Stress is de ziekte van deze eeuw, dat blijkt uit een Europees verslag. Het is de tweede grootste ziektemaker na vasculaire aandoeningen. En die vasculaire ziektemaker wordt dan ook nog eens in de schoenen van stress geschoven. Vasculaire problemen als neven effect zeg maar. Het lijkt wel of er geen andere ziektes meer bestaan dan stress. En dat vind ik dan een hele vooruitgang. Alle ziektes zijn verdwenen en vervangen door stress. Als de farmaceutische industrie nu nog een pilletje zou uitvinden tegen stress zijn meteen alle ziekten de wereld uit. Maar dat lijkt voorlopig niet te lukken. Want volgens Monica De Coninck, onze intelligente minister van werk, moeten er geen pilletjes uitgevonden worden maar moeten er beleidsmaatregelen genomen worden. Raar lijkt mij dat, als er iemand beleidsmaatregelen kan nemen is het toch wel de minister dacht ik. Maar blijkbaar is onze mini-ster van mening dat er beter over gepalaverd wordt dan daadwerkelijk iets aan te doen. Ze heeft dan maar een debat georganiseerd met de nodige logen en peuten. En volgens die therapeuten en psychologen wordt stress veroorzaakt door het feit er steeds maar meer verantwoording geëist wordt van werknemers. En daar heb ik dan weer vragen bij. Zou het niet kunnen dat die gestresseerde werknemers boven hun mogelijkheden werken? Iedereen wil hogerop op de sociale ladder en dan komt er een moment dat ze hun taken niet meer aankunnen. Want iedereen wil een succes carrière en daar bovenop nog een familieleven, interessante hobby's, een grote vriendenkring en een uitgebreid sociaal netwerk. De nieuwste snufjes mogen natuurlijk ook niet ontbreken want faceboek en twitter zijn van levensbelang. Kortom, iedereen wil alles, en wil het onmiddellijk. En wie niet mee wil of kan is een slappeling, een loser en een sukkel. Gelukkig heb ik nooit last gehad van stress. Ik werkte dan ook niet boven mijn mogelijkheden. Integendeel zelfs, en dat voelde heel comfortabel. Ik kon er dan nog gemakkelijk enkele zaken bij nemen. Zoals een sociaal leven en een vriendenkring. Dat mijn nevenactiviteiten zich voornamelijk aan een cafétoog afspeelden had er misschien ook mee te maken. Dat is nu eenmaal geen stresserende omgeving. Maar goed. Tijden en gewoontes veranderen en iedereen wil tegenwoordig belangrijk zijn en moet stress hebben om er een beetje bij te horen. Ik moet mij dus ook aanpassen. Al is het wel moeilijk, want ik heb geen stress, ik ken geen stress en ik heb nooit last gehad van stress. En daar krijg ik dan stress van.