Er stond vandaag vrij veel op het programma en dus hebben we er maar een mini-uitstapje van gemaakt.  Eerst naar de fokker om eens goedendag te zeggen en eten op te halen.  Arkan's ma hebben we niet gezien, maar er liep wel een pupje rond van het nest van Fientje.  De fokker bevestigde mijn vermoeden dat Arkan inderdaad aan de grote kant is en zei dat hij snel, misschien wel iets te snel groeit.  Als dat maar geen problemen oplevert met zijn gewrichten later...

Daarna ging de trip naar Meise om het pension voor Mikado te betalen.  De paarden stonden nog op de weide maar zouden zo meteen binnengehaald worden.  Arkan en ik gingen mee om de paarden terug binnen te halen.  Het was de eerste keer dat Arkan een paard zou zien en dan nog van heel dichtbij en ik vroeg me af hoe hij zou reageren Je zou verwachten dat zo'n jonge hond op zijn minst enige behoedzaamheid aan de dag zou leggen tegenover zo'n groot paard.  Maar neen hoor, zo zit Arkan niet in elkaar.  Voor hem bestaat de wereld alleen maar uit lieve wezens en is er dan ook geen reden om bang te zijn.  En met zijn gedrag zorgt hij er voor dat iedereen hem inderdaad ook lief bejegent.  Hmmmm, misschien wil ik later wel terugkomen als Golden Retriever.  Het leven lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn.  Ik zal dan wel een goed baasje moeten zien te vinden. 

Dus gesnuffel hier en daar aan het paard.  Mikado is van vroeger honden gewend en bleef er zelf rustig bij, maar zo'n natte snuit tegen haar hoofd vond ze toch wel een ietsie pietsie te veel. 
Foei Arkan, Mikado is een echte dame en die ga je toch niet zomaar ineens helemaal oversnuffelen ? :wink:
Mikado negeerde hem straal en ging gedwee mee naar de box.  Dat ze gevolgd werd door een vrolijke pup leek haar absoluut niet te deren.  Het was toch maar een snotaap ipv een heer.  "Ikke, een snotaap ?", dacht Arkan.  "Wacht maar, als je me de kans geeft zal ik je wel overtuigen" en hij ging er weer dartel achteraan.  Tot ze begon te hinikken.  Toen was het enthousiasme bij Arkan er een beetje af, want zo'n geluid... dat kon ie absoluut niet plaatsen.  Hmm, mischien besefte ie dat hij misschien toch maar een snotaap is. :wink:

Laatste halte van de dag was even binnenspringen op het werk, want Daan, een collega, wilde al een tijdje Arkan zien en dat kon ik niet afslaan.  Arkan ging van de ene persoon naar de andere en wou iedereen persoonlijk ontmoeten en pootjes geven.  Ook Saartje was er met haar hond Fiji, een 3jarig border collie teefje. 
Toen Arkan haar in het oog kreeg, liep hij op haar af met de bedoeling haar eens hartelijk te begroeten, maar dat zag zij niet zo zitten.  'Hap', zei ze en Arkan deinsde achteruit.  Eventjes toch.  Dan een tweede poging, nu iets bedeesder, maar het was weer alleen maar : 'hap'. 

Arkan besloot dat mensen toch iets gemakkelijker waren en ging weer van persoon naar persoon op knuffelronde.  Af en toe wierp ie wel een oogje op Fiji, die ondertussen veilig onder Saartjes bureau was gaan liggen.  En zo heel af en toe besloot ie toch nog eens een toenadering te wagen.  Dan ging ie heel stilletjes en behoedzaam naar haar toe met een blik van "zie je mij nu iets liever graag ?"  Jammer voor hem, het was altijd : 'hap'. 
Saartje vond het niet echt leuk dat haar hond zo reageerde, tot ze zag dat er tussen Arkans poten, daar aan zijn buik, iets klein, hard en rozigs te voorschijn kwam.  Ja Arkan, hoe wil je dat de dames reageren als jij bij de eerste ontmoeting in vol ornaat staat ?  Was ik in Fiji's plaats geweest, dan had ik gegarandeerd ook 'hap' gezegd.  Je zal nog één en ander moeten leren voor je een echte gentleman bent.