Jonge boerenzwaluwen hebben altijd honger als een paard. Of erger nog als een jonge boerenzwaluw. Zelfs als ze hun donsjasje hebben verruild voor een strak verenpak, en al groter en dikker zijn dan hun ouders, hebben die er nog een dagtaak aan om voedsel aan te slepen voor de jongen.

Drie weken lang draait het leven van zo'n echtpaar boerenzwa­luw om eten aanslepen, en niets anders. Met hart en ziel stort het stel zich op deze taak. Hun hele vogelwezen is vervuld van maar een gedachte: volproppen die snavels!

Negen van de tien keer vangen de ouders de proviand voor hun baby's in de lucht, vliegend. Maar soms ook strompelen ze met hun zwakke pootjes over de grond, op zoek naar mieren. Of ze landen op distels en boomtakjes om daar de levende have vanaf te pikken. Of ze strijken neer bij een spinnenweb en nemen de vastzittende insecten - en de bewoonster van het web! -in beslag. Of ze duiken pardoes in het water om een schaatsenrijder of ander water beest, soms zelfs een visje, te grijpen. En zelfs is wel eens gezien, hoe een boerenzwa­luw in volle vlucht, een vlinderuit de snavel van een vliegende spreeuw weggriste.