KOPEN IN DE SUPERMARKTxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het moet zo eind jaren ’50 zijn geweest dat er in onze gemeente een eerste superette zijn deuren opende. In een bouwvallig pand werd de hele benedenverdieping  opgeknapt en een grote ruimte gecreëerd met drie naast elkaar liggende  rayons. Daartussen was er plaats om ongegeneerd door te lopen. Op de dag  van de opening waren alle schappen gevuld met eetwaren, droge voeding, fruit en groenten maar ook school- en allerhande huishoudelijk gerief. De mensen konden bij het naar binnengaan een metalen korfje nemen en hun koopwaar vrij uit de schappen daarin deponeren. Een tot dan toe ongekende vrijheid. Aan de kassa werd alles afgerekend maar dit leidde dikwijls tot nare gevolgen voor de geldbeugel, vooral voor grijpgrage handen van onbezonnen klanten. Voor de familie die dit eerste bedrijfje bij ons introduceerde bracht deze nieuwe manier van  winkelen geen windeieren. De ganse familie, vader en zijn 9 kinderen, werkten na een tijd full-time in hun eigen zaak die later uitgroeide tot Dreamland dat nu een filiaal is van Colruyt.

Begin jaren ’60 kwamen er nog grotere spelers op de markt. Zo herinner ik mij een bezoek aan de eerste grote Supermarkt van G.B (nu Carrefour)in de wijk “Het Rad” te Anderlecht.

Met mijn ouders waren we op een zaterdagnamiddag met ons Fiatje de grote parking opgereden en kwamen in een immens groot en splinternieuw warenhuis, voor ons totaal ongekend terrein, met zeker een 15 tal kassa’s en een overvloed aan uitgestalde waren in onnoemelijk veel rayons, en op de achtergrond aangename muziek alsof we rondliepen in een paradijs. Binnen handbereik alles mooi geprijsd en uitgestald, om gemakkelijk mee te nemen in een blinkende nikkelen boodschappenkar op wieltjes, met vooraan zelfs een bakje om de allerkleinsten in mee te voeren. Ik moet bekennen de grote massa volk was nog niet te bespeuren. De meesten hadden de weg naar deze kooptempel nog niet gevonden. Maar enkele weken later toen we nog eens terugkeerden was het andere koek. Zoals wijzelf, combineerden de mensen hun bezoek aan de Super GB met een avondje voetbal in het Astridstadion van Anderlecht om er de zaterdagavondmatchen van het toen reeds gerenommeerde elftal bij te wonen (met o.a. spelers als Trappeniers, Verbist, Hanon, Jurion, Lippens, Puis, Van Himst, Mulder, Bergholz, De Vriendt, Stockman ...). De sfeer in die tijd was bijzonder uitgelaten en vredevol. Geen gedoe met hooligans of ijzeren afsluitingen rondom het terrein. Thuissupporters en deze van de tegenstander lukraak door elkaar samen supporterend voor hun respectievelijk elftal. Op een ludieke manier werd er eens gediscussieerd en vielen er soms schalkse scheldwoorden  naar scheids- of lijnrechter. Na de match werd er zelfs verbroederd en pinten gedronken in de herbergen rondom het stadion, tot iedereen kalm en voldaan huiswaarts keerde. Wat een verschil met de toestanden van nu, waar politie met de grootste  moeite de opgejutte menigte nog kan bedwingen.

 ‘The times they are a-changing’, wie zong dit ook alweer ?