Van april is het geleden dat ik nog eens stukje geschreven heb. Een hele tijd als ik het zo bekijk. Er is sindsdien ook een en ander gebeurd. En het waren niet mijn beste maanden. Maar het einde is in zicht. Hoop ik tenminste. Het begon na mijn hartoperatie. Die dokter van het ziekenhuis had mij een serie medicijnen voorgeschreven die niet echt nuttig bleken. Mijn bloeddruk bleef steken op zes en dat is niet gezond voor een menselijk schepsel. Ik bleef rondzwalpen als een zombie. Maar na een week was ik toch in staat om met mijn cardioloog te overleggen en die schrapte onmiddellijk een aantal pillen. In eerste instantie ging het stukken beter. Maar toen kwam het. Een brandende pijn in mijn linker bovenarm. Volgens de cardioloog was dat het gevolg van een verkeerde houding op de operatietafel en zou de kinesist dat binnen de kortste tijd oplossen. Niet dus. Ook de tweede kinesist begreep niet wat er aan de hand was. Terug naar de cardioloog. Die stuurde me door naar een neuroloog. Na een onderzoek, een scan en radiologie bleef de pijn een mysterie. Meer zelfs, het werd met de dag heviger. Naar een andere weet-ik-veel-loog dan maar. Zonder resultaat. Naar een elektroloog dan maar. Of een elektroloog wel bestaat weet ik niet, ik noem hem zo omdat de man naalden in mijn arm stak en er een stroom door stuurde...Niks te vinden. Naar een andere specialist dan maar. Een paar scannen en radiologie later had die man goed en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat hij de oorzaak van de pijn gevonden had. Er zat een zenuw gekneld in mijn nek en dat zorgde voor brandende pijn in mijn arm. Het slechte nieuws: zonder operatie is genezing niet mogelijk. Ondertussen waren we al enkele maanden verder en bleef de pijn. En zes dafalgans en zes nurofen per dag konden de pijn niet verdrijven, zelfs niet verminderen. Hele dagen afzien en slapeloze nachten door de pijn waren het gevolg. Tot ik het lumineuze idee kreeg om eens naar mijn huisdokter te gaan. Gelukkig had ik alle resultaten van onderzoeken naar hem laten doorsturen zodat hij een idee had van wat er aan de hand was. Wachten op de operatie was de enige optie. Maar ondertussen kon hij wel iets doen aan de pijn. Hij schudde een cocktail van sterke pijnstillers en ontstekingsremmers uit zijn mouw. Het bleek een paardenmiddel, weliswaar met een aantal neveneffecten, maar het werkt. Nu ben ik dan ook volledig afhankelijk van pillen en is het afwachten tot de operatie. Dat zal voor oktober zijn. Al moet ik voorlopig met de neveneffecten leren leven. En die zijn niet mis. Een fatsoenlijke maaltijd is niet meer mogelijk. Steevast volgen er braakneigingen, waardoor ik al zes kilo vermagerd ben. En dat is zo'n 10% van mijn lichaamsgewicht. Maar dat is nog niets. Want ondertussen is het ondenkbare gebeurd: ik kan geen duvel meer binnenhouden. De laatste poging dateert van enkele weken geleden, binnen de tien seconden na het nuttigen van een frisse duvel kwam hij er terug uit. Langs dezelfde weg als hij naar binnen ging. En geef nu zelf toe. Een fatsoenlijk stukje schrijven zonder gouden gerstenat is onmogelijk. Maar blijkbaar past een menselijk lichaam zich aan alle omstandigheden aan. Want kijk, na maanden van drooglegging lukt het me om af en toe een stukje te schrijven. En er is hoop. In de loop van de maand oktober is een operatie voorzien; een paar nekwervels opzij wringen, een zenuw omleiden en we zijn weer als nieuw. En reken maar dat duvel & co het zal geweten hebben.
|