Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het is al een tijd terug dat ik hier iets achterliet maar zopas de blog van REI nog eens bezocht, meteen een aanrader voor anderen, en daar verwijst de auteur naar de engel die we allemaal ergens in ons hebben. Voor mij was dit een hint terug te denken aan het gebed als kind zeer vroeg geleerd, misschien ooit opgedreund en toch ... Wanneer ik het goed heb laat ik volgende versie achter; anderen mogen me corrigeren of aanvullen.
ENGEL, MIJ DOOR GOD GEGEVEN, TOT BEWARDER IN HET LEVEN, GELEID ME LANGS DE RECHTE(R?) BAAN EN LEER ME ALTIJD 'T KWAAD ONTGAAN.
Ga nooit heen zonder te groeten Ga nooit heen zonder een zoen Wie het noodlot zal ontmoeten Kan het morgen niet meer doen Ga nooit weg zonder te praten dat doet soms een hart zo'n pijn Wat je s'morgens hebt verlaten kan er s'avonds niet meer zijn
Ik weet dat je dit hier al meerdere keren hebt gelezen of gehoord, maar wanneer je dat moet lezen op een gedenksteen op het graf van een te vroeg overleden vriend, dan zijn er geen woorden meer.
Het is al een tijd dat ik van plan was iets neer te pennen over de kaars die in mijn woonkamer staat.zoals het me geregeld te binnen valt dat ik over dagdagelijkse dingen iets kan neerschrijven mocht ik een pc bij de hand hebben. Maar dan vergeet een mens dat tot hij ergens een hint krijgt, een inval of een samenvallen van beiden. Zo kreeg ik via een blog van een tachtiger, Peter genoemd, een mooie fotoreeks van zijn zefgesculpteerde Paaskaarsen van de voorbije jaren.Misschien de aanleiding om hierover iets te schrijven. Ik heb tien jaar terug een Paaskaars gekregen van een vriend uit het Gentse. Ik kon ze natuurlijk maar in gebruik nemen wanneer ze een volledig liturgisch jaar had doorgemaakt op zijn parochie. Maar dan sta je daar met die mooie kaars in je handen. Ik had geen staander die groot genoeg was en wou ze niet zomaar ergens in een kast opbergen. Mijn broer heeft dan voor een mooie en zeer zware sierstaander gezorgd zodat het geheel niet ongeveer 180 cm hoog is. Die staander zal dus voor altijd een plaats hebben, want door zijn handen gemaakt en gesmeed, maar ook die kaars vormen een éénheid en zullen wellicht niet gauw verdwijnen uit mijn leefkamer. Doorheen de dag loop je aan die kaars voorbij zoals aan een ander meubelstuk, maar eens in de zetel gezeten, lezend in een boek of zomaaar wegdromend, is mijn blik gericht op die staander met kaars, onwillekeurig omdat ze zo in mijn gezichtsveld staat. Ik vind het nog altijd één van de mooiste en duurbaarste dingen in mijn living waar ik kan bij mijmeren. Die kaars is niet zomaar een kaars, maar een gewijde Paaskaars. Ik ken dus de priester die ze heeft gewijd in een Paasnacht, maar ook al ben ik dat al vergeten komen zeker in deze Paastijd de sterke symbolen naar boven. Mooi aan deze kaars zijn de vier speciale nagels die uitsteken, verwijzend naar de kruisdood, maar boven dit geeft de kaars een uitstraling van leven weer. Die kaars is voor mij niet zomaar een kaars en blijkbaar is dat ook voor anderen die hier over de vloer komen ook zo, want menigeen heeft elk op zijn eigen manier ooit al iets laten vallen over die Paaskaars, gelovig of ongelovig. Het valt me op dat voor mensen die Paaskaars blijkbaar iets anders uitstraalt dan wat anders ook. De commentaren zijn dan ook zeer variërend maar dit alles zou me te ver leiden. Toch vind ik het bij mezelf nog steeds raar hoe ik bij het dweilen bv. de kaars uit zijn staander moet halen om ze voorzichtig op de tafel te leggen om dan de staander op een andere plaats te zetten; haast een sacrale handeling en zeker wanneer ik die kaars terug op haar plaats neerzet. Bijna een gebedsmoment, een moment van bezinning, hoe raar ook temiiden water en dweil. Ik kan en wil er niet omheen, maar in de moeijlijke momenten heb ik vaak mijn ogen gericht op deze Paaskaars, en wanneeer ik 's avonds bijna alle lichten heb gedoofd gaat een laatste groet naar Hem omdat die kaars niet langer een object is. Dit wou ik jullie meegeven met dank aan blogvriend Peter! Ik wens jullie allen een mooie week toe mochten we elkaar voor Pasen niet meer vinden. ZALIG PAASFEEST!
Ik heb zopas een zeer boeiend boek uitgelezen en ik vond het zo de moeite waard dat ik niet anders kan dan het met u te delen. Ik beveel dan ook volgende roman ten zeerste aan:
BROOKLYN-DWAASHEID van Paul AUSTER - 2005. Een boek vol verrasiingen, intriges, gevoelens warvoor je het eten uitstelt of koffie laat koud worden.
Hier een paar zaken die me getrofffen hebben al zal dat voor iedereen iest anders zijn, afhankelijk van moment en situatie van de lezer.
Volgende wil ik meegeven, omdat de citaten, los van de context, een waardevolle gedachte inhouden.
"EEN HOTEL VERTEGENWOORDIGT DE BELOFTE VAN EEN BETERE WERELD, EEN PLEK DIE MEER IS DAN ZOMAAR EEN PLEK: EEN KANS, EEN NIEUWE GELEGENHEID OM TE LEVEN IN JE DROMEN" of nog: "We zijn allemaal zo zelfingenomen, zo tevreden met onszelf, terwijl de wereld sterft van de honger en wij geen poot uitsteken om te helpen."
of misschien daar even bij stilstaan: "ALS IEMAND HET GROTE GELUK HEEFT OM IN EEN VERHAAL, EEN DENKWELDIGE WERELD TE KUNNEN LEVEN, VERDWIJNEN DE PIJN EN HET VERDRIET VAN DEZE WERELD VOORGOED. WANT ZOLANG HET VERHAAL DOORGAAT, BESTAAT DE WERKELIJKHEID NIET".
en tot slot nog deze, o zo toepasselijk voor mensen die met een vorm van verlies te maken hebben:
"VAN LEDIGHEID GA JE NADENKEN, EN NADENKEN KAN GEVAARLIJK ZIJN, ZOALS IEDEREEN ZAL BEGRIJPEN DIE ALLEENSTAAND IS.
Ondertussen zal het straks al weer drie jaar zijn dat Prins Laurent in het huwelijk trad met Claire. Tot op vandaag ligt de integrale tekst van de bedenkingen van priester Guy Gilbert ergens naast me. Ik ben er eindelijk aan toegekomen deze tekst te herlezen om hem ergens definitief in "mijn archieven" op te bergen. Ik geef hier dan alleen enkele passages weer die me persoonlijk treffen en ergens teruggaan naar uitgangspunt van mijn blog over LIEFDE EN VRIENDSCHAP ALS SLEUTEL.
Ik citeer volgende :
VRIENDEN DIE BLIJVEN, OOK ALS HET NIET GOED GAAT, ZIJN HET WAARDEVOLSTE BEZIT NA DE FAMILIE.
DE LIEFDE VAN ONZE OUDERS VOOR HUN KINDEREN WAS MOOI, MAAR DE LIEFDE DIE ZE VOOR ELKAAR HADDEN WAS VEEL MOOIER;
AL WAT IK ALS PRIESTER DOE, IS DE LIEFDE DOORGEVEN DIE IK VAN EEN MAN EN EEN VROUW - MIJN VADER EN MIJN MOEDER -GEKREGEN HEB. (bovenstaande is bemoedigend voor elke ongehuwde - maarten)
VERGEET NOOIT: HEB EEN GRENZELOOS RESPECT VOOR ELKAAR; RESPECT IS HET MOOISTE WOORD OM LIEFDE UIT TE DRUKKEN.
DAT KLEINE MENSJE DAT SLAAPT IN DE BUIK VAN ZIJN MOEDER EN DE BEJAARDE DIE HEENGAAT ZIJN DE SCHAKELS IN DE LEVENSKETTING;
GA NOOIT SLAPEN ZONDER ELKAAR VERGEVING TE VRAGEN. DURF TE ZEGGEN DAT JE VERGIFFENIS VRAAGT EN GEEFT.WEES DAG NA DAG BARMHARTIG.
Beste blogvrienden, ik ben blij dat ik bovenstaande hier mocht achterlaten. Het waren inderdaad zeer inspirerende woorden die Guy Gilbert toen tijdens de huwelijksmis heeft uitgesproken, woorden van leven ook vandaag voor elk van ons.
Bij het opruimen van bijzondere teksten kon ik deze niet zomaar op een hoopje gooien. Vandaar een nieuw leven geven aan deze tekst en doorheen de tekst misschien ook levengevend. Maaarten.
Jean, een jongeman van 20 jaar had de reputatie van zijn ouders schade toegebracht. "Jean, ga uit mijn ogen, ik wil niet dat je nog een voet in dit huis zet",zei zijn vader.
En Jean is vertokken, met de dood in het hart.
Wat later zij hij tot zichzelf: "Het is waar. Ik ben echt een stuk vuil, een smeerlap. Ik ga mijn vader vergiffenis vragen."
Maar omdat hij schrik had dat zijn vader hem aan de deur zou zetten, schreef jij hem een brief.
"Papa, je hebt gelijk, ik heb je naam besmeurd en ik vraag vergiffenis. Ik zou toch zo graag terug naar huis komen."
"Daarom schrijf ik je deze brief. Zonder adres, omdat ik schrik heb dat je me niet meer wil zien.
Maar als je me toch kan vergeven, -vader, ik smeek het je - knoop dan een witte halsdoek aan de laatste appelaar op de laan naar ons huis."
Enkele dagen later zocht hij zijn broer en beste vriend Marc op. "Marc", zei hij, "Je moet me vergezellen naar huis. Ik rij tot 500 meter van onze woning en dan neem jij het stur over. Ik ga op de passagierszetel zitten en zal mijn ogen sluiten. Dan daal je langzaam de laan naar ons huis af. Als er een witte handdoek hangt dan kom ik nooit meer naar huis".
Zo gezegd, zo gedaan. Op 500 meter geeft Jean het stuur aan Marc en ze rijden samen traag de laan af, tot aan de laatste appelaar voor het huis. "Marc, ik smeek je, heeft mijn vader een witte zakdoek aan de appelaar gebonden",vraagt Jean. En Marc antwoordt:"Nee, Jean er hangt niet één witte sjaal aan de appelaar, maar de hele laan hangt vol met honderden witte halsdoeken."
In de unieke hoeken van mijn gedachten vind ik de zoekgeraakte verlangens van vroeger die ondertussen vervuld moesten zijn. Naast die verlangens vind ik mijn dromen, mooie dromen en de nachtmerries tesaam, constructies van waarheden die ik nooit heb beleefd. Achter mijn dromen liggen de beloftes gemaakt door de vertrouwelingen jaar voor jaar geleden. Centraal geplaatst zie ik mijn heden in niets gelijkend op wat ik weer vond. Nader beschouwd kan ik toch echter spreken van een geslaagde nu. Nooit verwacht, maar des te meer gewenst .
"... Soms denk en dacht ik dat de waarheid vertellen altijd het beste is, omdat je ten minste niet alle leugens hoeft te onthouden."
Dit kan een spreuk zijn van BZN of van andere wijzen; het is echter een fragment dat me trof in het boek "De Zomerval" van Thomas Verborgt. Ik heb daar wel even bij stil gestaan, en dan nog in een roman. In een zelfde tijdspanne lees ik ook een ander boek, "Een borrel met Barry" van Chistophe Vekeman, pas uit in 2005.
Ik wil hiermee in elk geval 2 boekentips meegeven, maar meer dan dit valt me de herkenning op, herkenning bij mezelf maar ook in deze tijd. Hoe verschillend deze boeken en auteurs ook zijn, jonge(re) schrijvers zijn a.h.w. narcistisch of proberen toch een spiegel voor zich te houden en weten dat ook velen delen in hetzelfde wat ze meemaken. Mocht je het niet weten, dan lopen de zieleroerselen van de verschillende personages, ook in andere boeken die ik hier eerder heb vermeld, soms naadloos in elkaar over. Ik denk maar aan het verantwordelijkheidsgevoel van het individu voor de wereld, haast niet te dragen, of hoe vlug er sleet geraakt op de gevoelens van de gemiddelde mens omdat er nu éénmaal zoveel gevoelens komen als er gaan, gevoelens die elkaar verdringen, m.a.w. de grote vraag naar trouw en meteen de vraag naar angst het mooie te verliezen. En telkens weer valt me op en dat in tegenstelling met jaren terug elk personage zich probeert een 'thuis' te vinden, geborgenheid, voor even of hoe erotiek nooit meer ver weg is, zelfs in detail beschreven. Dit laatste is me vooral opgevallen, bij welke auteur en over welk onderwerp en onder welke titel dan ook. Net als in een film moet het er vroeg of laat "ter sprake" gebracht worden, liefst zo visueel mogelijk. Niet dat ik er iets zou op tegen hebben maar het is gewoon een objectieve vaststelling, wellicht gekleurd door de tijdsgeest of de middelmatigheid van de voorbije decennia. Het is me in elk geval opgevallen dat doorheen de verschillende romans die ik het afgelopen jaar heb gelezen er blijkbaar een grote hunker is naar trouw en vertrouwen, geborgenheid ook en vooral naar de ZINVRAAG.
Hiermee wil ik dan ook besluiten, niet dat het pessimistisch mag overkomen maar blijkbaar een samenvatting van vele overpeinzingen tijdens de lectuur, een overpeinzing waarom en voor wie we hier zijn.
"... Ik ben er maar alleen geweest, zoals de regen, de kleur van de lucht, de duisternis, de nacht .... Ik ben iemand die geademd heeft, gegeten, gedronken, geslapen, gedacht, iemand van flinterdun glas, een stem, een gerucht."
(T. Verborgt)
Maar morgen moet ik naar Oostakker op uitnodigiging van GERDIBLOG.
Wellicht hebt u het al gemerkt maar af en toe staat er enkel een vierkantje zonder bijhorende titel, en juist daar gebeurt het dat belangrijkere artikels ontsnappen aan de lezer. Zo is er een artikel juist onder 'LEEF' een bericht gepubliceerd over een genezing te Lourdes. De integrale tekst is daar weergegeven.
Ik probeer met dit regenweer toch wat bedenkingen of toch één neer te pennen.
Er liggen hier nogal wat gespaarde overschrijvingen voor één of ander goed doel;ik heb ze zopas geteld en het zijn er al 12 maar meteen moet ik dan denken aan het woord dat ik las in een tijdschrift en dat me al een tijd bezig houdt: GEEFMOE.
Inderdaad wordt geven hoe langer hoe minder een vrijblijvende akte. Ik bedoel hiermee dat ik graag gedeeld heb met velen, zeker met mensen uit het Zuiden, maar ook voor bepaalde projecten.
Geven heeft me nooit arm gemaakt en de ene hand moet ook niet weten wat de andere heeft gegeven. Geven en delen is zelfs gelukkigmakend, MAAR niet langer wanneer het haast een morele dwang wordt (o, hier moet ik nog iets schrijven over dwangmatigheid of is "moeten" weer al dwangmatig?). Want eens gestort uit vrije wil voor welk goed doel dan ook, steekt je brievenbus al vlug vol met bedelbrieven, infofolders, een "bedanking met overschrijving" ... en zo liggen dus 12 overschrijvingen te wachten al dan niet om ze daadwerkelijk in te vullen.
Want dan kan ik die mensen volgen die het woord GEEFMOE gelanceerd hebben.
Zoals in een vorige bijdrage ik melding gemaakt heb van mensen die willen werken maar niet meer kunnen, zijn er ook mensen die wel willen geven maar nu wat voor zichzelf moeten zorgen omwille van welke redenen dan ook.
De emotionele brieven die ik de laatste tijd krijg doe ik haast niet meer open. Als het dan toch waar is dat een mensenleven kan gered worden met SLECHTS een paar euro waarom dan nog zo een geldvretende acties opsturen? Sommige organisaties lijken als paddestoelen uit de grond te komen.
OK, ik wil blijven geven, en iedereen maakt uit voor wie een aan wie of wat, maar wanneer mensen met een vervangingsinkomen moeten rondkomen dan is nog één zo een brief in de bus inderdaad de druppel die misschien alle idealisme versmoort ... MOE VAN GEVEN!
Ik wil me niet mengen in een politiek debat want ik ken er wellicht niet genoeg van.
En toch "slaan" ze ons om de oren met woorden als NORMEN en WAARDEN. Misschien zelfs goed dat in zoekende tijden weer deze woorden luidop kunnen uitgesproken worden, dat er kan over gediscusieerd worden want voor velen ergens een opluchting dat dit niet langer een gesprek moet zijn onder vier ogen. Recent was ik nog aangenaam verrast van iemand die nu helemaal geen pilarenbijter is te horen zeggen i.v.m. de opvoeding van zijn kinderen dat de NORMEN sterk vervaagd zijn. Dit zou me leiden naar een lang verhaal maar weer eens te weinig tijd om hierop verder te gaan.
Wat ik wel kwijt wilde was aansluitend op bovenstaande. Bij de uitslag n.a.v. de Nederlandse verkiezeingen hoor ik een stemmer voor de camera zeggen: " Ik stem zeker niet voor CDA want dan komen weer allerhande religieuse trekjes naar boven".
Het gaat dus blijkbaar niet langer om de politieke signatuur maar over dieperliggende gevoelens, zeker gevoed door de recente gebeurtenissen.Gaat het dan nog om de CDA of andere? Begrijp me niet verkeerd; ik neem hier geen persoonlijk standpunt in wat die partijpolitiek betreft, trouwens toch in Nederland.
Hoe verder men in het Westen zich blijkbaar de rug toekeert van elke vorm van religie (al lijkt er een nieuwe honger naar de God die men heeft verlaten), hoe intenser "de religieuze trekjes" onze omringende landen binnendringen. En die "trekjes" zijn helemaal niet minimaal, van welke religie dan ook!
"YES", ging het daarnet wanneer ik zopas van "bompa Peter" een mailtje kreeg met een andere afbeelding van mijn patroonheilige Sint-Maarten, en wat voor één! Wellicht de meest bekende, een schilderij van Anton Van Dyck; ik herinner me nog de prent(en), verzameld door mijn moeder met Soubryzegels om daar na verloop van tijd een mooi "kunstboek" van te maken. Maar met deze afbeelding ben ik wel heel blij. Mocht ik nu nog een gelijkaardig schilderij vinden om ergens in mijn woonkamer op te hangen, dan wordt een lang gekoesterde wens waar. Ja, ik heb iets met Sint-Maarten. Maar dat zullen anderen al wel hebben gemerkt doorheen het bloggen door. Wie weet leest hier iemand deze "advertentie". Alvast dank bij voorbaat.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
