Claudine Goermaere, Germain De Vlaminck en Greet Vervaeke
Op vrijdagavond 18 september zaten voor de allereerste keer 2 Madammen achter de inschrijftafel voor de elfde Oktobertocht. Op hun programma stond te lezen: Beste Delvauxfanaten, Hartelijk welkom op deze inschrijfavond. Het is de bedoeling dat er een aantal punten doorlopen worden deze avond. Jullie kunnen dat per ploeg op een zelfgewenst tijdstip van de avond doen. 1. Bij Claudine en Greet: aanmelden aan de inschrijftafel en 25 betalen 2. Hilde, Mieke en Francine: afleveren van al het gevraagde en getekende materiaal 3. Bij Bert: proeftrajecttje afleggen 4. Aan de bar: er eentje op drinken De Madammen Zorg er enkel voor dat je alles gedaan hebt!
Inschrijven 25 ploegen bestaande uit een aantal heren en of dames schreven zich in, elk onder een ploegnaam. Volgende ploegen staan genoteerd op het inschrijfformulier: Absolute Beguinness, Bustels & Shoen, Cama, Chanel en Dior, De bende van Patrick, De Bietjes, De Deurebijters, De Filous, De Flandriens, De Groentjes, De Tsjoolders, De Veule Foersje, De Vulle Waste, De Zunda-bikers, De Zwarte Messe, Divoni, Houston, K6, Lelijk en Lastig, Manten & Kalle, Rosemie & de broers, Stank & Drank, t Half Beestje, The Firebirds en de The Funbikers. De ongenaakbaren (Germain, Bert en Kurt) haken dit jaar af doordat ze de tocht hielpen inrijden.
Materialen Het af te leveren materiaal per ploeg was: een sjakosje, lippenstift, mascara, deo, maandverband, agenda, balpen, sleutel, pakje zakdoekjes, kam, spiegel, kauwgom, pijnstillers en kleefpleister.
Al deze materialen hebben iets met de tocht te maken. Waar, hoe, wanneer of waarom . deze materialen zullen van pas komen wist Beverse Weetjes echter niet los te peuteren. Ook de locatie en het verloop van deze bij momenten grensverleggende tocht, hielden De Madammen goed bewaard in hun eigen sjakosje.
Oktobertocht 80 sportievelingen zullen zich dus terug voor twee dagen (24 en 25 oktober) in het onbekende storten. Dat deed Germain De Vlaminck elf jaar geleden eveneens toen hij de eerste Oktobertocht inrichtte. Ondertussen is zijn geesteskind uitgegroeid tot een stoere bonk. Germain werkte zelf drie tochten uit. Daarna werd de tocht telkens door een ander team in elkaar gebokst, een heel tijdrovende bezigheid waar men zo goed als een jaar rond mee bezig is.
Het Comité die de naam C=bio draagt, (Comité ter Bescherming van het Ideeëngoed van de Oktobertocht) komt ieder jaar in december samen. Het bestaat uit diegenen die de tocht reeds organiseerden en diegenen die de volgende tocht zullen organiseren. Op die vergadering wordt gekeken hoe de tocht verder kan groeien en daar proberen de nieuwe organisatoren, in de mate van het mogelijke, rekening mee te houden. Dit jaar is het voor de allereerste keer dat 2 dames deze niet te onderschatten taak op zich namen. Geestesvader Germain is er vol lof over.
De Madammen De madammen Claudine Goemaere en Greet Vervaeke staan dit jaar in voor de organisatie. Niet te verwonderen dus dat de tocht dit jaar de naam Sjakosjentocht meekreeg.
Vorig jaar in november zijn we de eerste maal de streek die we in gedachten hadden gaan verkennen vertelden ze.. In december waren we zover dat we de verschillende plaatsen konden vastleggen. Sinds halfweg januari zijn we bijna wekelijks bezig met het uitdokteren, verkennen van de tocht , gaat het duo verder. Op de vraag hoe ze dit als vrouw nu ervaren wisten ze het volgende te vertellen. Vooraleer je als vrouw aan zoiets begint moet je zeker zijn dat uw partner er ten volle achterstaat, anders is het niet doenbaar. Het is niet zo evident om als vrouw zoiets te organiseren. De kinderen, wassen, plassen, poetsen ., kortom de menage is er ook nog. Maar we kregen heel veel steun van onze mannen. Nu alles bijna rond is zijn we blij dat we de uitdaging aangegaan zijn, wat niet wegneemt dat we heel tevreden zullen zijn als alles achter de rug zal zijn en goed verlopen is. Dan kunnen we terug de draad opnemen als gewone huisvrouwen, besluiten de twee gedreven Madammen.
Davidsfonds Beveren-Leie organiseert op vrijdag 16 oktober 2009 voor de negende keer de Beverse Verenigingenquiz. Telkens konden we rekenen op een twintigtal quizploegen.
De formule blijft ongewijzigd: elke vereniging kan 1 of meerdere ploegen van 4 spelers inschrijven (10 euro inschrijving/per ploeg). Ook vriendengroepjes kunnen deelnemen als de deelnemers in Beveren-Leie wonen.
Zoals gekend kunnen mooie geldprijzen verdiend worden, nu zelfs voor de eerste 5 ploegen: 200 euro voor de winnaars, 125 euro voor de tweede, 75 euro voor de derde, en 50 en 25 euro voor vierde en vijfde. Iedereen zal zeker genieten van de goede sfeer en de ambiance.
Ook supporters zijn welkom om hun favoriete spelers aan te moedigen. Afspraak in OC 't Klokhuis op vrijdag 16 oktober om 19:45 zodat we stipt om 20 u kunnen beginnen. Gelieve vooraf in te schrijven bij Hans Boury op nr 056 70 26 67 of email naar info@bouryoptiek.be.klik hier Opgenomen in de Beverse activiteitenkalender
Waregem ontvangt de 30ste Brandingrun op zondag 20 september 2009 de branding biedt dienstverlening aan meer dan 240 volwassen personen met handicap. Zowel op het gebied van wonen als op het gebied van dagbesteding wordt er ondersteuning aangeboden in één van de vier afdelingen: het tehuis voor werkenden, het tehuis (bezigheidstehuis en nursingtehuis), beschermd en geïntegreerd wonen en het dagcentrum. 'de branding' situeert zich momenteel op 14 vestigingsplaatsen gelegen in Kortrijk, Heule en Kuurne .
Op zondag 20 september wordt voor de 30e keer een brandingrun georganiseerd met sidecars, solo-motos, GoldWings en trikes. Deze run wordt ook ieder jaar begeleid door de federale politie, die zorgt voor een vlekkeloos verloop van de run en die het verkeer in goede banen leidt.
Een 70-tal motorrijders bezorgen de gebruikers van de branding een onvergetelijke namiddag. Velen van hen komen ieder jaar terug en zo zijn er al blijvende contacten en hechte vriendschapsbanden gegroeid tussen motorrijders en gebruikers.
Deze tourrit gaat door verschillende Zuid-Westvlaamse dorpen. (Start :de Vonke te Heule (13u30); Lendelede, Izegem, Ingelmunster, Oostrozebeke, Wielsbeke en Waregem : ( t Klokhuis 14u45-16u), Waregem, Deerlijk, Zwevegem, Harelbeke, Deerlijk, Harelbeke, Kortrijk, aankomst de Vonke: 17u15).
Al zwaaiend en toeterend begroeten de vrijwillige motorrijders en gebruikers de talrijke kijklustigen langs het parcours. Er wordt gestart aan het dagcentrum van de Vonke (Lagaeplein te Heule) om 13u30. Omstreeks 14u45 wordt de stoet verwacht in OC t Klokhuis te Beveren-Leie waar aan gebruikers en begeleiders een gebakje en koffie aangeboden wordt door stad Waregem.
Omstreeks 16u wordt dan opnieuw vertrokken en de terugkomst in de Vonke is voorzien rond 17u15.
In het Kursaal van Oostende vond afgelopen zaterdag (12 september) de finale plaats van Miss Coast Belgium 2009. Na een spetterende avond werd Sarah Dhont verkozen tot de nieuwe Miss Coast Belgium.
De avond begon met de openingschoreografie met alle finalistes. Deze werd gevolgd door de persoonlijke voorstelling. Als intermezzo kwam het showteam van dansschool Gevada aan bod die ook instaat voor de choreos van de finalisten. Vervolgens was er een défilé in stadskledij op muziek van R&B artiest Kaye Styles die de meisjes LIVE begeleide op het grote podium van het Kursaal. Ook het bikini défilé hoort bij een finale van een miss verkiezing. In bikinis van Nicky Nobel schitterden de meisjes.
Dit jaar was er opnieuw een goed doel geselecteerd. Met de verkoop van speciale speelkaarten steunden de organisatie en de meisjes de 4 kinderen in België die aan de verouderingsziekte lijden. Er werd in totaal iets 7267 euro opgehaald. klik hierom de site te bekijken. Deze prijs ging naar Charlotte Schelfhout. Charlotte kwam het goede doel voorstellen tijdens het Ama Beach volleybaltornooi te Beveren-Leie en kon er heel wat speelkaarten aan de man brengen.
Na een korte défilé in lingerie was het de beurt aan de persoonlijke acts die vlot elkaar afwisselde. Er was heel veel dans maar zeker ook plaats voor een gedicht, een zangstukje, een demonstratie gevechtkunst of het maken van een lekkere cocktail.
Als special guest was er nog Wendy Van Wanten die heel de zaal liet meezingen. De uitslag was als volgt: vijfde plaats was voor Alicia Allaert (Waregem), vierde plaats voor Valerie Deryckere (Gent), tweede eredame Charlotte Schelfhout (Moeskroen), eerste eredame Bo Cocquyt (Oostende) en als winnares Sarah Dhont (Kwaremont). De titel van Miss Sympathie ging naar Bo Cocquyt, De smsprijs, publieksprijs en titel van miss Cyberella ging naar Bo Weiss (Oostduinkerke), de prijs van de organisatie ging naar Stefanie Borginjon (Nieuwpoort). De prijs voor inzet goed doel ging naar Charlotte Schelfhout. Naast een schitterende prijzenpakket met o.a. juwelen, horloges, schoonheidsproducten, gaat de winnares naar huis met een wagen Ford KA.
We hebben ontzettend veel gemarbeld in onze kindertijd. Zoveel is zeker. Toch kwamen er dagen dat we de knikkers rustig aan de kant lieten, omdat sommige seizoenen nu eenmaal bepaalde andere spelen meebrachten. Vaak was die afwisseling aan een traditie van jaren her gebonden. Niemand dus die het in zijn hoofd gehaald zou hebben daaraan te tornen.
Zo had je bijvoorbeeld het toppen of tollen. We speelden dat soort spel aan de winterkant. Elk Bevernaar die toentertijde school gelopen heeft, weet dat we twee soorten toppen hadden: de gewone draaitop en de ijstop. Ongetwijfeld was de gewone draaitop veruit de populairste van de twee. Zo een top moest uit tamelijk zwaar hout vervaardigd zijn en een sterke pin hebben. Buiten die top hadden we natuurlijk ook nog een touw nodig. Zo een peze kon niet soepel genoeg zijn. Het spel eiste wel enige vaardigheid. Veel gesukkel dus bij beginnelingen.
De plezierigste manier van toppen was het kappen. Je omwond de top strak met de pees en hield hem daarna in de hand met de pin omhoog, stevig geschoord tussen duim en wijsvinger. Om hem aan het draaien te krijgen, hakte je hem met een nijdige haal op de grond, terwijl je de pees strak terugtrok in opwaartse richting. Dat kappen was het plezierigste, maar gewoonlijk mocht het niet op de speelplaats.
Plezierige dingen mochten zelden. Toen evenmin als nu. Als je een voldoende zware top had, kon je gemakkelijk stukjes uit de betonnen bevloering kappen. Anderzijds was er ook wel het gevaar dat de scherpe pin terecht kwam op de voet van een of ander omstaander. De meesters verboden ons dus veelal het mannelijke kappen. Zo kwam het dat we wel noodgedwongen onze toevlucht moesten nemen tot het meer meisjesachtige pezeke-snuk. Hierbij hakten we de top niet met een stevige houw op de grond, maar wierpen hem recht voor ons uit, laag over de grond, terwijl we de pees naar ons toetrokken. Een draaiende top heeft iets sierlijks. Iets lichts. Soms staat hij rechtop. Onbeweeglijk schijnbaar. Enkel het tikje wazigheid dat erover gegoten ligt, verraadt de razendsnelle wenteling. Soms gaat hij schuin hellen en beschrijft daarbij regelmatige kringen over de grond.
Met een beetje handigheid kon je zo een top ook tussen twee vingers op je vlakke hand scheppen en hem daar draaiende houden. Je kon hem ook ergens anders neerzetten, waar hij onmiddellijk zijn zwevende baan hervatte. Zo kon je twee toppen ook laten vechten. Ze botsten even tegen elkaar aan en dreven dan weer uiteen in wijde kringen. Kappen naar marbels was een spel met de top waaraan de scholierengeneraties vóór ons uren besteed moeten hebben. In onze tijd was het reeds volop aan het verdwijnen. Voor dat soort spel immers had je open aarde nodig en dat misten we nu juist geweldig op onze speelplaats. Plezierig was het anders wel. Een kombinatie eigenlijk van toppen en marbelspel. Midden in een grote roe werd een motje gegraven. Elk legde daar zijn inzet marbels in, zijn bij. Het motje werd weer toegestopt met aarde en om beurten mochten we er dan met onze top naar kappen. Het kwam erop aan zoveel mogelijk marbels bloot te woelen en uit de roe te drijven. Zolang de top draaide, mochten we hem op de hand scheppen en in de nabijheid van een knikker neerzetten. Dat was het pinten. Als de top lamlendig begon te doen en dreigde dood te vallen, mochten we hem in een katterapte nog even opscheppen en trachten een knikker uit de roe weg te fuiken. Dat fuiken vooral bracht betwisting en scheldpartijen mee. Vaak immers was de top reeds piepedood als hij nog tegen de knikkers aangeduwd werd.
De ijstop was van heel andere makelij. Hij had een rolvormig middenlijf met kleine ijzeren pin en een plat bovenstuk. Een ijstop moest je met je vingers op gang brengen en hem draaiende houden met zweepslagen. Eigenlijk een spel dat sommige ruiten niet al te best bekomen is. IJstoppen immers hadden de schaamteloze neiging nogal eens in het zweeptouw verstrikt te raken. Ze namen dan een wilde vlucht boven de hoofden, tot ze uiteindelijk God-weet-waar terechtkwamen. Bij tijd en wijle werd dit ijstoppen dan ook verboden op de speelplaats. Wie een tikkeltje handig was, kon een ijstop ook makkelijk zelf maken. Je nam een ledig twijnbolletje. Een twijnbolletje ? Nou ja, een ledig houten garenklosje. Je sneed de onderste schijf af en scherpte het buisje een beetje aan. In dit buisje stak je dan een passend houtje, met onderaan een ronde spijkerkop. Zo heb ik er tientallen gemaakt. Geld voor een ijstop kon er bij ons gewoonlijk niet af.
De overgang van het ene seizoen naar het andere gebeurde vrij plots. Niemand die werkelijk wist uit welke hoek het kommando gegeven werd. Zo konden we op een bepaalde dag allen nog hartstochtelijk aan het toppen zijn, zonder erg dat er verandering in de lucht hing. De volgende morgen kwamen er een paar naar school die een band voor zich uitdreven en die eigenste namiddag nog verging de koer in het oorverdovend lawaai van krijsende en rammelende hoepels.
Net als bij de toppen of tollen, kon je ook bij de hoepels of banden twee soorten onderscheiden. Daar waren vooreerst de sierlijke gesmede ijzeren banden met dito handvat. Dit handvat zat met een oog aan de band vast. Maar evengoed had je de demokratische fietswielvelgen, waar we de speken en naaf uitgepeuterd hadden. Als handvat hiervoor gebruikten we een stok of een stevige ijzerdraad. Het spreekt vanzelf dat een Bevers scholier het dan niet had over velgen of andere diergelijke. Hij noemde een kat nu eenmaal een kat en sprak doodgemoedereerd over de zante van een velowiel, waaruit de speken en de bosse verwijderd waren.
In het hoepelseizoen kon je hele slierten kinders hun hossende band over de wegen zien voortdrijven of rondjes zien rijden op de koer. Soms werden koersen georganiseerd. Schier onveranderlijk waren de berooide zanterijders daarbij lichtjes in het voordeel. In onze kindertijd was Vlaanderen nog het land van de alom florerende vlierstruiken. Aan hêel veel gevels zag je die knoestige stronken die altijd een laagje groen liggen hadden over hun verweerde schors. In lente en zomer praalden ze met een overvloed van frisse blaren en geurige bloemen. Het was de tijd van de vlienderstroop, als onfeilbaar middel tegen zelfs de ergste vallingen (verkoudheid, nvdr). Maar behalve het overschaduwen van messingen (mesthopen, nvdr) en het leveren van stroop, hadden de vlienderbomen nog een andere belangrijke funktie te vervullen in de samenleving. Ze waren immers onmisbaar als leverancier van klakkebossehout.
Een klakkebosse! Een allerbeste speeltuig en zonder kosten te vervaardigen. We namen een recht stuk vliertak en zaagden er een paar handbreedten van af. Dat eind ontschorsten we dan, haalden er het merg uit en wreven de beide uiteinden goed effen. De loop van ons schiettuig was daarmee klaar en nu moesten we enkel nog de krassel maken. Ook dat bood geen onoverkomelijke moeilijkheden. De lange forse spijker die we daarvoor nodig hadden, was makkelijk te vinden. We gingen bedelen bij timmerman Jan Desmet en als die in een balorige bui was, konden we altijd nog terecht bij Wiesie uit de Smesse. Wiesie was jonkman gebleven en had zijn hart verpand aan de schooljeugd. Een krasselnagel weigeren? Het zou nooit in zijn hoofd opgekomen zijn. Op de koop toe gaf hij ons nog een spoelkom (tas, kopje, nvdr) water te drinken. Het beste pompwater dat op het dorp te vinden was!
De rest was kinderspel nu. We klopten de nagel een paar centimeter in een eindje hout en onze krassel lag er. Fors en sterk. Klaar om de tappen in de buis te drijven. Om tappen of proppen hoefden we allerminst verlegen te zitten. We stikten dan immers nog in de vlasmagazijnen en vlaskroten of vlassnuit (allerlei afval van gezwingeld vlas, nvdr) waren zowat de beste grondstof die je hebben kon. We kauwden er een plukje van tot een vaste prop en stompten die dan met de krassel in de buis. Nu kwam het tweede plukje. Kauwen, instampen, duwen op de krassel en ... paf! Met een fikse klap schoot de eerste tap uit de bosse weg. Weldra meer
