Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
Ik ben een man en woon in (belgié) en mijn beroep is Rustpensioen.
Ik ben geboren op 04/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloggen reizen & genieten van het leven.
http://blog.seniorennet.be/francis1/
Beoordeel dit blog
sardinié en zijn geschiedenis
sardinié hart van mediterrane kleine verhalen over ons vakantie's in sardinié
De geschiedenis van Oristano begint eigenlijk met de Fenicische, later Punische, Romeinse en Byzantijnse stad Thárros, die ondanks oorspronkelijk goede verdedigingswerken geplaagd werd door overvallen van de Saracenen. Omstreeks 1000 verlieten de inwoners hun geboortestad en trokken op goed geluk het binnenland in. Na circa 1070 vormde zich de nieuwe stad Oristano aan de benedenloop van de Tirso, nagenoeg op de plaats van het Romeinse legerkamp Othaca. Dom De merkwaardige uivormige koepel wordt bekroond door een zeshoekige toren waarvan de daklijst met ongewone karikaturen versierd is. De in de 12de eeuw gebouwde koorpartij werd na 1733 zinloos verbouwd. De onderbouw van de absis dateert nog uit de 13de eeuw. De I 4de-eeuwse toren en een van de kapellen hebben fraaie gotische vensters. De eenschepige kerk heeft een aantal zijkapellen, een grote koepel en een machtig koor. Op de barokke balustrade daarvan zijn Romaanse leeuwen uit de 12de/l3de eeuw bevestigd. In de rechterkapelmuur bevindt zich tussen zandlopers een weinig bekende, maar duidelijke inscriptie, die beschouwd wordt als het oudste document in de Sardische taal. In de eerste kapel rechts naast de ingang is de zogenaamde 'Madonna met de drie gezichten' te zien. Deze bont beschilderde houten sculptuur uit de 14de eeuw is een jeugdwerk van Nino Pisano en stelt de Boodschap aan Maria voor.
Het eiland Is nogal bergachtig, Punta la Marmora is 1834 m hoog. De kust vertoont grote inhammen. De belangrijkste van de veelal waterarme rivieren zijn de Tirso, Flumendosa, Mannu en Coghinas. De grootste meren zijn de strandmeren van Cagliari en Cabras en in het binnenland het stuwmeer Omodeo in de Tirso. De zomers zijn heet en droog. Gem. jaarlijkse temp. in Cagliari is 18,1 °C. De winters zijn zacht en regenrijk met een gem. jaarlijkse neerslag in Cagliari van 362 mm. Het binnenland is begroeid met macchia. Moeflons, wilde zwijnen en herten komen in de berggebieden voor. De Sarden, It.: Sard, vormen een vermenging van Italianen met verschillende volken en spreken een eigen taal, de Sardische taal. Er zijn twee universiteiten, in Cagliari en in Sassari. De voornaamste economische activiteiten zijn akkerbouw, katoen, olijfolie, amandelen, zuidvruchten, wijn, tabak, granen, peulvruchten en vlas. In de hogere delen is veehouderij vooral schapen. Langs de kust is visserij, tonijn, sardines en kreeft. Langs de kust is het toerisme van belang. Er zijn bootverbindingen met het vasteland en Sicilië; luchthavens te Cagliari en Alghero-Sassari. De vroegste sporen van menselijke aanwezigheid op het eiland stammen uit het Neolithicum. De herkomst van de eerste bewoners staat niet vast, mogelijk kwamen ze uit Frankrijk. Gedurende het laat-Neolithicum werden ingewikkelde grafkamers uitgehouwen in vulkanische gesteenten langs de noordoostkust van Sardinië, Ponte Secco, S. Andrea Priu. Tijdens de klokbekerperiode, ca. 2000 v.C., verschenen de eerste dolmen, Perda Lunga, Mesu Enas en menhirs, Cagliari. Omstreeks het midden van het 2de millennium v.C. ontstond de typische nuraghe-cultuur op het eiland. Nuraghi zijn verdedigbare stenen torens, variërend in grootte van een tot drie verdiepingen, omgeven door een dikke ringmuur. Ze dienden waarschijnlijk als toevluchtsoord in tijden van gevaar. Vaak ligt een nederzetting, in enkele gevallen bestaande uit meer dan zestig hutten, tegen de ringmuur aan: Su Nuraxi, Barumini, Sant'Antine, Torralba. Er zijn ca. 6500 nuraghi op het eiland bewaard gebleven. De latere nuraghe-periode wordt gekenmerkt door de vervaardiging van opmerkelijke bronzen beeldjes, die een gedetailleerd beeld geven van uitrusting en kledij in de eerste helft van het 1ste millennium v.C.
Sardinië, door toerisme recent ontdekte kust Ten zuiden van Corsica presenteert Sardinië zich met een bergachtig reliëf dat de eilandbewoners van oudsher tot schuilplaats heeft gediend voor de ontelbare indringers. Tot aan de 20ste eeuw werd de grillige rotskust betrekkelijk weinig geëxploiteerd, met uitzondering van de enkele baaien die als haven konden dienen, zoals die van Cágliari, de hoofdstad van het eiland. Tegenwoordig trekken de stranden en grotten veel toeristen en de landbouw, die lange tijd de belangrijkste activiteit was, wordt nog slechts bedreven door 30% van de bevolking. Aan de mediterrane 'trilogie' graan-olijven-druiven moet voor Sardinië kurk worden toegevoegd. Sinds kort is in de industrie eveneens 30% van de bevolking werkzaam in met name de petrochemie, de kunststofproductie en de papierbereiding. Langs de kust ontwikkelden zich badplaatsen (Santa Teresa Gallura, Alghero, Santa Margherita...) en wel voornamelijk aan de wilde en grillige Costa del Sud, de Costa Paradiso - waarvan de rode rotsen fel afsteken tegen de blauwe zee - vooral langs de Costa Smeralda in het noordoosten Dit enorme complex voor strandtoerisme, dat werd gecreëerd door Karim Agha Khan en een internationaal consortium van financiers, wenst een paradijs te zijn voor een welgestelde clientèle. En die treft men dan ook veelvuldig aan in de paleizen en het fraaie dorp Porto Cervo met zijn jachthaven. Cágliari is door het milde klimaat geliefd bij toeristen. Het bestaat uit een middeleeuws gedeelte op de heuvel, het havenkwartier en de moderne stad die tot ontwikkeling kwam nadat in 1862 de stadswallen werden geslecht. Er zijn nog enkele fortificaties bewaard gebleven. Sardinië herbergt de sporen van een bijzonder oude pre- en protohistorische bewoning, waarvan de 7000 'nuraghi' het meest verrassende bewijs vormen. Deze afgeknotte torens, die soms een hoogte van 25 m hebben en waarvan de steenblokken 4-7 m dik kunnen zijn, dateren uit het tweede millennium v.C. en schijnen als forten te hebben gefungeerd. Na de bezetting door de Feniciërs en Carthagers en vervolgens de Romeinen, die van het eiland een graanschuur maakten die de Barbaren hen al snel betwistten, werd Sardinië vervolgens gedeeld door Genua en Pisa. De invloed van Pisa is zichtbaar in de kerken die van de 11de tot de 13de eeuw werden gebouwd in Porto Torres en Ardara Saccargia. Vervolgens ging het eiland over in Spaanse handen en de kleine havenstad Alghero bezit uit die periode nog de huizen en taal van Catalonië, terwijl de barokgevel van de kathedraal van Sássari herinnert aan de Spaanse gebouwen in Latijns Amerika. In de 18de eeuw werd Sardinië bij het territorium van het Huis Savoye gevoegd, dat de bossen kapte omdat deze plaats boden aan struikrovers en wegen aanlegde. Sinds 1948 geniet Sardinië regionale autonomie en wordt met succes het landschappelijk schoon geëxploiteerd, zoals dat van de Maddalena-archipel, waarvan de zeven graniet eilanden een schitterend landschap in zee vormen.
Ik ben Mazzucco gianfranco, en gebruik soms ook wel de schuilnaam francis1.
