Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik wil niet onbeleefd zijn tegenover bepaalde lezers maar ik heb me smakelijk vermaakt wanneer ik de beschrijving las van de nonnen (term die ik hier gemakkelijkheidshalve overneen al had ik het liever over zusters) die tot heel recent nog een vast item waren in elke school en parochie en straatbeeld. Ik wil je hier gewoon even laten glimlachen en je verder aanleiding geven tot het lezen van het boekje "DE GELE RIVIER IS BEVROZEN" van LEO PLEYSIER.
Hier het citaat van de jongen die zijn tante non aandachtg observeert.
"Als zij vooroverboog of als zij haar stoel dichterbij schoof, hoorde je vaak haar crucifix tegen de kast of tegen de tafelrand tokken. Het was de uitgemergelde Christus die zo voortdurend zijn aanwezigheid aan ons kenbaar maakte. Bengelend aan tante Roza's borst. Altijd en overal aanwezig. In de hemel. Op de aarde. En bij ons aan tafel. Al at hij nooit mee. Soms zoende zij zijn ijskoude, metalen voetjes."
"ZE ZOUDEN THUIS WEL KIJKEN NAAR ALLE FOTO'S WAAR ZE WAREN GEWEEST" ...
Ja, vrienden bloggers, ik denk aan de Amerikanen, Japanners en Chinezen die Brugge overspoelen wanneer ik deze zinsnede las, maar geldt het niet evenzeer voor zeer vele toeristen die op een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijke plaatsen moeten (verlof hoor!) aandoen en dan zoveel mogelijk torens, bruggen, bergen en kathedralen in hun digitale camera stoppen om zich daar soms over af te vragen of ze er wel degelik geweest zijn. Een volgende keer misschien wat langer verpozen bij een mooi uitzicht en echt onthaasten?!
Maar straf me nu ook niet wanneer ik hier straks ga bloggen over mijn eigen reizen!
"HET BELANGRIJKSTE IN HET LEVEN IS DAT IEMAND VAN JE HOUDT" ....
hoorde ik op tv en krabbelde het vlug neer om te bloggen .... of was het wel zo? Alles gaat zo rap op vandaag dat ik er nu nog aan denk of het ook niet mogelijk was dat spreker zegde:
" HET BELANGRIJKSTE IN HET LEVEN IS DAT JE VAN IEMAND HOUDT".
Wie geeft me antwoord? Of zijn ze beiden niet even waar?
Ja, een echt doordenkertje, voor mij toch .... Terug bij mijn blog zeker?!
In een reactie op mijn bericht "Heb jij dat ook", kreeg ik een wijs wederwoord dat kan tellen als weekendgedachte. Dank voor de aandachtige lezer die me deze stuurde!
"MOETEN" en "WILLEN" zijn de twee kanten van de balans "MOGEN".
onderstaande is deze niet keer zomaar ergens geplukt uit één of andere wijsheidservaring, maar vond ik als nicknaam bij een mailcorrespondent.
"Als je kijkt naar iemand van wie je houdt, zie je altijd meer dan wat je ogen zien."
Ik vond het dan ook meer dan de moeite deze gedachte met jullie te delen, wel met de toestemming van een "warmhartig iemand" zoals de auteur zich noemde.
Eigenlijk moet ik hier nog een reisverhaal uittikken van dertig dicht aaneengeschreven pagina's over mijn reiservaringen in Dehli, Varanasi, Kochi, Madras, Karnataka, Bombay en alles wat er tussen ligt. Meer dan de grote gebouwen en het totaal andere wereldbeeld heb ik voornamelijk me gehouden aan "details" die men zo vlug vergeet zoals de metalen voorwerpen die in een keuken worden gebruikt omdat een glas of gebakken servies gewoon onbetaalbaar is wanneer het gebroken wordt. En dat is maar één van de details, althans voor ons een detail maar voor hen van levensbelang. In een andere reactie en ook bij "reisverhalen" heb ik iets achtergelaten over India, maar nu valt het me op dat zelfs na jaren dit fascinerend land me niet loslaat al heb ik begrepen na twintig jaar intense correspondentie, drie reizen en een paar tegenbezoeken dat beide culturen zo verschillend zijn van elkaar, hoe goed begrepen ook. Wat bijvoorbeeld voor ons een detail kan zijn bij het ontbijtkan voor de Indische vriend een dagenlange ergernis geven. ... Dit allemaal als lange inleiding om beknopt een beeld te geven van de confronterende werkelijkheidt binnen elke grootstad zoals Dehli, Bombay ..Trouwens vele van de Indische plaatsnamen zijn recent veranderd.
Aan de linkerkant van de weg: de gebouwen van de 'Software Technology Company', imposant, modern en luxueus, omringd door een hoge omheiningsmuur waarvan de poorten van tijd tot tijd automatisch opengaan om zware, zwarte wagens met getinte ruiten binnen te laten rijden. Daar even verder de luxueuse Hiltonhotels of andere haast niet te durven betreden halls van Westers getinte buildings waar het haast verboden lijkt zich neer te zetten in de zware vergulde fauteuils ...
Aan de rechterkant van de weg, op het voetpad aan de overkant, leven families in absolute armoede: neergehurkt voor hun geïmproviseerde tenten van oude dekzeilen die opgespannen zijn met behulp van houten piketten. Enkele uitgemergelde vrouwen, en toch met een grote fierheid te merken aan hun goed onderhouden kleurige sari's, koken zomaar op de grond, terwijl ze nauwgezet hu kleine, halfnaakte, ongewassen en verwilderde kinderen in de gaten houden die op de stoffige grond spelen. Hoevele van deze vrouwen hebben me niet smekend aangekeken, de hand reikend en toch steeds die glimlach op het gelaat. Tussen beide kanten van deze weg met vier vakken waar de meest recente 4x4-modellen, oude krakkemikkige en overladen autobussen, fietsen, riksja's, vrachtwagens, oude en nieuwe auto's en karren getrokken door ezels elkaar kruisen en voorbijsteken in een onbeschrijfelijke kakofonie ... ben ik stil, kijk, geniet en vraag me ook zoveel af terwijl allen verder zigzaggen volgens de plaatselijke verkeersregels door het verkeer, en hoe ze handig de enkele heilige magere koeien omzeilen die hun tijd verlummelen temidden van dat helse tumult al dan niet omhangen met verssgeplukte en aaneenregen kleurrijke bloemen.
In de media worden we er constant aan herinnerd dat we de eerste generatie zijn die effectief in staat is om de armoede uit de wereld te helpen.
Ja, reizen als deze met mensen en ontmoetingen van ter plaatse laten meer dan sporen achter!
... en zeker tegen het weekend aan of wanneer het begint te schemeren dat je nog zoveel wil doen? Ik betrap er me in elk geval telkens opnieuw op. Raar dat ik deze keer niet het woord MOETEN heb gebruikt, en toch ik zou nog de salontafel "moeten" een grondige beurt geven; heb zopas nog wat "vette" gestrooid voor het gazon tussen twee regenvlagen door en wanneer ik in de vooravond nog aan het bloggen was over de Indiareis, dan weet ik al een paar dagen dat er hier een boterbriefje ligt met tips om verder uit te werken, en eigenlijk zou ik dat het liefst nu nog doen. Verder wil ik nog een vernieuwde website corrigeren voor een bevriend iemand, want ik verdraag zo moeilijk taalfouten ... Niet van moeten hoor, maar mogen en graag doen, graag, belangeloos, voor niets. En dan die boiler nog eens geïnspecteerd alsof er de voorbije dag geen tijd voor was. Ja, ik moet vaststellen dat ik hoe langer meer een avondmens ben geworden, maar waar ik tot mijn vreugde ook weer ervaar dat ik terug het DWANGMATIGE en het GEDREVENE (dan wel in de positieve zin!) voel opborrelen, precies die twee woorden die me twee jaar geleden genoopt hebben het wat kalmer aan te doen. En dan hoor ik bekenden al zeggen nu ook niet te veel hooi op de vork te nemen maar vooral op eigen tempo verder te gaan, maar kijk, misschien is dat de aard van het beestje wel!
Dus met deze misschien een nieuwe start gemaakt ook in blogland, alhoewel wanneer ik mijn archief hier eens doorneem ik soms zelf niet kan geloven wat voor fraais ik heb neergepoot, o ijdelheid der ijdelheden, en toch vind ik het inderdaad soms jammer dat bezoekers enkel naar de meest recente bijlagen kijken en misschien juist daar dat fragment missen dat hen precies op dat moment zou kunnen raken.
Moeten we na een jaar misschien niet de betere dingen terug bovenhalen en nog eens publiceren, niet omwille van mezelf hoor, maar omwille van de boodschap destijds, een denkpiste wellicht om in te slaan?!
Oké, dit waren deze keer wat gedachten uit het vuistje ... en nu nog andere dingen proberen af te werken, want het is vrijdagavond!
"Heeft het nog zin verder te bloggen, ik word niet meer gelezen ", ... Een vraag die me sedert gisteren bezig houdt wanneer ik deze bemerking van een goedmenende senior las.
Voor mezelf moet ik ook vaststellen dat ook k hier niet elke dag iets achterlaat waar misschien anderen toch dagelijks naar uitzien, zeker wanneer je eens als blogger van de week werd uitgeroepen, hoe relatief en subjectief ook; maar nog meer wanneer je haast elke dag in de top 20 belandt in deze categorie waardoor velen naar dezelfde blogs terugkeren om je een bezoek te brengen. Neen, om te antwoorden van onze blogvriend, ik denk en ik ben ervan overtuigd dat het bloggen zijn zin niet zal verliezen maar dat het wellicht eerder te maken heeft met het verlof en vooral door de voorbije hete zomer waardoor minder bezoekers jouw blog bekijken of er zelf iets plaatsen.
En toch begrijp ik onze vriend, want niet iedereen heeft het geluk op reis te gaan of is nog mobiel genoeg om toch ergens een terrasje te doen. Vooral deze mensen zouden dan wel eens het geduld en de moed kunnen verliezen wanneer ze zien dat hun blog niet meer wordt gelezen, dat er geen reacties meer op komen via het gastenboek of een email. Ja, voor vele senioren is het dagelijks bloggen de band die ze kunnen leggen met de buitenwereld haast de enige manier om nog zinvol bezig te zijn, waar vroeger de dagelijkse babbel met de bakker of de melkboer een aangename verpozing was. Dwaal ik nu af? Misschien en toch weer niet, want ik denk wanneer het weer nog even aanhoudt zoals nu met frissere temperaturen en met weersvoorspellingen die nogal op zijn Belgisch zijn, de blogger weer zal herleven! Blijft het zinvol? Zeer zeker, lieve blogvriend, want wie weet dat jij door één woord ergens op je blog een ander de adem hebt gegeven om voluit te LEVEN!
Ja, inderdaad, ook dit jaar moeten we vaststellen dat mensen minder aandacht krijgen eens het verlof op gang is. En is dit niet precies ergens de roep die in de vraag van de blogvriend schuilgaat?!
AANDACHT VOOR ZIJ DIE NIET MET VERLOF KUNNEN GAAN ... zommaar of toch niet?
Volgende heb ik ergens gelezen en eerlijk gezegd had ik er op die manier nog nooit bij stilgestaan. Ik heb er alleen de samenvatting proberen van weer te geven.
Meneer God rustte helemaal niet uit omdat hij moe was na zes dagen. Neen, de zevende dag maakte hij de RUST en dat is het grootste wonder.
Want wanneer Hij begon met alle dingen te maken werd de chaos die er voordien was een beetje minder rommelig. Toen Hij dus klaar was met alle dingen te maken had Meneer God de hele rotzooi geordend. Dan kun je gaan uitrusten.
Maar wat deed God dan met al die rotzooi, vroeg ik me af.
Hij stopte de hele troep in de hersenpannen van de mensen, wat me verbaasde.
Maar misschien moet je eerst rotzooi in je hoofd hebben eer je weet wat rust is.
DE TIJD DIE BLIJFT - speciaal aan en voor de "ouderen" onder de senioren die nog een gelukkig leven hebben tesaam, en opgedagen in het bijzonder aan Peter!
De tijd die ons blijft ( Nana Mouskouri )
----------
De tijd die ons blijft doet er niet toe
Wij zullen het geluk hebben samen oud te worden
Diep in je ogen zal mijn tederheid leven
Diep in mijn hart zal je jeugd leven
----------
Als een gebed uit de kindertijd
Die woorden op je lippen geven me vertrouwen
Ik zie ons hand in hand
Onze kleinste glimlachjes willen zeggen ik hou van jou
----------
Maar één van ons zal als eerste vertrekken
Zal voor altijd zijn ogen sluiten
In een allerlaatste glimlach
En de andere die de helft van zijn leven verloren is
Zal elke dag in de nacht blijven
Natuurlijk zal zijn hart slaan maar voor wie maar waarvoor
----------
Je stap weerklinkt, de deur gaat open
Mijn hart klopt sneller
En ik zie je terug
Hand in hand vergeet ik al de rest
Ik heb zelfs de indruk dat de tijd stil staat
----------
Maar één van ons zal als eerste vertrekken
Zal voor altijd zijn ogen sluiten
In een allerlaatste glimlach
Op een dag zal één van ons te moe zijn
Zal bijna gelukkig zijn als eerste te vertrekken
En de andere zal zonder lang te wachten bij hem terug zijn
----------
Ik zie ons hand in hand
Onze kleinste glimlachjes willen zeggen ik hou van jou
Op mijn verjaardag kreeg ik deze tekst doorgemaild; niet bepaald een wens dan wellicht een stille schreeuw, een roep .... of hoe noem je het? Ik heb er met mijn eigen woorden op geantwoord.
Iedereen zal wel ergens de vraag herkennen al denk ik in het bijzonder aan mensen die niet echt vrij zijn in hun relatie ... of hoe benoem je deze?
Misschien ken jij een antwoord of herken je deze "boodschap". Eén woord kan verlichting brengen, soms alleen maar die schreeuw temidden de stilte ... Wie weet of de persoon juist op deze dag iets duidelijk wou maken ... Ik laat het aan de gewaardeerde lezer over.
Stilte
Stilte
Stilte om me heen, Voel me zo verdomd alleen Stilte in mijn hart, Dat huilt van smart.
Stilte in mijn hele zijn, Mijn God wat doet dat pijn. Stilte ondanks mensen die om me geven, Stilte, mijn God is dít dan leven.
Wat zou ik graag eens huilen zonder rem En luisteren naar mijn innerlijke stem. Lachen, gieren brullen Samen met mijn knullen.
Genieten van wat er om me heen gebeurd Zonder door mijn eigen angsten te worden verscheurd. Eén keer, ja echt een keer maar me echt eens laten gaan Zonder eerst bij anderen stil te staan.
Wat een feest lijkt me dat Eens niet eerst dit en dan dat Gewoon luisteren naar mijn eigen gevoel Zonder een duidelijk doel.
Eens mezelf los te rukken van alles waarvan ik hou. En alleen aan mezelf denken zonder eerst aan jou. Iedereen eens te laten zijn voor wat ze zijn En niet jij, jij, hij, zij, maar alleen maar mijn.
Een keer niet een ander troosten en geven Maar alleen om mezelf even maar, heel even. Een keer iets voor mezelf halen Zonder daarbij te balen.
Anke Lütkemeier-van Soest een "verjaardagswens" ontvangen op 260706
Nog enkele uren en ik mag met een dankbaar hart een nieuw levensjaar starten. Of dit nu blognieuws is? Wellicht niet ... en toch.
Verjaren heeft voor mij sinds jaar en dag een bijzondere betekenis, niet zozeer omwille van de dag en zeker niet omwille van het feesten waar ik nooit een grote liefhebber van ben geweest, maar voor mij betekent het een verdichtingsmoment, de gelegenheid bij uitstek om de kring van familie en vrienden toe te halen. Een dag van intens geluk omdat ze er zijn, de dichte en verre kennissen door een telefoontje, een kaartje, een bloemetje, een onverwacht bezoek.
Neen geen gouden koetsen of overvolle champagneglazen, maar een dankdag ondanks alles en wellicht precies DANK zij allen, heel in het bijzonder aan mijn ouders voor die jarenlange niet berekende en onvoorwaardelijke bezorgdheid en steun.
Danken en blij mogen zijn al valt die verjaardag altijd (normmal toch hé) tijdens het verlof waar zovelen hier ook morgen niet zullen kunnen zijn.
Danken vooral in de morgen en eigenlijk nu al een beetje op de vooravond aan God, Die me zovele mensen en kansen heeft gegeven en nog geeft.
26 07 1955 26 07 2006
Ja, ik heb de psychologische grens overleefd! Zeker met de steun van vrienden en bekenden, de afgelopen 2 jaar!
"Een heel leven heb ik geschreven. Daar ben ik mee bezig geweest, als een onnozele sukkel. Er is ook niets mis mee om zo te zijn. Ik heb nooit pretenties gehad. Door je leven lang te schrijven krijg je het schrijven onder de knie. Het behoedt je nergens voor."
Deze bedenkingen die M. Duras neerschreef voor haar dood hebben me getroffen al kan ik niet tippen aan het schrijverschap van die dame, maar waar ik wel mee samenval is het feit dat ik tot op heden een leven lang geschreven heb, schrijven als hobby, zoals je bij een artikel kan lezen, maar schrijven uiteindelijk voor een ander, aan vele anderen, echte vrienden of vere bekenden.
Honderdden brieven heb ik geschreven; reeds vroeg op de leeftijd van 16 jaar zat ik in de redactie van een jeugdblad, genaamd "de schele merel" en nog altijd probeer ik hier en daar iets al stelt het weinig voor totdat één of ander zegt dat ik dat blijkbaar onder de knie heb. Enfin iedereen zijn talent, en wanneer je daar een ander gelukkig kan mee maken, des te beter.
Blogland werd dan het logisch gevolg ook bij dit meer dan warme weer, want door dat ben ik nog steeds verhinderd verder te borduren over erotiek ...
Als je vergeeft, maak je jezelf van slachtoffer tot winnaar. Rita Jonker
Deze gedachte wou ik toch nog even meegeven, maar meteen is dit voor mij een reden om de vrouw te danken die zeer intens heeft meegelezen uit mijn archief over "afscheid van Joeri".
Het doet deugd te zien dat artikels niet altijd recent hoeven te zijn om aan te spreken bij mensen. Het is goed ook na langere tijd eens een bericht als dat te lezen in het gastenboek, maar meer dan dat is het uitspreken over gedeelde pijn en verdriet ook ergens levengevend, hoe tegenstrijdig dit laatste woord kan klinken.
Ik wens de vrouw langs deze weg dan ook veel sterkte, moed en volharding in de pijn die haar zo recent kwam te treffen.
Ik wens dezelfde moed aan één van onze heel goede blogvrienden die nu ook zwaar ziek te bed ligt. Voor de bekwame lezer mag het duidelijk zijn over wie ik het hier wil hebben.
Het is te lang geleden dat ik hier iets achterliet en toch is er nog zoveel te bloggen, mee te delen, of gewoon te delen, maar niemand zal het me kwalijk nemen wellicht dat de zomer er wel voor iets zal tussen zitten, al kan ik de mensen begrijpen die me dagelijks hier proberen te vinden, is het niet?!
De laatste tijd heb ik me weer eens ingelaten met mensen en ook dat is een reden dat er minder werd geblogd, maar hoe langer hoe meer besef ik dat ik een zintuig aan het ontwikkelen ben voor wat men zou kunnen noemen de nachtzijden van het gevoelsleven, en dat vooral bij anderen.
Of is dit al langer een beetje de aard van het beestje, zeker wanneer een Indische vriend me ooit duidelijk zegde: "Take care of yourself!". Maar zal ik dat ooit wel kunnen, eens opkomen voor mezelf en meer zijn dan een soort sociaal assistent voor mensen die leven in die nachtzijde.
Ik geef toe dat het ook levengevend kan zijn te mogen en te kunnen luisteren naar zoveel mensen die hopeloos in de knoei zitten met hun gevoelsleven, en je krijgt er ook veel voor terug, soms uit totaal onverwachte hoek.
Ja, een woord kan een mensenleven veranderen, toch even ... een moment van genade ..
Maar nu moet ik (let op woordkeuze - het is verlof) nog verder schrijven in ander blogitem hier.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
