Er wordt wel eens beweert dat mannen blind zijn voor kleine hints. Maar zo ben ik niet. Na jaren huwelijkse ervaring ben ik een specialist geworden in het opvangen van ook maar de kleinste hint. Een gave die weliswaar niet altijd naar waarde geschat wordt door mijn echtgenote. Maar dat ligt bij haar. Omdat ze soms de verkeerde aanwijzingen geeft. Toch ben ik er fier op dat ik heel alert ben voor elk klein detail. Vooral als het gaat om van die kleine aanwijzingen die aantonen dat vrouwlief iets speciaals wil. Al zeg ik het zelf, ik heb een aangeboren talent en een jarenlange ervaring voor dergelijke zaken. Er ontgaat mij dan ook niks als het gaat over subtiele wenken. Dat heb ik verleden week nog maar eens bewezen. De dag was redelijk goed begonnen. Vrouwlief was goedgemutst opgestaan en had een ondeugende twinkeling in haar ogen. Er stond iets te gebeuren. Zoveel was zeker. Ik liet ze dan ook maar rustig verder plannen. Meer zelfs, ik ging een wandeling maken teneinde haar niet te storen in het bedenken van hints. Toen ik terug thuiskwam wachtte me een voorspelde verrassing. Bij het binnenkomen lagen er bloemblaadjes op de grond. Verdomme dacht ik eerst, de hond heeft de bloemen opgevreten. Maar dan bedacht ik dat we geen hond hebben. Het moest dus iets anders zijn. En alert als ik ben begreep ik onmiddellijk dat ze weeral eens haar bloemen herschikt had en vergeten was om op te ruimen. Ik haalde dan maar de stofzuiger te voorschijn en begon de achtergelaten bladeren op te zuigen. Ik volgde het spoor van de bladeren tot in de slaapkamer. Daar wachtte me echter een grotere verrassing. Er stonden tientallen theekaarsjes te branden. Verdomme toch, wat had ze nu weer uitgespookt. Was ze van plan om het kot in brand te steken? Vliegensvlug nam ik de brandblusser en in een mum van tijd was het zaakje geblust. Ik stond nog na te genieten van mijn krachtdadig optreden toen ik haar in de gaten kreeg. Ze lag in bed en had een satijnen kleedje aan. Ze trok het niemendalletje uit en gooide het in mijn gezicht. Waarna ze naar de kleerkast ging en een jeansbroek en dikke pull aantrok. Eerst keek ik een beetje beduusd, maar dan bekeek ik alles eens goed en begreep de duidelijke hint. Ze had liggen rusten, had een broek en pull aangetrokken en had een satijnen kleedje naar mij gegooid. Ik bekeek het niemendalletje eens goed en daar stond het klaar en duidelijk ' made in china'. De hints waren onmiskenbaar: rusten; aankleden; made in china. Mijn aangeboren gevoel voor hints en mijn jarenlange ervaring zorgden voor het enige juiste besluit: Ze wou chinees gaan eten.