Na 4 nachten en 3 volle dagen reizen heeft trein nr. 10 ( de Baikal ) al onze verwachtingen meervoudig ingevuld. We hebben tijd zat gehad om kennis te maken met onze 12 medereizigers en kunnen ons moeilijk voorstellen dat er een smakelijkere coctail te mixen viel met deze verschillende karakters.
De trein verveelt geen moment. Buiten zorgt de herfst voor prachtige kleuren op de eindeloze zilverberken bossen, afgewisseld door moerassen en glooiende vlakten.
Als de loco na een paar uur sleuren aan de vele wagons toch beslist om even halt te houden storten onze dames zich op de mini winkeltjes en de Babousjkas ( de moeders van Rusland )die gehuld onder dikke sjaals gerookte makreel, hardgekookte eieren e.a. lekkernijen in de aanbieding hebben. De belangrijkste taak voor Laura en Chantal bestaat erin om tijdens de korte stops ( max. 20 minuten ) genoeg proviand op te slaan om de volgende periode in de trein te overleven. Niet eenvoudig want we moeten nog de eerste rus tegenkomen die engels verstaat, laat staan spreekt.
Louis is Floor manager and Waste Disposal Manager en zorgt ook voor het op peil houden van " liquiditeiten ". Jullie nederige dienaar is aangesteld als Security Manager en blijft braafjes op wacht in het coupe tijdens de uitstapjes van het triootje.
We hebben nu ongeveer 5 000 km afgelegd en bevinden ons in de buurt van Irkutsk, aan de boorden van het Baikal meer. Terwijl het hier vorige week nog sneeuwde genieten we nu van zomerse temperaturen. Hier blijven we een paar dagen touren rond dit fabelachtig meer om maandag onze trip verder te zetten naar Ulaan Bataar, hoofdstad van Mongolie. Daar slaan we letterlijk en figuurlijk onze GER tenten op voor een paar dagen.
M.a.w. alles verloopt prima. Het enige wat we tot nu toe nog missen is een glimlach op die mooie lange benen op hoge hakken. Blijkbaar werd dit volk geboren met een tekort aan een bepaald soort spieren... Al was het maar een glimlach.
