We verlaten Rusland aan het Baikal meer, het diepste meer ter wereld. Het water is zo zuiver dat je er meteen kan van drinken. Deze watervoorraad vertegenwoordigt 20% van de totale zoetwaterstock van de hele planeet. Even anders uitgedrukt: er is voldoende water om de gehele wereldbevolking gedurende 40 jaar lang met 50 liter water per dag te voorzien. We kunnen dus beter goede maatjes blijven met die Russen. Dit is naar onze mening ook de enige plaats in Rusland waar aan aktief milieubeheer wordt gedaan om deze zuivere voorraad te vrijwaren.
Vroeg in de maandagmorgen stouwen ze ons terug in ons compartiment richting Ulan Bataar, hoofdstad van Mongolie. Na de middag krijgen we al de eerste indrukken van de prachtige natuur dat het land van de grote Genghis Kahn ons te bieden heeft.
Onze trein is nu wat viezer dan de vorige maar maar we krijgen zuivere lakens en er is nog steeds heet water ter beschikking voor soepjes en thee. Genietend van al het moois dat ons buiten word aangeboden komen we aan de Russische grens met Mongolie. We noteren iets na 5 in de namiddag. Wat nu volgt is geen typfout: we dieselen Mongolie binnen na middernacht. Al die tijd tussenin hebben de Russische en Mongoolse polities en douane nodig gehad om onze identiteiten en bagages te checken. Miserie... miserie, maar het hoort erbij!
De volgende morgen genieten we van een uitgebreid bezoek aan Ulan Bataar. Nadien worden we in een gammel busje richting bergen gebracht waar we gedropt werden in een heus Ger-kamp. Wat een luxe vergeleken met de confort in de trein! Plots ruimte zat en een kacheltje. Niet te geloven dat deze nomaden erin slagen om deze tent neer te halen in een uur om ze dan vele kilometers verder in dezelfde tijd weer op te bouwen.
Woensdag te gast bij een lokale, self-supporting, koe- schaap en geitenherder en werden aldaar vergast op diverse lekkere melkprodukten van eigen maak.
Drie van ons vullen de dag met een fantastische wandeling in dit bovennatuurlijk stukske aards paradijs en dit terwijl Louis stiekem 22 km gaat joggen als voorbereiding op de halve marathon van Eindhoven.
Donderdag weer de trein op. Iets minder vies, nu richting Beijing. Maar dit gaat niet zonder een overdosis zand op te snuiven. We sporen uren en uren door de Gobi woestijn. Het fijne zand zoekt zijn weg via de kleinste spleetjes van de wagons en vult de gangen met fijn stof, al zouden er tien turken aan het roken zijn geweest.
Kuchend verlaten we Mongolie en het breedspoor. De overgang van breed naar smal ( zoals ook onze standaard in West Europa ) is een verhaal op zichzelf en is onderwerp voor een volgend berichtje.
