Nadat Arkan een tijdje een mindere eetlust heeft gehad, is die nu terug op peil. Gisteren hebben we hem nog eens gewogen en hij weegt al een mooie 31,4 kg. Ik schat dat er nog zo'n 5 kg zullen bijkomen tot hij zijn maximum gewicht heeft bereikt.
Op dit moment is het vooral zijn vacht die zich aan het ontwikkelen is. Zij staart komt los en begint geleidelijk aan een pluim te vormen (zal waarschijnlijk wel komen van al dat gekwispel ) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Volgende week wordt Arkan 6 maand en dan zal het officieel zijn : Arkan is een cryptorchide reu.
Cryptorchidie is een moeilijk woord om te zeggen dat de teelballen niet zijn afgedaald in de balzak. Normaal gezien gebeurt dit bij pups op de leeftijd van 8 weken, maar soms kan het ook langer duren. Pas als de reu 6 maand is en de teelballen dan nog niet ingedaald zijn, kan men met zekerheid zeggen dat dit niet meer zal gebeuren. Is er ééntje afgedaald dan spreekt men van een monorchide reu, is er geen enkele afgedaald dan gebruikt men de term cryptorchidie.
Cryptorchidie is eigenlijk een vrij regelmatig voorkomend probleem bij honden, maar meestal treft het kleinere rassen. Golden Retrievers zijn er - zover ik weet - niet echt om bekend.
Wat zijn de nadelen als één of twee teelballen in de buik of de lies blijven zitten ? Een reu met één of geen ingedaalde testikels kan niet mee naar de show en mag niet voor de fok ingezet worden. Dat is geen probleem, want ik wil toch geen van beide doen.
De honden zelf hebben er weinig of geen last van. Probleem is wel dat algemeen aangenomen wordt dat niet ingedaalde teelballen kanker kunnen veroorzaken. Normaal heeft een hond 1/1000 kans om teelbalkanker te ontwikkelen, maar bij cryptorchide reuen zou dit zelfs 1/50 zijn en da's wel een serieus risico, vind ik. Vroeger ging men daarom over tot systematische castratie, maar aangezien het toch een vrij ingrijpende operatie is, komt men daar hoe langer hoe meer op terug, omdat - zo zegt men - anders 49/50 reuen een onnodige tamelijke zware operatie moeten ondergaan.
Ja, ik weet het, het is maar één kans op 50 dat Arkan teelbalkanker krijgt, maar het hangt toch een beetje als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Een ander probleem is dat cryptorchide reuen door de verhoogde zaadproductie wat agressiever of nerveuzer kunnen zijn. Van agressie is bij Arkan geen sprake, van zenuwachtigheid eigenlijk wel. Nu weet ik niet of dit aan de cryptorchidie is te wijten of aan zijn leeftijd. Hij is immers nog een zeer jonge hond en ietwat extra levendigheid zal daar wel bijhoren veronderstel ik.
Hoe dan ook, ik ben niet van plan hem zomaar te laten opereren. Ik heb ondertussen trouwens al vernomen dat het ook mogelijk is dat er helemaal geen teelballen in de buik zitten. Ik zal de komende maanden nog veel van Mr. Google's diensten gebruik maken voor ik hieromtrent een besluit neem.
Toch heb ik geen spijt dat ik Arkan gekozen heb, al wist ik op het moment van aanschaf al dat de kans op cryptorchidie bestond. Het klikte nu eenmaal tussen ons en moest ik opnieuw voor de keuze staan, dan zou ik nog steeds hem kiezen. We komen er samen wel door, stapje voor stapje.
Kwak is Arkan's nieuwste vriendje. Je zou kunnen zeggen dat ie hem gekregen heeft voor zijn Sinterklaas, maar eigenlijk heb ik hem gegeven om zelf wat rust te hebben.
Het zit namelijk zo: Arkan is gek van die plastiek speeltjes die piepen wanneer je er op bijt. En eens hij begint, is hij niet meer te stoppen. Totnogtoe had ie er echter maar ééntje, een varkentje, laten we hem Piggy noemen.
Het probleem is echter dat Piggy een verschrikkelijk piepgeluid maakt. Het lijkt wel alsof er een varken gekeeld wordt. Niet dat dat voor Arkan een probleem is. Integendeel, die bijt en knijpt er maar op los zodat dat beest de hele buurt bij elkaar piept dat het een niet meer zo lieve rust is.
Niet echt gezellig wanneer je 's avonds na een drukke werkdag eens rustig in de zetel wil zitten.
Vandaar dus Kwak. Het lieve eendje heeft niet dat ergerlijke piepgekrijs, maar heeft een lage, zachte kwak-toon. Absoluut niet storend en voor Arkan maakt het niet uit. Als hij maar in iets kan bijten en er komt geluid uit, dan is hij al gelukkig.
En zo komt het dus dat hij zich voortaan met Kwak kan amuseren, terwijl ik van wat rust kan genieten. Goed toch ?
Vandaag met Arkan naar mijn pa en broer geweest. Ik keek vooral uit naar de gewichtscontrole want vorige week was deze niet kunnen doorgaan en ondertussen begin ik me wel een beetje zorgen te maken over Arkan's eetlust, of tenminste het gebrek daaraan.
Niet dat hij slecht eet, maar hij eet alleen als ie echt honger heeft. Ze zeggen nochtans dat je een Golden Retriever kan plezieren met eten alleen, maar daar heb ik serieus mijn twijfels bij. Ik schotel hem 2 maal per dag zijn maaltijd - bestaande uit brokjes - toe, maar echt enthousiast maak ik hem daar niet mee. Nochtans, als ik hem een compleet uitgedroogde sandwich toesteek, dan reageert ie daarop alsof het de maaltijd van zijn leven is. Misschien zit het hem dus in het merk van korrels dat ik geef. Totnogtoe was dat Royal Canin, maar gezien zijn gebrekkige eetlust ben ik een tijdje geleden overgeschakeld op Pedigree. Aanvankelijk leek dat te helpen, maar op dit moment reageert hij ookk daar even apatisch op.
Ik ben dus een beetje aan het zoeken wat ik hem het best kan voeren. Was ie ouder, dan zou ik zonder problemen zijn overgeschakeld op een mengeling van vlees, rijst en wortelen (het oude recept van mijn moeder), maar gezien zijn jonge leeftijd en gezien de raseigen risico's zoals HD, ben ik bang om dat nu al te doen omdat ik vrees dat hij dan niet de nodige vitaminen binnenkrijgt. En ik heb al problemen met zijn ballen, ik wil er liefst niet nog meer.
Enfin, hoe dan ook, vandaag bleek ie 28,6 kg te wegen. Da's 2 kg meer dan twee weken geleden en gezien het feit dat hij toch het einde van zijn groei nadert, vond ik dat al bij al toch nog meevallen. Hij is niet dik, maar ook niet mager. Hij kan gerust wat vet gebruiken, want hij heeft dan ook zoveel energie dat hij het toch kwijtspeelt. Hoe dan ook, bij een volgend controlebezoek aan de veearts ga ik zijn gewicht en eetlust toch eens op tafel gooien.
Arkan zit in een periode waarin ie alles en nog wat wil uitproberen en ik vrees dat ik eindelijk geconfronteerd wordt met zijn pubertijd. Dingen die hij vroeger nooit deed, behoren nu tot de dagelijkse orde van de dag : met mijn sloefen op stap gaan, een wie-zoekt-die-vindt-spelletje spelen met mijn sokken, de mat van de ene naar de andere kant van de living verplaatsen. Noem maar op, maar hij is volop aan het ontdekken.
Zo was ik deze week aan het opruimen en één van de weg te gooien dingen betrof een kartonnen krabplank voor katten. Nu kan je zo'n ding niet in één keer in de vuilniszak steken, maar moet je dat eerst in stukken breken en daar had ik op dat moment geen zin in. Het ding dus maar aan de kant gelegd met het idee 'dat doe ik morgen wel'. En warempel, toe het 'morgen' was, moest ik het zelfs niet meer in stukken breken, maar gewoon bijeenvegen want Arkan had het werk goed gedaan. Best handig toch, zo'n hond ?
Sinds Arkan er is heb ik een half oog dat - bewust of onbewust - altijd en overal op hem geconcentreerd is. Van zodra ik hem niet meer zie of hoor, begin ik al onraad te ruiken. Zo ook vandaag toen hij tijdens zijn uitje in de tuin opeens iets te lang uit mijn gezichtsveld bleef. Ik zag hem niet, ik hoorde hem niet. Ik dus naar buiten en roepen "waar zit je ?" Meestal komt er dan zo'n wit gedrocht half bedekt met modder afgestormd, maar vanmiddag kreeg ik enkel een simpel "WOEF" te horen.
Wat was er gebeurd ? Wel, zo'n twee derden ver is de tuin opnieuw afgespannen omdat ik niet wil dat Arkan alleen in het achterste deel loopt. Dat deel grenst immers aan een bos, maar de afrastering daar is van heel slechte kwaliteit, bijna onbereikbaar en bovendien gaat het pal daarachter zo'n 20m naar beneden. Geen plaats voor een hond alleen dus. Nu was hij er toch in geslaagd om aan de andere kant van de draad te geraken zeker ? Hoe, het is mij een raadsel. Enfin, ik dus mijn klompen aangetrokken om de hond uit zijnen hof te 'bevrijden'.
En passant heb ik ook opgemerkt dat de grasmat er venijnig glibberig bijligt en dat daar de komende lente zeker iets aan gedaan moet worden. Het gecross van Arkan zal er ook wel voor iets tussenzitten, maar zo is het echt niet te doen. En, en passant ook gemerkt waarom ie eerder deze week met een bruine muil terug is binnengekomen. Ik had het me al afgevraagd maar met het koude en natte weer van de laatste dagen had ik er geen zin in om uit te pluizen wat hij in de tuin soms aan het uitsteken is.
Nu werd het ineens allemaal duidelijk : meneer is een put aan het graven om van de tuin het tuinkot binnen te kunnen. Misschien om een schuilplaats te hebben in geval van regen? Wie weet? Ik heb ook lang gedacht om kippen in dat tuinkot te houden maar dan zou ik een tunnel moeten graven zodat die ook naar buiten kunnen. Misschien heeft hij mijn gedachten kunnen lezen ? Of misschien wilde hij gewoon de funderingen eens checken, want vlak ernaast lag een zak cement die hij helemaal opengereten heeft.
Maar meneer lag erbij met de meest onschuldige blik, zo van "I am from Barcelona, I know nothing".
Misschien kan ik de zak cement gebruiken om de put te vullen ? Dat bespaart me niet alleen moeite maar ook de kosten om de zak naar het containerpark te moeten brengen. Eigenlijk best wel handig, zo'n hond....
Gisteren met Arkan terug naar de puppyschool geweest.
Het was twee weken geleden en hij was dan ook meer dan een 'beetje' enthousiast. Het was springen van hier naar daar. Alle honden - en op een hondenschool zijn dat er véél - wilde hij effe allemaal persoonlijk zijn hartelijk welkom geven. En, wees gerust, hij wilde er echt geen eentje overslaan. Ze waren allemaal welkom... Leuk hoor, zo'n sociale hond, maar het viel mij wel op dat de rukjes aan de leiband ondertussen eigenlijk al 'rukken' genoemd kunnen worden en dat die grote kleine van mij serieus wat macht begint te krijgen.
Enfin, het slechte nieuws wist hij toen nog niet. Totnogtoe bestond de puppyschool alleen maar uit socializeren, dwz.: spelen, rennen, op en over iemand spurten, ravotten, of dat nu hond of mens is..., dat maakt allemaal niet uit. Als men zich maar amuseert... Volledig op Arkan's karakter geschreven dus. Maar vanaf vandaag zou dat er allemaal anders aan toegaan, want vanaf vandaag zaten we voor het eerst in de klas van de "grote puppy's". En in die klas gebeurt alles nu eenmaal aangelijnd. Sorry, Arkje, maar dat komt ervan als je beslist dat je snel wil groeien... Gelukkig zijn de oefeningen bij de 'grote pups' nog zeer elementair en beperken ze zich tot de commando's: zitten, liggen en volgen. En tussendoor - als ze gehoorzaam geweest zijn - krijgen ze gelegenheid om met het baasje zelf te spelen.
De commando's 'zitten' en 'liggen' kent Arkan al vrij goed. Thuis gaat dat zonder problemen, maar hier op de puppyschool was het toch iets anders. Arkje is nog een jonge golden. Hij is er eentje die de commando's van het baasje graag wil opvolgen maar ook eentje die eigenlijk liever gewoon wil vrij zijn en spelen. En dat was ook te merken deze avond. Bij het commando 'zit' ging hij inderdaad wel direct zitten, maar nog voor ie zijn beloning daarvoor had gekregen, was ie al druk bezig om een ander hondje van de klas bij zijn andere, meer persoonlijke (speel) plannen te betrekken. Kort samengevat : hij deed wel wat ik vroeg, maar hij was sterk afgeleid door de aanwezigheid van de andere pups/honden, door de andere geuren, door de andere manier van doen (vrij/aangelijnd), enz.... Nu moet ik er wel rekening mee houden dat hij niet alleen de nieuwste, maar ook de jongste was van de groep. En als ik daarmee rekening hou, dan heeft ie het meer dan behoorlijk gedaan. Oké, hij is een jonge hond, maar hij is bereid om alles te doen gewoon om mij te plezieren. Wat wil een mens dan nog meer ?
Arkan keek nogal raar op toen ie vanmorgen buiten zijn plasje wilde doen en alles bedekt was door een wit sneeuwtapijt.
Effe snuffelen.... Hmmm, ruikt niet verdacht. Schuchter één pootje buiten... Oeps, dat voelt koud aan ! Nog een pootje buiten... Amaai, da's glibberig ! En hup, alle pootjes maar gelijk weer binnen....
Amper aangekleed ben ik letterlijk met hem mee buiten moeten gaan voor hij het genoeg vertrouwde. Maar eens ie doorhad dat de sneeuw eigenlijk geen kwaad kon, was er geen houden meer aan en vond hij het in één woord : F A N T A S T I S C H !!
Het was één geren over en weer en binnen de kortste keren zag het ongerepte sneeuwtapijt eruit alsof alle mensen van het dorp er door getrokken waren. En maar happen naar de ijle sneeuwvlokken. Het speelgoed viel als het ware gewoon uit de hemel. Zalig vond ie het.
Nog meer van die pret kon ik hem niet ontzeggen en we zijn dan maar een half uurtje gaan wandelen. Mooi was het, alle straten wit bedekt, auto's die met moeite stapvoets hun weg zoeken en een jonge Golden die dé dag van zijn leven heeft. De wind was snijdend en ik vond het meer dan behoorlijk koud, maar daar had Arkan met zijn dikke vacht absoluut geen last van.
Zonder hond zou ik heel de dag binnen gebleven zijn, maar nu ben ik blij dat ik toch eens een frisse neus ben gaan halen. Na de wandeling heb ik me binnen lekker opgewarmd tewijl Arkan, ja, je raadt het al, nog wat verder is gaan spelen in de tuin.
Houden van.... Het wordt vaak gebruikt, het wordt vaak misbruikt. Maar wat betekent 'houden van' eigenlijk ? Ik hou van mijn kat, ik hou van mijn hond, ik hou van jou, jij houdt van mij ... Is het echt allemaal zo simpel ? Ik wou dat het zo was, maar ik vrees van niet. Ik hou van jou.... Wat betekent dat ...? Gedachten die door mijn hoofd spelen... Of je nu hond bent, of kat of mens... ik hou van jou om datgene wat je me geeft om datgene wat ik jou kan geven, maar bovenal geef ik om jou om datgene wat we samen zijn. Want samen hebben we iets wat niemand en nooit ons ooit kan ontnemen. Daarom hou ik van jou.
Gisteren verjaard en dus krijg ik morgen bezoek van pa, broer, zus, schoonbroer en nicht Wendy. Reden te meer om vandaag aan een grondige poetsbeurt te beginnen. Alles ging vlot, al had ik wel wat schrik voor het dweilgedeelte ervan. De laatste tijd is dweilen immers niet zo simpel als weleer omdat Arkan zich er constant meer mee bemoeit dan mij lief is : blaffen op de veger - door het water crossen - uitglijden - dweil proberen stelen - weglopen - uitglijden - blaffen - met de dweil rondlopen - blaffen - uitglijden... Het is niet evident om te dweilen met een jonge Golden Retriever in huis, neem dat maar van me aan. De afgelopen weken had ik hem al een paar keer in zijn bench gestoken, maar vandaag had ik daar geen zin in en besloot ik de confrontatie desnoods maar aan te gaan. Aanvankelijk ging het als vanouds : blaffen - dweil willen nemen - wegrennen en .... Nee, uitglijden deed hij niet meer. Daar had ie eindelijk blijkbaar zijn bekomst van en zolang er overal water lag, besloot hij om maar braaf in zijn mandje te gaan liggen. Wat een verandering zeg, en zo plots. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven en tijdens het dweilen moest ik er regelmatig aan denken hoe braaf die hond wel is. Men zegt dat een Golden retriever geassociëerd wordt met 'the will to please' en in alle eerlijkheid moet ik toegeven dat daar - tenminste wat Arkan betreft - veel waarheid in zit. Ik moet maar "hé!" zeggen en hij laat datgene wat ie niet mocht nemen vallen om braaf en vooral schuldig in zijn mand te gaan zitten. Zo schuldig voelt hij zich dan, dat ik hem als het ware bijna moet smeken om er terug uit te komen. Of ik moet maar 1 snoepje nemen en ik krijg gelijk een choreografie te zien van liggen, zitten en pootjes geven, zelfs nog voor ik ook maar iets gezegd heb. Ook vandaag was geen uitzondering op zijn algemeen gedrag en is hij de hele tijd braaf in zijn mand blijven liggen.
Zalig was het dweilen zo, en het was in een wip gedaan waarna ik nog wat tijd had om met Arkan zelf te spelen.
Er stond vandaag vrij veel op het programma en dus hebben we er maar een mini-uitstapje van gemaakt. Eerst naar de fokker om eens goedendag te zeggen en eten op te halen. Arkan's ma hebben we niet gezien, maar er liep wel een pupje rond van het nest van Fientje. De fokker bevestigde mijn vermoeden dat Arkan inderdaad aan de grote kant is en zei dat hij snel, misschien wel iets te snel groeit. Als dat maar geen problemen oplevert met zijn gewrichten later...
Daarna ging de trip naar Meise om het pension voor Mikado te betalen. De paarden stonden nog op de weide maar zouden zo meteen binnengehaald worden. Arkan en ik gingen mee om de paarden terug binnen te halen. Het was de eerste keer dat Arkan een paard zou zien en dan nog van heel dichtbij en ik vroeg me af hoe hij zou reageren Je zou verwachten dat zo'n jonge hond op zijn minst enige behoedzaamheid aan de dag zou leggen tegenover zo'n groot paard. Maar neen hoor, zo zit Arkan niet in elkaar. Voor hem bestaat de wereld alleen maar uit lieve wezens en is er dan ook geen reden om bang te zijn. En met zijn gedrag zorgt hij er voor dat iedereen hem inderdaad ook lief bejegent. Hmmmm, misschien wil ik later wel terugkomen als Golden Retriever. Het leven lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn. Ik zal dan wel een goed baasje moeten zien te vinden.
Dus gesnuffel hier en daar aan het paard. Mikado is van vroeger honden gewend en bleef er zelf rustig bij, maar zo'n natte snuit tegen haar hoofd vond ze toch wel een ietsie pietsie te veel. Foei Arkan, Mikado is een echte dame en die ga je toch niet zomaar ineens helemaal oversnuffelen ? Mikado negeerde hem straal en ging gedwee mee naar de box. Dat ze gevolgd werd door een vrolijke pup leek haar absoluut niet te deren. Het was toch maar een snotaap ipv een heer. "Ikke, een snotaap ?", dacht Arkan. "Wacht maar, als je me de kans geeft zal ik je wel overtuigen" en hij ging er weer dartel achteraan. Tot ze begon te hinikken. Toen was het enthousiasme bij Arkan er een beetje af, want zo'n geluid... dat kon ie absoluut niet plaatsen. Hmm, mischien besefte ie dat hij misschien toch maar een snotaap is.
Laatste halte van de dag was even binnenspringen op het werk, want Daan, een collega, wilde al een tijdje Arkan zien en dat kon ik niet afslaan. Arkan ging van de ene persoon naar de andere en wou iedereen persoonlijk ontmoeten en pootjes geven. Ook Saartje was er met haar hond Fiji, een 3jarig border collie teefje. Toen Arkan haar in het oog kreeg, liep hij op haar af met de bedoeling haar eens hartelijk te begroeten, maar dat zag zij niet zo zitten. 'Hap', zei ze en Arkan deinsde achteruit. Eventjes toch. Dan een tweede poging, nu iets bedeesder, maar het was weer alleen maar : 'hap'.
Arkan besloot dat mensen toch iets gemakkelijker waren en ging weer van persoon naar persoon op knuffelronde. Af en toe wierp ie wel een oogje op Fiji, die ondertussen veilig onder Saartjes bureau was gaan liggen. En zo heel af en toe besloot ie toch nog eens een toenadering te wagen. Dan ging ie heel stilletjes en behoedzaam naar haar toe met een blik van "zie je mij nu iets liever graag ?" Jammer voor hem, het was altijd : 'hap'. Saartje vond het niet echt leuk dat haar hond zo reageerde, tot ze zag dat er tussen Arkans poten, daar aan zijn buik, iets klein, hard en rozigs te voorschijn kwam. Ja Arkan, hoe wil je dat de dames reageren als jij bij de eerste ontmoeting in vol ornaat staat ? Was ik in Fiji's plaats geweest, dan had ik gegarandeerd ook 'hap' gezegd. Je zal nog één en ander moeten leren voor je een echte gentleman bent.
We zijn juist terug van de puppyschool en ik probeer het terug wat warm te krijgen. Gelukkig was het droog weer, maar van zo'n uur stilstaan krijgt men het wel behoorlijk koud. Brrrr.....
Da's dan ook het enige nadeel van de puppyschool : de pups amuseren zich te pletter terwijl de baasjes staan te verkleumen. Een beetje van het ene been op het andere staan wiebelen, was zowat het enige wat ik kon doen, maar veel hielp het niet. Mensen, wat had ik een zin om gewoon met Arkan en de andere pups de weide rond te rennen. Het zou geen zicht geweest zijn, maar ik zou het tenminste lekker warm gekregen hebben. En wie weet, misschien waren er nog een paar andere baasjes meegelopen ? Misschien een idee voor volgende keer ?
Hoewel, ik denk niet dat het ervan zal komen en ik hoop dat Arkan beseft dat het vanavond misschien wel de laatste keer was dat hij in alle vrijheid met zijn vriendjes kon ravotten, want vanaf volgende week gaan we een klasje hoger en gaan we naar de 'grote pups'. Dan begint het echte werk : luisteren en commando's opvolgen. Ja, dat komt ervan als je zo snel wil groeien .
Maar ondertussen heeft ie vanavond wel weer volop genoten. En hoewel de weide er droog bij lag, is hij er toch in geslaagd om meer bruin dan wit mee terug naar huis te komen. Nu ligt ie hier uitgeteld als een lammetje te slapen. Zalig zijn die avonden dat we van de puppyschool terugkomen, zowel voor hem als voor mij.
Sinterklaas moet nog komen, maar sinds ik Arkan heb, is het alsof de goedheilige man elke dag aanwezig is. Te pas en te onpas, komt Arkan me begroeten met één van zijn speeltjes als cadeau. Of ik nu een hele dag ben weggeweest of slechts 5 minuutjes, zijn blijdschap is er niet minder om en dat toont hij steevast door mij één van zijn speeltjes aan te bieden. Aandoenlijk toch ?
Het doet me denken aan een voorval van zo'n 3 weken geleden. Zoran, mijn oude kat van 18jaar zat aan de achterdeur en Arkan wou met hem spelen. Gek doen, voor de kat gaan liggen kwispelen, over en weer springen... Alle truuken waren goed, maar Zoran was niet te vermurwen, zat erbij en keek er naar. Waarschijnlijk zal ie in zichzelf wel gedacht hebben "wat is dat hier voor een gek beest !". Hoe stoïcijnser Zoran bleef, des te meer gemotiveerd was Arkan. Op een gegeven moment liep ie terug naar zijn mand waar zijn lievelingsgorilla ligt. Hij nam het pluchen beest in de muil en ging er mee naar Zoran. Maar ... Zoran zat erbij en keek er naar. Toen legde Arkan zijn speeltje zelfs voor de voeten van Zoran. Toen die nog steeds niet reageerde, duwde Arkan de gorilla met zijn neus naar Zoran toe alsof hij wilde zeggen "Allez kom, speel nu eens met mij". Het mocht niet baten. Zoran, ja, je raadt het al : hij zat erbij en keek ernaar.
Toch is het één van de fijnste momenten die me altijd zal bijblijven. Zoran heeft nooit een hond gekend, alleen andere katten. Het laatste half jaar is Zoran echter helemaal alleen komen te overblijven en is Arkan erbij gekomen. Aanvankelijk was ik bang hoe Zoran zou reageren op de komst van een nieuwe huisgenoot, maar dat is wonderlijk goed meegevallen. Ik had nooit durven dromen dat het tussen die 2 nog zo goed zou komen. Ondertussen is Zoran overleden, maar dat moment aan de achterdeur zal ik nooit vergeten.
De Golden Retriever is een intelligente, verdraagzame hond die goed opschiet met zowel kinderen, volwassenen, andere honden en huisdieren. Het zijn evenwichtige, hartelijke honden die voor verschillende taken kunnen ingezet worden. Het is een uitermate gezinshond. Ze zijn gemakkelijk opvoedbaar, zindelijk van aard, bereid te gehoorzamen en dol op een pretje. Maar bovenal is het belangrijkste doel in hun leven hun eigenaars te plezieren. vandaar dat ze ook vaak geässocieerd worden met de uitdrukking "the will to please".
Goldens moeten speelgoed hebben, da's een absolute must. Niet alleen omdat ze een speels karakter hebben, maar ook omdat ze graag met een "cadeautje" rondlopen om dat aan iedereen te tonen.
Goldens hebben een natuurlijke aanleg tot apporteren. Hierdoor, en mede danzij hun uitmuntende neus en onblusbare werklust, zijn ze uitstekende jachthonden. Vooral bij de waterwildjacht worden ze vaak ingezet, want Goldens zijn niet van en uit het water weg te slaan.
Dankzij hun stabiele karakter hebben ze zich ook waardevol bewezen als hulphond.
Naam : Harkan van Artésendal Geboren : 17-06-2008 Geslacht : mannelijk Moeder : Eva van Artésendal Vader : Joyous Falcon Gewicht 10/08/08 : 6,8 kg 17/08/08 : 8,2 kg 24/08/08 : 10,0 kg 31/08/08 : 11,8 kg 07/09/08 : 13,2 kg 14/09/08 : 14,8 kg 21/09/08 : 16,4 kg 28/09/08 : 17,6 kg 05/10/08 : 18,6 kg 12/10/08 : 20,6 kg 19/10/08 : 22,4 kg 02/11/08 : 25,2 kg 09/11/08 : 25,6 kg 16/11/08 : 26,6 kg 30/11/08 : 28,6 kg 07/12/08 : 30,2 kg 14/12/08 : 31,4 kg 21/12/08: 32,4 kg 28/12/08: 33,2 kg 04/01/09: 33,2 kg 11/01/09: 34,4 kg
Blijkbaar heeft Arkan ons al voorgesteld. Da's gemakkelijk, dan hoef ik dat niet meer te doen.
Gisteren zijn Arkan en ik terug naar de puppyschool geweest. Het was twee weken geleden dat we nog geweest waren en dat heb ik geweten. Bovendien waren we de laatste tijd ook minder gaan wandelen en dus was hij de afgelopen dagen één brok energie die met zichzelf geen blijf wist, terwijl ik eerder toe was aan wat rustiger momenten. Twee weken geleden was ik immers ziek en vorige week heb ik moeten afscheid nemen van de laatste van mijn katten. Dag lieve Zoran. 18,5jaar oud ben je geworden en dat laat zijn sporen na. Forever your's, schat (zie mijn infinity-blog).
De puppyschool, dus. Hoewel, je zou het eigenlijk de puppyspeeltuin zou mogen noemen. Want terwijl de baasjes luisteren naar de raadgevingen van de leraar en de ervaringen van elkaar, is het voor pups van 3 tot 6 maand één groot speelfestijn waarbij ze in alle vrijheid met, over en onder elkaar kunnen ravotten . Al spelende leren de pups de hondentaal en hoe ze het best kunnen reageren op bepaalde gedragingen van andere honden. Het is van cruciaal belang in hun socialisatie dat ze van jongsaf aan zoveel mogelijk in contact komen met andere honden en andere mensen.
Enfin, omwille van de gebruikelijke files kwamen we eigenlijk iets te laat aan op de puppyschool en was de 'les' al bezig. Me uitgebreid verontschuldigend aan de leraar voor mijn te laat komen, ga ik met Arkan de weide in. Dat we te laat waren vond hij niet zo erg. Zijn belangrijkste reactie was "hoe oud is die hond eigenlijk ?" Toen ik zei dat hij 4,5 maand is, kreeg ik een heleboel verbaasde reacties te zien. Tja, wat moet ik zeggen ? Arkan is nu eenmaal een goed uit de voegen geschoten pup. Dat heeft hij al van in het begin, maar deze keer viel het ook mij op dat hij met kop en schouders boven al de rest uitsteekt. Ik verschiet er soms van hoe snel het puppyachtige verdwijnt en plaats maakt voor een echte hond. Maar ondanks zijn gestalte klopt binnen in hem nog steeds dat onbezonnen en speelse puppyhartje. Het was dan ook grappig om zien hoe zo'n goed uit de kluiten gewassen pup zich aan het amuseren was met pups die allemaal een stuk kleiner waren dan hijzelf. Hij mocht dan wel een beetje de 'grote' van het gezelschap zijn, hij gedroeg zich net zo puppyachtig als zijn vriendjes. En hij heeft er deugd van gehad, dat kan ik je verzekeren.
Moe, nat en vol modder, dat is een beetje hoe hij eruit zag na de les. Een groot contrast alleszins met 2 andere Golden Retrievers die zo dadelijk aan hun les gingen beginnen. Van het één kwam het ander en zo heb ik even een praatje gemaakt met de eigenaars van die honden. Bleek dat het 2 teefjes waren en één van hen afkomstig was van Willie Harnie. Dat is de fokker waar ik ook Arkan vandaan gehaald heb. Wat een toeval ! En meer nog, blijkt dat de vader van dat ene teefje Joyous Falcon is. Da's ook Arkan zijn pa, dus was Mira - want zo noemde ze - eigenlijk zijn halfzus. Van een toeval gesproken, zeg ! Ook hier viel mij op hoe snel Arkan eigenlijk groeit. Nu zijn teefjes over het algemeen wel kleiner dan reuen, maar met haar 3,5 jaar was Mira amper enkele centimeters groter dan Arkan. Het zal een grote worden, die kleine van mij...
) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Je zou verwachten dat zo'n jonge hond op zijn minst enige behoedzaamheid aan de dag zou leggen tegenover zo'n groot paard. Maar neen hoor, zo zit Arkan niet in elkaar. Voor hem bestaat de wereld alleen maar uit lieve wezens en is er dan ook geen reden om bang te zijn. En met zijn gedrag zorgt hij er voor dat iedereen hem inderdaad ook lief bejegent. Hmmmm, misschien wil ik later wel terugkomen als Golden Retriever. Het leven lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn. Ik zal dan wel een goed baasje moeten zien te vinden. 
De Golden Retriever is een intelligente, verdraagzame hond die goed opschiet met zowel kinderen, volwassenen, andere honden en huisdieren.
