N-VA, dan federale onderhandelaars een nauw tijdsvenster geven om een staatshervorming te onderhandelen , en – als dat niet lukt – alsnog de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen. Strikt juridisch kan dat’.
Bovenstaande uitspraak is niet van mij, maar van grondwetspecialist Hendrik Vuye, voormalig N-VA-parlementslid, prof aan de universiteit van Namen, die zelf in Wallonië woont, maar komt perfect overeen met wat ik in deze rubriek al jaren schrijf. Hij zegt er wel bij dat het politiek gesproken een fictie blijft, omdat de linkse Vlaamse partijen daarbij niet betrokken worden en momenteel de Vlaamse onafhankelijkheid niet breed genoeg gedragen is.
Het zal dus nog niet voor morgen zijn, maar men moet ergens beginnen. Dus eerst de volgende verkiezingen winnen, dan een Vlaamsnationale meerderheidscoalitie vormen en pas daarna federaal onderhandelen. En niet andersom.
Politiek België is deze week een regering armer geworden en telt er ‘maar’ vijf meer die min of meer werken. De zesde, die de francofonen de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ en ook wel eens de ‘Franse Gemeenschap’ noemen, is in lopende zaken gegaan (*‘affaires courantes’ in het Frans) en zal in deze legislatuur niets meer doen.
Reden voor de heisa is een aanpassing van het zgz ‘décret paysage’, dat niets met de natuur te maken heeft, maar met de hervorming van het Franstalig hoger onderwijs. Wij, Vlamingen, klagen regelmatig over dat van ons, maar dat staat nog altijd mijlenver boven dat van het Franstalige.
Dat ‘décret paysage’ dat de facto ‘trissen’ (driemaal buizen) verbiedt, wou men in Francofonië ‘aanpassen’ zodat men daarna ook nog een diploma kreeg ondanks een paar buizen en met alle extra kosten en subsidies. Men kan zich voorstellen hoeveel slimme doctors daaruit zouden voorkomen in het land van de ‘levensgenieters’ , zoals Magnette ze noemt. (Demagoog Hedebouw noemt ze liever ‘travailleurs’).
Om een lang verhaal kort te maken. De MR van baardman Bouchez was het daarmee niet eens, maar toch ging de zaak door dank zij een linkse wisselmeerderheid (PS, Ecolo en de communisten van de PTB, de ‘Parti des Travailleurs Belges’ ), een voorspiegeling van de volgende francofone gewestregeringen in Brussel en Wallonië.
Het is niet de eerste keer dat Bouchez het bij het rechte eind heeft, maar tot nu toe was hij daarna nooit consequent. Vraag is of het nu daarbij gaat blijven en of het geen ‘Lachaertje’ gaat worden, Tenslotte gaat het hier om een constructie – die Fédération’, die ongrondwettelijk is – waarvan in Vlaanderen geen kopie bestaat; de Vlaamse Gemeenschap is reeds lang opgenomen in het Vlaams Gewest - en waarbij het alleen om de postjes gaat, waaraan de liberalen – ook in Vlaanderen – zo gehecht zijn.
Ooit heb ik eens een blog geschreven over het feit dat de Nederlanden, Nederland én Vlaanderen, samen beschikken over een hele reeks grote en kleine havens aan de meest bevaren zee ter wereld – de Noordzee – en dat Vlaanderen de mogelijkheid had om, samen met Nederland, de logistieke draaischijf van Noordwest Europa te worden.
Die mogelijkheid bestaat nog steeds en is zelfs actueler geworden na een gesprek tussen de CEO’s van de havens van Rotterdam, de North Sea Port (Gent en Terneuzen), de ‘Port of Antwerp-Bruges’ (Antwerpen en Zeebrugge), en - wat nieuw is - de haven van Duisburg in het Duitse Ruhrgebied, het natuurlijke achterland.
Boven vernoemde CEO’s willen het voortouw nemen om het investeringsklimaat te verbeteren, niet enkel voor de havens zelf, maar ook voor de aanwezige en toekomstige industrie. Ze roepen de Europese regeringsleiders op daarvoor een oplossing te vinden.
Het houdt trouwens niet alleen op bij de boven genoemde grote havens. De Nederlanden hebben daarenboven nog enkele kleinere havens die niet stil zitten. Denk maar aan Ieper, dat een nieuw Knokke lijkt te worden, Oostende dat zijn haven heeft heringericht en plant opnieuw ferries in te richten naar de U.K., Amsterdam en Den Helder.
We moeten dus nog niet wanhopen. Eerst even zien hoe we van dit België vanaf geraken…
Het blijft aftellen naar 9 juni en hopelijk naar de dag dat de Vlaamsnationalisten – de ‘gematigd rechtsen’ én de ‘minder gematigd rechtsen’ - dan een meerderheid zullen behalen in het eigen parlement. Voor Vlaanderen de eerste echte kans sinds 1830 om iets wezenlijk te veranderen in dit land dat niet meer zou worden uitgevonden als het niet bestond.
Ik blijf erbij dat we die meerderheid alleen zullen behalen als we ervoor zorgen dat het VB na 9 juni ‘incontournable’ wordt. M.a.w. dat er geen nieuwe Vlaamse regering zal komen zonder het Vlaams Belang. Daar we weten dat een overgroot deel van de N-VA-kiezers met het VB dan wél zal willen samenwerken, kunnen we het risico niet nemen dat De Wever & Co, die er nu geen uitspraak over durven doen, na 9 juni van gedacht zouden veranderen, raad ik sindsdien dan ook alle N-VA-kiezers, die het Vlaamse hart op de juiste plaats hebben, bij de volgende verkiezing voor het VB te stemmen, al was het alleen maar voor het gewest. Datzelfde raad ik trouwens ook de kiezers van de traditionele partijen aan, die Vlaanderen nog een kans willen geven.
Die traditionele partijen hebben ondertussen begrepen dat ze de kiezer niet meer zullen kunnen verleiden door te zeggen dat het met hen alles beter gaat worden. Die gelooft hen niet meer, evenmin als de waarschuwingen niet voor de ‘verkeerde partijen’ te stemmen. Verkiezingen wint men niet door te wijzen op de ‘gevaren’ van de andere partijen, maar door een eigen verhaal en dat hebben cd&v, Vooruit en Open VLD niet meer. Sinds de vorige verkiezingen hebben alle drie hun voorzitters er de brui aan gegeven en zijn ze vervangen door trouwe, maar onbelangrijke partijmilitanten, die niet tot de verbeelding van de kiezers spreken.
