Dit is het waargebeurde verhaal over hoe kun je ziek worden van giftige vluchtige stoffen in dit geval mangaanstof dat ronddwarreld in hoge concentraties in een warme niet ventilerende ruimte en de werknemers niet geinformeerd worden naar de gevaren dat je ziek kan worden door mangaan

                Het zwarte gat van een OPS slachtoffer

Ook ik ben een OPS slachtoffer  geworden, ik wil jullie laten lezen hoe zo iets kan ontstaan, en hoe je in een heel diep gat valt.

Ik werkte als machine bediende, en machinist op een baksteenfabriek, ik was dus altijd bij deze machine bezig , met bediening, en onderhoud. Mijn werkgever wilde eens een ander product proberen te maken, en ging mangaan toevoegen aan de klei waaruit een baksteen bestaat. Zo ontstond er dus een baksteen die roodbruin van kleur was, dit gebeurde in 1997.

Voordat ik in 1999  pas erg ziek werd was ik al vaker thuis geweest met erge hoofdpijn, de huisarts dacht voorhoofdholten ontsteking, en meestal na een paar dagen was dit wel weer over. In mei 1999 dacht ik dat ik griep kreeg, maar het werd steeds heftiger, en de koorts liep thuis al op tot boven de 40 graden, Arts geraadpleegd, en ik kreeg medicijnen om de koorts te onderdrukken. Maar na 2 dagen was dit nog geen vooruitgang weer de arts geraadpleegd, want intussen bleef de koorts boven de 40 graden, mijn gezicht was aan de linker kant opgezwollen, en ik zag alles dubbel. Dus dit werd een rit naar het zieken huis waar ik dus ook 15 dagen werd verpleegd. Hier stelde men verder leverfunctie stoornissen vast, mijn nieren werkten niet goed, uitval van hersenzenuwen, en na anderhalve dag kwam men er ook achter dat ik een merkwaardige longontsteking had. De koorts liep zelfs daar nog op tot 41 graden, ik had zo,n hoofdpijn dat is niet te beschrijven. Maar men kon niet vast stellen hoe dit allemaal zo kon gebeuren. Maar door het vragen van de medici, had ik al aangegeven dat ik maar met één chemische stof gewerkt had ,en dat was dus mangaan. Na ontslag uit het ziekenhuis werd mijn gezondheid niet beter, het werd alleen maar slechter. In het ziekenhuis heb ik dan ook alle afdelingen gehad, tot aan een dotter behandeling toe, maar niets hielp ik bleef altijd ontzettend moe, en als ik te moe was begon ik automatisch te huilen, werd duizelig en ging dan voor de grond. In het ziekenhuis zei men dan ook dat ik niets mankeerde, Ik stelde mij alleen maar aan, en daar kon ik het mee doen. In en periode van 3 tot 4 jaar was ik totaal niets, ik was gewoon dement, ik kon niet tellen, als ik iemand op wilde bellen dan draaide ik mijn eigen nummer, je ging wel 3 tot 4 keer naar de deur kijken, of je hem wel op slot had gedaan. Je vertelde  alles meerdere keren, de kinderen noemde mij al de papegaai.

Je durfde niet van huis af om een stukje te lopen, want na 200 meter dan ging het al fout.

Ik had in die tijd dan ook liever met dieren te doen dan met mensen. Zoals ik wel eens leest dat lotgenoten liever een levens beëindiging zien, kan ik dan ook goed begrijpen. Het leven was toen dan ook een hel, zowel geestelijk als lichamelijk. Na deze 4 jaar ben ik geestelijk weer langzaam opgeknapt, alles zal wel niet meer zo worden, zoals  het geweest is, maar ik kan mezelf weer redelijk redden.

Tot een jaar na mijn ziek worden, wist ik dus nog niet, dat ik werkelijk van de mangaan ziek was geworden, alle instanties en artsen zwegen als ik aangaf dat ik mogelijk van mangaan  ziek was geworden.

Wisten artsen niets van deze beroepsziekten, of zweeg men tegen beter weten in, of was men bang de vingers te branden.

Werkgever en Arbo.
 

Nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, en later bij de ARBO voor controle moest komen,

Heb ik bij de Arbo, en mijn werkgever aangegeven dat ik hoogstwaarschijnlijk van mangaan ziek was geworden, Waar we dus op het bedrijf meer werkte, toen begonnen overal bellen te ringkelen. Mijn werkgever lied eerst de leverancier van het mangaan komen om alles te laten onderzoeken, en deze had de fout ook snel gevonden. Als het mangaan lange tijd stil stond in vaten van 1000 liter ( het was dus een vloeibare substantie ) Dan zakte de zware deeltjes mangaan,( het vergif dus) onder in het vat, onder in het vat zat de aansluiting voor de pomp dus ieder keer als men een nieuw vat aan sloot pompte men puur vergift in de klei. Doordat de klei met stoom werd verwarmd, nam deze stoomdamp de mangaan deeltjes mee de lucht in, en wij stonden deze stoomdamp met mangaandeeltjes die rond de machine hing  in te ademen, dit waren dus zeer hoge concentratie,s. Mijn werkgever heeft dit dus eerst laten veranderen, en toen heeft de ARBO pas metingen verricht. Ook mijn collega, die al meerdere keren bij mij was geweest, en de meetinstrumenten bij zich droeg wist toen dat hij de stoom moest vermijden, wat hij toen ook heeft gedaan dit is aan de meetgegevens te weer leiden.

Mijn werkgever heeft dus eerst alles laten veranderen en laten aanpassen en toen heeft men de ARBO dus de metingen laten verrichten.

Maar de bedrijfsarts van de ARBO heeft dankbaar gebruik gemaakt van dit bedrog.

Later heb ik dan ook een brief van deze ARBO arts in handen gekregen waarin hij naar mij longarts schrijft: Ik kon geen chemische longontsteking hebben gehad, omdat ik in een te lage concentratie mangaan damp ( 10%) had gewerkt. Terwijl ze dit eerst hebben laten veranderen, en bij de machine toen nog 33% hadden gemeten. Zo wordt een arbeider dus in de grond getrapt.

Zo werkt de ARBO dus achter de schermen, om de werkgever te beschermen.

Deze arts heeft deze brieven ook naar meerderen instanties verzonden, het solvent team, en het  NCvB ( Nederlands Centrum voor Beroepsziekte )  Ik kon dus niet ziek zijn!!

Gelukkig had ik enkele getuigen, die dus van dit voorval op de hoogte waren, en wilde getuigen. Dit is ook nog te zien op   http://www.ad.nl/binnenland/article432298.ece

Waarom zijn er na de metingen van de ARBO wel veranderingen gedaan?

Waarom zijn de vaten mangaan, nu wel geëtiketteerd?

Volgens schrijven van het SZW, en de Arbeidsinspectie, had de werkgever een zogenaamde risico-inventarisatie moeten hebben, ook had hij de gegevens van mangaan bij het vat mangaan moeten hangen, zodat wij hadden kunnen weten dat het een toxische stof was.

Mijn werkgever had deze lijst in de la van zijn bureau liggen maar vond het niet nodig om ons de gegevens te laten inzien. We kunnen hier dus zeggen, arbeiders dom houden, krijg je geen tegenspraak.

Op de lijst die bij het mangaan hoorde stond vermeld:

Het inademen  van mangaanoxyden gedurende een langere perioden kan chronische mangaan vergiftiging veroorzaken, die het zenuwstelsel aantast, en kan tot ernstige ongeneeslijke invaliditeit leiden.

Nu zijn de vaten wel geëtiketteerd, nu staat er wel op dat het giftig is R22 en R23

Waarom nu wel en toen niet, de werkgever heeft ons een grote worst voor gehouden, maar niet verteld dat hij giftig was, terwijl hij dit wist, of had kunnen weten als hij zich aan de regels had gehouden. In de perioden van 1998 tot 2000 zijn er 6 mensen op een merkwaardige manier ziek geworden. Twee mensen zakte op de werkvloer maar zo in elkaar arts er bij gehaald, de derde kreeg thuis problemen steeds weer evenwicht problemen, hierna drie personen met long problemen al deze drie zijn in het ziekenhuis behandelt. Van deze zes personen werken er nog maar twee meer. Nu heden 6 jaar nadat ik ziek ben geworden, zegt men nog tegen de arbeiders dat er niets aan de hand is en dat ze volgens de regels werken, deze wet dateert nog van 1982.

Als de werkgever zijn centen maar ontvangt, maak het hem niet uit of er slachtoffers vallen.

NCvB en Politiek

Toen ik ziek was kon ik volgens de Arbeids inspectie aan giften doen voor beroepsziekte, bij het NCvB dit is het Nederlands Centrum voor Beroepsziekte, al spoedig kreeg ik van hen te horen, dat ik hoogstwaarschijnlijk niet van mangaan ziek was geworden, maar van een virus infectie.

Omdat ik hier dus geen genoegen mee nam ben ik via het internet gaan zoeken, en heb toen mij vraag bij de OPS vereniging voorgelegd. Deze mevrouw schreef mij, dat ik mij het beste bij het solvent team in Enschede kon laten onderzoeken, want mangaan tast een bepaald gedeelte van de hersenen en het zenuwstelsel aan. In Enschede hebben ze mij dan ook onderzocht, en alle gebreken die men bij vond kwamen overeen met een mangaanintoxicatie, en toch durfden zij mij ook geen erkenning te geven van beroepsziekten. Als we alles natrekken is dit ook niet verwonderlijk, het solvent team is een onderdeel van het NCvB en het NCvB wordt mede gesubsidieerd door de werkgevers, het hoofd van deze instelling wordt ook gerund door een bedrijfsarts, kort gezegd de artsen die mij onderzochten worden mede betaald door mijn werkgever. Het is dus een grote belangen verstrengeling, ik begrijp nu ook waarom men het onderzoek liet vastlopen, waarom men steeds contact verloor met belangrijke artsen die wel verstand en gegevens wilde geven over mangaan, ik denk nu ook te weten waarom men mij in Nijmegen in de Radbout  niet wilde onderzoeken, men moet onder de grip van het NCvB blijven? Omdat ik dit spelletje niet vertrouwde heb ik zelf contact gezocht met Prof Roels dit is een wetenschapper op het gebied van mangaan, en deze had samen gewerkt met Dr.Viaene, deze had wel belangstelling in mijn verhaal en ik ben dan ook in België onderzocht, en ook zij schrijft mij dat alles akkeleerd zoals ze in België schrijven met een mangaan intoxicatie.

Maar ook op deze uitslag die ik weer zou krijgen via het NCvB heb ik onder bedreiging dat ik de media zou inschakelen pas na een maand of 8 in mijn bezit gekregen.

Ik voel me dus ontzettend belazerd en bedonderd door het NCvB en deze Nederlandse overheid.

Hoe is het mogelijk dat een Hollandse arbeider 5x meer vergif mag inademen als een Belg voor dat hij ziek kan worden. Heeft een Hollandse arbeider minder waarde als een Belg

Wat is het nut van een MAC waarde(Maximale Aanvaartbare Concentratie, damp of stof die men mag inademen) die wettelijk wordt vastgesteld door het SZW en de Gezondheidsraad. De MAC waarde voor mangaan is in Nederland 1mg/m³ in deze stof of dampwaarde mag en kan men werken zonder dat de arbeider hier enig letsel van over zal houden, Maar de ARBO schrijf mij, en dit komt weer over één met België dat bij 0,2 of lager het zenuwstelsel al aan getast kan worden.

De wettelijke waarde is dus 5 tot 10 maal hoger als medisch verantwoord is.

Bij deze cijfers wordt dus niet de werknemer beschermd, maar de werkgever.

Een arbeider kan dus van mangaan niet ziek worden, hij kan alleen maar dood gaan!!

Ik heb over dit probleem al veel brieven geschreven, en alle instanties die je aanschrijft, steken hun hoofd in het zand en durven niet te antwoorden Gezondheidsraad, de Nationale Ombudsman, het FNV, de gehele partij raad van de SP, de PvdA is door arbeiders groot geworden nu laat men ons ook stikken. Met de verkiezingen op welke betrouw bare partij moet men gaan stemmen, is er wel een betrouwbare partij.

Mijn eerste advocaat had mijn werkgever verantwoordelijk gesteld voor mijn ziekte, maar mijn werkgever kroop in een hol en lied niets van zich horen. Mijn advocaat deed verder ook niets, hij was ook zijdelings betrokken bij het oprichten van het OPS fonds wat op niets is uitgelopen. Na 4 jaar heb ik een andere advocaat genomen, ook deze kreeg mijn werkgever in eerste instantie niet uit hun hol, men reageerde weer nergens op, maar hij wist via de rechtbank een rookbom in hun hol te gooien. En zie bij het getuigen verhoor in de rechtbank, zaten er ineens twee advocaten van de tegenpartij achter mij.

Hoe dit gerechtelijk uitpakt maakt mij niet veel uit, ik wil arbeiders duidelijk proberen te maken hoe wij behandeld worden, wij worden vergiftigd door de maatschappij wij krijgen OPS/CTE van de nalatige werkgevers, en in mijn geval wist de werkgever hier van. Wij worden dood ziek, en de werkgever wordt nog wettelijk beschermt ook.

Pas goed op je zelf, en komt op voor je rechten

Albert

aschuurm.1@hccnet.nl