Met mijn man heb ik summier ...en in gezelschap nauwelijks contact...
Zoals gisteren in de bus zag hij een collega...
Ik ga hier zitten zei hij...
En daarna begon het MOETEN...
Jen pak brood ...Jen pak drinken...
Hij had de tas zelf ingepakt....
Dus kan hij het ook uitpakken...
En dat heb ik gezegd...
Lieverd, je hebt het zelf ingepakt en dan kun je het er ook uitpakken...
Omdat hij naast iemand anders zat geen gemor...
Met andere woorden ik hospitaliseerde niet...
Neem hem niets uit handen...
IK heb hun gesprek maar eens een beetje aangehoord...
En dan merk ik dat mijn man niet echt luistert...
Hij springt van de hak op de tak...
Of zegt alleen maar jajajajajajaja...
Mensen met vasculaire dementie hebben ook dit gedrag...
Dat valt me steeds meer op als ik daar eens op let...
Want die kom ik ook elke week tegen...
zijn natuurlijk een stuk ouder maar het gedrag verschilt niet veel...
Daar kun je ook niet echt een gesprek mee voeren...
Maar vrolijk zijn ze wel..mijn man is dat ook...tegen anderen...
en als er een familielid komt draaien ze als een blad aan de boom om.
En dat gedrag vertoont mijn man ook...
Voor de buitenwereld heel vrolijk en vrij...
En tegen mij stil, achterdochtig en jaloers...
Die 2 gezichten zijn niet te rijmen met elkaar..
Dat heeft ook heel veel onbehagelijk gevoel gegeven in the past
Ik heb daar nu niet zo veel last meer van...
Maar zo af en toe komt het wel bovendrijven...
mijn man gunt mij dus werkelijk helemaal niets...
Gisteren in de bus had die man dat dus door...
Hij maakte wat sarcastische opmerkingen(nietgemeend) maar voor mij heel voelbaar en mijn man heeft dat niet door...
Maar toen we de bus uit stapten zei hij tegen me...
Hij heeft een oogje op je want hij wil je wel een keer ontmoeten in de trein...
Had mijn man dus de conversatie niet goed begrepen...
Mijn man onthoudt alleen wat op mij van toepassing is...
Mijn man had het druk over wandelen...maar in de praktijk komt daar niets van terecht...
Dus ik trek er wel eens alleen op uit...
een lekkere wandeling door duin en bos en langs het strand....
Die man zei toen" Oh leuk, misschien zien we elkaar dan wel eens"...meer niet...
Maar die man woont in 't Zand en komt weinig in Den Helder....
Dus ik zie hem alleen met een wandeltocht van de Jutter.
En hij loopt graag de langere afstand en hij merkte ook dat mijn man erg langzaam loopt...
Ja, zei mijn man ik was wat moe aan het worden...Hij is 9 jaar jonger dan die man en liep
5 kilometer minder en dan moe worden.. dat rijmt niet met elkaar.... maar niet vertellen dat hij OPS heeft....want dat zijn de klachten...langzamer worden en moeheid...Vandaag moet hij dat weer bekopen...en hij wil nog zoveel....
Want ik ga me eigen gang...en dat steekt...wat logisch is...in deze situatie...
mijn man kan het niet meer....
En dat is alle dagen weer anders...
Begrijp je nu in wat voor situatie ik leef ?
Dat ik eigenlijk niet kan doen wat ik het liefste doe...
een gewoon lekker liefdevol leven leiden met de man waar ik o zo veel van hou...
want dat leven is al 25 jaar stuk...
Mijn hobby's waar ik mijn gevoel en emoties in kwijt kan houden mij op de been...

En dat ik weer liefde in mijn leven MAG tegenkomen en daar voor ga is ook een ding wat zeker is!
Leven in 2 werelden van verschil...
Niemand die dat eigenlijk wil..
Maar ziekte verzin je niet, dat overkomt je...
en dan er toch steeds weer proberen er het beste van te maken...
hoe moeilijk dat ook is...
Mijn leven is ontzettend boeiend en nooit saai...
Maar wel onberekenbaar en heel erg taai...

©speelster