Dat is nu al meer dan een week dat ik op een goede openingszin voor een simpel schrijfselke zit te broeden. Eigenlijk wou ik een stukje schrijven over de voortrazende technologie maar zonder fatsoenlijke openingszin is er geen beginnen aan. Dan maar een stukje geschreven zonder begin. Dat moet ook wel eens kunnen. Ik val hier dan maar met de deur in huis. Een stukje over de spullen die vooral de jeugd zo graag gebruikt. Ik kwam op het idee toen ik een beetje aan het grasduinen was in mijn eigen schrijfsels van lang geleden. Nu ja, zo lang geleden is het ook weeral niet. Het betreffende stukje heb ik geschreven in november 2010. Met als titel “50 plusser” waarin ik 50 plussers feliciteer omdat ze nog leven ondanks hun gevaarlijke jeugd die ze hadden. En heel speciaal viel me een bepaald zinnetje op. Namelijk het volgende:
We hadden geen Playstations, Nintendo 64, X-Boxes, video spelletjes, 40 televisiezenders, video, surround sound, GSM, PC., internet chat rooms etc.... we hadden vrienden.
We zijn nu bijna vier jaar later en ik stel vast dat er ook al heel wat van die zaken verdwenen zijn. Nu ja, niet helemaal verdwenen, meer hopeloos verouderd. Want “playstations” bestaat dat nog? Zelf heb ik nooit een playstation gehad maar ik durf toch sterk in twijfel trekken of dat nog bestaat. Waar ik dan weer zekerder van ben dat het niet meer gebruikt wordt is de “nintendo 64 en X-boxes”. Dat zijn spullen die mijn kleinzoon bestempeld als 'voorhistorisch'. En daar wil ik dan nog 'video' aan toevoegen. Er liggen hier nog ergens een paar videobanden, maar een video speler is hier niet meer te vinden. Ook cassettes wil ik daar nog aan toevoegen. Wie kent dat nog? Ja, ik weet het, in mijn auto staat nog een cassette speler, met een paar cassettes, maar die auto is dan ook een voorhistorisch model geworden. Het ding rijdt nog maar dat is het dan ook. Die 40 televisiezenders zijn er ondertussen ook al een honderdtal geworden. Met TV op bestelling er boven op. De PC en internet bestaat nog, maar daar is ondertussen zoveel aan gewijzigd dat het niet meer te vergelijken valt met wat er vier jaar geleden was. De GSM is ook al niet meer van deze wereld. Tenminste, de GSM die ik zelf nog gebruik. Dat is een antiek model dat alleen kan bellen en SMSjes versturen. Voor mij meer dan voldoende maar voor onze jeugdige medemensen een antiek toestel dat enkel door neanderthalers gebruikt werd. Om maar te zeggen hoe snel het allemaal gaat. Wat gaan we nog beleven? Op amper vier jaar is de video vervangen door DVD, de GSM door smartphone en TV heeft mogelijkheden die mijn petje te boven gaan. Voor wanneer een GPS toestel dat ons, letterlijk, bij de hand gaat nemen om de juiste weg te vinden? Voor wanneer een auto die volledig zelfstandig zijn weg naar onze bestemming gaat vinden? Voor wanneer een huishoudrobot die alles veel beter weet, en doet, dan dat we het zelf zouden doen? Voor wanneer toestellen die ons gaan tegenspreken en hun eigen willetje doordrijven zodat we niks meer te zeggen hebben? Al denk ik dat dat laatste al wel bestaat. Maar het heeft enkel een andere naam. Dat heet tot nader order een vrouw.

03-10-2014 om 13:24 geschreven door Fredje

Brussel gaat het theoretisch rijexamen hervormen. Dat kan doordat de gewesten meer bevoegdheid krijgen over verschillende zaken. Ook over verkeersveiligheid. En dat is dan een gelegenheid voor staatssecretaris Bianca Debaets van CD&V, die verkeersveiligheid onder haar bevoegdheid heeft, om een beetje te prutsen aan het rijexamen. De staatssecretaris wil niet alleen testen op kennis van de wegcode maar ook op “capaciteit in het herkennen van gevaren in het verkeer”. Er moet ook een “risicoperceptietest” komen om “de specifieke situaties in een grootstad te herkennen”. Allemaal testen met voorbeelden op de computer. Ik kan daar een beetje inkomen. Er zijn in Brussel wel eens situaties die verschillen van wat normaal mag genoemd worden. Dat heb ik zelf nog meegemaakt. En met het feit in mijn achterhoofd dat de autochtone bevolking in Brussel een uitgestorven soort is, kan ik me inbeelden hoe die testen er gaan uitzien. Het zou me niet verwonderen dat ze dat met het multiple choice systeem gaan oplossen. En vermits ik de goedheid zelf ben wil ik wel helpen met het opstellen van een vragenlijst. Hieronder alvast een paar voorbeelden. Om er zeker van te zijn dat er niemand zal mislukken zijn de vragen zodanig opgesteld dat er geen verkeerde antwoorden mogelijk zijn.

Vraag 1: Hoe steel je een auto?

O Met een schroevendraaier
O Met een koevoet
O Je sleurt de, liefst vrouwelijke, bestuurster er uit en mept ze op straat.

Vraag 2: Er komt een wagen van rechts en je rijdt er tegen. Wat doe je?

O Je belt een hoop vrienden om de man een lesje te leren.
O Je doet alsof er niks aan de hand is en rijdt door.
O Je steekt de wagen van de man in de fik.

Vraag 3: Een agent staat in het midden van de weg en wil je laten stoppen. Wat doe je?

O Je steekt je middenvinger omhoog en rijdt door.
O Je rijdt de agent overhoop
O Je zet je ruitenwisser aan en je rijdt de agent overhoop.

Vraag 4: Je nadert een rood verkeerslicht en een vrouw steekt de straat over. Wat doe je?

O Je stopt, stapt uit en geef haar een flinke rammeling.
O Je scheert rakelings langs haar heen zodat ze moet wegspringen om niet overreden te worden.
O Je geeft extra gas om ze zeker niet te missen.

26-09-2014 om 11:58 geschreven door Fredje

Goed, even resumeren, ik heb een moeilijke tijd achter de rug en nog steeds ben ik snel moe. Langer dan 200 meter wandelen, of slenteren, zit er voorlopig niet in. Maar voor een gediplomeerd luiaard als ik is dat geen probleem. Integendeel. En de pijn is min of meer onder controle. Over naar de orde van de dag dan maar. Een beetje schrijven over zaken waar ik, niet gehinderd door enige kennis ter zake, kan over lullen. Zoals daar zijn; vrouwen en seks. En zoals iedereen weet misbruiken vrouwen seks. En nog geen klein beetje. Want denk maar niet dat uw vrouw een potje zal vrijen om je een plezier te doen. Niks van. Er moet altijd een reden zijn, er moet iets in de plaats komen, ze heeft iets nodig, ze wil iets wat in normale omstandigheden zelfs niet ter sprake mag komen. Laat ons maar gerust stellen dat vrouwen seks gebruiken als chantagemiddel. Maar nu is er de steak-en-blow-job-day. Waar de uitdrukking vandaan komt is niet echt duidelijk. Volgens een eerste theorie zou het van de Romeinen komen. Een zekere Claudius Felatio, (de naam alleen al!!) neef van ene Sint-Valentijn, zou in het jaar 269 voor Christus de dag uitgeroepen hebben tot iets wat we nu een nationale feestdag zouden noemen, voor de soldaten die terug kwamen van het strijdgewoel. De vrouwen moesten hun man extra verwennen omdat ze het overleefd hadden. Volgens een andere theorie zou het ontstaan zijn in 1945 door toedoen van president Truman om de mannen die terugkwamen van de tweede wereldoorlog te...heu...“bedanken” voor hun inzet in de oorlog. Waar het op neerkomt is gewoon dat de mannen door hun vrouw eens extra verwent worden, voor bewezen diensten. Maar gelukkig, of helaas voor de liefhebbers, behoren de oorlogen in onze contreien, tot nu toe, tot het verleden. Maar ik stel voor om de “steak-en blow-job-day terug in het leven te roepen. En wel om een heel specifieke reden. Gewoon om de vrouwen eens goed bij hun “pietje”, te hebben. Laten we afspreken om de steak-en-blow-job-dag te laten doorgaan begin februari. Een paar weken voor Sint-Valentijn. En dan laten we de geschenkjes, de bloemetjes, de kaartjes en alle andere tierlantijntjes voor Valentijn afhangen van hoe moeder de vrouw heeft gepresteerd op de steak-en-blow-job-dag. Vrouwen moeten hun man dan eens goed verwennen met een bloederige steak en een plakkerige blow-job. Slecht gebakken steak? Een bloemetjes minder met Valentijn. Niet goed pijpen? Geen kaartje en al zeker geen bloemetje met Valentijn. Niet slikken? Niks Valentijn, zelfs geen “romantische-hand-in-hand-wandeling-in-de-maneschijn”. We zetten de vrouwen gewoon voor het blok: toegeven of noppes. Zoals echte mannen.

22-09-2014 om 17:43 geschreven door Fredje

Van april is het geleden dat ik nog eens stukje geschreven heb. Een hele tijd als ik het zo bekijk. Er is sindsdien ook een en ander gebeurd. En het waren niet mijn beste maanden. Maar het einde is in zicht. Hoop ik tenminste. Het begon na mijn hartoperatie. Die dokter van het ziekenhuis had mij een serie medicijnen voorgeschreven die niet echt nuttig bleken. Mijn bloeddruk bleef steken op zes en dat is niet gezond voor een menselijk schepsel. Ik bleef rondzwalpen als een zombie. Maar na een week was ik toch in staat om met mijn cardioloog te overleggen en die schrapte onmiddellijk een aantal pillen. In eerste instantie ging het stukken beter. Maar toen kwam het. Een brandende pijn in mijn linker bovenarm. Volgens de cardioloog was dat het gevolg van een verkeerde houding op de operatietafel en zou de kinesist dat binnen de kortste tijd oplossen. Niet dus. Ook de tweede kinesist begreep niet wat er aan de hand was. Terug naar de cardioloog. Die stuurde me door naar een neuroloog. Na een onderzoek, een scan en radiologie bleef de pijn een mysterie. Meer zelfs, het werd met de dag heviger. Naar een andere weet-ik-veel-loog dan maar. Zonder resultaat. Naar een elektroloog dan maar. Of een elektroloog wel bestaat weet ik niet, ik noem hem zo omdat de man naalden in mijn arm stak en er een stroom door stuurde...Niks te vinden. Naar een andere specialist dan maar. Een paar scannen en radiologie later had die man goed en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat hij de oorzaak van de pijn gevonden had. Er zat een zenuw gekneld in mijn nek en dat zorgde voor brandende pijn in mijn arm. Het slechte nieuws: zonder operatie is genezing niet mogelijk. Ondertussen waren we al enkele maanden verder en bleef de pijn. En zes dafalgans en zes nurofen per dag konden de pijn niet verdrijven, zelfs niet verminderen. Hele dagen afzien en slapeloze nachten door de pijn waren het gevolg. Tot ik het lumineuze idee kreeg om eens naar mijn huisdokter te gaan. Gelukkig had ik alle resultaten van onderzoeken naar hem laten doorsturen zodat hij een idee had van wat er aan de hand was. Wachten op de operatie was de enige optie. Maar ondertussen kon hij wel iets doen aan de pijn. Hij schudde een cocktail van sterke pijnstillers en ontstekingsremmers uit zijn mouw. Het bleek een paardenmiddel, weliswaar met een aantal neveneffecten, maar het werkt. Nu ben ik dan ook volledig afhankelijk van pillen en is het afwachten tot de operatie. Dat zal voor oktober zijn. Al moet ik voorlopig met de neveneffecten leren leven. En die zijn niet mis. Een fatsoenlijke maaltijd is niet meer mogelijk. Steevast volgen er braakneigingen, waardoor ik al zes kilo vermagerd ben. En dat is zo'n 10% van mijn lichaamsgewicht. Maar dat is nog niets. Want ondertussen is het ondenkbare gebeurd: ik kan geen duvel meer binnenhouden. De laatste poging dateert van enkele weken geleden, binnen de tien seconden na het nuttigen van een frisse duvel kwam hij er terug uit. Langs dezelfde weg als hij naar binnen ging. En geef nu zelf toe. Een fatsoenlijk stukje schrijven zonder gouden gerstenat is onmogelijk. Maar blijkbaar past een menselijk lichaam zich aan alle omstandigheden aan. Want kijk, na maanden van drooglegging lukt het me om af en toe een stukje te schrijven. En er is hoop. In de loop van de maand oktober is een operatie voorzien; een paar nekwervels opzij wringen, een zenuw omleiden en we zijn weer als nieuw. En reken maar dat duvel & co het zal geweten hebben.

17-09-2014 om 14:55 geschreven door Fredje

De operatie liep niet zoals verwacht. En de dag later was het zaakje dan
wel opgelost, maar de herstelperiode zou iets langer duren. Het begon
al op de operatietafel. Daar ontstond enig animo onder dokters. Ik
kon het nog enigszins volgen doordat ik slechts plaatselijk verdoofd
was en het gewroet met camera in mijn aderen kon zien op de monitor.
Maar een normaal mens begrijpt natuurlijk niks van wat er te zien is.
Voor mij leek het een wandeling in een maanlandschap. Tot de
handelingen gestopt werden met de mededeling “we gaan de video even
bekijken”. Dat nam de nodig tijd in beslag en ik begon nattigheid
te voelen toen steeds meer mensen naar de video kwamen kijken. Tot er
eentje dacht om mij moed te komen inspreken met de woorden; “het
komt in orde hoor meneer, er zijn drie professoren een oplossing aan
het zoeken”. Ik zweer het je, dat zijn geen geruststellende woorden
als je op een operatietafel ligt. Maar goed, het zaakje werd
afgebroken en ik ging naar intensieve. Om dezelfde avond weer als
lijdend voorwerp te fungeren. Ditmaal echter onder volledige
verdoving. Ik kreeg het vermoeden dat er geen ooggetuigen mochten
zijn bij hetgeen ze zouden uitspoken. Want dat er rare dingen gebeurd
zijn mag duidelijk zijn. Toen ik wakker werd bleek dat men mijn
borstkas opengesneden had, twee by pass kanaaltjes geplaatst had en
het hele zooitje terug dichtgemaakt had. De dokters mogen dan wel
komen vertellen dat ik binnen een maand als een jonge hinde zal
rondspringen, voorlopig voelt het alsof er een tractor over me heen
is gegaan. Ik heb trouwens een vermoeden dat de operatie niet door
gediplomeerde chirurgen gedaan is. Het stond zelfs aangeduid in de
lift; 'Gauwdieven opereren ook in het ziekenhuis'.   

24-04-2014 om 12:05 geschreven door Fredje

Het kwam als een sneeuwvlaag in volle zomer. Op een normale nacht toen ik niet kon slapen en klaarwakker voor de PC zat uit te denken welke zever ik kon schrijven voor mijn blogje. Het begon met een druk op mijn borst, net alsof iemand besloten had om een bankschroef aan te spannen. Onmiddellijk gevolgd door een vlammende pijn in mijn linkerarm. En toen brak er zweet uit met een draaierige misselijkheid als kers op de taart. Bijna donderde ik van de stoe. Gelukkig vond ik nog de mogelijkheid om te gaan liggen. De druk, de pijn en het zweten duurde een klein uurtje. Niet normaal dacht ik nog. Want een doorgewinterde luiaard als ik zal er wel voor oppassen om te zweten. Naar de dokter dus. Ik was de eerste klant die ochtend. De dokter keek bedenkelijk toen ik hem uitlegde wat me was overkomen en binnen de kortste tijd zat ik in de wachtzaal van een cardioloog. Na enkele testen viel het verdikt. “Het lijkt wel alsof je een klein hart infarct gehad hebt” zei de man. Waar dat vandaan kon komen was me een raadsel want ik laat het niet snel aan mijn hart komen. En een groot hart heb ik altijd gehad. Vooral voor vrouwen. En toch. Mijn trouwe hartje liet me in de steek. Een duidelijke verwittiging dat er iets moest gebeuren. Het is raar. Een mens raakt zo gewoon dat alle onderdelen hun normale functie verrichten zonder klagen en zagen en dan komt er plots een kink in de kabel. Een schreeuw om aandacht. Het is nu een tiental dagen geleden dat ik de eerste verwittiging kreeg en sindsdien zijn er nog gevolgd. Op onregelmatige tijdstippen laat
men hartje weten dat er iets mis is. Ik kreeg dan wel de nodige pillen om een beetje tijd te rekken, het mag niet baten. Telkens weer begint het rotding te pruttelen als een oude motor die zonder brandstof dreigt te vallen. En morgen is het dan zover. Om zeven uur word ik in het ziekenhuis verwacht. Op een tijdstip dat ik er in normale omstandigheden nog niet aan denk om op te staan. Als dat maar goed is voor mijn hart denk ik dan. Maar goed, we zullen wel zien. Ik vraag me echter nog altijd af hoe het zover is kunnen komen. Komt het omdat er hier ten huize een opfrisbeurt aan de gang is en dat ik zien werken heb? Of komt het omdat ik teveel aan vrouwen denk. Al twijfel ik ten zeerste aan dat laatste want dat heb ik nog nooit aan mijn
hart laten komen. Maar een frisse operatie zal soelaas brengen. Morgen. En tegen morgenavond is het zaakje opgelost. Misschien volgt er wel een dieet. Een zoutvrij dieet? Een suikervrij dieet? Eigenlijk kan het mij niet schelen. Want in duvel zit geen zout of suiker.    

13-04-2014 om 18:02 geschreven door Fredje

Drie dagen heb ik nodig gehad. Drie volle dagen om te recupereren van gedane inspanning. Gebroken en geradbraakt lag ik met mijn pikkelen omhoog. Het was begonnen met vrouwlief die, weeral, vond dat het plafond afgewassen moest worden. Een serieus werkje voor een gediplomeerd luiaard als ik. En alsof dat nog niet genoeg was moesten de muren geschilderd worden. Allemaal nog wel. Dat is inmiddels ook al gebeurd. Zeg nu nog dat ik niet van aanpakken weet. Al is het nog niet het einde van mijn lijdensweg. Terwijl we toch bezig zijn moet er volgens vrouwlief een nieuwe vloer komen. Weg met het vast tapijt, laminaat moet er komen volgens de directeur van gedane zaken. Dat is ondertussen al in de planning voor zaterdag opgenomen. Hoe ik dat ga overleven weet ik nog niet. Al ben ik ditmaal iets slimmer geweest. Ik ben dan wel totaal uitgeput, het kon erger. Want deze keer heb ik er voor gezorgd dat ik mij kon beperken tot het kijken naar hoe de werken werden uitgevoerd. Ik had iemand gevonden die het tegen betaling kwam doen. Bovendien heeft die man mij verzekerd dat hij zaterdag het laminaat komt leggen. Met hulp, met twee mannen gaan ze er zaterdag tegenaan. Misschien zullen ze zondag ook nog een restje moeten komen doen. Dat valt nog af te wachten. Maar ik ben niet gek hé. Zelf begin ik er niet meer aan. Ik ga mij hier niet kreupel werken voor een paar details. Nee, nee, ditmaal geen breuken en verrekkingen voor mij. Ditmaal zal ik alleen maar moe zijn van het kijken hoe de werken gedaan worden. Wat had je gedacht? Ik heb ze nog alle vijf op een rij hoor. Die vijf mogen dan wel in ploegen werken, ik heb ze nog allemaal. En als het me echt teveel wordt ga ik een pint drinken. Zoals ik gedaan heb als het plafond afgewassen werd en de muren geschilderd werden. Ik heb zo een vermoeden dat zaterdag en zondag weer een vermoeiend weekend gaat worden. Als ik dat maar overleef.

02-04-2014 om 17:56 geschreven door Fredje

Stress is de ziekte van deze eeuw, dat blijkt uit een Europees verslag. Het is de tweede grootste ziektemaker na vasculaire aandoeningen. En die vasculaire ziektemaker wordt dan ook nog eens in de schoenen van stress geschoven. Vasculaire problemen als neven effect zeg maar. Het lijkt wel of er geen andere ziektes meer bestaan dan stress. En dat vind ik dan een hele vooruitgang. Alle ziektes zijn verdwenen en vervangen door stress. Als de farmaceutische industrie nu nog een pilletje zou uitvinden tegen stress zijn meteen alle ziekten de wereld uit. Maar dat lijkt voorlopig niet te lukken. Want volgens Monica De Coninck, onze intelligente minister van werk, moeten er geen pilletjes uitgevonden worden maar moeten er beleidsmaatregelen genomen worden. Raar lijkt mij dat, als er iemand beleidsmaatregelen kan nemen is het toch wel de minister dacht ik. Maar blijkbaar is onze mini-ster van mening dat er beter over gepalaverd wordt dan daadwerkelijk iets aan te doen. Ze heeft dan maar een debat georganiseerd met de nodige logen en peuten. En volgens die therapeuten en psychologen wordt stress veroorzaakt door het feit er steeds maar meer verantwoording geëist wordt van werknemers. En daar heb ik dan weer vragen bij. Zou het niet kunnen dat die gestresseerde werknemers boven hun mogelijkheden werken? Iedereen wil hogerop op de sociale ladder en dan komt er een moment dat ze hun taken niet meer aankunnen. Want iedereen wil een succes carrière en daar bovenop nog een familieleven, interessante hobby's, een grote vriendenkring en een uitgebreid sociaal netwerk. De nieuwste snufjes mogen natuurlijk ook niet ontbreken want faceboek en twitter zijn van levensbelang. Kortom, iedereen wil alles, en wil het onmiddellijk. En wie niet mee wil of kan is een slappeling, een loser en een sukkel. Gelukkig heb ik nooit last gehad van stress. Ik werkte dan ook niet boven mijn mogelijkheden. Integendeel zelfs, en dat voelde heel comfortabel. Ik kon er dan nog gemakkelijk enkele zaken bij nemen. Zoals een sociaal leven en een vriendenkring. Dat mijn nevenactiviteiten zich voornamelijk aan een cafétoog afspeelden had er misschien ook mee te maken. Dat is nu eenmaal geen stresserende omgeving. Maar goed. Tijden en gewoontes veranderen en iedereen wil tegenwoordig belangrijk zijn en moet stress hebben om er een beetje bij te horen. Ik moet mij dus ook aanpassen. Al is het wel moeilijk, want ik heb geen stress, ik ken geen stress en ik heb nooit last gehad van stress. En daar krijg ik dan stress van.

28-03-2014 om 10:50 geschreven door Fredje

Voordat president Obama naar ons land kwam werd prins Laurent in kunstmatige coma gebracht. Nu obama vertrokken is gaat men prins Laurent terug uit coma halen. Toeval?

27-03-2014 om 05:55 geschreven door Fredje

Vergeet de energie goeroes. De pot op met de isolatie fetisjisten. Breng uw zonnepanelen naar het containerpark en gooi je Leuvense stoof op het stort. Er is op deze aardbol energie in overvloed. Meer dan genoeg om de hele wereld te voorzien van energie gedurende miljarden jaren. En de mensheid heeft de technologie om die energie te exploiteren. Wat zitten we ons zorgen te maken over fossiele brandstoffen die op raken als er onder onze voeten een massa energie voorradig is die, als het moet, zelfs voldoende is om de noord- en zuidpool te doen smelten. (Ja , ik weet het, die zouden al aan het smelten zijn. Het is maar om een voorbeeld te geven.) En al die energie bevindt zich onder onze schoenzolen, onder het stukje grond waar je woont, werkt of de liefde bedrijft. Al wat ons te doen staat is, het er uit halen. En dat is technisch perfect haalbaar. We hebben de middelen. Meer zelfs; er zijn plaatsen waar het al gebeurt. En nu hoor ik je al denken; waar heeft die idioot het over? Wat kan er zo goed als gratis mijn huisje verwarmen? Wat kan er gratis en voor niks mijn badwater opwarmen? Welke geheimzinnige kracht kan er voor zorgen dat ik zowat gratis alle elektrische toestellen aan de praat kan houden? Het is simpel; aardwarmte, ook wel geothermie genoemd. Binnen in de kern van onze wereldbol heersen temperaturen van duizenden graden. Het is alleen maar de kunst om dat er uit te halen. En dat kan. Het vergt enkel een investering van niet meer dan de prijs van een fatsoenlijke verwarmingsinstallatie voor uw huis. Daarna is er nog enkel een kleine onderhoudskost. Moet ik er een tekening bij maken? Voorruit dan maar. Wat doet een verwarmingsketel in uw huis of appartement? Een verwarmingsketel warmt het water op dat door buizen loopt en die warmte afgeeft aan de radiatoren. Als je die buizen nu eens niet langs je verwarmingsketel stuurt, maar in plaats daarvan door een buizensysteem diep genoeg in de grond laat gaan heb je hetzelfde resultaat. Het water warmt op. Het is alleen kwestie van diep genoeg te gaan. Hoe dieper hoe heter. En kom nu niet zeggen dat het niet kan. Het bestaat al. In het Nederlandse Den Haag wordt een hele straat verwarmt met aardwarmte. Het systeem is simpel. Toen de stad besloot om een nieuwbouwwijk te creëren is men begonnen met de verwarming. Een buizensysteem verticaal in de grond zorgt er voor dat er water circuleert. Er gaat koud water naar beneden en er komt water van zowat negentig graden naar boven. Dat hete water gaat via een buizensysteem onder het voetpad naar de huizen. Wat als bijkomend voordeel heeft dat de voetpaden in de winter sneeuw- en ijsvrij blijven. Natuurlijk heeft de stad voor elk huis een metertje geplaatst, kwestie van er nog iets aan te verdienen. Maar het kan ook anders. Je kan ook zelf een dergelijke installatie laten plaatsen, enkel en alleen voor je eigen woning. Voor appartementen kan er een installatie voor het hele gebouw gemaakt worden. Ja, ik weet het, het systeem heeft een prijskaartje. En dat prijskaartje is niet overal gelijk, dat hangt af van de plaats waar je woont. Op sommige plaatsen is er al warmte te vinden op enkele honderden meters, op andere moet je dieper gaan zoeken. Ook hangt het af wat je wil doen met die warmte. Wil je het simpel houden en gewoon gebruiken als verwarming dan is een vrij eenvoudige installatie voldoende. Als je ook elektriciteit wil opwekken is een iets ingewikkelder installatie aan te bevelen. Ten eerste moet het water een hogere temperatuur hebben en ten tweede heb je een stoomgenerator nodig om die elektriciteit op te wekken. Want, ja hoor, je kan ook stoom uit de diepe ondergrond naar boven halen. Al ga ik niet beweren dat, om elektriciteit op te wekken, het sop de kolen waard is voor huishoudelijk verbruik. Maar het kan dus wel. Al zullen de multinationals die tegenwoordig voor energie zorgen het wel met alle middelen proberen tegen te houden, die moeten hun aandeelhouders tevreden houden natuurlijk. Tot alle fossiele brandstoffen opgebruikt zijn en ze niet anders kunnen dan over te schakelen naar een nieuwe energiebron en dat zullen ze dan ook wel doen. Je moet je dus geen zorgen maken dat er ooit een tekort zal zijn. En wie de milieubewuste wil uithangen weet bij deze al wat hem te doen staat. Dat het geld zal kosten is de evidentie zelf. Maar besparen kost nu éénmaal geld.

25-03-2014 om 04:30 geschreven door Fredje

Rampzalige rampen staan ons te wachten. Het leven wordt onleefbaar op de hele planeet. Volgens milieu goeroes althans. Die doemdenkers voorspellen dat het tegen het jaar 2050 over en uit is met het menselijk leven op de aarde. Het moet er natuurlijk eens van komen. Het mensenras kan niet eeuwig blijven bestaan. De dino's hebben ook ooit het loodje moeten leggen nadat ze enkele miljoenen jaren de overheersende soort waren. Maar toch had ik gedacht dat het langer zou duren. Dat we net zoals de dino's nog een paar eeuwen te gaan hadden. Niet dus. En dan gaat het niet over enkele details die te verwaarlozen zijn zoals het feit dat er geen koffie meer zal zijn. Volgens die voorspellers van dienst zal de koffieboon aangetast worden door zwarte roest. Dat is een ernstige schimmelziekte die door de opwarming van de aarde steeds meer koffieplanten zal treffen. En voorlopig is daar niks tegen te beginnen. Geen bestrijdingsmiddelen of genetische manipulaties zijn bij machte om de ziekte te stoppen. Al is dat maar een detail. Zonder koffie valt best te leven. Net als zonder appels, want die zijn ook gedoemd om te verdwijnen. Appels en peren hebben vrieswinters nodig om vruchten te dragen. Dat zit in de genen van die bomen. Zonder winterse vorstperiode dragen de bomen steeds minder vruchten. En vermits er door de opwarming van de aarde geen periodes van vorst meer zullen zijn, zullen we appels en peren moeten missen. Niks aan de hand denk ik dan. We kunnen altijd meer bananen eten. Maar dat is verkeerd gedacht want ook bananen zullen we tegen 2050 moeten missen. Weeral wegens de opwarming. De bananen worden nu al deels opgevreten door insecten en die beestjes vermenigvuldigen zich in razend tempo, gewoon omdat het warmer wordt. En de voorspelling is dat al de bananenplanten tegen 2050 geen kans meer maken om te groeien. Want de mensheid is tot nader orde niet in staat om die insecten te vernietigen. Wegens geen verdelgingsmiddel beschikbaar voor die specifieke soort. Een roemloos einde van de banaan is in zicht. Ook chocolade is gedoemd om te verdwijnen. Door de opwarming zijn de cacaoplanten niet in staat zich te handhaven. De vruchtbare grond die de cacaoplant nodig heeft zal uitdrogen en het is gedaan met smullen. Maar dat zijn allemaal details. Er is groter onheil op komst. Wat dacht je van een leven zonder wijn. De wijnboeren stellen reeds enkele jaren veranderingen vast in hun oogst. De druiven worden gemiddeld tot twee weken vroeger rijp, bevatten meer suiker en minder zuur. En laat dat nu net nefast zijn voor een fatsoenlijke wijn. De wijnboeren doen er dan ook alles aan om hittebestendige planten te kweken maar tot nog toe zonder resultaat. Maar goed. Een leven zonder wijn is dan moeilijk maar toch nog net haalbaar want er is nog steeds bier. Maar dan komt de doodsteek voor het menselijk ras. Want ook het bier moet er aan geloven. Door de opwarming dreigt er een watertekort en om het nog erger te maken zal er geen hop meer groeien. Want hop heeft strenge winters en warme zomers nodig om te groeien. En laat die twee ingrediënten nu net de hoofdbestanddelen zijn van bier. Vooral de speciaalbieren zullen getroffen worden omdat die het moeten hebben van hoogwaardige hopsoorten. Er zal dus wel nog heineken beschikbaar zijn, maar dat is geen bier, wat de Nederlanders ook beweren. Het echte, natuurlijke, hoogwaardige, gerstenat zal in 2050 niet meer gebrouwen kunnen worden. Het is dan ook duidelijk dat het einde van de wereld nabij is. Want zeg nu zelf; wat is het leven nog waard zonder duvel.

23-03-2014 om 10:33 geschreven door Fredje

Jawaade joengne, meer dan een maand geleden dat ik nog iets schreef voor mijn blog. Maar dat gaat zo. Er zijn van die tijden dat het niet echt lukt, dat er andere zaken voorrang hebben. Dat er problemen dienen opgelost te worden. Maar goed, problemen zijn er om opgelost te worden en dan kunnen we weer aan de slag. Al is dat blijkbaar niet bij iedereen zo. Er zijn mensen die problemen zoeken en het vervolgens met geld van anderen willen oplossen. Zoals het Gentse stadsbestuur. En als het zo triestig niet moest zijn, ik zou mij een breuk lachen. Het gaat over burgemeester Daniël Termont, die met zijn socialistische achterban zo een beetje de meerderheid heeft in het stadsbestuur van Gent. Ze hebben daar weer een kemel met zeven bulten geschoten. Een tijdje geleden lieten ze roma-zigeuners toe op het grondgebied van Gent met de woorden: “iedereen is welkom in Gent, er is ploatse genoeft”. Dat daar problemen moesten van komen wist heel Gent, behalve natuurlijk de slimme beleidsvoerders. En die beleidsverantwoordelijken gaan nog verder. Nu willen ze extra geld van Europa om die roma-zigeuners te integreren. Niet alleen voor het onderwijs van de roma-kinderen, maar ook voor taallessen en integratie pakketten voor de volwassenen. Stel je voor; volgens Daniël Termont “moet er geld komen voor taallessen en opleiding van roma-zigeuners zodat die mensen een job kunnen vinden”. Roma-zigeuners en werken? Welke wereldvreemde idioot haalt het in zijn hoofd om de woorden 'roma-zigeuners' en 'werken' in één zin te gebruiken? Het Gentse stadsbestuur heeft nochtans al ervaring met het verkwisten van belastinggeld. Onder andere met een poging om roma-kinderen naar school te krijgen. Maar nog zijn ze niet geleerd. Volharden in de boosheid noem ik dat. Want wat is er gebeurd met dat schoolbeleid? Een grote flop was dat. En dat weet ik uit goed ingelichte bron. In mijn kennissenkring is een leerkracht die in het Gentse stadsonderwijs staat en als dusdanig ervaringsdeskundige is. -Ja, ik weet het, een leerkracht in je kennissenkring, dat is niet iets waar je fier moet over zijn, maar ik heb wel meer rare kwieten in mijn kennissenkring, daar gaat het niet om-. Waar het wel om gaat is het feit dat die leerkracht weet waarover ze spreekt. Zo presteert het Gentse stadsbestuur het om 37 ( zevenendertig !!) bijkomende leerkrachten aan te werven om roma-kinderen bij te staan in een poging om fatsoenlijk Nederlands te leren. Terwijl die roma-kinderen de school zien als iets totaal overbodig. Als je dan weet dat er in het stadsonderwijs klasjes zijn van, officieel, gemiddeld 10 kinderen, waarvan er in het beste geval 5 aanwezig zijn. En daarvoor zijn dan 37 extra leerkrachten aangeworven. Terwijl elke Gentenaar zijn kind naar een randgemeente school laat lopen in klassen van gemiddeld 30 leerlingen, dan weet je het wel zeker. En laat die hierboven genoemde leerkracht nu net les geven in die kleine klasjes. Een mens zou denken dat het toch iets rustiger en makkelijker gaat in kleine klassen. Maar dat blijkt niet zo, tenminste toch niet volgens die bepaalde leerkracht. Want volgens haar is het gezegde 'dweilen met de kraan open' niet van toepassing op de situatie. Ik zal haar eigen woorden gebruiken om de situatie te schetsen: 'de dam is doorgebroken en wij staan daar met een dweil om de tsunami op te vangen'. Onbegonnen werk dus. En nu wil Daniël Termont extra geld om de volwassen roma-zigeuners aan het werk te krijgen. Eigenlijk weet ik niet of ik moet lachen of wenen om zoveel domheid. Ik zal het op zijn gents zeggen: k'ben kurieuze of den Daniël die zoetwaotersjineezen ne puut kan loate uitsteeke. Al zegt mijn glazen bol duidelijk nee.

21-03-2014 om 14:24 geschreven door Fredje

Dat er tegenwoordig beroepen zijn die, pakweg, dertig jaar geleden nog niet bestonden mag wel duidelijk zijn. Denk maar aan IT-er, webdesigner of blogger. Al is dat laatste misschien niet een eerbaar beroep maar ik moet toch een paar voorbeelden geven. De meeste van die beroepen zijn computer gerelateerd. Maar er zijn ook beroepen bijgekomen die niks met computers te maken hebben. Zoals futuroloog, of toekomst voorspeller. Een moderne Jules Verne, zeg maar. Onze Jules was dan wel geen futuroloog, gewoon omdat het woord toen nog niet bestond, maar hij kon er wat van. Met veel fantasie begon hij uit zijn nek te lullen over wat er zoal zou kunnen veranderen in de loop der tijden. Gewone stervelingen verklaarden hem knettergek. Maar tot grote verbazing van velen bleken vele van zijn voorspellingen uit te komen. Of het gelukstreffers waren of dat zijn voorspellingen wetenschappelijke gronden hadden laat ik in het midden. Al heb ik toch bedenkingen telkens ik toekomst voorspellingen hoor of lees. Het doet me altijd denken aan madame Soleil. Die beweerde ook dat ze in de toekomst kon kijken, maar toch kon ze niet voorspellen dat de belastingdienst bij haar zou binnenvallen. En wat ik me ook nog herinner zijn enkele voorspellingen uit de jaren zestig van vorige eeuw. Zo was er iemand die zeker wist dat we “in het jaar tweeduizend, met zacht zoemende eitjes naar ons bureau zouden zweven” en ook “dat we met één prikje van alle ziekten genezen zouden zijn”. De voorspeller van dienst had er vergeten bij te zeggen dat we in de file zouden terecht komen en dat we van dat ene prikje wel eens levensgevaarlijke aids konden krijgen. Maar goed. Dat waren wellicht niet noemenswaardige details. Maar tegenwoordig hebben we dus futurologen. En die voorspellen nieuwe beroepen die nu nog niet bestaan. Zoals daar zijn; persoonlijke digitale curator. Dat is iemand die voor u een pakket hardware, software en andere apps samenstelt, omdat er zoveel mogelijkheden zullen zijn dat je zelf de bomen door het bos niet meer ziet. Ook een verticale tuinier zou een toekomstig beroep zijn. Dat is een tuinier die gewassen tegen gevels van gebouwen kweekt. Wegens plaatsgebrek zullen we in de toekomst onze erwtjes en boontjes met een ladder moeten oogsten. Ook een 3D-print-klusjesman is een beroep van de toekomst. Dat is een man die herstellingen komt doen aan allerhande toestellen en de nodige, op maat gemaakte, onderdelen gewoon uit zijn 3D printer tovert. En wat dacht je van een digitale ontgiftingstherapeut. Iemand die u helpt om af en toe eens een pauze in te lassen omdat je dreigt gek te worden van alle informatie die je te verwerken krijgt. Of een privacyconsulent. Iemand die u helpt om niet te veel persoonlijke zaken op allerhande sociale netwerken te plaatsen. Ook dronebestuurder is een toekomstig beroep. Doordat drones meer en meer met commerciële doeleinden ingezet zullen worden moeten die bestuurders een gepast vliegbewijs hebben. Kwestie van niet te veel ongelukken te veroorzaken. En dan is er nog een beroep dat heel geschikt is voor mij; een bedrijfsdesorganisator. U leest het goed, een DESorganisator. Iemand die elk goed geolied bedrijf deskundig overhoop kan laten lopen. Volgens de futurologen zal dat nodig zijn om de creativiteit van de medewerkers op te krikken. En laat dat nu net iets zijn waar ik goed in ben. Zowat alles dat goed georganiseerd en soepel verloopt kan ik zonder moeite in de soep laten draaien. Vraag maar aan mijn vrouw. Maar helaas zal ik mijn specialiteit niet meer te gelde kunnen maken. Ik ben ondertussen immers te oud geworden om nog deel te nemen aan de werkende samenleving. De wereld zal het moeten zien te redden zonder mijn geniale gave.

14-02-2014 om 12:22 geschreven door Fredje

Het is lang geleden dat ik nog iets over vrouwen schreef. Die vreemde wezens die eigenlijk van een andere planeet komen. Waarschijnlijk zelfs van een ander zonnestelsel want hoe je het ook draait of keert, begrijpen zal een normaal mens ze toch nooit. Om te beginnen hebben ze een spraakgebrek. Wat ze ook zeggen, het is nooit hetgeen ze bedoelen. Als ze zeggen dat ze het helemaal niet erg vinden dat je met vrienden eens een avondje naar een plezante bar gaat, dan bedoelen ze eigenlijk: “Als je dat durft, kan je er zeker van zijn dat je bij thuiskomst een leeg huis vindt. Ik pak alle meubels mee en plunder je bankrekening”. Als ze zelf met vriendinnen op stap gaan, moet je als man niet verwachten dat ze op voorhand gaan zeggen waar ze naartoe gaan. Ook een sms berichtje moet je tijdens haar afwezigheid niet verwachten. Maar, o wee, als je zelf met vrienden een pint gaat drinken en je stuurt niet om de vijf minuten een sms berichtje. Dat is vragen om een echtscheiding. En heb je al eens gezien wat er gebeurt als je madam meeneemt naar een feestje en als blijkt dat daar nog een vrouw is met dezelfde outfit? Hun ogen schieten vuur. Het liefst zouden ze elkaar verscheuren, vierendelen, uiteenrukken en opstoken met een pikant sausje. Maar zelfs als er geen twee vrouwen met dezelfde outfit op dat feestje zijn gebeuren er nog wel rare dingen. Zo gaan vrouwen nooit alleen naar het toilet. Altijd met minstens twee. Zelf ben ik nog nooit naar een vrouwentoilet geweest, maar volgens mij moet het daar toch niet pluis zijn. Daar moeten wel nare monsters zitten die ze niet alleen de baas kunnen. En dan is er nog hun uiterlijk. Hoe oud ze ook zijn, ze willen er altijd twintig blijven uitzien. En dat mag iets kosten. Moet iets kosten zelfs. Alle soorten zalfjes schuur en plamuur middelen zijn goed om dat ene rimpeltje te verdoezelen. Face liften en renoveringswerken gooien ze er tegenaan. Iedereen moet zien dat ze de eeuwige jeugd hebben. Met de nieuwe gadgets is ook iets mis. Of die dingen nu smartphoon, i-pad, e-pad of wat dan ook heten, ze kunnen er niet aan uit. Ze willen ten allen prijzen over die dingen beschikken maar er mee omgaan is iets heel anders. Dan mag het nog zo simpel zijn dat een tweejarig kind meteen begrijpt hoe het werkt, een vrouw kan het ding zelfs niet aanzetten. Daarvoor hebben ze de hulp nodig van een man. Maar het grootste probleem van vrouwen heeft te maken met seks. Met het oerinstinct van de menselijke soort. De voortplanting. Of beter, de schijnvoortplanting. Want sinds de pil en andere soorten anticonceptie middelen is er geen gevaar dat er voortgeplant wordt. En laat ons eerlijk zijn, wat is er eenvoudiger dan een potje seks. Het stomste, achterlijkste dier op deze aardbol kan zich voortplanten. Zelfs eencellige kwallen planten zich voort. Maar vrouwen slagen er in om daar problemen van te maken. Ze zijn altijd moe, hebben stress, een slechte dag gehad of wat je nog zoal kan bedenken om toch maar geen seks te hebben. Maar de zeldzame keren dat ze zelf zin hebben in een vrijpartij en haar man dan per hoge uitzondering eens geen zin heeft is het einde van de wereld nabij. Dan denken ze onmiddellijk dat er andere zaken in het spel zijn. Dan is het van; “hij ziet me niet graag meer, hij houdt niet meer van me, hij heeft een minnares, hij gaat me in de steek laten, er zit een scheiding aan te komen”. Nee, de hersenkronkels van een vrouw zijn niet van deze wereld. Eigenlijk zouden we vrouwen op een veraf gelegen en geïsoleerde planeet moeten zetten. Al zou ik ze dan wel missen.

09-02-2014 om 10:31 geschreven door Fredje

Zal ik eens een gok doen naar de ware betekenis van de rare hersenkronkels die zich in uw verderfelijke brein wel eens manifesteren? Van die fantasietjes waarvan je wel eens droomt. Seksuele fantasietjes die een normaal mens niet eens durft uit te spreken, laat staan ze werkelijk uit te voeren. En die normaal gezien enkel mogen of kunnen uitgelegd worden door gediplomeerde Freudiaanen. Maar deze keer dus niet. Deze keer ga ik zelf eens een analyse maken van uw immorele hersenspinsels. Niet gehinderd door enige psychologische kennis ter zake. Maar gewoon puttend uit mijn eigen ervaringen met zogenaamd afwijkend seksueel gedrag. En dat zijn zeker geen negatieve ervaringen. Integendeel. Dat zijn eerder plezante ervaringen. Ik zal me dan ook beperken tot enkele simpele, eenvoudige, gewone uitspattingen die uitvoerbaar zijn zonder dat je het risico loopt om als pervert gebrandmerkt te worden. Hier gaan we dan.

Seks in het openbaar. Als je er van droomt om seks te hebben terwijl je het risico loopt om betrapt te worden. In een café, in het bos, achter een hoekje op straat of op een ruwhouten tafel in het park bijvoorbeeld, zou dat wel eens kunnen betekenen dat je geen angst hebt om een beetje risico te lopen in het leven. Je durft wel een avontuurtje aan en je hebt ook geen angst om op je bek te gaan en zelfs een splinter in je billen schrikt je niet af.

Rollenspel. Je zou graag eens seks hebben op een vooraf afgesproken manier. Met een op voorhand uitgestippeld scenario. Een ondervraging met intieme gevolgen, een sexy bediening of een hete scène tussen een leerkracht en een student(e). Dat zou kunnen betekenen dat je van regeltjes houdt. Dat je het allemaal wel wil beleven maar er moeten grenzen zijn. Het moet overzichtelijk blijven. Een verrassing mag, maar niet te veel.

Bicurious. Je wil graag eens weten hoe het is om met een persoon van hetzelfde geslacht een beetje te rollebollen. Maar er echt voor gaan schrikt je toch wel af. Dat zou dan betekenen dat je wel ruimdenkend bent maar de hele wereld hoeft dat niet te weten. Je bent al tevreden als je van jezelf denkt dat je ruimdenkend bent.

Voyeurisme. Daar zijn dan twee kanten aan. In het eerste geval wil je jezelf eens lekker blootgeven. Je wil gezien worden door onbekende supporters terwijl je een stomende vrijpartij beleeft. Of je wil zelf kijken hoe anderen het er van afbrengen. Misschien kan je iets leren. In het eerste geval zou dat betekenen dat je zelf in het middelpunt van de belangstelling wil staan. In het tweede geval moet je blijkbaar nog veel leren.

Spelen met voedsel. Dat is een leuke. Je lichaam laten besmeuren met voedsel. Liefst iets plakkerig. Choco, confituur of honing, dat plakt lekker. Dat zou dan betekenen dat je graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Je kan dan afgelikt worden door degene die honger hebben.

Trio. Het is de natte droom van zowat elke man om met twee vrouwen het bed te delen. Maar dat kan flink tegenvallen. De meeste mannen krijgen immers technische problemen als ze twee vrouwen moeten bevredigen. Zelf zou ik er niet aan beginnen. Twee mannen en een vrouw daarentegen is realistischer. En dat zou dan kunnen betekenen dat je graag zaken deelt. Samenwerken en groepsopdrachten zijn je ding.

Een streepje SM. Niet het harde spul met bloed en pijn. Maar eerder het zachtjes ondergaan, het initiatief uit handen geven, je volledig toespitsen op ontspannen genieten. Dat zou dan kunnen betekenen dat je niet preuts bent en dat je alles wel eens wil proberen.

Swingen. Ook wel partnerruil of georganiseerde ontrouw. Je wil wel eens weten hoe groen het gras aan de overkant is, met als geruststelling dat je naderhand terug naar je vertrouwde tuintje kan. Dat zou dan betekenen dat je graag van verschillende snoepjes wil proeven. En verandering van spijs doet eten. Het moet maar zo lekker niet zijn.

Tot zover mijn persoonlijke uitleg van die afwijkende gedachten die je brein wel eens komen bezoeken. En je moet niet schromen om een en ander eens te proberen, want het leven is kort. En genieten is de boodschap. Wat anderen er ook van denken, het blijft een feit: A dirty mind is a joy forever.

01-02-2014 om 06:15 geschreven door Fredje

“God ziet U, hier vloekt men niet” Dat hing aan de muur bij opa en oma. In grote letters en met een alziend oog in het midden. En in mijn kinderlijke naïviteit geloofde ik het nog ook. God was immers overal en zag dus alles wat ik uitspookte. Tot ik er enkele jaren later begon aan te twijfelen. Want als god dan toch overal was, en alles zag en hoorde wat ik zoal deed of zei, waarom moest ik dan tegen de pastoor mijn zonden gaan biechten? God wist het toch allemaal al, waarom zou ik het dan nog eens moeten zeggen tegen zijn vertegenwoordiger? Het waren levensvragen die me bezig hielden, tot weer enkele jaren later bleek dat er helemaal geen god was. Dat het simpelweg de pastoor was die zijn neus overal wou insteken. Het ging om kennis, en kennis is macht. De pastoor wou enkel macht over zijn parochianen om ze dom te houden zodat anderen ze konden uitbuiten. Maar tijden veranderen en de pastoor kon de pot op met zijn sprookjes. Het alziend oog verdween uit de gemeenschap. Je kon naar hartenlust liegen en bedriegen, niemand kwam het ooit te weten. Je kon drinken en zuipen en toch volhouden dat je geheelonthouder was. Het leven begon er uit te zien als een sprookje. Maar dat was iets te vroeg gejuicht. Want er kwam een nieuw alziend oog, meer zelfs, er kwamen meer ogen en oren. In de eerste plaats is er de NSA. De Amerikaanse veiligheidsdienst die zowat alles afluistert wat er maar af te luisteren valt. En dan zijn er nog de privé maatschappijen zoals Google en konsoorten. Elk woord dat je in een zoekmachine intikt wordt zorgvuldig bijgehouden, samen met de websites die je bekijkt. Daar valt heel wat meer informatie uit te halen dan wat je ooit tegen de pastoor wou vertellen. Maar er is meer. Veel meer. Elk telefoontje wordt ergens op een schijf opgeslagen. Twintig miljoen sms berichtjes per dag worden zorgvuldig door een scanner gehaald. En er is nog meer. Niemand kan zich nog verstoppen, want door met een gsm rond te lopen kan men perfect nagaan waar je bent en wanneer. Binnen een straal van enkele honderden meters denk je dan, want het is geregistreerd met welke zendmast je contact hebt en wanneer. Maar door de doorgedreven technologie is er veel meer mogelijk. Als je rondloopt met een i-pad of i-pod, of hoe die dingen tegenwoordig ook heten, kan men tot op de centimeter weten waar je bent. Op dergelijke toestellen staat immers standaard een gps systeem. Heel handig uiteraard als je door overmatig drankverbruik de weg naar huis niet meer vindt, maar dat ding werkt langs twee kanten. Bovendien mag je die gps nog uitschakelen, het kan ten allen tijde in werking gezet worden, zelfs zonder dat je er zelf weet van hebt. En het gaat om centimeters. Als je ergens ligt te wippen met je pod of pad in je achterzak kan dat gezien worden door de op en neer gaande beweging. Al kan je die bewegingen misschien nog rechtvaardigen door te verklaren dat je paard aan het rijden was in de slaapkamer van je buurvrouw. En nu hoor ik je al zeggen dat het bij u niet zal lukken omdat je geen i-pad hebt. Vergeet het maar. Er is nog meer. In Nederland is een knaap van 17 voor de rechter verschenen op beschuldiging van schending van de privacy. Hij was er in geslaagd om met een simpel programmaatje zowat tweeduizend laptops naar zijn hand te zetten. Hij kon de ingebouwde camera en micro van die laptops van uit zijn luie stoel activeren zonder dat de eigenaar er erg in had. Bij mij is dat geen probleem. Als hij op mijn lelijke smoel wil kijken zegt dat meer over hem dan over mij. Maar toch is er een waarschuwing uitgegaan naar elke laptop gebruiker om het cameraatje af te dekken met een post-it bij niet gebruik. Je weet maar nooit wie er meekijkt. Als een knaap van 17 tot zoiets in staat is dan kan je verwachten dat veiligheidsdiensten veel meer kunnen dacht ik zo. En als je dacht dat dit alles was dan is dat weer mis gedacht. Want dan zijn er nog de verschillende satellieten die boven ons hoofd toertjes draaien. Die kunnen van op 36000 km hoogte zien welke krant je aan het lezen bent. Laat ons maar eerlijk blijven, we zijn allemaal gezien. Of we willen of niet. De oude spreuk bij oma en opa is realiteit geworden. “God ziet U”. Alleen heeft god tegenwoordig een andere naam.

20-01-2014 om 12:36 geschreven door Fredje

Soms, heel soms, probeer ik mijn twee hersencellen aan het werk te zetten. Wat de resultaten dan zijn is heel onvoorspelbaar. Maar toch durf ik de resultaten op mijn blog te plaatsen. Zo zijn er de laatste tijd weeral berichten opgedoken over UFO's. En met de twee, niet door drank aangetaste hersencellen, ben ik dan aan de slag gegaan. Niet dat ik onvoorwaardelijk geloof in buitenaardse wezens, maar toch. Dat er werkelijk leven moet zijn buiten onze aarde kan bijna niet anders. Het kan moeilijk anders gezien het feit dat er zoveel planeten in het heelal zijn. Er moet dus wel leven bestaan op andere planeten. Of die wezens de mogelijkheid hebben naar onze aarde te reizen is nog maar de vraag. Want eigenlijk zijn UFO's niet meer of minder dan niet-geïdentificeerde-vliegende objecten. Het is dan ook best mogelijk dat het vliegende dingen zijn die van aardse makelij zijn, maar op een of andere manier niet geïdentificeerd zijn, of niet als zodanig herkend. Het kan allemaal. Maar misschien, heel misschien zijn die vliegende schotels wel het werk van buitenaardsen. Dan vraag ik mij af waarom ze geen contact zoeken. Waarom ze niet in mijn achtertuintje komen landen en een duveltje komen drinken. Gewoon voor de gezelligheid een babbeltje komen slaan. Als goede buren de sociale contacten een beetje onderhouden. Moet kunnen toch. Maar dan bedenk ik mij. Waarom zouden ze dat doen? Waarom zouden ze contact maken met een levensvorm die niet voor rede vatbaar is? Een levensvorm die zo primitief is dat ze elkaar uitmoorden. Een levensvorm die zo wreed en achterlijk is dat ze iedere andere levensvorm als een gevaar beschouwen. Een levensvorm die eerst met wapens spreekt en dan pas met woorden. Nee, ik denk dat die buitenaardsen schrik hebben van die onderontwikkelde aardbewoners. Het zou me niet verwonderen dat er ergens op een planeet reeds vergaderingen geweest zijn om de toestand op de aarde te bespreken. Dat er ergens ver buiten ons aards gezichtsveld besproken is wat er moet gebeuren als die oorlogszuchtige mensen van de aarde er ooit in slagen om contact te maken met intelligente wezens. Daarom zijn er waarnemingen. Daarom komen ze af en toe even van kortbij kijken. Om te zien hoever dat onderontwikkeld ras gevorderd is in wetenschap en technologie. Om te kijken of die aardbewoners nog geen gevaar vormen voor de rest van de galactische gemeenschap. En om plannen te maken om desgevallend gepast in te grijpen. Daarom denk ik dat er geen contact is. Die intelligente wezens hebben angst van die destructieve soort. Ik vergelijk het met zoiets als de mensheid die contact probeert te maken met dinosaurussen om een soort van samenlevingscontract af te spreken. En kennis uit te wisselen. Dat is ook onbegonnen werk. Daarom denk ik dat intelligente wezens angst hebben om contact te maken met ons. Ze komen alleen af en toe eens kijken en vaststellen dat ingrijpen nog niet nodig is want dat de mensheid nog een lange weg te gaan heeft. Al mogen ze wel in mijn tuintje landen. De duvel staat koud.

15-01-2014 om 18:15 geschreven door Fredje

113 waren het er verleden jaar. En dan enkel in het UZ Gent. Over andere ziekenhuizen is voorlopig geen informatie. 113 mensen die in het UZ Gent van geslacht veranderd zijn. Dat zou volgens dezelfde bron een verdrievoudiging zijn tov tien jaar geleden. Allemaal mensen die niet tevreden zijn met hun lichaam. Die een ander lichaam willen. Die zich niet goed in hun vel voelen. Vrouwen die man willen worden of vice versa. Een eigenaardig gegeven als je het mij vraagt. Wat drijft zo'n mensen eigenlijk? Ik zou het niet in mijn hoofd halen om me te laten ombouwen tot vrouw. Als ik bedenk wat ik allemaal zou missen. Vooral dat kleine stukje dat tussen mijn benen gegroeid is. Dat kleinood mag tegenwoordig dan wel de pensioengerechtigde leeftijd naderen. Het werkt nog. Geen zeven keer per dag meer, maar toch. Het plezier dat ik er nog aan heb wil ik voor geen geld ter wereld missen. Alhoewel, af en toe zou ik toch eens graag in het hoofd van een vrouw kruipen. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Om eens te weten hoe de hersenen van een vrouw werken. Hoe het is om met rare hersenkronkels door het leven te gaan. Hoe het is om een gemakkelijk probleem zo ingewikkeld te maken dat een kat haar jongen er niet meer in vindt. Misschien ga ik dan politiekers ook beginnen te begrijpen. Want die kunnen ook van die totaal onzinnige oplossingen verzinnen voor problemen die eigenlijk geen problemen zijn. Maar het zou dan een tijdelijke transplantatie moeten zijn. Een reisje heen en terug. Vooral 'terug' zou moeten gegarandeerd zijn. Anders wil ik het zelfs niet overwegen. Maar dat zal voorlopig wel niet lukken. Want blijkbaar zijn de hersenen het probleem. In vrouwenhersenen kruipen kan niet. Zelfs niet met de beste wil ter wereld. Want volgens dokters die het kunnen weten is het brein van een vrouw niet toegankelijk voor rationaliteit. Dat zou best wel kunnen want ooit sprak ik met een man die absoluut vrouw wou worden. In zijn uitleg was ook geen plaats voor enige vorm van redelijkheid. Volgens hem had hij een vrouwelijk brein dat als het ware opgesloten zat in een mannelijk lichaam. Ook dat zou kunnen, want de uitleg die hij gaf raakte kant nog wal. En na twee pinten vroeg hij of ik mee ging naar het toilet. Hij kon zelfs geen auto op een fatsoenlijke manier parkeren. Hij moet dus wel een vrouwelijk brein gehad hebben. Dat deed me wel nadenken over het probleem. Het moet niet makkelijk zijn om opgesloten te zitten in het verkeerde lichaam. En dan wil je natuurlijk een ander lichaam. En eigenlijk begin ik dat nu pas echt te begrijpen. Want ik zit tegenwoordig met hetzelfde probleem. Ik vind ook dat mijn geest in een verkeerd lichaam zit. Ik moet er eens aan denken om verbouwingswerken te doen aan mijn lichaam. Want mijn jonge geest zit opgesloten in een oud lichaam.

10-01-2014 om 14:32 geschreven door Fredje

In het jaar des heren 1969, toen heette dat nog zo, heb ik mijn legerdienst gedaan. Buiten plantrekkerij en bier drinken heb ik daar niet veel geleerd, maar kom. Al moet ik toegeven dat de cursussen 'bier drinken' en 'plantrekkerij' van nut geweest zijn tijdens de rest van mijn leven. Maar dit tussen haakjes. Ik behoor dus nog tot een generatie die 'den troep' gedaan heeft. Mijn opleiding kreeg ik in Heverlee. Drie maand opleiding als chauffeur. De eerste dag van die opleiding was snel van de baan aangezien ik al op te jonge leeftijd overweg kon met een gewone auto. De tweede dag zat ik dus al bij het zwaar vervoer. Twintigtonners en zo. Dat was verveling troef. Hele dagen rondtoeren met vrachtwagens. En eigenlijk dacht ik dat ik met een auto overweg kon. Tot ik werd overgeplaatst naar Westhoven in Duitsland. Daar kwam ik in contact met een zekere korporaal Gerard. Een berucht man in die tijd. Elke chauffeur die in Westhoven toekwam moest een test afleggen bij hem. De verhalen over die tests waren legio. En gruwelijk angstaanjagend. Korporaal Gerard was een perfectionist. Geen enkel detail ontging hem en zijn woedeaanvallen waren legendarisch. Maar op een of andere manier was dat bij mij niet het geval. Na een eenvoudig ritje kreeg ik te horen dat hij mij persoonlijk zou begeleiden om, volgens hem, een 'goed chauffeur' te worden. Ik kreeg dan ook een bijkomende week opleiding onder zijn persoonlijke leiding. Wat ik daar geleerd heb grenst aan het ongelooflijke. En ik moet dat goed gedaan hebben. In zoverre zelfs dat ik de enige was die met 'zijn' depannage voertuig mocht uitrukken in geval van nood, daar waar anderen zelfs niet in de buurt van 'zijn' depannage wagen mochten komen. Het ging zover dat ik op persoonlijke voorspraak van korporaal Gerard bevorderd werd tot instructeur rijopleiding onder het bevel van de luitenant bevoegd voor de opleidingen. Die luitenant was een beminnelijk man. Daar viel mee te praten. Geen typische beroepsmilitair die, enkel en alleen omdat hij hoger in graad was, dacht dat hij de waarheid in pacht had. En toch had hij een eigenaardig trekje. Dat bleek toen sergeant sukkel onze compagnie kwam vervoegen. Ik noem hem sergeant sukkel omdat het gewoon een sukkelaar was. Sergeant sukkel was een KROO, een Kandidaat Reserve Onder Officier, een man die net als gewone soldaten zijn militaire dienst deed maar dan wel eentje die gekozen had om zijn dienst te doen als sergeant. Zo waren er wel meerdere. Alleen vond sergeant sukkel dat hij met zijn drie streepjes op zijn mouw, en dus hoger in graad, soldaatjes kon en mocht pesten. Zelf had ik er geen last van want onder de vleugels van mijn luitenant bleef ik uit de klauwen van de pestkop. Maar uit verhalen van kamer- en compagnie genoten bleek dat sergeant sukkel een ware sadist was. Hij had er plezier in om soldaatjes het bloed van onder de nagels te halen door onzinnige opdrachten te geven en waanzinnige oefeningen op te leggen. Tot op een koude decemberdag. Ik zat in mijn laatste maand van mijn militaire dienstplicht en ik werd bij mijn luitenant geroepen. En dat gesprek ging zo:
Luitenant: Je kent sergeant sukkel?
Ikke: Jazeker
Luitenant: Al last van gehad?
Ikke: nee, gelukkig niet
Luitenant: Je kent dus zijn reputatie?
Ikke: Uiteraard
Luitenant: Wel, het zit zo, sergeant sukkel wil graag zijn rijbewijs halen en ik heb het lang kunnen tegenhouden maar nu komt het van hogerhand. Hij moet een rijopleiding krijgen. Nu heb ik aan u gedacht om hem een opleiding te geven. Een doorgedreven opleiding. Eentje die hij nooit zal vergeten. Je krijgt van mij dan ook de opdracht om de praktische opleiding te geven aan sergeant sukkel. Ik hoop dat je mij begrijpt.
Ikke: jazeker luitenant
Luitenant: Je krijgt tijd tot de laatste dag van je militaire dienst. Tot die dag staat hij onder uw bevoegdheid. Is dat klaar en duidelijk?
Ikke: Héél duidelijk luitenant
Luitenant: Morgenvroeg zal ik sergeant sukkel bij mij roepen om hem mee te delen dat zijn rijopleiding begint, onder uw leiding. Je krijgt de volle bevoegdheid om te doen wat nodig is. Nog vragen?
Ikke: Neen luitenant
Nooit in mijn hele leven heb ik een zo 'doorgedreven' opleiding gegeven en er zoveel sadistisch plezier aan gehad. Het heeft hem, letterlijk, zweet en tranen gekost. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker? Maar toch vond ik naderhand dat ik misschien een tikkeltje overdreven had. Ik heb daar schandelijk misbruik gemaakt van de macht die ik had. En toch heb ik er tot de dag van vandaag geen spijt van.

07-01-2014 om 00:00 geschreven door Fredje

Gewoontes veranderen met de jaren. Dat zag ik maar weer toen ik een artikeltje las over drinken. Niet het drinken van ordinair kraantjes- of flessen water, of van die ziek makende light-drankjes. Het ging wel degelijk over het drinken van alcohol. De oerdegelijke, gezonde, stevige godendrank die in staat is om mensen bovennatuurlijke krachten te geven. Volgens dat artikeltje drinkt 15% van de werknemers te veel. Dat zou dan ook betekenen dat zowat 85% van de werknemers te weinig drinkt. Of erger; niet drinkt. Ik weet het niet hoor, maar toen ik aan mijn beroepscarrière begon was het drinken van alcohol een sociale verplichting. Wie niet dronk behoorde er niet bij. Dat was uitschot, achterlijke nietsnutten waar je niks kon mee aanvangen. Outstanders die de werksfeer verpestten. Want elk groot of klein probleem werd toendertijd opgelost tussen pot en pint. Maar volgens een onderzoek van de HR-dienstverlener securex gaat werken en drinken niet samen. En volgens datzelfde onderzoek drinkt 15% van de werknemers dus te veel. Wat eigenlijk 'te veel' is staat er ook bij. Meer dan drie pinten per dag voor een man zou te veel zijn. Voor een vrouw is dat twee pinten. Wie bepaalt wat te veel is staat er echter niet bij. Zou het kunnen dat degene die bepaalt wat te veel is een asociaal geval is? Een zonderling die in een ivoren toren woont? Eén of andere debiel die geen aandelen van een fatsoenlijke brouwerij heeft? En die daarom het drinken van alcohol afraadt in een poging om zijn aandelen in de warme-chocomelk fabriek een beetje op te krikken? Het kan. Tegenwoordig verwondert mij niks meer. Maar toch blijf ik het raar vinden. Waarom zou drinken en werken niet samengaan? Ik heb nooit anders gekend. En dat viel best mee. Na een zware (of lichte, dat deed er niet toe) dienst een koele pint gaan drinken met collega's zorgde voor de groepssfeer. De problemen werden besproken. Oplossingen werden bedacht. Wij hadden geen geldverslindende teambuilding nodig. Geen psychiaters om ons te leren omgaan met stress. De stress werd doorgespoeld met flinke glazen bier. En dat mochten er meer dan drie zijn. De teambuilding gebeurde aan de toog van het café. Het leven was simpel in die dagen. Maar blijkbaar mag het niet meer tegenwoordig. Er mag niet meer gedronken worden. Want werken en drinken gaan niet meer samen. Dus moet ik mij ook aanpassen aan de gewijzigde omstandigheden. Ik heb dan maar besloten om te stoppen. Met werken.

30-12-2013 om 15:59 geschreven door Fredje

2013 was niet het beste jaar. Of het te maken heeft met het cijfer 13 ga ik niet beweren. Ik wil niet bijgelovig zijn want dat brengt ongeluk. Dus ga ik me over een cijfer geen zorgen maken. Maar toch was het een slecht jaar. Ik heb in 2013 twee vriendinnen verloren. Alhoewel 2013 ook een paar positieve zaken aan het licht bracht. Ik heb sterke vrouwen leren kennen. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Het begon in het eerste kwartaal van het jaar. Vrouwlief kreeg te horen dat ze kanker had. Niet iets om licht over te gaan. Kanker is ten slotte geen griepje. Het duurt allemaal langer. Maar na bekomen te zijn van de eerste schok begon de hele behandeling. Twee operaties en een reeks chemo kuren. Gevolgd door anderhalve maand dagelijkse bestralingen. Elke dag naar het hospitaal voor de nodige stralen. Zowat een halve dag waren we daarmee telkens zoet. Tijd om iets te posten zat er dus niet in. En inspiratie was er ook niet. Maar dat is gelukkig achter de rug en de voorlopige resultaten zijn positief. Enkel nog wachten tot de brandwonden genezen zijn. Het hele zaakje heeft tot verleden week zowat ons leven beheerst. Nu volgen nog driewekelijkse behandelingen tot augustus 2014. Er komt dan ook meer tijd vrij voor berichtjes te posten. En misschien voor meer frivoliteit. Maar toch heb ik in die tijd een sterke vrouw leren kennen. Eentje die niet opgeeft. Eentje die blijft vechten voor wat haar dierbaar is. Eentje die met optimisme vooruit kijkt en hoopvol is voor wat nog komen kan.

De tweede is, of liever was, ook een sterke vrouw. Helaas heeft ze de strijd verloren. Het begon ook in het begin van 2013. Door een geheimzinnige ziekte vielen stuk voor stuk haar organen uit. Het leek een soort ebola, je weet wel, het ebola virus, waar, door inwendige bloedingen, het ene orgaan na het andere uitvalt. Maar waar het ebola virus na zowat een week een dodelijke afloop heeft duurde het bij haar een klein jaar. Het leek wel een ambtenaren variant van ebola. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam. Enkele uren voor haar overlijden heb ik haar nog bezocht. Al heeft ze dat waarschijnlijk niet beseft want ze lag in coma, happend naar adem en met een zwart gekleurde huid, maar met een hart dat bleef pompen tot er niks meer te bevoorraden viel. Tranen met snottebellen heb ik geweend. Want een dergelijke vriendin zal ik waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Maar ik zal ze nooit vergeten. En me altijd blijven herinneren zoals ze was, een levenslustige, sensuele, prachtige vrouw met een gouden hart.

De derde sterke vrouw is een geval apart. Eigenlijk ken ik ze nog niet zo heel lang. Maar toch dacht ik haar een vriendin te mogen noemen. Helaas wil ze niet meer communiceren. Doordat ze een persoonlijke tegenslag had is ze alle vertrouwen in mensen kwijt. Spijtig maar helaas. Al had ik graag af en toe naar een fruitgemeente gegaan om een vruchtje te plukken. Maar ze wil geen hulp, laat staan vruchtjes plukken. Ze wil haar tegenslag alleen doorstaan en vertrouwd niemand. Sterke vrouw die het op haar eentje wil verwerken. Al blijf ik hopen dat ze het verwerkt krijgt en er binnen afzienbare tijd een berichtje komt en dat we de draad weer kunnen opnemen. Misschien moet ik zelf de eerste stap zetten en eens een berichtje sturen. Het risico dat er geen antwoord komt is groot, maar dat neem ik er wel bij. Afwachten maar. Misschien komt dat nog goed. Wat ik maar wil zeggen is dat 2013 geen schitterend jaar was. Een pechjaar zeg maar. Al besef ik ook wel dat het niet altijd rozenschijn en manegeur kan zijn. Het leven heeft nu eenmaal ups en downs. Zonder tegenslag weet een mens niet wat geluk is. Maar ik leef op hoop. Voor de vriendin die het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft is geen hoop meer. Maar dat staat ons allemaal te wachten. Voor de rest blijft het hoopvol uitkijken naar een goede afloop.

23-12-2013 om 15:38 geschreven door Fredje

Tijd en geld. Het zijn zaken waar nogal verschillend tegen aangekeken wordt. Twee voorbeelden; eerst eentje over tijd. 1minuut, hoe lang is dat eigenlijk? Voor de ene een eeuwigheid en voor de andere is het in een flits voorbij. Het hangt er alleen van af aan welke kant van de wc-deur je staat. En dan eentje over geld; Is duizend euro veel of weinig. Dat hangt er ook weer van af. Voor een vrouw die dat uitgeeft is dat twee keer niks. Maar voor een man die het moet verdienen is dat heel anders. Het is dus maar hoe je het allemaal bekijkt. Zo kreeg ik zowat een jaar geleden een voorstel voor het beleggen van mijn spaargeld. En wetende dat mijn zuurverdiende centjes op een spaarboekje tegenwoordig zo goed als niks opbrengen had ik wel interesse in het voorstel. Al was het dan een bizar voorstel. De adviseur van dienst gaf mij de raad om te beleggen in whisky. Op het eerste zicht leek me dat een lucratieve belegging, maar de man had ervaring in dat soort zaken. Hij had al een partij opgekocht en op enkele maanden tijd was zijn whisky al 7% meer waard. Het zag er goed uit beweerde hij. Volgens de vooruitzichten zou hij na een jaar dik 12% in zijn zak kunnen steken. Dat was inderdaad heel wat meer dan wat een spaarboekje mij zou opleveren. Toch maar eens proberen dus. Een mens weet nooit. Ik kocht dan maar twaalf flessen whisky van een uitstekend merk. Als proef. Kwestie van niet al mijn centjes te riskeren. Maar na een jaar moet ik vaststellen dat het toch niet zo een goed idee was. Ik geraak mijn flessen aan de straatstenen niet kwijt. En al zeker niet aan de prijs die ik in gedachten had. Meer zelfs, van mijn investering blijft niks meer over. Totaal niks. Al mijn centen foetsie. Ik kon het niet nalaten om de man die het mij destijds had aangeraden om opheldering te vragen. Hij beweerde bij hoog en bij laag dat zijn belegging wel de moeite waard geweest was. Zelf was hij er immers in geslaagd om een meer dan behoorlijke prijs te krijgen van zijn toendertijd opgekochte whisky. Maar na nadere uitleg bleek het om details te gaan. Kleine details die ik over het hoofd had gezien. Ik kreeg de raad om in het vervolg de whisky te stockeren op een veilige plaats. En de inhoud van de flessen niet meer te verplaatsen van uit de flessen naar mijn maag. Volgens de man ging het niet om de flessen maar om de inhoud. Nu zit ik hier met twaalf lege flessen die naar de glasbol moeten. Al mijn geïnvesteerde geld kwijt en een illusie armer. Volgens vrouwlief was het dan ook een heel slechte investering. Volgens mij was het een lekkere belegging die voor herhaling vatbaar is. Het is maar hoe je het bekijkt.

13-11-2013 om 13:02 geschreven door Fredje

Het is vijf voor twaalf. We moeten dringend ingrijpen. Er moet actie komen. Verandering. Aanpassingen dringen zich op. We staan aan de rand van de afgrond. Als we zo doorgaan dan gaan we met zijn allen naar de verdoemenis. Dat is de huidige stand van zaken. Waar het dan wel over gaat vraagt u zich af. Over zowat alles. Over de opwarming van de aarde, over de economie en de werkgelegenheid. Over ontwikkelingshulp, het gehandicapten beleid en het immigratiebeleid. De opvang van daklozen en de huisvesting van hulpbehoevenden. De leefloners en de leeglopers. Het fileprobleem. Het onderwijs. De vergrijzing. De staatsfinanciën. De veiligheid. De gezondheidszorg. Kortom alles loopt verkeerd in dit land. De hoogste tijd om in te grijpen. Het is immers vijf voor twaalf. Voor sommige zaken is het zelfs vijf over twaalf. Te laat om nog iets te doen aan de oorzaken. En met de gevolgen zullen we moeten leren leven. Niks aan doen. Maar we hebben geen tekort aan ministers, staatssecretarissen en andere beleidsvoerders die voor oplossingen zouden moeten zorgen. Zowel op Europees vlak als op federaal vlak. En die komen dan ook met oplossingen. Eerst en vooral moeten die oplossingen henzelf ten goede komen. Voor de rest zijn het lapmiddelen. Pleisters op houten benen. De scherpe kantjes een beetje afronden hier, een beetje verdoezelen daar en tijdelijke oplossingen ginder. Voor de rest zijn ze als de dood voor structurele maatregelen. Nochtans beweren ze allemaal dat het vijf voor twaalf is. De hoogste tijd dus om in te grijpen. Maar ze bakken er niks van. Tenminste dat dacht ik tot enkele weken geleden. Want toen kwamen ze met een allesomvattende maatregel. Weg alle 'vijf voor twaalf' toestanden. Zelfs de 'vijf over twaalf' toestanden zijn meteen van de baan. De oplossing is geniaal in zijn eenvoud. We hebben met zijn allen de klok een uur teruggedraaid.

06-11-2013 om 09:23 geschreven door Fredje

Al eens aan gedacht hoe het zou zijn als je oud bent? En dan bedoel ik echt oud. Niet zoals je nu bent, met van die kleine ongemakjes zoals niet meer in staat zijn om een marathon te lopen binnen het uur. Of een ronde van Frankrijk te winnen zonder fatsoenlijke doping of anti-rimpel crème. Nee, ik bedoel echt oud en versleten. Zo oud dat je eigenlijk niet wil worden. Maar toch kan het gebeuren dat je op een of andere manier je eigen leeftijd overstijgt. En voor je het zelf beseft ben je plots 150 jaar of zo. Maar dan zou het wel eens kunnen dat je zelf niet meer weet wat er eigenlijk aan de hand is. Want tegen die tijd zijn zowat al je onderdelen hopeloos versleten. Al weet de medische wetenschap daar wel raad mee. Benen willen niet meer mee? Een rolstoel. Armen buiten dienst? Een verpleegster om je te voeden. Maag verdord? Aangepaste voeding. Incontinent? Een pamper. En ga zo maar door. Voor ieder defect lichamelijk onderdeel is een oplossing. Zelfs voor je brein zijn er oplossingen. Een verward brein? Dan wordt je gewoon ontoerekeningsvatbaar verklaart. En beslissen anderen in je plaats. Die anderen mogen dan het beste met je voorhebben, toch heb ik bedenkingen. Wil ik nog wel leven als het leven de moeite niet meer is om geleefd te worden? Wil ik gevoed worden als een kind? Moet ik toelaten dat een verpleegster mijn pamper tweemaal daags komt verversen? Voor mij hoeft het in ieder geval niet. Maar als het ooit zover komt dat mijn brein mij in de steek laat zal ik niet te kiezen hebben. Dan beslissen anderen over mijn leven. Over wat ik mag eten en drinken. Over wanneer ik mijn pamper mag vullen. Over hoe lang ik in mijn eigen stront mag liggen. Over hoe lang ze mijn leven nog willen rekken zonder hoop op beterschap. En dat is nu net wat ik niet wil. Ik wil mijn eigen beslissingen nemen. Mijn leven zelf in de hand houden. Als het leven niet meer de moeite loont wil ik zelf bepalen wanneer ik er uit stap. Maar het probleem is dat een mens dat niet altijd goed kan inschatten. Wat als je verstand stilaan begint te haperen, en je niet beseft dat er iets aan de hand is? Dat is een proces dat langzaam maar zeker komt. Dat gebeurt niet van het ene op het andere moment. En als het toch plots komt dan is het ook te laat. Probleempje dus. Wat ik maar wil zeggen; hoe ver mag de medische wetenschap gaan? Waar is de grens van waardig leven? Dat zal wel verschillen van de ene mens tegen de andere, maar toch. Nu wil ik hier niet gaan pleiten voor een maximum leeftijd. Want sommige mensen zijn nog best in staat zichzelf te behelpen aan zeer hoge leeftijd, terwijl anderen al op de sukkel zijn op hun zeventigste. Maar waar is de grens? Wat zijn de voorwaarden om waardig te leven? Wat is waardig leven? Is dat helemaal voor jezelf kunnen zorgen? Kan dat ook met de nodige hulp? Tot hoever mag die hulp gaan? Allemaal vragen waar ik deze nacht van wakker gelegen heb. Maar ik heb een antwoord gevonden. Zolang ik mijn duvel zelf kan uitdrinken is het leven waard om geleefd te worden.

01-11-2013 om 12:20 geschreven door Fredje

De dagelijkse file waarin u ook wel eens terecht komt is niet uw fout. Het is niet omdat jij met je wagen naar de bakker om de hoek gaat dat je de file veroorzaakt. Het zijn de anderen die met hun wagen naar de bakker om de hoek gaan die oorzaak zijn van de verkeersopstopping. Let er maar eens op. Als die anderen er niet moesten zijn zou er van file geen sprake zijn. We moeten die anderen dan ook dankbaar zijn. Want laat ons eerlijk blijven, wat is er gezelliger dan in de file staan. Na het hectisch morgen ritueel van wakker worden, opstaan, je kroost bij elkaar zoeken en klaarmaken. Eindelijk een moment voor jezelf. Je zit onder de mensen en toch ben je alleen. Dat zijn van die momenten van rust. Van bezinning. En dat is duidelijk te zien aan iedereen om je heen. De ene droomt weg, waarschijnlijk denkend aan een zonovergoten strand. De andere zit boterhammetjes te eten en koffie te drinken. Nog een andere probeert zijn stuur op te vreten. Sommigen plegen een telefoontje. Want ook dat kan in de file, er is geen enkele politie agent die het ziet. Laat staan dat je een boete riskeert. En dan zijn er nog de vele vrouwelijke chauffeurs die hun make-up aan het bijwerken zijn. Die hebben net hun schreeuwende snotjongen bij de onthaalmoeder binnen gesmeten en kunnen eindelijk aan zichzelf denken. Aan hun carrière en aan hun minnaar op het werk. Weg zorgen en dagdagelijks gezeur van man en nageslacht. Eindelijk rust. In de file. Met regelmatig iemand die zo vriendelijk is om je goedemorgen te wensen met een lief claxontoontje. En die jij dan bij wijze van bedankje met je middenvinger het beste toewenst. Er zijn zelf bestuurders die zichzelf uit pure menslievendheid opofferen door wat blikschade te veroorzaken. Dan kan jij nog langer genieten van de sereniteit van de file. Heerlijk toch die kalmte. Met daarbovenop de wetenschap in je achterhoofd dat je een uur te laat op het werk komt. Dat is dan ook lekker meegenomen, een uur minder werken. Het leven kan mooi zijn. En na een dag van noeste arbeid herbegint het hele gedoe. Er zijn nog zekerheden in het leven.

26-10-2013 om 14:54 geschreven door Fredje

Er is weer een reclamecampagne gestart voor hulp aan Syrië. De actie 12-12. Het is de tweede keer dat zoiets gebeurt. De vorige campagne heeft net niet genoeg opgebracht om de campagne zelf te bekostigen. Waarom dat niet voldoende geld in het laatje bracht is niet duidelijk maar laat zich raden. De gemiddelde Belg had blijkbaar door dat het geen nut heeft om geld te geven aan een bende achterlijke extremisten die elkaar willen uitmoorden. In Nederland had de campagne meer succes. Al zou het mij niet verwonderen dat de Nederlanders het verkeerd begrepen hadden. En dachten dat het de bedoeling was om met het opgehaalde geld kogels te kopen. De Nederlanders een beetje kennende. Die hebben altijd goede bedoelingen. Maar deze keer lijkt het er op dat het een grote inzamelactie moet worden in België. Wat ze met het geld gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Volgens doorgaans slecht ingelichte bron zou het moeten dienen voor humanitaire doelen. Hoe ze daar ter plaatse humanitaire doelen gaan verwezenlijken is mij toch een raadsel. Gaan ze daar dokters naartoe sturen? Om ze na een slachting terug te roepen? Gaan ze voedsel sturen zodat de schietsoldaten elkaar met volle maag kunnen afmaken? Of gaan ze scholen inrichten zodat de kindjes bij elkaar zitten. Dat is gemakkelijker om ze uit te moorden. Misschien gaan ze wel transporten inrichten. Om dolgedraaide plofmoslims naar ons land te halen. En daarvoor zou ik geld moeten storten. Vergeet het. Ik ga geen geld uitgeven om de miserie naar hier te brengen. Dat ze hun zaakjes zelf oplossen. Voor mijn part mogen ze elkaar blijven uitmoorden. Tot er nog eentje overblijft. En voor die allerlaatste wil ik wel in mijn portemonnee tasten. Die kan van mij een zelfmoordpakket krijgen. Probleem opgelost. Maar zover zal het wel niet komen denk ik. Volgens mij zullen we met een hoop vluchtelingen te maken krijgen. Want dat er een aantal zijn die het niet meer zien zitten om tussen de kogels te leven kan ik begrijpen. Maar wat mij toch het meeste verwonderd is het feit dat die zogenaamde vluchtelingen steevast naar het westen willen. Dat een normaal denkend mens weg wil uit een oorlogszone vind ik normaal. Dat zou ik ook willen. Maar waarom dan een verre reis naar het westen, terwijl er toch andere mogelijkheden zijn. Meer voor de hand liggende mogelijkheden. En veel korter bij. Want laat ons eerlijk zijn. Zowat al die landen waar het moorden en schieten hoogtij viert zijn omringd door andere moslimlanden. Waarom gaan ze daar hun toevlucht niet zoeken? Waarom reizen ze de halve wereld af om naar landen te gaan waar andere zeden en gewoontes gelden? Heb ik een slecht karakter als ik denk dat het met geld te maken heeft? Met OCMW? Met het feit dat ze maar al te goed weten dat ze in die moslimlanden hun kostje zelf bij elkaar moeten scharrelen? Zou het kunnen dat die vluchtelingen weten dat ze in het westen een luilekker leventje kunnen leiden? Een leven van profiteren en gebraden kippetjes die gratis en voor niks uit de hemel vallen? Ben ik onmenselijk als ik vind dat ze beter in hun eigen regio blijven, met hun eigen stompzinnige religie? Met hun eigen cultuur en levensgewoonten? Ben ik racist omdat ik onze westerse waarden en gewoontes hoog inschat? Ben ik racist omdat ik mij geen andere, en volgens mij achterlijke, waarden laat opdringen? Moet ik mij aanpassen en daarbovenop nog geld, woning en eten geven aan wezens die er enkel en alleen op uit zijn om te profiteren? Ik wil maar zeggen; geld storten voor 12-12 ?? My ass!!

22-10-2013 om 09:04 geschreven door Fredje

“Het is precies veertien minuten voor half acht” wist de stem op de klokradio te vertellen. Het was lang geleden dat ik dat nog gehoord had. Want sinds mijn pensionering staat de klokradio hier ten huize op non-actief. En kom ik nog enkel mijn bed uit als mij dat zo een beetje past. Maar vanmorgen had de meedogenloze wakkermaker weer eens zijn twijfelachtig nut bewezen. Ik had een afspraak op het ontieglijk vroeg tijdstip van negen uur. En vermits ik nog over een heel klein beetje plichtbesef beschik probeer ik mijn weinige afspraken stipt na te komen. Ook al is die afspraak op een moment van de dag dat ik in normale omstandigheden nog aan het bekomen ben van nachtelijke inspanningen. En mijn weinige verstand een poging doet om orde te scheppen in de nachtelijke chaos. Net dan begint een radiopresentator met moeilijke woorden, met begrippen die toch enig nadenken vragen. Waarom moet dat 'veertien minuten voor half acht' zijn. Is zeven uur zestien dan niet veel duidelijker? Misschien is het beroepsmisvorming maar ik kan, zeker als mijn verstand nog op half zeven staat, mij geen duidelijk beeld geven van 'veertien minuten voor half acht'. Dan begint er in mijn grijze cellen een paniekreactie. Dan moet ik orde op zaken zetten en heel het zaakje een beetje methodisch benaderen. Gewoonlijk begint het dan met mij af te vragen wat half acht eigenlijk is. Is dat de helft van acht? Dat zou dan vier moeten zijn. En daar moet ik dan veertien minuten aftrekken. Heu...toch niet... wacht... er klopt ergens iets niet. Half acht...dat is zeven uur dertig en daar moet ik dan veertien minuten aftrekken, dat maakt dus... “ Het is nu zes minuten voor half acht” hoor ik de radiostem zeggen. Verdomme ik kan opnieuw beginnen rekenen want op die korte tijdspanne ben ik er nog niet in geslaagd om mijn ogen open te krijgen en een blik op de klok te werpen. Er volgt een muziekje op de radio. De zanger probeert me duidelijk te maken dat iets 'formidable' is. Ik vind niks 'formidable' zo vroeg in de ochtend. Laat me gerust. Laat me slapen. Laat me nog even sluimeren. Ik begeef me dan maar terug in dromenland. Tot ik de radiostem weer hoor. “Het is nu twaalf minuten over half acht”. Er begint weer een lichte vorm van paniek in mijn brein. Heb ik dat goed gehoord? 'Over half acht' had de stem gezegd. Een nieuwe berekening dringt zich op. Maar ik geef het op en trek mijn ogen open. Het is kwart voor acht. Zeven uur vijfenveertig om precies te zijn. Ik sleur mij uit bed en blijf de ganse dag met een prangende vraag zitten. Waarom maken radio presentatoren het leven zo moeilijk van 's morgens vroeg? Moeten ze altijd met die halfjes bezig blijven? Is het zo moeilijk om te zeggen dat het zeven uur zestien is? Of zeven uur vierendertig? Of nog; zou het niet beter zijn dat ze gewoon zeggen dat het tijd is om op te staan?

19-10-2013 om 09:18 geschreven door Fredje

Een week geleden kwam ik hem tegen in de ondergrondse garage van ons vakantieverblijf aan de kust. Op het eerste zicht een normale man met een fiets aan de hand. Het gesprek begon ermee dat hij vroeg of ik een sleutel had van de garagepoort. Volgens de man zou het namelijk gemakkelijker zijn om de poort te openen en zo met zijn fiets naar buiten te kunnen. Nu moest hij met zijn fiets aan de hand via een gewone deur naar buiten sukkelen. Ik kon hem niet helpen. Misschien kon het immobiliënkantoor hem helpen opperde ik nog. Hij zou het eens navragen. Of hij een wagen had, vroeg ik nog. En een garagebox? Een wagen wel maar hij had geen garagebox gehuurd. Dan zou een sleutel voor de poort ook wel een probleem zijn dacht ik nog. Maar goed, hij zou het eens navragen bij het immobiliënkantoor. Veel succes dacht ik nog. Maar dan kwam het: “en die zon dan, dat is toch niet normaal” zei hij. “die zon?” vroeg ik. “Wat is er mis met die zon?”. “Welja”, repliceerde hij “het is toch niet normaal dat die zon de hele dag aan de achterkant van het gebouw schijnt en nooit langs de voorkant”. Daar had ik niet zo direct een simpel antwoord op. Volgens mij leek het normaal dat de zon nooit langs de voorkant schijnt. Als de voorkant van een gebouw naar het noorden gericht is, met zicht op de Noordzee, dan leek het mij normaal dat langs die kant niet veel zonnestralen naar binnen vielen. Maar daar nam de man geen genoegen mee. Hij zou een klacht indienen bij het immobiliënkantoor. Hij wou zon langs de voorkant en daar moesten ze maar voor zorgen. Daar betaalde hij toch voor. Het was het soort absurde humor waar ik mij ook wel eens aan waag. Maar de man bedoelde het blijkbaar niet als een grapje. Hij meende het. “Ze” moeten er voor zorgen dat er zon langs de voorkant komt. “Of heb jij wel zon langs de voorkant” wou hij nog weten. “Wel, heu... we zitten in hetzelfde gebouw en dus, neen, ik heb ook geen zon langs de voorkant. Het gebouw is nu eenmaal naar het noorden gericht, en zodoende...”. Dat was geen argument vond hij. Het is niet omdat iemand anders geen zon langs de voorkant had dat hij daar genoegen moest mee nemen vond hij. Hij wou zon, en zon moest er komen. “ Anders neem ik een advocaat onder de arm” voegde hij er aan toe. In gedachten wenste ik hem veel succes en wou er geen woorden meer aan verspillen. Maar toen ik aanstalten maakte om verder te gaan kwam hij met een ander ongenoegen. “En dan dat zand!!” veranderde hij van onderwerp. “Dat zand? Wat is er mis met het zand?” wou ik weten. “Veel te veel zand op het strand” vond hij. “Dat blijft aan de voeten hangen en dat breng je dan ongewild mee naar binnen. Schandalig. Welke domoor heeft daar zoveel zand gelegd?” “Tja, dat zand heeft er altijd al gelegen” wierp ik tegen. “ Dan moeten ze er maar een tapijt op leggen, of een laag beton over gieten. Is dat teveel gevraagd misschien? Ik stuur ze een advocaat op hun dak. Morgen ga ik naar het immobiliënkantoor en als dat zand volgende week niet weg is gaan ze iets beleven!” De man begon zich waarlijk op te winden. Ik maakte dat ik wegkwam voordat hij zijn beklag zou doen over het teveel aan water in de zee. Het gesprek vond een week geleden plaats en nog altijd vraag ik mij af of ik wel met een menselijk wezen te maken had. Zou het kunnen dat ik een ontmoeting had met een als mens vermomd buitenaards wezen?

16-09-2013 om 17:45 geschreven door Fredje

Al een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Tja, hoe gaat dat. Soms komt er inspiratie en soms niet. Of zal ik gewoon eerlijk zijn? Ik ben een luiaard. En als ik geen zin heb komt er niks. Maar soms zijn er van die dingen waardoor ik het niet kan laten om een stukje te schrijven. Kwestie van mij een beetje af te reageren. En enkele dagen geleden was er zo iets. Een artikeltje in een internetkrant. Volgens dat berichtje zijn de politieke partijen al bezig met het samenstellen van de kieslijsten. En dat is een reden voor allochtonen om van zich te laten horen. Het stond er klaar en duidelijk; “De allochtone gemeenschap roept de Vlaamse partijen op om voor meer diversiteit te zorgen voor de verkiezingen van volgend jaar”. En nu komen ze eisen dat er op de kieslijsten van de Vlaamse partijen meer allochtonen moeten staan. Vooral op verkiesbare plaatsen. Over bekwaamheid reppen ze met geen woord. Enkel het feit dat ze allochtoon zijn is voldoende om verkiesbare plaatsen op te eisen. Want, “Politiek verkozenen moeten een afspiegeling van de bevolking zijn” En volgens een onderzoek van een zekere Jan Hertogen bedraagt het percentage allochtonen op kieslijsten 5,8% terwijl het aantal allochtonen in Vlaanderen 21,6% bedraagt. Persoonlijk vind ik die 21,6% een zorgwekkend cijfer, maar dit tussendoor. Er moeten dus 21,6% allochtonen op de kieslijsten komen. Bekwaam of niet, dat doet er niet toe. Ooit heb ik nog zoiets gehoord. Jaren geleden moesten er meer vrouwen op de kieslijsten komen. Een afspiegeling van de bevolking weet je wel. En er kwamen vrouwen. Ken je ze nog? De excuus-truzen. Er zijn toen verschillende vrouwen op de kar gesprongen om hun graantje mee te pikken. Of die vrouwen in staat waren om een politiek mandaat op te nemen deed er niet toe. Als er borsten aan hingen was het al lang voldoende. Wat we toen, en nu nog, met sommige vrouwen meegemaakt hebben weten we allemaal. Maar goed. Nu moeten er dus excuus-allochtonen komen. En wat we daarmee gaan meemaken is nog maar de vraag. Maar als er dan toch een 'afspiegeling van de bevolking' moet komen dan ken ik er nog wel enkele. Waar blijven de excuus-gevangenen? Er is toch een respectabel aantal gevangenen in ons land. Moet het crapuul dan niet vertegenwoordigd worden? Of zijn die er al? Ze zitten alleen nog niet in de gevangenis. En wat met de minderjarigen? Toch ook een zeker percentage die een vertegenwoordiging verdienen. Of de kleuters. Al zal dat waarschijnlijk niet nodig zijn. Als ik dat zo bekijk is het kleuter verstand al meer dan voldoende vertegenwoordigd. En wat met dieren? Hebben die geen recht op medezeggenschap en politieke verantwoordelijkheid? Het is niet omdat een hond niet van hetzelfde ras is dan wij dat dat beest geen rechten heeft. Er mag toch niet gediscrimineerd worden op basis van ras. Ik ken er hier eentje die beslist een plaatsje op de kieslijsten waard is. Een bruin beest met krulhaar. Bovendien spreekt hij geen woord Vlaams. Als dat geen referentie is weet ik het ook niet meer. Of dat beest wel bekwaam is om een politiek mandaat op te nemen vraagt U? Ach, dat doet er niet toe.

26-08-2013 om 10:34 geschreven door Fredje

Regelmatig verorber ik wel eens een baarmoeder, of de inhoud. Niet zomaar de eerste de beste, neen, het liefst heb ik ze vers. En hoogzwanger. Een baarmoeder waarin het nakomelingetje op het punt staat om eruit te komen. Dat zijn de lekkerste. En de gezondste naar het schijnt. Van sommige baarmoeders mag ik graag de inhoud nuttigen en gooi de baarmoeder zelf de vuilbak in. Bij de meeste echter eet ik de baarmoeder en de moederkoek en gooi het nageslacht weg. Het hangt een beetje af welk ras het betreft. En kom nu niet vertellen dat ik de enige ben die baarmoeders lekker vindt. U toch ook. Of heb je dan nog nooit tomaten gegeten? Of appels, noten, peren en nog zo van die zaken. Dat zijn de baarmoeders van een plant of boom. Niks meer of minder. Dat toont maar weer eens aan hoe gruwelijk de mensheid is. Al valt het met groenten nog mee. Groenten worden met de grootste zorgen omringt, we laten ze groeien in de meest gunstige omstandigheden zodat ze tot volle wasdom komen. Om dan, net voor de planten in staat zijn om nakomelingen te verwekken, met wortel en al uit de Vlaamse klei te trekken. Dat is hetzelfde als een kind grootbrengen en op het moment dat het tot de volwassen rijpheid komt de kop afsnijden, in stukken snijden en oppeuzelen. Maar het wordt pas echt hallucinant gruwelijk hoe de mensheid met fruit omgaat. We vertroetelen de planten en bomen naar best vermogen. Beschermen ze tegen alle kwalen en ongedierte. Om dan hun baarmoeder, inclusief nakomelingen, meedogenloos af te rukken en op te vreten. Soms zelfs waar de moederplant bijstaat. Je zal maar plant zijn in een wereld die overheerst wordt door de mensheid. Maar het zal wel te maken hebben met de aard van het beestje. Dat is nu éénmaal de wet van de sterkste. En die sterkste zorgt enkel en alleen voor zichzelf. Het is een kwestie van overleven. Hoe sadistisch en huiveringwekkend het ook mag zijn voor degene die het moeten ondergaan. En de mensheid gebruikt de natuur voor eigen welzijn. Want het is een feit: A baarmoeder a day keep the doctor away.

13-07-2013 om 12:10 geschreven door Fredje

Internetkranten, altijd interessant om te lezen. Vooral dan de reacties van lezers op sommige artikels. En die reacties zijn soms bedenkelijk. Soms gewoonweg dom. Heel soms wel eens heel origineel. Ook wel grappig op zijn tijd. Vooral reacties van allochtonen springen er wel eens uit. Zo zijn er in Nederland een paar internetkranten die, met subsidies, opgezet zijn door Marokkaanse Nederlanders. Of moet ik zeggen Nederlandse Marokkanen? Of Nederlanders van Marokkaanse oorsprong. Of zoals ze zichzelf daar graag noemen; licht getinte Nederlanders. Die 'licht getinte' Nederlanders zijn dan wel allemaal overtuigde moslims. Goede moslims, beweren ze zelf. Maar de 'licht getinte' Nederlanders willen hun geloof ten allen prijze door de strot van de globale Nederlander rammen. Met of tegen hun zin. En volgens die 'licht getinte' Nederlanders worden ze gediscrimineerd. En nog geen klein beetje. Rasecht racisme is het. Want de gemiddelde Nederlander moet niks weten van hun religie. En nog minder van het crapuul dat tussen die 'licht getinte' Nederlanders zit. Dat steekt natuurlijk. Zodanig zelfs dat ik mij afvraag wie hier eigenlijk de racisten zijn. Want in de reacties van die 'licht getinten' is pure haat schering en inslag. De Nederlandse samenleving wordt steevast beschuldigd van onverdraagzaamheid tegen moslims. Want volgens die 'licht getinten' moeten de Nederlanders zich aanpassen aan de nieuwkomers. Integratie moet van twee kanten komen is hun credo. En dan vooral van de kant van de Nederlanders. Maar daar heb ik het dan moeilijk mee. Volgens mij moet integratie helemaal niet van twee kanten komen. Meer zelfs, integratie mag niet van twee kanten komen. Integratie moet enkel en alleen komen van de kant van de geïntegreerde. Aanpassen of wegwezen. Zo simpel is dat. Maar de 'licht getinten' spelen een subtiel spel. Ze spelen de sukkelaar. De verstotene. De ongewenste. Als zich ook maar iets voordoet dat niet in hun kraam past staat het in het lang en breed op hun webstekje. Zoals enkele dagen geleden weer eens. Er waren in Amersfoort twee 'licht getinte' jongeren door de politie aan een identiteitscontrole onderworpen. En dat was weer reden om in hun reacties hevig tekeer te gaan tegen de hele Nederlandse samenleving. Immers, het was pas enkele maanden geleden dat hetzelfde was gebeurd in Den Haag. De 'licht getinten' schreeuwden moord en brand. Ze vonden het schandalig dat de politie er geen blanke jongeren uitpikten. De getinten voelden zich geviseerd door de racistische politie. Ze gingen dan wel voorbij aan het het feit dat ze aan het wandelen waren in een betere wijk. Zomaar wandelen beweerden ze. Heel onschuldig natuurlijk. Net zoals dat het geval was in Den Haag. Ook daar waren licht getinten aan een wandeling bezig in een residentiële wijk. Dat zo iets in het oog springt van de politie kwam gewoon niet bij hen op. Ze kunnen maar niet begrijpen dat er onder de licht getinten veel crapuul zit en dat de politie dat ook weet. Dat de Nederlandse politie dan ook 'licht getinte-wandelaars-in-gegoede-wijken' meer in de gaten houdt is niet meer dan normaal. Maar dat gaat dus duidelijk het petje van de 'licht getinten' te boven. Want om zoiets te begrijpen moet je natuurlijk naar school geweest zijn.

09-07-2013 om 11:48 geschreven door Fredje

Uit doorgaans slecht ingelichte bron, kwam een eigenaardige e-mail in mijn postbus terecht. Er was een monster gezien in de parkvijver. In de grote vijver, in het centrum van ons dorpje nog wel. Een zekere G.S. had melding gemaakt van een enorm vervaarlijk uitziend monster dat even boven water gekomen was. Volgens G.S. was het monsterachtige dier wel tien meter lang met tanden “als een reuzenhaai”. De politie stuurde een agent ter plaatse om eventuele vaststellingen te doen. Buiten enkele verdachte rimpelingen op het water kon de agent niks abnormaal vaststellen, maar voor alle zekerheid werd de brandweer er bij gehaald. In eerste instantie stelden de mensen van de brandweer drastische maatregelen voor. Men zou gewoon de vijver laten leeglopen en dan zou het beest vanzelf te voorschijn komen. Maar dat was bij nader inzien geen optie. Dat zou immers wateroverlast veroorzaken bij de buurgemeente. Er moest dan ook een andere oplossing komen. Er werd dan maar beslist om eventuele beslissingen over te laten aan de bevoegde schepenen. Een voor de hand liggende keuze. Maar er kwamen meteen enkele bedenkingen. Wie was bevoegd in deze materie? In de veronderstelling dat er werkelijk een monster in de vijver aanwezig was moesten verschillende schepenen hun verantwoordelijkheid nemen. Zo is de eerste schepen o.a. bevoegd voor toerisme en het zou wel een uitzonderlijk fenomeen zijn dat veel toeristen zou aantrekken. Er werd al een vergelijking gemaakt met het monster van Loch Ness in Schotland. Maar ook de tweede schepen moest tussen komen. De man is immers bevoegd voor water en openbare werken. En het beest zat in het water. En misschien moesten er werken uitgevoerd worden om de veiligheid van de bevolking te waarborgen. De derde schepen moest ook zijn zegje hebben. Die is immers bevoegd voor integratie en Vlaams karakter. Wat als het beest zich niet wou integreren en het Vlaams karakter niet zou respecteren. De vierde schepen was dan weer bevoegd voor lokale economie en milieu. Als het werkelijk om een uitzonderlijk fenomeen ging zou dat wel ten goede komen aan de lokale economie, om nog te zwijgen over het effect op het milieu. De vijfde schepen is dan weer bevoegd voor dierenwelzijn en in die hoedanigheid is zijn mening ook van belang. Misschien was het beest wel in de war, misschien had het stress, of honger. Er werd dan maar besloten om de vijf schepenen er bij te halen en onder elkaar te laten beslissen wat er diende te gebeuren. Want dat er onmiddellijk een beslissing moest genomen worden, daar was geen twijfel over. De discussie tussen de schepenen duurde zijn tijd zodat de brandweermannen in afwachting een pint gingen drinken in een nabijgelegen café. En daar vonden ze zowaar de oplossing van het probleem. Want daar zat G.S. , de man die met een telefoontje voor alle beroering had gezorgd. En met de nodige drank deed G.S. zijn verhaal tegen al wie het horen wilde. Alleen was er een klein verschil. Het beest was ondertussen al twintig meter lang geworden. De brandweermannen trakteerden G.S. op nog enkele pinten en toen bleek het beest ineens 'wel dertig meter'. Er begon iets te dagen bij de brandweermannen. G.S. was immers ook visser en vissers kennende, die durven nogal eens te overdrijven. Nog enkele pinten later was het een beest van “wel vijftig meter lang”. En terwijl de schepenen bleven overleggen werd het beest alsmaar langer. Zo lang dat het gewoon niet in de vijver paste. De brandweermannen trokken met hun conclusie naar de beraadslagende schepenen en het probleem was van de baan. G.S. was de dag nadien niet bereid tot commentaar.

20-06-2013 om 12:41 geschreven door Fredje

Zal ik eens een geheim onthullen? Iets heel persoonlijks. Iets dat jullie helemaal niet van mij zouden verwachten. Iets dat ik zodanig verborgen heb kunnen houden dat niemand er ook maar een idee van heeft waar het om gaat. Welaan dan, ik beken; ik ben een duvel fan. Een liefhebber van de lekkere fris geschonken duvel. Dat is nu eens een echte verrassing hé. Dat zou je niet denken van iemand als ik. Maar het is niet mijn gewoonte om persoonlijke zaken op mijn blog te plaatsen. Tenminste niet zo uitdrukkelijk. Gewoonlijk schrijf ik dergelijke zaken in bedekte termen. Een soort van verborgen boodschappen, of woordspelingen, die alleen begrijpelijk zijn voor degene die er meer van weten. Al kan ik het soms niet laten om open en eerlijk te zijn. Tja, soms kan ik ook wispelturig zijn. Dat zal onder invloed van vrouwen zijn veronderstel ik. Maar goed. Nu jullie weten wat mijn lievelingsdrank is kunnen jullie misschien ook begrijpen dat ik belangstelling heb voor de tripel hop van duvel. Dat is een relatief nieuw initiatief van de brouwerij moortgat. Sinds enkele jaren hebben enkele slimme marketingmensen van de brouwerij er een gewoonte van gemaakt om elk jaar een beperkt volume te produceren van de tripel hop. Het gaat dan telkens om een duvel waar in plaats van de gebruikelijke twee hopsoorten een derde soort toegevoegd wordt. Elk jaar een andere soort. Dit jaar gaat het om sorachi ace, een zeldzame hopsoort uit Japan. Waarom ze dat zo ver moesten gaan zoeken moet je niet aan mij vragen, dat heeft waarschijnlijk met de prijs te maken. Maar het zou een heel speciale soort zijn. Als ik de tekst op het flesje mag geloven gaat het hier om een “erotische” smaak, met een fruitig vleugje. Want, verrassing, door puur toeval kreeg ik enkele flesjes te pakken. Ze staan op dit eigenste ogenblik in de koelkast om op temperatuur te komen. Het zou dan ook best kunnen dat het morgen een feestdag wordt. Hangt natuurlijk van de smaak af, maar ik heb er alle vertrouwen in. Vooral die 'erotische' smaak intrigeert me. Ik wist niet dat ze erotiek in een flesje konden vangen. Maar na het nuttigen zal ik meer weten. Misschien raak ik morgen wel in een erotische bui en kan ik eens een stukje schrijven over een ander geheim waar jullie ook nog geen weet van hebben. Mijn zwak voor vrouwen.

11-06-2013 om 12:04 geschreven door Fredje

Uit doorgaans goed ingelichte bron, kwam een eigenaardige e-mail in mijn postbus terecht. Het gemeentepersoneel zou getroffen zijn door een besmettelijk virus. Volgens het bijgevoegde rapport zou het gaan om het uiterst zeldzame laborare-virus. Maar niemand van het personeel zou op de hoogte zijn van het feit dat ze besmet zijn. Het rapport zou opgemaakt zijn door een speciale onderzoekscommissie van de dienst volksgezondheid op last van de burgemeester himself. De burgervader zelf had blijkbaar enkele jaren geleden gemerkt dat er iets aan de hand was met zijn personeel. Hij wou een discreet onderzoek om geen paniekreactie te weeg te brengen. De onderzoeken zouden dan ook 's nachts plaatsgevonden hebben. Volgens datzelfde rapport zou het niet te achterhalen zijn hoe het laborare-virus in onze gemeente terechtgekomen is. Uit een kleine voetnoot uit het rapport zou men echter kunnen afleiden dat de plaatselijke politiekers, al of niet bewust, zelf de oorzaak kunnen zijn. Daarom waarschijnlijk de strikte geheimhouding. Er zouden ook slechts enkele mensen op de hoogte zijn van het bestaan van het rapport. Wel zou vaststaan dat het epicentrum zich in het gemeentehuis bevindt. En dat het hier om een heel eigenaardig virus gaat blijkt wel uit het feit dat enkel het gemeentepersoneel en enkele politiekers besmet zouden zijn. Maar het virus zou nog wel meer eigenaardige eigenschappen hebben. Zo zouden toevallige bezoekers aan het gemeentehuis niks te vrezen hebben. De tijdspanne van een kort bezoek zou onvoldoende zijn om besmet te raken. En gepensioneerden zouden helemaal immuun zijn aan het virus. Dat zou te maken hebben met het feit dat ze in hun jonge jaren al te maken gehad hebben met een bepaalde stam van het laborare-virus, waardoor hun afweersysteem de nodige antistoffen aangemaakt heeft. Bij navraag aan de meerderheidspartijen over het bestaan van dit toch wel vreemde virus kwam het nietszeggende “geen commentaar”. En bij de oppositiepartijen was het enige commentaar “ bij ons is niemand besmet, door welk virus dan ook”. Het blijft dus koffiedik kijken in deze hele zaak. Al heeft het weinig nut te weten of iemand wel of niet besmet is. Want volgens het rapport zouden er geen geneesmiddelen bestaan tegen het laborare-virus. Zelfs inenten zou niet kunnen wegens geen inentingen beschikbaar. Wie besmet raakt zal er moeten mee leren leven. Een normaal mens zou dan denken dat verantwoordelijken er alles aan doen om het virus in te perken. Maar dat is niet zo. Integendeel. Want uit het rapport zou ook blijken dat er nachtelijke vergaderingen met burgemeesters uit de buurgemeenten geweest zijn. Niet om maatregelen te nemen tegen het virus, maar wel om het virus te verspreiden over verschillende gemeenten. De burgemeesters van de omliggende gemeenten zijn vragende partij om hun personeel te besmetten met het laborare-virus. Er zouden al afspraken gemaakt zijn om gemeentepersoneel enkele maanden uit te wisselen om het virus de kans te geven zichzelf te verspreiden. Want het laborare-virus zou zo zijn voordelen hebben. Wie besmet is krijgt een onbedwingbare drang om te werken. Om anderen te helpen. Om te zwoegen. Om het uiterste van zichzelf te geven. Gelukkig ben ik gepensioneerd en dus immuun.

09-06-2013 om 13:04 geschreven door Fredje

Voor wie het niet moest weten; vrouwlief heeft kanker en moet behandelt worden met chemotherapie en stralen. En daar moet blijkbaar de nodige uitleg over gegeven worden. Dat deed een verpleegster wel heel uitgebreid enkele dagen geleden. Ze kwam ons vertellen wat zoal de gevolgen zouden zijn van de behandeling. Ten eerste zou vrouwlief een heel wispelturig karakter krijgen. Dat leek me al een totaal overbodige uitleg. Een vrouw is nu eenmaal synoniem van wispelturig. Dat was alsof iemand me er van wou overtuigen dat de zon licht gaf. Maar er was meer. Ze zou kaal worden en we kregen de raad om vooral geen kleding te kopen. Want het was gokken of ze zou vermageren of verdikken. Dat was onvoorspelbaar. En gisteren kwam dan een heel absurde dag. Die eindigde met ruzie. In de voormiddag werd een poortkatheter geplaatst in haar lichaam. Dat is een soort stopcontact waar ze om de drie weken moet op aangesloten worden om de nodige chemo binnen te krijgen. Door die chemo geven haar ogen licht in het donker, uit haar oren komen stralen die de TV ontvangst kunnen verstoren en ze hoeft maar met haar vinger naar een lamp te wijzen om die te laten branden. Bovendien werd ze zodanig radioactief dat ze de eerste dagen na de behandeling een halve straat van energie kan voorzien. Behalve de storingen op TV is het voor de rest heel handig. Maar de wispelturigheid kreeg wel absurde vormen. Ze wou alle soorten nieuwe kleding. Zodat ze er ten allen tijde fatsoenlijk voorkwam. Vermageren of verdikken, de nodige kleding moest klaarliggen. Waar ze het nog moeilijker mee had was het hoofdhaar dat zou uitvallen. Er moest dan ook een pruik komen. Want een vrouw zonder haar is volgens vrouwlief blijkbaar niet in staat om te leven. Persoonlijk heb ik niks tegen een vrouw zonder haar, vooral dan op enkele specifieke plaatsen. Want haar doet me denken aan schimmel. Iets dat lang ongebruikt blijft liggen durft al eens te beschimmelen en daar is niks appetijtelijk aan. En hoofdhaar? Dat doet niks ter zake. Maar volgens vrouwlief moet er dringend nieuwe kleding en een pruik komen. Een kostelijk grapje vond ik dat. Ik zocht dan ook naar een andere oplossing. Na een tijdje nadenken kwam ik dan ook met een ideale oplossing. Een allesomvattende en goedkope oplossing, voor zowel kleding als pruik. Ik stelde dan ook voor om een boerka te kopen. En toen is de ruzie begonnen.

01-06-2013 om 14:06 geschreven door Fredje

De grootmoeder van roodkapje werd opgepeuzeld door een wolf. Daarom boezemen wolven ons angst in. Het zit in ons collectieve geheugen. Maar eigenlijk hoef je van een wolf geen angst te hebben. Een enkele wolf zal zelden een mens aanvallen. Tenzij die mens zodanig verzwakt is dat hij zichzelf niet meer kan verdedigen. Maar waar je als mens wel rekening mee moet houden is het feit dat wolven graag in groep jagen. Wanneer een hongerige wolf je in de gaten krijgt kan je er het kapitaal van je schoonmoeder op verwedden dat je weldra de hele meute achter je aan krijgt. Ook dat zit in het collectieve geheugen. Mensen weten dat wolven niet te vertrouwen zijn. Je kan ze dus maar best vermijden of achter een stevige afsluiting zetten. En als je als mens naar plaatsen gaat waar wolven los rondlopen kan je maar best je voorzorgen nemen. Een goed geweer is zo een voorzorg. Al is het niet zeker dat je dat geweer ook daadwerkelijk zal moeten gebruiken. Want voor hetzelfde geld laten die beesten je gerust. Maar wolven hebben hun reputatie niet mee. Dat is te danken aan die, weliswaar zeldzame, gevallen dat wolven mensen aanvallen. En mensen weten dat ze aangevallen kunnen worden en nemen hun voorzorgen. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Is dat een vooroordeel? Is dat racisme? Is dat discriminatie? Want eigenlijk zijn niet alle wolven gevaarlijk voor mensen. Het is best mogelijk dat je een wolf kan benaderen zonder dat dat nare gevolgen heeft. Maar een wolf blijft altijd een wolf, en kan je dus per definitie voor geen haar vertrouwen. En zo hebben moslims dus ook hun reputatie. Maar het is niet omdat een enkeling een bom laat ontploffen dat de hele moslimgemeenschap gevaarlijk zou zijn. Dat is tenminste wat de moslimgemeenschap ons wil laten geloven. Die bommenleggers zouden uitzonderingen zijn. Ontspoorde gekken. Extremisten die de hele niet-moslim wereld willen uitmoorden. Dat belet mij toch niet om voorzichtig te zijn met moslims. Dan mogen er duizend moslims staan roepen dat ze het goed voorhebben met mij, ik vertrouw het niet. Er moet maar ergens een enkeling zijn die naar zijn denkbeeldig paradijs wil. Het staat niet op zijn voorhoofd wat hij van plan is. Het is zoals met wolven; je neemt maar beter je voorzorgen. Zelfverdediging noem ik dat. En dat zou de moslimgemeenschap zich moeten realiseren. Het is door die vele gestoorde extremisten dat ze een reputatie kregen. Dat ze maar eens beginnen met daar grote kuis in te houden. Laat ze er in eerste instantie voor zorgen dat dergelijke 'uitzonderingen' niet meer gebeuren. In plaats van ons te verwijten dat we vooroordelen hebben. Dat we discrimineren en racisten zijn. Want volgens die moslimgemeenschap zijn ze heel vreedzaam, maar ondertussen gaat het doden wel verder. En kan ik met de beste wil ter wereld geen enkele moslim vertrouwen. Het zit in mijn geheugen. En dat is niet mijn fout. Dat hebben ze alleen aan zichzelf te danken. Aan die enkelingen. En als moslims van mening zijn dat ik een racist ben, dat ik vooroordelen heb, dat ik een ganse gemeenschap discrimineer dan ontken ik dat met klem. Ik ben geen racist. Ik ben gewoon voorzichtig, ik neem mijn voorzorgen. Want ik blijf erbij; een moslim blijft altijd een moslim en kan ik dus per definitie niet vertrouwen.

28-05-2013 om 13:30 geschreven door Fredje

Wat is dat toch met die babyboomers? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen. Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden is wel het minste dat je kan zeggen. In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken hebben, die zo vindingrijk waren, en die zoveel groei en vooruitgang bewerkstelligd hebben. En er bovendien nog goed mee wegkwamen. Het begon al in hun jeugd. Met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk. Die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen. En het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water? Of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren. Een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon hun enthousiasme onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar ze worden ouder. En worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie. Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock&rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten die in het verleden leefden en zich bezig hielden met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn jongens en meisjes van 65 of ouder die hun plaats opeisen. Die niet willen wegkwijnen in een rusthuis. Die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten. Die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. We zullen doorgaan. Tot we erbij neervallen. Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen; goed zo, en laat de jonge generatie maar zien hoe het moet.

26-05-2013 om 12:06 geschreven door Fredje

...heeft de morgenstond een kater in de mond.

24-05-2013 om 09:03 geschreven door Fredje

Het is begonnen met 'start to run'. Een actie waar zowat de hele media heeft aan meegewerkt om mensen aan te zetten om meer te lopen. Het leek een succes want spoedig gingen hele groepen mensen aan het joggen. Langs straten en paden, langs lanen en wegen, tot in het bos, bij de andere beesten, kwam je lopers tegen. Zowat iedereen leek te lopen voor zijn leven. Al waren er uitzonderingen, zoals ik, die niet meededen met de hele heisa. En af en toe kwam mijn slecht karakter naar boven en kon ik het niet laten om eventjes de spot te drijven met het loopgedoe. Zo gebeurde het wel dat ik met de wagen richting station reed en een van die loop freaks toevallig ook richting station liep. Dan kon ik het niet laten om te stoppen en een lift aan te bieden, met de woorden “ moet je de trein halen? Stap maar in”. Mijn goed bedoelde hulp werd niet altijd naar waarde geschat. Het bleef echter niet bij lopen. Enkele slimmeriken sprongen op de gezondheidskar en kwamen met 'start to bike' op de proppen. Het fietsen werd nog populairder dan het al was. En hele kuddes fietsers doken op in de straten. Dat was meteen ook een stuk commerciëler. De fietsen vlogen de winkels uit. De onderdelen idem dito, want iedereen wou het beste materiaal. Het liep zodanig uit de hand dat sommigen het nodig vonden om doping te gebruiken. Hoeveel kwetsuren het gevolg waren van al dat sportieve gedrag zal wel niet te tellen zijn. Al moet het toch opgevallen zijn bij enkelingen dat al dat geloop en gefiets niet zonder gevaar voor lijf en leden was. Want spoedig erna kwam een nieuw initiatief, ' start to swim'. Het leek me allemaal nogal ingewikkeld, zwemmen, fietsen en lopen. Dat konden ze toch beter samenvatten in 'start tot triatlon'. Al zal dat voor de meeste misschien een beetje te veel van het goede geweest zijn. Want een fatsoenlijke triatlon is niet niks. Dat is zomaar eventjes 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen, allemaal na elkaar. Moest ik daaraan beginnen, ik denk dat ze me na honderd meter zwemmen al uit het water zouden kunnen vissen, reanimeren en aan een kapstok te drogen hangen. Maar ik stel vast dat er een nieuwe trend aan de gang is. Iedereen die de 'start to...' overleeft heeft begint met 'let's get fit'. Dat is zo een beetje alle soorten sporten bij elkaar. Je mag doen wat je wilt, als het maar vermoeiend is en het zweet in je schoenen staat. Maar het is allemaal niks voor mij. Ik heb een hekel aan vermoeidheid, en aan zweten. Ik wacht wel op andere initiatieven zoals 'start to drink' en 'let's get zat'.

21-05-2013 om 09:48 geschreven door Fredje

Het is dan wel niet mijn gewoonte om veel persoonlijke zaken op mijn blog te plaatsen, iedereen heeft zo zijn eigen manier om met persoonlijke zaken om te gaan, maar er zijn mensen die zich vragen stellen. Bijvoorbeeld waarom het zo lang geleden is dat ik hier nog iets van mij laten horen heb. Het is simpel. Geen tijd en te veel zorgen. Of liever, te veel onzekerheid. Mijn halve trouwboek is geopereerd aan een kwaadaardig kankergezwel, dat heb ik hier al eens laten weten. Maar in tegenstelling van wat we in eerste instantie dachten is dat niet helemaal zo goed afgelopen. Ze moest een tweede operatie ondergaan. Om zeker te zijn volgens de behandelende dokters. Of die dokters echt zeker zijn zal nog moeten blijken. Maar goed, ik laat zaken waarvan ik geen verstand heb liever over aan mensen die thuis zijn in de materie. We volgen dan ook de raad van dokters op. Voor degene die het moest interesseren, vrouwlief is dus een tweede maal onder het mes geweest. Het was een heen en weer geloop, maar de operatie is goed verlopen. Er moet echter nog een en ander gedaan worden. Er moet nog chemotherapie volgen en nog een reeks stralingen. Daarom ben ik dus een tijdje weggebleven. Maar degene die dachten om eindelijk van mijn gezever af te zijn moet ik teleurstellen. Ik kom terug. Want die chemo en stralingen zijn over een hele tijd gespreid. We staan wel voor een maandenlange moeilijke periode. Maar ik zal tussendoor wel tijd hebben om iets te posten. Tot zover de stand van zaken op persoonlijk gebied.

Maar de situatie heeft mij iets bijgeleerd. Door de vele lectuur die ik onder ogen kreeg ben ik al iets wijzer geworden over kanker. En mij een beetje laten nadenken. Kanker blijkt over een eigenaardige eigenschap te beschikken. Het zijn cellen die zichzelf klonen. Cellen die zichzelf vermenigvuldigen en zo alle andere cellen overwoekeren. Een gevaarlijke indringer, die niet zomaar te stoppen valt. Maar toch valt er iets te zeggen over die eigenschap van kanker. Want cellen die zichzelf klonen; het schept mogelijkheden. Zou het, medisch gezien dan, niet mogelijk zijn om die eigenschap ten goede aan te wenden. En in plaats van kankercellen met alle middelen te bestrijden eens kijken hoe dat principe van vermenigvuldigen precies in zijn werk gaat. Zou het dan niet mogelijk worden om afgerukte of geamputeerde ledematen terug te laten aangroeien. Zoal dat het geval is bij zeesterren. Als een zeester een arm kwijt raakt dan groeit er een nieuwe. Er zijn zelfs gevallen bekend van zeesterren die zichzelf helemaal klonen. Komt daar nog bij dat zeesterren, net als haaien, geen kanker kunnen krijgen. Een interessant feit vind ik dat. Zou het niet kunnen dat een welbepaalde eigenschap van kanker zich in de cellen van die dieren genesteld heeft en tegelijk ook functioneert als perfect afweermechanisme tegen de kwaadaardige vorm van kanker. Bovendien hebben zeesterren nog het bijkomend voordeel dat afgerukte ledematen zomaar opnieuw aangroeien. Misschien zou een beetje onderzoek naar dat mechanisme nuttig kunnen zijn voor mensen. En misschien kunnen we dan mensen inenten met kankercellen om kanker te voorkomen. Of gaan dat dan kankeraars worden?

19-05-2013 om 13:03 geschreven door Fredje

Volgens moslims is de islam een vredelievende godsdienst. Zo vredelievend dat het bloed er uit spat. Vergis u niet. Ik ben al een tijdje bezig met me te verdiepen in de islam. Niet dat ik koran lessen gevolgd heb, neen, eerder als neutrale waarnemer. Als zelfstudie. En het moet gezegd worden, er staan nogal wat vredelievende zaken in de koran. Maar wat ik vaststel is dat de zogenaamde 'gematigde' moslims handig gebruik maken van die bepaalde passages, of verzen, of hoe ze het maar willen noemen. Wat ze er echter niet bij vertellen is dat die vredelievende passages vooral in het begin van de koran staan. En daar knelt het schoentje. Want als je een beetje verder zoekt blijkt dat je de koran moet begrijpen. En dat is niet zo simpel. Want er staan nogal wat tegenstrijdigheden in. Maar in de cursus 'leren lezen in de koran' wordt het duidelijk; Om de koran te begrijpen moet je weten dat de latere passages voorrang hebben op de vroegere. Dat staat ook letterlijk in de koran. “Het zijn de laatste schrijfsels die al de voorgaande vervangen en die gelden voor iedere moslim”. Zo staat er klaar en duidelijk in de koran dat elke moslim verplicht is om te liegen en te bedriegen om geen tegenstand op te wekken. “Om te overwinnen moet elke moslim liegen en bedriegen tegen niet-moslims. Zolang moslims geen meerderheid hebben in een gemeenschap moeten ze zich gematigd opstellen. Echter, wanneer moslims de meerderheid hebben en zeker zijn dat ze overwinnen moeten ze het zwaard ter hand nemen en alle niet moslims het hoofd afhakken. Letterlijk overgenomen uit de koran. En ook; “Iedere moslim is als soldaat geboren en moet bereid zijn een martelarendood te sterven om opgenomen te worden in het paradijs met zeventig maagden”. Het staat er klaar en duidelijk in. Evenals het volgende; “Niemand is zeker dat hij naar het paradijs gaat, zelfs mohammed de profeet niet. Enkel hij die een martelarendood sterft door zijn leven te geven in de gewapende strijd gaat rechtstreeks naar het paradijs”. Het is maar dat je het weet. Enkel moslims die zichzelf opblazen en enkele niet-moslims mee de dood in jagen zijn zeker van een plaatsje in hun paradijs. Vandaar de vele aanslagen. Beangstigend vind ik dat. Want als je dan nog weet dat moslims wel heel beperkt mogen genieten van seks en andere geneugten van het leven, maar eens aangekomen in hun denkbeeldige paradijs wel volop van alles mogen genieten, is het meteen begrijpelijk dat zoveel jonge moslims kiezen voor zelfdoding. En zo staan er nog wel rare dingen in hun boekje. Na het lezen van de koran is voor mij één zaak duidelijk; moslims zijn er op uit om de wereld te veroveren en iedereen te onderwerpen aan hun sharia. En degene die niet leeft volgens hun regels wacht een onthoofding. Als ik nog eens hoor van zogenaamde 'gematigde' moslims die aanslagen of extremisme afwijzen omdat die aanslagen gepleegd zouden zijn door slechte moslims, dan weet ik dat ze staan te liegen dat ze zwart zien. Want het zijn net de gematigden die beweren dat ze echte korankenners en islamgeleerden zijn die echt leven volgens de koran. Ze moeten liegen volgens hun boekje. Ze zijn volgens hun leer verplicht om normale mensen te misleiden en te bedriegen. En dat weten ze donders goed. Ze blijven bij hoog en laag beweren dat hun interpretatie van de koran heel vredelievend is. Diep in hun binnenste zijn ze echter tevreden na de zoveelste aanslag. Weer een echte moslim die recht het paradijs binnenvliegt en een aantal ongelovigen naar de hel. Over de rol van de vrouw staan er ook enkele eigenaardigheden in. De vrouw is onderdanig aan de man. Zij is haar man gehoorzaamheid verplicht. Een vrouw dient zich te bedekken om andere mannen niet in verleiding te brengen. Ook over hoe een man dient om te gaan met zijn vrouw. Een man moet zijn vrouw beschouwen als een akker. Met zijn zaad moet de man zijn vrouw bevruchten om nakomelingen te baren. Met andere woorden; zoveel mogelijk kweken. En de reden waarom ze zoveel mogelijk nakomelingen moeten maken staat er ook duidelijk in; Om een meerderheid aan moslims op de wereld te zetten. De 'gematigden' moeten mij dus niet komen vertellen dat er geen duidelijke strategie achter hun gekweek zit. Het staat allemaal klaar en duidelijk in de koran. En als je me niet gelooft nodig ik je uit om de koran eens te lezen. Verrassende lectuur. Voor niet-moslims vooral angstaanjagend. Ik zou hier nog een tijdje kunnen doorgaan maar ik ben niet van plan om de hele koran op mijn blogje te plaatsen. Ten gepaste tijde kan ik nog wel enkele zaken aanhalen. Zoals het leven van hun profeet Mohammed. Het grote voorbeeld van moslims. Dat is niet echt opbeurende lectuur. En ik zou niet willen dat jullie deze nacht niet kunnen slapen.

21-04-2013 om 12:06 geschreven door Fredje

Bedrijven met buitenlandse rekeningen in belastingparadijzen komen in het nieuws. Alsof dat nieuws is. Dat weet zowat iedereen. Dat is een publiek geheim. Elke bedrijfsleider die zichzelf een beetje respecteert heeft een cursus foefelen met geld gevolgd. En een bedrijfsleider die dat niet doet is gek en zijn bedrijf gedoemd om te verdwijnen. Dat moet namelijk in dit land. Met eerlijk te zijn en netjes belasting te betalen kom je er niet. Want de regering zuigt allerlei wetten en regeltjes uit haar duim om het de bedrijven zo moeilijk mogelijk te maken. Dus zoeken en vinden bedrijfsleiders andere wegen om te vermijden dat ze vroegtijdig over kop gaan. Moeilijk is dat niet. En dat heeft al zeker niks te maken met fiscale spitstechnologie. Dat is allemaal de eenvoud zelf. Voor degene die hun hele leven op een andere planeet gezeten hebben zal ik hier enkele tips geven. Als bescheiden bedrijf heb je regelmatig te maken met zwart geld dat je graag zou witwassen. Klanten willen wel eens de BTW uitsparen. En dan zit je daar op het einde van het jaar met enkele honderdduizenden in het zwart verkregen centjes. Centjes die je graag zou gebruiken om die nieuwe auto te kopen of om een investering te doen. Dan ga je als volgt te werk. Je stapt de eerste de beste bank binnen en plaatst die paar honderdduizenden op een rekening. Als borg. Je vraagt en krijgt voor hetzelfde bedrag een lening om voorafbetalingen van belastingen te doen. Die lening betaal je af met je zwart geld en de intresten zijn bovendien nog eens aftrekbaar op je belastingen. Die voorafbetalingen aan belastingen zijn uiteraard veel te veel. Het volgend jaar trek je die teveel betaalde belasting terug. Als een controleur je komt vragen waar je het geld gehaald hebt om die nieuwe auto te kopen is het simpel. Teruggetrokken van de belastingen. Witter dan wit. Een vaatje Dash kan het zo wit niet krijgen. Maar dat is voornamelijk voor de kleintjes. Bij grote bedrijven is het nog simpeler. Je begint weeral bij je bank. Elke kantoorhouder van elke bank kan je een paar namen met bijhorende telefoonnummers bezorgen. Buitenlandse namen en telefoonnummers. En dat moet niet noodzakelijk de kaaimaneilanden zijn. Elk buitenland is goed. Op drie voorwaarden; Het politieke regime moet er stabiel zijn. De belastingen op kapitaal moeten zo klein mogelijk zijn en er mag geen samenwerkingsverband met België bestaan. Met dat in gedachten ga je aan de slag. Een telefoontje naar je stroman in het buitenland is voldoende. Na enkele dagen ontvang je de nodige documenten ter ondertekening, geef je een naam aan je papieren bedrijf, bijvoorbeeld 'suspecto internationale' en klaar is kees. Het foefelen op grote schaal kan beginnen. Je koopt voor je Belgisch bedrijf goederen of diensten, maakt niet uit wat, en laat de factuur van, pakweg, twee miljoen euro aan 'suspecto internationale' bezorgen. Vervolgens verkoopt 'suspecto internationale' dezelfde producten aan je Belgisch bedrijf met een factuur van drie miljoen euro. Et voila. Je eerste miljoentje staat op je zwarte rekening. Nu kan je beginnen foefelen dat het niet mooi meer is. De winst van je Belgisch bedrijf kan je naar hartenlust afromen door aankopen te doen bij 'suspecto internationale'. Een klein beetje overweg kunnen met een zakrekenmachientje volstaat om geen winst te maken met je Belgisch bedrijf. En geen winst is geen belastingen betalen. Daar kan de beste belastingcontroleur geen speld tussen krijgen. Bovendien, moest je dat ooit nuttig lijken, kan je via 'suspecto internationale' ook je zwarte geld weer witwassen door een simpele factuur te sturen naar je stroman in het buitenland. Zo werkt dat. En voor wie het echt heel ingewikkeld wil maken zijn er natuurlijk mogelijkheden genoeg. Je moet niet bij één buitenlands bedrijf blijven, je kan een tiental papieren bedrijfjes oprichten en facturen uitwisselen totdat een kat haar jongen er niet meer in terug kan vinden. En al zeker geen Belgische belastingcontroleur. Zo eenvoudig is die zogenaamde fiscale spitstechnologie. En je mag gerust een donatie op mijn rekening storten voor mijn goede raad. In 't zwart uiteraard.

18-04-2013 om 11:34 geschreven door Fredje

Het was de laatste paar weken stil in huis. Geen gezaag van vrouwlief. Ze was uitzonderlijk kalm. Bedrukt eerder. Er was reden tot ongerustheid. Na een routine bezoek aan de dokter op een voormiddag volgde dezelfde middag een scan van haar rechterborst. Het vermoeden van de dokter werd bevestigd, het bleek een kwaadaardig kankergezwel te zijn. En toen begon het relatief snel te gaan. Onderzoeken in het ziekenhuis volgden elkaar op. Allerlei testen, puncties en scans wezen uit dat er moest ingegrepen worden. En snel ook, want het vieze beestje werd groter. Maar het mag gezegd worden, vrouwlief werd met grote zorg voorbereid door het ziekenhuispersoneel, dokters en allerhande mensen die er bij betrokken waren. Tot en met een 'trajectbegeleidster'. Op die trajectbegeleidster kon vrouwlief terugvallen voor het geval ze de bomen door het bos niet meer zag in de doolhof van onderzoeken en testen die nodig waren om het gezwel precies te definiëren. De trajectbegeleidster is een soort van centraal aanspreekpunt tussen patiënt en ziekenhuis, en tegelijk een schouder om op uit te huilen mocht het nodig zijn. Maar de trajectbegeleidster heeft haar nut niet kunnen bewijzen, ze werd in snelheid gepakt door de dokters. Al snel bleek dat er een borstsparende operatie mogelijk was. Als het maar voorruit ging. En het ging voorruit. In eerste instantie was de operatie voorzien voor volgende week. Tot we woensdag een telefoontje kregen van het ziekenhuis. Donderdag opname en vrijdag operatie. En de medische wereld gaat blijkbaar met grote sprongen voorruit want er worden tegenwoordig maar weinig volledige borstamputaties gedaan. Er wordt meer geopteerd voor borstsparende operaties. En die zijn relatief eenvoudig. Een sneetje in de borst, het kwaadaardig beestje er uit knippen en de volgende dag naar huis. Zo gaan dokters tegenwoordig met kanker om. Snel en doeltreffend, met een minimum aan esthetische schade. Knap vind ik dat. Nu is het alleen nog wachten op de algemene resultaten. Maar de kans op uitzaaiingen is bijzonder klein volgens de dokters. Vooral dan door het snelle ingrijpen. Eind goed, al goed dus. En dat het helemaal goed komt is vrijwel zeker, dat heb ik al mogen ondervinden. Vrouwlief is al terug de oude. Ze kan al zagen.

14-04-2013 om 11:05 geschreven door Fredje

De Antwerpse politiecommissaris heeft zijn agenten een eigenaardige opdracht gegeven. Elke agent moet speciale aandacht geven aan jongeren die plots hun baard laten groeien, lange gewaden beginnen te dragen en/of voor langere tijd uit het straatbeeld verdwijnen. Tevens moeten ze uitkijken naar verborgen tatoeages en naar jongeren die met verdachte pamfletten zwaaien. Dat alles omdat er enkele jongeren naar Syrië vertrokken zijn om mee te vechten in een godsdienstoorlog. Volgens de laatste geruchten zou er trouwens al eentje gesneuveld zijn in Syrië. Men vreest dat er nog jongeren gaan vertrekken en die moeten blijkbaar tegen zichzelf beschermt worden. Ze willen die jongeren op andere gedachten brengen met een aangepast programma. Een beetje bla-bla in een poging om ze hier te houden. Men vreest ook dat die vechtersbazen ooit nog gaan terugkomen om dan hier met hun oorlogservaring de boel op stelten te zetten. Waarom dat allemaal nodig is blijft voor mij onbegrijpelijk. Als er dolgedraaide jongeren zijn die willen gaan vechten in een vreemd land voor een denkbeeldig opperwezen moeten ze dat maar zelf weten. Dergelijke jongeren zijn we hier beter kwijt dan rijk. Men zou er beter aan doen om dat soort een gratis ticket te geven naar Syrië. Enkele richting en de wind vanachter. En met een verbod om ooit nog een voet in ons land te zetten. Probleem opgelost met een minimum aan kosten. En wij zijn verlost van leeghoofdige herrieschoppers. Wat mij betreft mogen ze ginder gaan sneuvelen, dan sparen we meteen begrafeniskosten uit. Maar volgens het legertje sociale en andere praatjesmakers mag dat niet. Dus moet er een programma uitgevonden worden om het crapuul hier te bepamperen. En worden politie en sociale werkers opgeroepen om melding te maken van onzinnig gedrag. Zelfs gewone burgers wordt de raad gegeven mee uit te kijken naar gedragsveranderingen van schorremorrie. Het is allemaal niet mijn idee, maar goed. Ik zal mijn burgerzin laten zien en hier meteen melding maken van iemand die ik ken. Hij draagt een lange baard en lange gewaden. Bovendien is hij de meeste tijd van het jaar niet op straat te bespeuren. Hij komt slechts één maal per jaar buiten. Gewoonlijk rond 6 december.

31-03-2013 om 12:21 geschreven door Fredje

Dat de mensheid ooit contact gehad heeft met een hoogtechnologische buitenaardse beschaving staat als de spreekwoordelijke paal boven water. Waar anders zou de domme oermens het recept gehaald hebben om bier te maken. Niemand schijnt zich nog te herinneren waar dat recept vandaan komt. Dat is gehuld in de duistere nevelen der gewelddadige oertijden. Het is dan ook duidelijk dat een dergelijk recept niet uit een menselijk oerbrein komt. Maar dat het brouwsel door extreem hoog ontwikkelde wezens naar onze planeet gebracht werd. Met een welbepaald doel. Laat het duidelijk zijn. Een drank die in staat is aardlingen in hogere spirituele sferen te brengen is niet van deze wereld. Een drank die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het begin van een beschaving naar de aarde gebracht heeft moet wel buitenaards zijn. En die buitenaardse wezens hadden goede bedoelingen voor de mensheid. Want door het nuttigen van het geestrijke vocht begon de mensheid te lallen over alles en nog wat. Domme en, soms ook wel geniale, oplossingen voor dagdagelijkse problemen ontsproten uit benevelde breinen. De menselijke hersenen ontwikkelden zich zodanig dat uitvindingen als het wiel en supercomputers het gevolg waren. Allemaal dank zij het bier dat als een geschenk uit de hemel was gekomen. Maar bier heeft nog een aantal kwaliteiten. Zo is onder andere wetenschappelijk bewezen dat bier een efficiënte huidverzorger is. Enkele biertjes in het badwater heeft positieve effecten op de huid. In sommige gevallen zou het zelfs wonderlijke genezende eigenschappen hebben voor mensen met psoriasis en andere huidziekten. Ook voor vlekken is bier een doeltreffend middel. Geen ontvlekker is zo krachtig als bier. Elke vlek, van welke oorsprong dan ook, verdwijnt nadat ze bewerkt is met een in bier gedrenkte doek. Enkele uurtjes laten inweken en vervolgens de wasmachine in en weg is de vlek. Of dat ook werkt bij vlekken op de ziel is niet zeker. Wat wel zeker is is het feit dat bier ideaal is voor een marinade. Door zijn lichtjes zurige kwaliteiten zorgt het voor mals en zacht vlees zonder de kwaliteit en de smaak van het vlees aan te tasten. Enkele uren laten trekken is al voldoende. Wie een malse en zachte maag wil weet dus wat hem te doen staat. En er is nog meer. Bier is een briljante slakkenval en insectenlokker. Wie last heeft van slakken in de tuin steekt gewoon een halfvol glas bier tot aan de rand in de grond en kan 's morgens de lijken tellen. Ook fruitvliegjes pak je aan met bier. Een glas bier bedek je met een papiertje waar een klein gaatje in zit. De vliegjes komen er op af en verdrinken. En GAIA moet niet komen zagen over dierenleed. Er is geen zaligere dood dan verdrinken in bier. Ook houten meubelen krijgen een nieuw leven met bier. Dof geworden hout wrijf je in met bier en ze worden fonkelnieuw. Wie dus een houten kop heeft...juist ja. Zelfs voor juwelen is bier een aanrader. Gouden juwelen deponeer je enkele uren in bier om ze daarna droog te wrijven en ze worden als bij wonder gloednieuw. Of je koperen juwelen in goud kan laten veranderen is niet bewezen. Wat echter wel zeker is is het feit dat bier een heel bijzonder goedje is. Een uitermate onderschat drankje dat levensnoodzakelijk is voor de hele mensheid. Een drankje dat we moeten koesteren en vooral drinken.

23-03-2013 om 11:57 geschreven door Fredje

Er kwamen klachten van ouders in de lagere school waar ook onze kleindochter in het kleuteronderwijs zit. Het betrof het schoolspeelplein. Het had gesneeuwd en de speelplein lag natuurlijk vol sneeuw. Een plezier voor de kinderen. Maar volgens een aantal ouders mocht dat niet. Te gevaarlijk. Want 's nachts had het inmiddels ook gevroren. Hun kinderen zouden kunnen uitglijden, vallen en zich kwetsen. Er begonnen al horrorverhalen de ronde te doen over gebroken armen en benen en over onherstelbare hoofd kwetsuren. Het leek me een beetje overdreven. Zelf heb ik leren lopen met vallen en opstaan. En met gebroken armen en benen. Daar is niks aan. Gebroken ledematen horen bij de groeipijnen. Niemand gaat er van dood. Maar tegenwoordig moeten kinderen blijkbaar onder een glazen stolp opgroeien. De schooldirecteur argumenteerde nog dat de veiligheid geen gevaar liep omdat in het schoolreglement reeds was opgenomen dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen gegooid mochten worden. Maar het kon de klachten niet verminderen. Dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen mochten gegooid worden, daar was de meerderheid zelfs mee akkoord. Onbegrijpelijk vond ik. Maar ook de sneeuw en het ijs moesten subito presto verwijderd worden. Heel gevaarlijk volgens een aantal ouders. De directeur gaf toe en de onderhoudsman kreeg de opdracht om alles op te ruimen. Ik had medelijden met de onderhoudsman. En vooral met de kinderen. Sneeuw is een feest voor kinderen. Glijbanen en sneeuwballen zijn kersen op de wintertaart. Laat daar dan nog en sneeuwman bijkomen en hun geluk kent geen grenzen. Maar het mag niet. Veel te gevaarlijk volgens een aantal zuurpruimen. Spijtig vind ik dat, want ik herinner me nog mijn eigen schooltijd. In die jaren kon en mocht er nog in de sneeuw gespeeld worden. We maakten overal glijbanen. Zowel op de speelplein als op straat. We maakten een piste voor onze slee en gleden zonder remmen de prikkeldraad in. We braken armen en benen, lagen zes weken in het gips en het was vergeten. Niemand is er van gestorven. Dat er af en toe een kwetsuurtje was namen we er bij. Met bulten en builen, met schrammen en sneden leerden we leven. Dat genas allemaal. Maar het mag niet meer. Kinderen moeten blijkbaar tot in het absurde beschermd worden. Met of tegen hun zin. Tegen alles en nog wat. Kan een kind nog kind zijn vraag ik mij dan af. Mag een kind nog zelf uitzoeken waar zijn grenzen liggen? Welke mogelijkheden en vaardigheden het heeft? Met vallen en opstaan. Want ik kan mij niet herinneren dat er ook maar iemand van onze generatie een trauma heeft opgelopen door sneeuw, glijbanen, sneeuwballen of andere winterpret. Iedere senior van tegenwoordig heeft zijn portie schrammen en builen gehad. Het heeft hen niet belet om op te groeien en ervaring op te doen. Elkeen leerde zijn lichamelijke mogelijkheden en tekortkomingen kennen. Dat kwam van pas in de volwassen wereld. Al moet ik toegeven; ik heb er een paar gekend die er ernstige kwetsuren aan overgehouden hebben. Dat zijn dan de uitzonderingen die tijdens hun jeugd op hun kop gevallen zijn en bleven botsen. Maar ook die vonden hun weg in de volwassen wereld. Die zijn allemaal in de politiek gegaan.

17-03-2013 om 02:26 geschreven door Fredje

Het moet zowat half de jaren tachtig geweest zijn. De precieze dag kan ik mij helaas niet meer herinneren. En eigenlijk zou ik het voorval ook vergeten zijn moest er geen staartje aan gekomen zijn. Het begon op een nacht in de Brusselse uitgangsbuurt. Iets na middernacht zat mijn dienst er op en samen met twee collega's ging ik de gedane inspanningen doorspoelen. Dat doorspoelen duurde toch een paar uurtjes. Tot er iemand het idee kreeg dat er misschien nog wat te beleven viel in de uitgangsbuurt. En zoals wel meer gebeurde in impulsieve buien gingen we op stap. Het viel best mee, want in de eerste dancing die we binnengingen werd mijn aandacht getrokken door een knappe meid. Ze leek wel een beetje ouder dan ik zelf, maar dat was slechts een verwaarloosbaar detail. Ook het feit dat het een negerin was kon mij niet echt deren. Ze viel op door haar elegantie, haar mooie lange benen en haar prachtige boezem. Daarbovenop straalde ze nog een onwaarschijnlijke levenslust uit en toen ik in haar ogen keek was ik verkocht. Het moet wederzijds geweest zijn want ze vergat haar vrienden met wie ze aan de bar zat. Er hing duidelijk chemie in de lucht. En de zwoele muziek deed zijn werk. We dansten en we dronken en we lachten. Het feit dat ze enkel Engels sprak was die nacht geen onoplosbaar probleem. Ze vertelde dat ze Tina heette, al was dat het minste van mijn zorgen. Voor mijn part mocht ze Cruella heten, het kon mij op dat moment niet schelen. Toen ze me vertelde dat ze 's anderendaags zou vertrekken uit Brussel en waarschijnlijk nooit meer zou terugkeren leek ze een beetje teleurgesteld. Maar ze had ook goed nieuws. Ze had voor die ene nacht in Brussel een hotelkamer helemaal voor haar alleen. Het was duidelijk een uitnodiging waar ik graag op inging. Het viel me wel op dat haar vrienden ons volgden toen we naar haar hotel gingen. Maar daar moest ik maar niet op letten beweerde ze. Het hotel waar ze die nacht verbleef bleek het poepchique Amigo aan de grote markt van Brussel te zijn. De roomservice werkte er uitstekend want al snel werd de gekoelde champagne gebracht. Toen ik enkele uren later vertrok was ik nog een beetje licht in mijn hoofd. En eigenlijk zou het hele gebeuren een mooie herinnering blijven als er niet een staartje aan kwam. Alhoewel dat staartje nu ook weer niet zò erg was. Het streelde enkel mijn ego waardoor ik die nacht nooit meer zal vergeten. Want enkele jaren later kwam het staartje. Er zat een klein pakje in de brievenbus. Het bleek een muziek plaatje te zijn. Een vinyl singeltje want cd's waren in die dagen nog geen gemeengoed. Het zal waarschijnlijk het eerste exemplaar van Tina Turner's “Simply the best” in België geweest zijn want ik had het nog nooit op de radio gehoord. Ik vroeg me af wat dat te betekenen had, maar er zat een briefje bij dat alles duidelijk maakte. Op het briefje stond in sierlijk handschrift “ Especially for you, with love. Tina Turner”.

09-03-2013 om 18:05 geschreven door Fredje

Naar analogie met de waarschuwing op sigaretten willen Britse artsen ook een waarschuwing op alcoholische dranken. Het begin van een algehele drooglegging als je het mij vraagt. Want zo is het ook begonnen met roken. Eerst kwam er een waarschuwing op pakjes sigaretten en daarna volgde een verbod op roken in alle openbare gelegenheden. De gevolgen zien we dagelijks. Op de stoep voor elk café staan de rokers buiten te hoesten. Dat is blijkbaar goed voor de volksgezondheid. En een uitstekend voorbeeld voor kinderen. Maar binnenkort gaan we dus ook drinkers op de stoep zien staan. Degene die het nog waagt om een biertje te drinken zal dat buiten moeten nuttigen. Dat wordt een gezellige boel voor de deuren van cafés. Rokers en drinkers gezellig bij elkaar. Maar wat ik mij dan afvraag is waar het gaat eindigen. Wil men op elk product dat de gezondheid eventueel kan schaden een waarschuwing? En een verbod op het gebruik in openbare gelegenheden? Want er zijn nogal wat zaken die de gezondheid in gevaar kunnen brengen. Dan denk ik eerst en vooral aan vrouwen. Die zijn ook gevaarlijk. Moet er dan geen waarschuwing komen op vrouwen? En het gebruik van vrouwen verbieden op openbare plaatsen. Ook enkel buiten op de stoep te nuttigen. Komt er een waarschuwing op auto's? Die kunnen de gezondheid ook erg schaden. En waarom geen waarschuwing op frisdrank? Heel ongezond is dat. Moeten we er ook niet aan denken om een waarschuwing op frieten te plaatsen. Volgens voedingsdeskundigen heel ongezond. Op snoep? Op chips? Op hamburgers? Misschien een grote waarschuwing op koeien. Die kunnen tegenwoordig paardenvlees bevatten. Moet er geen waarschuwing komen op belastingen? Daar word ik ziek van. Ik ben het zo langzamerhand beu om steeds maar weer gewezen te worden op gevaren voor mijn gezondheid. Ik wil leven zoals ik het wil. Ik weet zelf ook wel wat goed en slecht is voor mijn gezondheid. En als ik eens flink doorzak dan draag ik daar zelf de gevolgen van. Niemand moet mij komen vertellen dat een kater slecht voor de gezondheid is. Dat weet ik. Maar het is mijn leven, daar ga ik mee om zoals het mij past. Het leven zelf is trouwens een gevaar voor de gezondheid. Wie leeft gaat vroeg of laat doodt. Daar kan geen waarschuwing iets aan veranderen. Maar wat willen die regel- en wettenmakers eigenlijk. Dat we allemaal 300 jaar worden? Dat gaat nogal wat kosten aan pensioenen. Of willen ze de arbeidstijd optrekken tot een slordige 200 jaar. Misschien moeten we eens beginnen met een waarschuwing te plaatsen op politiekers die dergelijke onzin verzinnen. Dat zou pas nuttig zijn. Want dat zijn degenen die het plezier en het vertier ondergraven. Dat zijn de verpesters van een plezante samenleving. De verneukers van de vrolijkheid die elke vorm van genot willen bannen en naar een samenleving streven waar chagrijnigheid, stress en depressies de hoofdrol spelen. Ik heb er genoeg van. Ze kunnen de pot op met al hun waarschuwingen. Alhoewel er van mij best een waarschuwing op duvel mag komen. Om vergissingen uit te sluiten. Dan weet ik tenminste naar wat ik moet grijpen als ik een beetje wazig begin te zien. Een hele grote rode sticker op elk flesje duvel, met als tekst: “dit is nog bier, geen Heineken”.

07-03-2013 om 12:53 geschreven door Fredje

Mijn muze heeft de pijp aan Maarten gegeven. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde. Dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met een mid-life crisis? Of is er sprake van een ander probleem. Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar. Of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd. Zodat ze zich misbruikt voelt. Een soort van communicatiestoornis. Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen. Want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit. En zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de muze wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven. En kan ze het zich permitteren om een paar jaar de pessimist uit te hangen. Iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Ik moet kiezen tussen een optimistische ingesteldheid of een pessimistische. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me in deze te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien. Of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen. Het is per slot van rekening haar eigen keuze. Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.

04-03-2013 om 12:18 geschreven door Fredje

Eigenlijk zou ik mij moeten schamen omdat ik er nog niks over geschreven heb. Het “unicum” werd onder mijn aandacht gebracht door een artikeltje in een landelijke krant. Door een journalist die hier zelfs niet woont maar, terecht, vond dat het wereldkundig gemaakt moest worden. Het unicum waar hij het over had is niks anders dan meester Jo. Een leraar in een basisschool in ons dorpje. Maar wat volgens de krant een unicum is, is voor mij en voor zowat allen die meester Jo kennen niks ongewoon. Omdat we hem al zo'n veertien jaar zo kennen. En iedereen kent het hele verhaal van meester Jo. Het begon zowat veertien jaar geleden. Jonathan, want zo is zijn naam voluit, was zestien jaar en kwam op een mooie dag thuis van de plaatselijke chiro. Het was een warme dag geweest en Jonathan was niet bepaald een rustige jongen. Bezweet en vuil geworden van in bomen te klauteren en over de grond te rollen kwam Jonathan thuis. Hij besloot een duik te nemen in het ouderlijke zwembad achterin de tuin. Onbezonnen dook hij het water in. Wat hij echter uit het oog verloren had was het feit dat er onvoldoende water in het zwembad was. Jonathan kwakte met zijn hoofd tegen de bodem van het zwembad. Het had dramatische gevolgen. Jonathan werd op slag volledig verlamd. Al wat hij nog kon was spreken en met zijn hoofd bewegen. Armen en benen hingen er bewegingloos bij. Medische onderzoeken brachten aan het licht dat er geen hoop op beterschap was. Verschillende revalidatie pogingen bevestigden alleen maar het verdikt. Maar Jonathan gaf niet op. En het unicum begon vorm te krijgen. Met een aangepaste elektrische rolstoel maakte Jonathan zijn studies af. Met zijn diploma als computerspecialist zocht hij een plaatsje op de arbeidsmarkt. En toen kreeg hij dat tikkeltje meeval dat iedereen wel eens krijgt. In die periode werd er in de basisschool een computerklas opgericht en de school zocht een leraar. Jonathan greep de kans met beide … heu, nu ja... hij solliciteerde en kreeg de job. Mits enkele kleine aanpassingen aan de lokalen ging meester Jo aan de slag. In het begin was meester Jo wel een verrassende verschijning op school. De kinderen konden er niet genoeg van krijgen toen ze zagen dat hij zijn rolstoel bestuurde door middel van een joystick die hij met zijn kin bediende. Maar sindsdien is meester Jo een normale verschijning. Zowel in school als in de straten van ons dorpje. Het kan dan wel eens gebeuren dat meester Jo zichzelf ergens klem rijdt met zijn rolls royce, maar dat is geen probleem. Iedereen kent meester Jo en een helpend duwtje is er altijd wel in de buurt. Ondertussen is meester Jo een vertrouwd beeld in de school en in het dorp. Zodanig vertrouwd dat niemand er zich nog van bewust is dat het toch wel een bijzondere man betreft die de moed nooit heeft opgegeven. De nu dertigjarige man bewijst al veertien jaar elke dag dat hij nog nuttig is in de maatschappij. En het is een buitenstaander die mij en vele anderen er op attent moet maken dat we hier te maken hebben met een wel heel uitzonderlijk man. En die buitenstaander heeft wel helemaal gelijk als hij spreekt van een unicum. Weinigen zullen het meester Jo nadoen. Door zijn moed en doorzettingsvermogen is hij ook een voorbeeld voor de kinderen. En de kinderen zijn gek op meester Jo. Niet in het minst als ze een eindje kunnen meerijden met “hun” meester Jo. Zo zie je maar. Waar een wil is, is een weg. En dan hoor ik sommige jongeren klagen dat ze geen kansen krijgen in het leven. Ze kunnen altijd bij meester Jo enkele lessen gaan volgen hoe je in het leven kansen creëert.

08-02-2013 om 12:16 geschreven door Fredje

Het is algemeen geweten, het verschil tussen een echtgenote en een minnares is zowat 20 kg. Waarom dat zo is weet ik ook niet zo direct. Al heb ik wel een vermoeden. Zo zou het me niet verwonderen dat een gehuwde vrouw niet meer op haar lijn let omdat de buit binnen is. Ze heeft een man aan de haak geslagen en haar broodje is gebakken. Ze hoeft geen moeite meer te doen om zichzelf nog een beetje te verzorgen. En ze zal al zeker geen moeite doen om een dieet te volgen. Een getrouwde vrouw weet maar al te goed dat haar vent financieel aan haar gebonden is. Het zou die man een fortuin kosten als hij het nog maar waagt om er over te denken terug alleen door het leven te gaan. Het zijn alleen superrijken die zich een scheiding kunnen permitteren. Een gemiddelde man weet dat hij onder een brug zal moeten gaan slapen bij een scheiding. En zijn vrouw weet dat hij dat weet en daarom kan ze zich alles permitteren. Er is ooit onderzoek gedaan naar het verband tussen gewicht en gehuwd zijn. Spijtig genoeg weet ik niet meer door wie, maar uit dat onderzoek bleek dat de gemiddelde gehuwde vrouw 3,2 kg per jaar verdikte. Na tien jaar huwelijk weet je het wel. Zelf ben ik al meer dan veertig jaar gehuwd. En een kleine berekening....mag ik niet maken van vrouwlief. Al kan ik melden dat het gemiddelde niet klopt in het geval van mijn eega. In welke zin het niet klopt mag je zelf raden. Maar het blijft een feit dat gehuwde vrouwen meer gewicht in de huwelijkse schaal leggen naarmate ze langer getrouwd zijn. Zo'n 3,2 kg per jaar. Als ik er van uit ga dat een gemiddelde jonge vrouw 60 kg weegt als ze in het huwelijk treedt kan dat tellen. Een vrouw die twintig jaar getrouwd is, is dan zowat verdubbeld in gewicht. En laat ons eerlijk blijven, een verdubbeling op twintig jaar tijd is niet niks. Als het spaargeld moest zijn zou het er nog interessant uitzien. Want er is tegenwoordig geen enkele bank die zoiets kan garanderen. Maar in het geval van een vrouw gaat die zware vlieger niet op. Geld is daar niet mee te verdienen. Integendeel, het zal je als man heel veel geld kosten om van het ballast af te raken. Misschien is het daarom dat jongeren kiezen om niet te trouwen maar gewoon samen te wonen. Dat is stukken goedkoper in geval het misloopt. Al beweert mijn vrouw dat ik totaal verkeerd ben met mijn vermoeden. En heeft dat verdikken van gehuwde vrouwen een heel andere reden. Volgens haar is er een heel simpele reden om dat verschijnsel te verklaren. Een reden waar ik helemaal niet akkoord mee ben. Het blijft hier ten huize een punt van discussie. Maar zij blijft bij haar standpunt dat de ware reden is dat een vrijgezelle vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in de koelkast ligt en dan naar bed gaat. En een gehuwde vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in bed ligt en dan naar de koelkast gaat.

05-02-2013 om 09:15 geschreven door Fredje

Af en toe heb ik een gat in mijn portemonnee. Dat komt omdat ik soms een gat in mijn hand heb. Maar dit keer was het anders, ik had een gat in mijn kousen. Nieuwe kousen moesten er dus komen. Want kousen stoppen is niet meer van deze tijd. Maar er dook al onmiddellijk een probleem op. Geloof het of niet maar net op dat ogenblik kreeg ik een artikeltje onder ogen over kousen. Het bleek niet eenvoudig te zijn om te beslissen welke kousen het zouden worden. Want volgens ene Marc Hall van socked.co.uk. is de kleur van kousen heel belangrijk. Volgens de man “drukken kleuren je persoonlijkheid uit en helpen bij het creëren van een beeld dat je aan anderen toont. En ook, “ Een bepaalde kleur van kousen bepalen hoe anderen over je denken”. Dat was nieuw voor mij en een glimlach speelde om mijn lippen. Want het kan mij immers geen sikkepit schelen hoe anderen over mij denken. Maar er stond ook iets bij dat wel van belang was. En dat zinnetje trok meteen mijn aandacht. Zo stond er klaar en duidelijk: “Geïnteresseerde vrouwen kijken naar de kousen van de man om meer te weten te komen over hem. Met de juiste kleur heb je dus een streepje voor”. En vermits elk streepje telt had het artikeltje mijn volle aandacht. De kleur van de nieuwe kousen waren dan ook belangrijk. Zo is zwart de kleur van de gentleman. Het stond er duidelijk. Zwart op wit. “ Zwart is de kleur van de gentleman. Zwart drukt autoriteit, macht, wereldwijsheid en mysterie uit”. Nu wil ik wel de gentleman uithangen maar autoriteit, macht en wereldwijsheid zijn niet mijn ding. Niks voor mij dus. Wit dan maar. Maar wit blijkt niet echt positief over te komen bij vrouwen. Want witte kousen zijn een zonde volgens dat artikeltje. “ Witte kousen worden gedragen door tieners uit de jaren 80 en sportmannen die te lui zijn om van kousen te veranderen na het sporten”. Ook niks voor mij. Ik ben geen tiener uit vervlogen tijden en over sport zal ik maar zwijgen. Over naar grijs dan maar. En dan kreeg wel een lichte schok. Immers “grijs is de kleur van bankiers en geestelijken”. Mijn oude kousen zijn grijs en een bankier ben ik nooit geweest. Ik begon mij vragen te stellen. Zou ik dan onbewust verschillende jaren een pastoor geweest zijn? Een woordvoerder van een hogere macht? Een raddraaier zonder scrupules? Allemaal zonder het zelf te beseffen. Eén zaak werd mij duidelijk; mijn toekomstige kousen mochten zeker geen grijze zijn. Al was er nog keuze genoeg. Rode, bruine, fluo, gele, gouden en zelfs veelkleurige. Maar allemaal hadden ze wel nadelen in mijn ogen. Zo zijn de rode voor politiekers. De bruine voor bibliothecarissen. Fluo kousen zijn dan weer voor jongeren onder de 11 jaar. Gele voor aandachtzoekers en gouden voor professionele voetballers. En de veelkleurige voor onstabiele mensen. Allemaal niks voor mij. Er bleef blauw over. En die trokken mijn aandacht. Blauwe kousen worden gedragen door betrouwbare personen. Dokters bijvoorbeeld. En betrouwbaar wil ik wel overkomen. Vooral bij goedgelovige vrouwen. Als betrouwbare dokter zouden vrouwen immers redelijk snel uit de kleren gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik trok naar de winkel en koos resoluut voor de warmste.

01-02-2013 om 14:28 geschreven door Fredje

Alhoewel ik geen woordkunstenaar ben en al zeker niet van plan ben er eentje te worden kijk ik soms raar op. Naar bepaalde woorden die de lading al of niet dekken. Woorden die duidelijk aangeven wat de bedoeling is. Of net niet. Een woord zoals 'tentsletje' laat aan duidelijkheid niks te wensen over. Of ' tafelschuimer', redelijk duidelijk. Maar waar ik het moeilijk mee heb zijn woorden die seksueel getint zijn. Woorden zoals 'vreemdgaan, overspel, ontrouw' en dergelijke. Goed, de meeste mensen weten uit ervaring wat bedoeld wordt, maar toch vind ik het eigenaardig. Wie heeft ooit het woord 'vreemdgaan' uitgevonden? Dat lijkt me meer iets te maken te hebben met een handicap. Iemand die niet meer zo goed te been is gaat onnatuurlijk of vreemd. Maar 'vreemdgaan' in de betekenis die er nu aan gegeven wordt is op zijn minst vreemd. Want laat ons eerlijk blijven. Je gaat toch niet met een vreemde naar bed. Dat is gewoonlijk iemand die je al een tijdje kent. Een vriend, een vriendin, een collega of zo. Zou het dan niet beter zijn om te spreken van 'vriendgaan'? Of pleziergaan, genotgaan of iets dergelijks. Dat lijkt me toch logischer. Dat is alleszins duidelijker. 'Ontrouw' is ook zoiets. Wat is dat eigenlijk 'ontrouw'? Ontrouw aan wie of wat? Gehuwde of samenwonende volwassen mensen weten toch ook dat het niet mogelijk is om voor de rest van hun leven enkel en alleen seksuele betrekkingen te hebben met één enkele persoon. Dat is onnatuurlijk. Dat is tegen elke logica in. In een leven komt je altijd wel iemand tegen tot wie je je op dat moment seksueel aangetrokken voelt. Mag er dan eens niet vergeleken worden? Het kan toch geen kwaad om eens te ondervinden wat er nog zoal te krijgen is op gebied van het seksuele leven. En als dat een beetje meevalt wat is er dan op tegen om er meermaals van te genieten. Moet kunnen toch. En dan is er nog 'overspel'. Dat lijkt me al zeker geen geschikt woord. Dat lijkt meer op een soort van spelletje. Bingo, dammen, schaak of zoiets. Dat is eerder een soort van gezellig tijdverdrijf. Al moet ik wel toegeven dat het seksueel getinte woord 'overspel' toch ook een plezant spelletje is. Gezond bovendien. Het houdt verschillende organen in conditie. Extra goed voor senioren als ik het goed begrijp. Maar wat mij het meest intrigeert zijn woorden zoals 'schaamstreek' of 'schaamhaar'. Wie heeft er dergelijke woorden uitgevonden vraag ik mij dan af. Het zou mij niet verwonderen dat dergelijke woorden ontstaan zijn onder invloed van de katholieke godsdienst. Al wat met seks te maken heeft is verderfelijk volgens die godsdienst predikers. Maar waarom zouden mensen zich moeten schamen om zich voort te planten? Waarom zich schamen om een plezant spelletje te spelen? Eigenlijk vraag ik mij af welk woord we zouden hebben als moslims zich hadden bemoeid met die woordkeuze. Zou het dan 'kweekstreek' zijn? Zou er dan onderscheid gemaakt zijn tussen geslachtszones van mannen en vrouwen? Bij mannen kweekstreek en bij vrouwen 't fabriekje? Je weet maar nooit met religies. Het zou alleszins duidelijker zijn. Moslims kweken er toch maar op los. Maar katholieken moeten zich schamen om aan voortplanting te doen. Allemaal rare woorden als je het mij vraagt. Al trek ik het mij niet aan. Schaamte en ontrouw ken ik niet en ik ga niet vreemd. Ik ga vriendin. En dan is het bingo.

30-01-2013 om 05:00 geschreven door Fredje

Alle begin is moeilijk. Ook, en vooral, beginnen met overspel. Met vreemdgaan, of hoe je het ook wilt noemen. Maar er is hoop. Er komt een nieuwe handleiding op de markt. De “overspelgids voor dummies”. Daar blijkt nood aan te zijn. Zowel voor mannen als voor vrouwen. Daar staan tips in voor beginnende overspeligen. Mensen die eens een verzetje willen zeg maar. Waar het vooral over gaat zijn zaken die je niet mag doen. Een gids van deskundigen die al één en ander meegemaakt hebben en die hun grootste kemels ten dienste stellen voor beginnende amateurs. Een lovenswaardig initiatief dacht ik. Van anderen hun fouten kun je leren. Zo leer je uit die gids dat je vooral je telefoonnummer niet moet achterlaten in het hotelletje waar je bent geweest met je nieuwe verovering. Want hotels durven wel eens eerlijk zijn en als jij of je vlam een kledingstuk vergeten bent nemen ze contact op, en leg dat thuis maar uit. Reizen zorgt ook wel voor problemen. Op het eerste zicht zou een mens denken dat wanneer je het een beetje verder zoekt er toch niemand achter komt. Maar opletten is de boodschap. Reisagentschappen hebben de onhebbelijke gewoonte om aan bagage labels te bevestigen. Kwestie van niet verloren te gaan natuurlijk. Maar dat kan voor problemen zorgen. Kijk voor het thuiskomen je bagage zorgvuldig na en verwijder elk spoor van wat zou kunnen wijzen op een andere bestemming dan hetgeen je zo mooi voorgelogen hebt. Ook oppassen met wat je koopt onderweg. Het zal je maar overkomen dat je thuispartner een sleutelhanger vindt met als opschrift “souvenir de Bangkok” na een zakenreis naar Amsterdam. Van levensbelang is om overal cash te betalen. Vergeet uw kredietkaarten maar, dat zorgt alleen maar voor narigheid. Al die plastiek kaarten laten duidelijke sporen na. Ook rekeningen kunnen voor narigheid zorgen. De rekening van dat romantisch etentje steek je dus best niet onachtzaam in je zak. Buiten de cijfertjes staat daar ook de naam van het restaurant op. Gevaarlijk, want een partner-met-vermoedens zou wel eens voor Sherlock Holmes kunnen gaan spelen. Er staan ook enkele tips in voor degene die het korter bij huis houden. Uiteraard staan PC en GSM op plaatsen 1 en 2 voor wat betreft verraders van het genot. Wegens hun onfeilbare geheugenkaart kunnen die verrekte toestellen voor heel wat narigheid zorgen. Te mijden als de pest dus. Maar er staan meer tips in de handleiding. Een voor de hand liggende tip, helaas wel eens over het hoofd gezien, is het vaste ritme van uw seks activiteiten. Zo mag een vrouw die normaal tijdens de bedactiviteiten naar het plafond ligt te staren niet ineens met een nieuw standje voor de dag komen. Dat wekt wantrouwen. Ze mag dan al enthousiast zijn over wat haar minnaar haar pas geleerd heeft. Het blijft verdacht. Een man moet dan weer opletten dat hij zijn wettige echtgenote niet verwaarloosd. Zelfs al komt hij rechtstreeks van zijn minnares, als hij de gewoonte heeft om bij thuiskomst zijn vrouw te plezieren mag hij daar niet van afwijken. Hoe moeilijk dat ook is. Dura seks, sed seks zeg maar.
Tot daar enkele kleine raadgevingen aan zowel mannen als vrouwen. Ik hoop maar dat jullie er iets aan hebben. Maar als jullie echte specialisten willen worden is het van belang dat jullie die gids kopen. Zoveel is zeker. Al moet ik toegeven dat er een klein mankementje is met het boekje. Er staan dan wel allerlei uitstekende tips in, toch staat er niet in waar je dat boekje het best kan verstoppen voor je wederhelft. Toch niet onbelangrijk, dacht ik.

27-01-2013 om 09:42 geschreven door Fredje

Hallo, hier ben ik weer. Het is een tijdje geleden dat ik nog eens een stukje geschreven heb voor mijn blog. Dat komt omdat ik een tijdje bezig was met herbronnen. Met mezelf in vraag stellen. Het doel van mijn bestaan doorgronden. Een richting geven aan het leven. De diepere zin van mijn eigen bestaan onder de loep nemen. De psyche van mijn onderbewustzijn ontrafelen. Of om het in gewone mensentaal te zeggen; ik had geen goesting meer om iets te schrijven. Dat gaat zo in het leven. Soms is er eens een rustpauze nodig. Om te herbronnen, om mezelf in vraag te.... ach laat maar. Ik zal maar eerlijk zijn. Het ging gewoon niet. Geen inspiratie en nog minder zin. Maar ik heb de indruk dat er beterschap op komst is. Er hebben zich al een paar rare hersenkronkels gevormd. Nieuwe ideeën waar wel wat over te schrijven valt. Vooral dan onder de overkoepelende invloed van enkele frisse duvels. En die duvels zijn er de oorzaak van dat ik mij voorgenomen heb om minder te schrijven over het gevaar van extreme religies. Die kunnen alleen maar mijn leven vergallen. En ik ben niet van plan om mij te laten beïnvloeden door gekken die niet eens weten wat leven is. Achterlijke individuen die met hun stomme godsdienst de hele samenleving willen ondermijnen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. Over één zaak wil ik echter duidelijk blijven; de eerste stomme idioot die mij komt vertellen dat ik met mijn achterste omhoog moet gaan bidden voor mijn zaligheid kan zich aan iets heel onaangenaam verwachten. Ik wil leven en laten leven. Zonder angst voor de toekomst. Genieten van de dagen dat ik op deze aardbol nog mag rondlopen. Zonder mij zorgen te maken over wat dan ook. Tot spijt van wie het benijdt wil ik een gelukkige optimist blijven. Al wil dat natuurlijk niet zeggen dat ik vanaf nu geen kritiek meer zal hebben op wat voor religie dan ook. Of op achterlijke mensen. Of op manipulators. Of op bemoeials. Of op wereldverbeteraars. Of op eender wat er in mijn pervers brein komt. Want met een wispelturig brein zoals het mijne kan ik natuurlijk niks garanderen. Best mogelijk dat ik morgen weer uitpak met een stukje waar rasechte racisten een puntje kunnen aan zuigen. Maar goed. We zien wel. Voorlopig zijn mijn plannen om te schrijven over alledaagse zaken. Over zaken die niet direct ter zake doen. Futiliteiten waar niemand iets aan heeft. Rare dingen die op deze wondere wereld zoal gebeuren. Over eigenaardige, merkwaardige, zonderlinge wezens die deze aardbol bevolken. Vrouwen bijvoorbeeld.

25-01-2013 om 00:00 geschreven door Fredje

In Brussel komt er dit jaar geen kerstboom. In de plaats komt een soort van constructie in metaal. Met lichtjes. De reden waarom is niet helemaal duidelijk. Volgens een officiële uitleg zou het zijn omdat electrabel het hele zaakje gaat sponsoren. Daar heb ik toch mijn twijfels over. Een elektriciteitsleverancier kan evengoed de kerstverlichting sponseren. En een kerstboom uit het hoge noorden laten overkomen zoals elk jaar. Maar dat doen ze dus niet. Het mag om één of andere reden geen boom meer zijn. Zou het kunnen dat de groenen er voor iets tussen zitten? Dat er geen bomen meer gekapt mogen worden? Of om het transport uit te sparen. Al kan dat geen probleem zijn in Brussel. Burgemeester Thielemans is toch “buumdroeger” en kan die boom gemakkelijk zelf gaan halen. Te voet. Met zijn selecte clubje buumdroegers. En onderweg nog enkele grote potten pakken. Bomen dragen en potten pakken is toch de specialiteit van de buumdroegers. Of zou het kunnen dat het volgens enkele politiek correcten niet gepast is om een kerstboom te plaatsen. Om te vermijden dat er op lange tenen getrapt wordt. Want er zijn nogal wat zogenaamde progressieven die de eigen cultuur als minderwaardig beschouwen. Al heb ik toch een moslim tijdens een TV interview horen verklaren dat hij geen probleem had met een kerstboom. In het Vlaams dan nog. Waar ze die gevonden hebben weet ik ook niet. Waarschijnlijk speciaal voor dat interview geïmporteerd. Want een Nederlandstalige melkchocolade Belg in Brussel is zo zeldzaam als een intelligente politieker. Maar goed, ondanks protest van verschillende Brusselaars komt er een metalen constructie in de plaats. Een constructie die niet eens lijkt op een boom. De vorm lijkt meer op iets dat het midden houdt tussen een boom en een halve maan. Maar wel met flikkerende lichten. Dat moet want voor Brusselaars moet het flikkeren. Brusselaars zijn gediplomeerde flikkeraars. Dat ondervinden we dagelijks. Vlamingen en flikkers worden in Brussel vakkundig buiten geflikkerd. Ook dat is Brussel. Al kan het me persoonlijk niet schelen wat er op de Brusselse grote markt staat. Van dichtbij zal ik het nooit onder ogen krijgen. Gewoon omdat ik niet in Brussel kom als het niet echt noodzakelijk is. En kerstmis is ook al niet mijn ding. Maar toch heeft een kerstboom een zekere charme. Een met slierten en lichten versierde boom op een marktplaats is weer eens iets anders. Mooi om naar te kijken. Het moet dan wel een grote stevige boom zijn. Een kerstboom met ballen.

17-11-2012 om 00:00 geschreven door Fredje

Voor die ene lezer die nog de moeite doet om af en toe eens te komen kijken of ik iets geschreven heb, kan ik het wel verklappen. Ik ben nog niet dood. De reden dat het weer een tijdje geleden is dat ik nog een stukje schreef is simpel. Ik doe nogal eens opzoekwerk. Ik doe mijn best om bij elk stukje de nodige achtergrondinformatie correct weer te geven. Dat kan soms wel eens wat tijd kosten om de nodige informatie bijeen te scharrelen. Als ik dan een idee heb om over een bepaald onderwerp te schrijven wil ik mij daar dan ook zo volledig mogelijk over informeren. En ditmaal is het uit de hand gelopen. Ik had mij namelijk voorgenomen om iets te schrijven over de islam. Dat het niet die vredelievende godsdienst is die moslims zo graag etaleren wist ik al. Maar het is veel erger dan ik mij ooit kon voorstellen. Eerst dacht ik nog dat het slechts een handjevol extremisten betrof die onze samenleving willen ondermijnen. Naïef van mij. Onvoldoende geïnformeerd was ik. Want na heel wat opzoekingswerk met vrienden google en co heb ik al heel andere ideeën. Het begon bij enkele onschuldige schrijfsels, moslimsites waar enkele naïevelingen sprookjes vertellen waar een kind van tien niet meer intrapt. Maar naarmate ik verdere info zocht begon het onnozel gedoe er wel heel gevaarlijk uit te zien. Haat, moord en doodslag wordt gepredikt. En zoals steeds met religies zijn het de zogezegde gematigden die zich laten opjutten door de extremisten. De gematigden willen dan tonen dat ze even goede volgelingen zijn dan de ergste bezetene. Laat het dan ook duidelijk zijn; als de waanzin om zich heen slaat zijn er geen gematigden meer. Dat hebben we in de geschiedenis nog gezien. Toen de katholieken mensen op de brandstapel plaatsten omdat ze een andere mening hadden waren het de gematigden die om meer gruwelen schreeuwden. Gewoon omdat ze zelf angst hadden om als levende toorts te eindigen als ze ook maar enige vorm van kritiek hadden. De schrik zat er diep in. En dat is wat er nu gaande is met een andere religie. Een religie die geen kritiek kan verdragen. Een religie die elke twijfel, opmerking of aanmerking met de dood wil bestraffen. Ik heb dan ook mijn eigen mening over de islam een tikkeltje moeten bijstellen. Bij deze dan ook mijn persoonlijke mening over al wat met islam te maken heeft. Gebruik makend van mijn recht op vrije mening richt mij dan ook persoonlijk tot al de moslims.

• Als jullie onze levenwijze niet willen erkennen, zeg ik, ga weg van hier.

• Als jullie onze wetgeving niet willen respecteren en de sharia willen invoeren dan zeg ik, maak dat je wegkomt.

• Als jullie weer eens iets niet bevalt omdat het niet in jullie straatje past zeg ik, je kan een schop onder jullie kont krijgen.

• Als jullie zelf toegeven dat er zo'n 80% moslims zijn die gewoon leven van uitkeringen en geen zin hebben om ook maar iets bij te dragen tot onze gemeenschap, dan zeg ik, profiteurs hebben we al genoeg, weg wezen.

• Als jullie de persvrijheid en mijn eigen mening willen beknotten zeg ik, ik zal niet zwijgen, wen er maar aan.

• Als jullie iedereen die ook maar iets van kritiek heeft op jullie godsdienst de strot willen oversnijden dan zeg ik, val dood.

• Als jullie oproepen om iedereen te vermoorden die niet tot jullie god wil bidden zeg ik, rot op.

• Als jullie beweren dat “iedere moslim als soldaat geboren is en bereid is een martelarendood te willen sterven om opgenomen te worden in jullie paradijs met zeventig maagden” zeg ik, vergeet de schoonmoeders niet mee te nemen.

• Als jullie de eigen jongeren niet onder controle kunnen krijgen en beweren dat zulks onze fout is zeg ik, kruip in een hol, kom er nooit meer uit en neem jullie gebroed mee.

• Als jullie holebi's “van de hoogste rotsen in zee willen gooien” zeg ik, ga elders brullen.

• Als jullie het overbodig vinden om een fatsoenlijke opleiding te volgen omdat jullie van mening zijn dat de koran kennen voldoende is zeg ik, onderontwikkelde fanatici kunnen we hier missen.

• Als jullie onze vrouwen beschouwen als hoeren omdat hun kledij jullie niet bevalt dan zeg ik, ga in een woestijn wonen.

• Als jullie geen varkensvlees willen eten en van ons eisen dat dat we enkel halal mogen eten dan zeg ik, ga kamelen vreten.

• Als jullie er van dromen om een eigen staat binnen de staat op te richten, met als einddoel onze hele gemeenschap over te nemen omdat jullie weten dat we geregeerd worden door een bende debielen dan zeg ik, ga zover mogelijk weg en neem onze regeerders mee.

16-11-2012 om 10:17 geschreven door Fredje

Dat er nogal eens problemen kunnen opduiken als een man en een vrouw besluiten om samen te gaan wonen is algemeen bekend. Die problemen duiken meestal na enkele jaren op. Als de eerste verliefdheid voorbij is. Als de kleine onhebbelijkheden de kop beginnen op te steken, om het zachtjes uit te drukken. Of om het in duidelijke taal te zeggen: als ze op mekaars zenuwen beginnen te werken. Of nog: als ze elkaar kotsbeu zijn en elkaar liefst de nek willen omwringen. Maar er is ook een eigenaardigheidje dat zich veel vroeger manifesteert. Dat bleek uit een onderzoek van de Britse voedingsdeskundige Fiona Hunter. Na enkele maanden samenleven waren zomaar eventjes 32 percent van de mannen afgevallen. Of vermagerd, of uitgemergeld, het doet er niet toe hoe je het noemt. Het komt allemaal op hetzelfde neer. Vrouwen bleken dan weer verdikt op die enkele maanden. En dat is volgens Fiona Hunter onrechtvaardig. Ze probeert ook te achterhalen waarom dat zo is. En daaruit blijkt dat samenwonenden hun voeding op elkaar proberen af te stemmen. Een soort van compromis afsluiten zeg maar. En dan komt de aap uit de mouw. Want 'op elkaar afstemmen' betekent voor een vrouw heel iets anders dan wat een man in gedachten heeft. Voor een vrouw wil dat niks meer of minder zeggen dat een man maar moet eten wat zij beslist. En een vrouw die op jacht is om een man aan de haak te slaan let nogal op haar lijn. En op haar voeding. De eerste weken na het bij elkaar gaan wonen blijft ze dan ook in haar eigen eetgewoonte hangen. Dat wil dan zeggen veel slaatjes en andere caloriearme voeding. Dan is het niet verwonderlijk dat een normale man gewicht verliest. Als je in plaats van een stevige steak een halve kilo konijnenvoer voorgeschoteld krijgt kan het niet anders of je begint er als een konijn uit te zien. Als een man dan nog in de bovenkant van de dagelijkse seksuele behoefte voorziet, op jacht gaat voor eten en voor de verwarming elke dag een boom velt is het niet verwonderlijk dat de calorieën er af vliegen. Dat op jacht gaan en die bomen vellen is tegenwoordig dan wel beperkt tot restaurantbezoek en de knop van de verwarming opendraaien, maar dat doet er niet toe. Het blijft een feit dat een man al het fysieke werk voor zijn rekening neemt. Op een dieet van sla en worteltjes kan dat niet blijven duren natuurlijk. Een man wil dan meer of hij gaat van zijn stokje. Maar dat mag niet gebeuren. Want dat zou betekenen dat de vrouw tekort schiet in haar verzorgingstaak. Dat zou haar ego zwaar aantasten. Bovendien ziet die man er dan slank en knap uit. Dat mag ook niet want er zouden wel eens kapers op de kust kunnen zijn. Haar bezit zou wel eens in de belangstelling van andere vrouwen kunnen komen te staan. Een heel gevaarlijke situatie. Maar dan gebeurt er iets vreemds. Dan gaat de vrouw beginnen nadenken. En als een vrouw begint na te denken krijg je de meest onverwachte resultaten. Dan gaat de vrouw zorgen voor wat zij noemt 'een evenwichtig dieet'. Vettig en dikmakend voedsel. Om haar verovering vet te mesten. En zo minder aantrekkelijk te maken. Maar van die voeding neemt zij zelf het meeste voor haar rekening. Want over haar lijn hoeft ze zich geen zorgen meer maken. Ze heeft de man aan de haak geslagen. De buit is binnen. Ze mag zich laten gaan zoveel ze wil. En dan is ze verwonderd dat ze verdikt. Maar wat een vrouw dan vergeet is dat de noodzakelijke voedingsstoffen voor een man en een vrouw verschillend zijn. Zo heeft een man meer vitamine B nodig dan een vrouw. Het is dus belangrijk dat het dieet aangepast wordt aan de verschillende noden. Een vrouw is meer gebaat bij slaatjes en een man heeft meer behoefte aan vitamine B. Voor een harmonieus samenleven zou een vrouw er dus voor moeten zorgen dat zij meer slaatjes eet en haar man meer vitamine B binnenkrijgt. En waar zit het meeste vitamine B? In bier natuurlijk.

27-10-2012 om 17:43 geschreven door Fredje

Er wordt wel eens beweert dat mannen blind zijn voor kleine hints. Maar zo ben ik niet. Na jaren huwelijkse ervaring ben ik een specialist geworden in het opvangen van ook maar de kleinste hint. Een gave die weliswaar niet altijd naar waarde geschat wordt door mijn echtgenote. Maar dat ligt bij haar. Omdat ze soms de verkeerde aanwijzingen geeft. Toch ben ik er fier op dat ik heel alert ben voor elk klein detail. Vooral als het gaat om van die kleine aanwijzingen die aantonen dat vrouwlief iets speciaals wil. Al zeg ik het zelf, ik heb een aangeboren talent en een jarenlange ervaring voor dergelijke zaken. Er ontgaat mij dan ook niks als het gaat over subtiele wenken. Dat heb ik verleden week nog maar eens bewezen. De dag was redelijk goed begonnen. Vrouwlief was goedgemutst opgestaan en had een ondeugende twinkeling in haar ogen. Er stond iets te gebeuren. Zoveel was zeker. Ik liet ze dan ook maar rustig verder plannen. Meer zelfs, ik ging een wandeling maken teneinde haar niet te storen in het bedenken van hints. Toen ik terug thuiskwam wachtte me een voorspelde verrassing. Bij het binnenkomen lagen er bloemblaadjes op de grond. Verdomme dacht ik eerst, de hond heeft de bloemen opgevreten. Maar dan bedacht ik dat we geen hond hebben. Het moest dus iets anders zijn. En alert als ik ben begreep ik onmiddellijk dat ze weeral eens haar bloemen herschikt had en vergeten was om op te ruimen. Ik haalde dan maar de stofzuiger te voorschijn en begon de achtergelaten bladeren op te zuigen. Ik volgde het spoor van de bladeren tot in de slaapkamer. Daar wachtte me echter een grotere verrassing. Er stonden tientallen theekaarsjes te branden. Verdomme toch, wat had ze nu weer uitgespookt. Was ze van plan om het kot in brand te steken? Vliegensvlug nam ik de brandblusser en in een mum van tijd was het zaakje geblust. Ik stond nog na te genieten van mijn krachtdadig optreden toen ik haar in de gaten kreeg. Ze lag in bed en had een satijnen kleedje aan. Ze trok het niemendalletje uit en gooide het in mijn gezicht. Waarna ze naar de kleerkast ging en een jeansbroek en dikke pull aantrok. Eerst keek ik een beetje beduusd, maar dan bekeek ik alles eens goed en begreep de duidelijke hint. Ze had liggen rusten, had een broek en pull aangetrokken en had een satijnen kleedje naar mij gegooid. Ik bekeek het niemendalletje eens goed en daar stond het klaar en duidelijk ' made in china'. De hints waren onmiskenbaar: rusten; aankleden; made in china. Mijn aangeboren gevoel voor hints en mijn jarenlange ervaring zorgden voor het enige juiste besluit: Ze wou chinees gaan eten.

23-10-2012 om 14:06 geschreven door Fredje

De natuur heeft zijn herfstkleedje aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Nu ja, zomer, dit jaar was het eigenlijk een zomer die er geen was. Enkele dagen met een zonnetje en voor de rest veel regen. Al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Want eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten; van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Want ook de hopoogst is behoorlijk. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bladeren hun bomen en wordt het stilaan een beetje frisser. De bloemetjes zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien. Net alsof het gesyndiceerd spoorwegpersoneel betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. En zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al zijn best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het kan niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere grijze wolken komen onverzettelijk het land binnengedrongen. Met in hun kielzog de onvermijdelijke regen, ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Eindelijk. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. Heerlijk weertje staat ons te wachten. Tenminste, van achter het warme raam. In een zachte zetel. Met een goed boek en een frisse duvel.

21-10-2012 om 08:24 geschreven door Fredje

Hoe later de ontmaagding, hoe beter je latere relaties. Dat beweert de Amerikaanse psychologe Paige Harden. Of haar persoonlijke ervaring met dat besluit iets te maken heeft is niet zeker. Want over haar persoonlijke ervaringen met relaties is niets geweten. Het is niet de eerste keer dat Paige een onderzoek doet naar seksuele relaties. Uit die eerdere onderzoeken bleek dat jongeren die een vroege seksuele ervaring hadden minder crimineel gedrag vertoonden. Dat lijkt me nogal ingewikkeld. Iemand die een vroege seksuele ervaring gehad heeft zou dus minder geneigd zijn om de partner de nek om te wringen. Maar wel slechte relaties hebben. En iemand die op latere leeftijd ontmaagd is zou betere relaties hebben. Maar vertoond dan wel meer crimineel gedrag. Wat het beste is weet ik ook niet, ik ben geen zielenprutser. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Maar het valt me op dat de onderzoekster steeds in het meervoud spreekt. Ze heeft het over relaties. In het meervoud. Zou het kunnen dat wie later ontmaagd is heel gelukkig is met verschillende partners? Moet kunnen. Niks op tegen. Integendeel zelfs. Maar toch een bedenking. Als partner van een laatbloeier loop je meer risico op een vroegtijdige dood. Door geweldpleging. Als partner van een vroege vogel daarentegen loop je meer risico op een slechte relatie. En zelfmoordneigingen. Dat is zoiets als kiezen tussen de pest of de cholera. Al kan ik me wel vinden in de theorie van de late ontmaagding. Als je ontmaagd wordt op je negentigste heb je natuurlijk weinig kans op slechte seksuele relaties. Wel meer kans op goede relaties na de ontmaagding. Al zullen die relaties waarschijnlijk weinig met seks te maken hebben. Maar dat doet er dan niet meer toe. Goede, gewone, relaties met de verpleegsters van het rusthuis is ook belangrijk.

19-10-2012 om 11:54 geschreven door Fredje

Soms vraag ik mij toch af waar sommigen mensen mee bezig zijn. Zijn ze dan echt zo dom of willen ze niet zien. Wat stel ik vast? De Nederlandse Stichting Ideele Reclame, kortweg SIRE, is een reclamecampagne gestart. De boodschap is enkel gericht aan autochtone Nederlanders. Volgens SIRE moeten Nederlanders toleranter worden. Vooral dan tegenover de islam. De slogan is niet mis te verstaan: Tolerantie, daar knapt heel Nederland van op. Het is de bedoeling dat Nederlanders gaan inzien dat het niet past om de islam kritisch te bekijken. Iemand die de islam niet in zijn hart sluit is intolerant. Deugt niet. Is niet waard om zichzelf een mens te noemen. Want volgens de reclameboodschap moeten Nederlanders 'gewoon openstaan voor de islam, dan verdwijnen de problemen vanzelf. Geen angst hebben voor het onbekende, voor hoofddoeken, voor moskeeën en voor de ongelimiteerde instroom van moslim immigranten'. Straffe taal vind ik dat. Nederlanders worden bij deze verzocht om alle immigranten met open armen te ontvangen, te voorzien van alle comfort, nog enkele moskeeën bij te bouwen en de achterlijke gewoonten te vereren. Meer zelfs, Nederlanders zouden best hun eigen huis openstellen voor de nieuwkomers, en zelf ergens onder een brug gaan wonen. Tolerantie weet je wel. Alles wat met islam te maken heeft op handen dragen en met open armen ontvangen. Maar dat SIRE hier wel een stap te ver gegaan is blijkt uit de lezersreacties van onze noorderburen. Geen enkele zichzelf respecterende Nederlander kan akkoord gaan met het gegeven. En of ze gelijk hebben. Het zijn niet de Nederlanders die tolerant moeten zijn of worden, het zijn de moslims die zich moeten aanpassen. Zo niet kunnen ze opkrassen. Zo simpel is dat. En daar moeten alle westerse landen kordaat in zijn. Het is duidelijk dat moslims bezig zijn met een verovering van zowat de hele wereld. Het is dagelijkse kost. Met de hulp en de financiële steun van het westen worden dictators ten val gebracht en telkens weer zie ik dan dat het moslims zijn die de macht overnemen. Eens ze de macht in handen hebben volgen er massale vervolgingen en wordt er openlijk opgeroepen om alle niet moslims te doden. Liefst op een zo gruwelijk mogelijke manier. Moeten we dan tolerant zijn tegenover onze toekomstige moordenaars? Want laat één zaak duidelijk zijn: er zijn geen gematigde moslims. Gematigde moslims zijn volgelingen die hun haat predikende leiders nooit iets in de weg zullen leggen. Gematigde moslims komen niet op voor het recht op vrije mening. Dat leert ons de geschiedenis. Gematigde katholieken kon het ook geen barst schelen dat er heksen verbrand werden. Dat is eigen aan religies. Maar los van dat alles heb ik toch een bedenking over SIRE. Ik ben eens gaan kijken wie of wat SIRE precies is. Het blijkt een vrijwilligersclubje te zijn. Ze leven van gulle giften van medestanders. Jaarlijks ontvangen ze zo'n 125.000 euro om hun vaste kosten te dekken. De mensen die het werk doen werken gratis en voor niks. Bovendien krijgen ze gratis zendtijd. Ze hebben zo op het eerste zicht wel enkele idealen. Zo willen ze reclame maken voor onderwerpen die maatschappelijk relevant zijn en waarvoor geen geld beschikbaar is. Zoals ' Geef kinderen hun spel terug' een campagne die pleitte voor meer speeltijd voor jonge kinderen. Of nog, een campagne tegen het digitaal pesten en een campagne die het belang van degelijk onderwijs onderstreepte. Allemaal goed en wel maar dit keer gaan ze hun boekje wel heel erg te buiten. Want SIRE heeft zo zijn eigen criteria waar een campagne dient aan te voldoen. En volgens die criteria moet een campagne maatschappelijk relevant zijn en mag geen politieke of godsdienstige achtergrond hebben. Wat moet een mens daarvan denken?

18-10-2012 om 10:10 geschreven door Fredje

Onderzoeken, studies en enquêtes, heerlijk leesvoer. En er is altijd wel één of ander onderwerp dat mijn speciale interesse heeft. Zo vond ik nog maar eens twee pareltjes. Onderwerpen om uit te printen. Op A2 formaat. Met extra groot lettertype om vervolgens in te kaderen en in de keuken omhoog te spijkeren. Beide onderzoeken komen uit Noorwegen. En kom nu niet zeggen dat Noorwegen een achterlijk derdewereldland is. Noorwegen presteert het om zomaar eventjes 61 procent van hun energie uit duurzame energie op te wekken. Daar mogen onze lage landen een puntje aan zuigen. En dat de Noren niet gek zijn blijkt ook uit hun gerichte onderzoeken. Onderzoeken naar de gelukkigheidsfactor van hun bevolking. Uit een studie bleek dat er veel minder scheidingen voorkomen in gezinnen waar de man de huishoudelijke taken aan de vrouw overlaat. Als dat geen goed nieuws is. In Noorwegen weten vrouwen hun plaats in de maatschappij. Laat de mannen maar energie opwekken, de vrouwen zullen de was en de plas wel doen. Zo hoort het. Een man die moe is van al dat opwekken vindt in Noorwegen rust na gedane dagtaak. En nieuwe energie om de dag nadien nieuwe zaken uit te dokteren. Volgens het onderzoek heeft dat alles te maken met het feit dat vrouwen, van nature, slechts tevreden zijn als de huishoudelijke taken grondig gedaan worden. En de enige die dergelijke taken tot een goed einde weten te brengen zijn vrouwen zelf. Als manlief zich gaat bemoeien met het huishouden is het maar voor de helft gedaan volgens vrouwlief. Dan doen ze het liever zelf. Dan kunnen ze zich lekker uitleven met vod en spons. De onderzoekers pleiten er dan ook voor om de taken duidelijk te verdelen. De vrouw in de keuken en de man in de zetel. Het enige dat een man in Noorwegen hoeft te doen in de huishouding is zich een biertje laten brengen door zijn huisvrouw. Maar er is meer. Uit een ander onderzoek blijkt dat vrouwen steeds dikker worden. In de jaren '50 van vorige eeuw hadden vrouwen een gemiddelde taille van 71 centimeter. Tegenwoordig is dat 86,4 centimeter. Dat komt omdat vrouwen tegenwoordig te veel verwent zijn. Ze hebben te veel hulpmiddelen om de huishouding te doen. Denk maar aan alle toestellen die ze tot hun beschikking hebben. Van wasmachine over stofzuiger tot een auto om boodschappen te doen. Vrouwen hebben te weinig lichaamsbeweging door al die hulpmiddelen. Terug naar vroegere tijden is gezond voor vrouwen. Dan kunnen ze hun calorieën kwijt. Door de was met de hand te doen, de boodschappen te voet, het hout voor de kachel bij elkaar te sprokkelen en de patatten uit de tuin te spitten verbruiken ze zo'n 1200 calorieën meer. Per dag. Als dat niet goed is voor de lijn. Het is dan ook duidelijk; gooi al die elektrische toestellen buiten, laat je vrouw meer werken en je hebt een gelukkige slanke vrouw. Ik heb alvast de resultaten van die studies in de keuken omhoog gehangen. Vrouwlief was er niet echt tevreden mee. Ik zal toch eens moeten overwegen om naar Noorwegen te emigreren.

09-10-2012 om 08:50 geschreven door Fredje

De in België wonende Congolees Bienvenu Mbutu Mondondo heeft samen met de Franse associatie 'le cran' (Conseil Représentatif des Associatoins Noires) nogmaals klacht ingediend tegen het stripalbum Tintin au Congo. Volgens de aanklagers bevat dat verhaal racistische elementen en komen er neerbuigende passages in voor. Zo komt er een fragment in voor waar de stripfiguur Kuifje zich nogal negatief uitlaat over de zwartjes. En erger nog, Kuifje laat zich dragen door zwartjes. Daarom wil Mondondo en co een verbod op de verkoop van het stripverhaal. De eerste klacht over hetzelfde onderwerp is in 2011 al eens behandeld door de burgerlijke rechtbank van Brussel. De aanklagers kwamen van een kale reis terug. De rechter was van oordeel dat tekenaar Hergé nooit de bedoeling had om iemand schade toe te brengen. Bovendien moest het werk gezien worden in de context van de jaren waarin het gemaakt is. Maar Mondondo en co trekken nu naar de rechtbank van eerste instantie van Brussel met dezelfde eis. En als de verspreiding van het stripverhaal niet gestopt kan worden eisen ze dat er een waarschuwing op het werk komt. Een soort van sticker die lezers er op attent maakt dat het verhaal racistische inhoud bevat. Bovendien mag het werk niet meer aangeboden worden onder de categorie kinderen maar wel in de afdeling volwassenen. Tussen haakjes: in Amerika is het verhaal niet in de officiële handel verkrijgbaar. Waarschijnlijk wel in een alternatief circuit want ik kan mij voorstellen dat het een collectors item is. Maar goed, Amerika is nu ook weer niet het lichtgevend voorbeeld wat betreft vrijheid van mening. Haakjes dicht. In principe heb ik iets tegen het feit dat boeken verboden worden. Van mij mag en moet alles openbaar beschikbaar zijn. Voor iedereen. Al kan ik mij wel vinden in het feit dat sommige lectuur niet thuishoort in de afdeling kinderen. Maar ik heb iets tegen censuur. Uit principe. Iedereen mag zijn mening uiten. Het recht van vrije mening is voor mij een hoog goed. En dat moet gevrijwaard blijven. Ik ben dus wel benieuwd naar de uitspraak van de rechter. Veronderstel dat er een verbod komt dan zitten we meteen met een precedent. En als er een bepaalde restrictie komt zoals een waarschuwing of een verbod om in een bepaalde afdeling te koop aangeboden te worden dan schept dat mogelijkheden. Dan trek ik naar de rechtbank en vraag een verbod op de verkoop van de bijbel en de koran. Of tenminste een waarschuwing. Ik ben geen bijbelkenner en al zeker geen korankenner maar dan zal ik mij eens gaan verdiepen in de teksten van die respectievelijke boeken. Zeker weten dat er passages in staan die mij als niet gelovige kwetsen en/of denigrerend overkomen. Dan moet daar in de toekomst ook een waarschuwing op komen dat die boeken opruiende taal bevatten. En kunnen ze voor verkoop aangeboden worden op de afdeling waar ze thuishoren: bij de sprookjes.

07-10-2012 om 03:32 geschreven door Fredje

De krant 'de morgen' heeft het licht gezien. Het is wel een duister licht. Zoiets als het licht in een donkere kamer. Maar ze zijn er bij 'de morgen' van overtuigd dat ze de wereld gaan verbeteren. Of toch op zijn minst Vlaanderen. Hun oplossing voor het migrantenprobleem bestaat er uit dat ze het woord 'allochtoon' niet meer gaan gebruiken. De journalist die het nog waagt om over allochtonen te schrijven kan meteen zijn C4 afhalen. Bij mijn weten is het woord allochtonen ooit uitgevonden om het niet te hoeven hebben over vreemdelingen of over indringers. Want dat was te oneerbiedig. Te beledigend. Maar dat is nog niet alles. Ze willen de personen-die-niet-bij-naam-genoemd-mogen-worden in een beter daglicht plaatsen. Meer goed nieuws brengen over diegenen-die-zo-lief-zijn. Waar ze dat goed nieuws gaan vinden weet ik ook niet, maar het zouden geen beroepsjournalisten zijn als ze er niks kunnen op vinden. Zeker met een rijke taal als het Nederlands zijn er nogal wat mogelijkheden. Ik verwacht mij dan ook aan artikeltjes met als titel “Vriendelijke jongeren bezorgen agent een gratis bloedneus”. En dan een uitgebreid verslag van het schandalige feit dat de betrokken agent geen dankuwel gezegd heeft. Waarschijnlijk zal de journalist in zijn artikel ook meteen opperen dat de agent een tuchtmaatregel moet krijgen. Wegens onbeleefdheid. Bij de morgen zijn ze er blijkbaar van overtuigd dat niet schrijven over problemen voldoende is om de problemen op te lossen. Ze gaan daar zelfs zo ver dat ze van plan zijn om andere zaken meer aandacht te geven. Meer naar de voorgrond te schuiven. Binnenkort kunnen de lezers zich verwachten aan koppen zoals: “Vlaming spuwt op de grond in bosrijk gebied”. Met een uitgebreid achtergrondartikel van een milieugoeroe die komt vertellen hoeveel schade menselijk speeksel aan de natuur aanbrengt. En met de eis op een parlementair debat over op de grond spuwende Vlamingen in bosrijke gebieden. Want daar zijn ze wel goed in. Als het gaat over eigen volk dan mogen ze wel bij naam genoemd worden. Wat zeg ik? Mogen? Dan moet dat benadrukt worden door de journalisten. Verplicht. Op straffe van ontslag met onmiddellijke ingang. Wegens insubordinatie. Nu weet ik ook wel dat elke krant met de nodige kilo's zout moet gelezen worden. Want het is niet alleen de morgen die in dat bedje ziek is. Dat lijkt wel een besmettelijk virus. Als je een artikeltje leest waarin sprake is van 'jongeren' dan weet een normale lezer hoe laat het is. Maar de morgen gaat dus nog een stapje verder. Daar willen ze problemen met een bepaalde niet-nader-genoemde-groep helemaal verdoezelen. Er niet over berichten, dan bestaat het niet is voortaan het devies bij de morgen. Zo kan ik ook wel problemen oplossen. Laat de media voortaan niet meer berichten over de crisis. Dan is dat meteen opgelost. Simpel toch. Gewoon zwijgen over problemen dan bestaan ze niet. Maar misschien is het nog zo geen slecht idee. Laat ons voortaan zwijgen over de morgen. Dan zijn we daar al van af.

05-10-2012 om 09:29 geschreven door Fredje

Door het raam van ons vakantieverblijf kreeg ik hem in de gaten. Een garnaalvisser. Of het een beroepsvisser was durf ik te betwijfelen. De man had geen boot, deed het dan maar te voet. Schouderhoog diep in het water met een sleepnet achter zich aan. Het was een beeld dat ik mij nog herinner van heel lang geleden. Zo'n vijftig jaar geleden was dat een vertrouwd beeld aan onze kust. Tegenwoordig een zeldzaamheid. Uiteraard was ik nogal nieuwsgierig over wat hij zoal zou bovenhalen. Want ik weet nog hoe ik ooit zelf garnalen uit het zeewater haalde. Met een klein speelgoednetje weliswaar, maar soms wel een aardige portie. De vangst was toentertijd wel nogal wispelturig. Er waren dagen dat het niet echt de moeite loonde en ik de gevangen garnaaltjes dan maar terug vrijliet. Er waren ook dagen dat ik helemaal niks naar boven haalde, gewoon omdat ik niet gevist had. Dat gaat zo met kinderen, soms hadden we geen zin om een paar uur met een netje in het water te ploeteren. Er waren trouwens nog zoveel andere zaken te doen langs het strand. Krabben vangen, zandkastelen bouwen, zwemmen of gewoon kattenkwaad uithalen. Maar als het om eetbare zaken ging dan waren mosselen, krabben en garnalen wel de hoofdbrok. De krabben zijn ondertussen volledig verdwenen, maar garnalen zitten er nog wel. Helaas niet meer zoveel dan vijftig jaar geleden. Want in die jaren gebeurde het wel dat de garnalenvangst, zelfs bij mij, zo succesvol was dat het de moeite was om mee te nemen en in de pot te laten belanden. Lekkere verse garnalen waren dat. De garnalenvissers van toen haalden echter steeds een grote partij garnalen boven. Dikwijls zelfs met nog enkele tongskes. Die tijd is blijkbaar voorbij. Maar toch wou ik eens weten wat de man wist te bemachtigen. Het was maar povertjes. Niet de moeite om mee te nemen. Met mijn speelgoednetje van vijftig jaar geleden haalde ik meer uit het water. Ik begon eventjes te rekenen. Als ik als tienjarige een portie garnalen van pakweg vijfhonderd stuks bovenhaalde waren dat – een globale schatting- toch tweehonderd koppeltjes. Nu weet ik niet hoeveel nakomelingen garnalen kunnen verwekken, maar tweehonderd koppels garnalen kunnen op vijftig jaar wel zorgen voor enkele miljarden nakomelingen. Eigenlijk had ik die garnalen vijftig jaar geleden beter terug in zee gezet. Dat zou een miljardenverschil gemaakt hebben. En dan zou die man nu toch heel wat meer in zijn netten gekregen hebben. Helaas voor die garnalenvanger. Nu haalde hij twee keer niks uit de zee. Echt waar, ik kreeg het niet over mijn hart om die man te vertellen dat ik vijftig jaar geleden de zee leeggevist heb.

03-10-2012 om 14:38 geschreven door Fredje

Eigenlijk was het heel simpel begonnen. En was de oplossing ook heel simpel. Maar dat was omdat ik geen rekening hield met het feit dat ik met de post te doen had. Onze nationale post. De brievenronddragende bosbodes die ons welbekend zijn. Al had het niks te maken met facteurs. Het had met de organisatie van de post te maken. Als plichtbewuste burgers laten we onze brievenbus regelmatig leegmaken door een vertrouwenspersoon als we op vakantie zijn. Op een dag kregen we een telefoontje dat er een berichtje in de brievenbus zat met de mededeling dat er een aangetekende brief klaar lag om af te halen bij het lokaal postkantoor. Vermits we echter van plan waren om nog een tijdje van ons verlof te genieten zou er wel eens een probleem kunnen van komen. Uit ervaring weet ik dat dergelijke aangetekende brieven slechts een beperkte tijd bijgehouden worden. De oplossing was simpel, dacht ik. Een telefoontje naar het postkantoor om te vragen of ze de brief iets langer konden bijhouden. Maar dat was niet zo eenvoudig. Toen ik het telefoonnummer van het lokaal postkantoor belde kwam ik terecht op een knoppendrukapparaat. Je kent dat wel. Een enerverende stem die je vraagt om op een knopje te drukken om verder te raken. Te beginnen met de taal. Druk 1 voor Frans. Druk 2 voor Nederlands. Druk 3 voor Oost-Timorees...enzovoort. Dan weer een uitleg over de volgende te drukken knopjes. Voor de bank van de post druk 1. Voor brieven druk 2... enzovoort tot en met 7. En nummer 7 was eindelijk het verlossende knopje: voor een gesprek met een medewerker; druk 7. Een muziekje klonk door mijn telefoon...en bleef duren. Minutenlang. Tot ik de kriebels kreeg. Telefoon dichtgegooid. En eventjes nagedacht over een andere oplossing. Bellen naar het nationale inlichtingen nummer 1207 leek een optie. Daar kreeg ik echter van een vriendelijke dame te horen dat een telefoontje naar elk postkantoor te lande automatisch terecht komt bij het nummer 022.012345. Niks aan te doen. Een lokaal postkantoor is niet meer bereikbaar per telefoon. Waar een mens terecht komt via een nummer dat begint met 022 is me een raadsel, want er bestaat in België geen zone 022. In heel Europa bestaat er trouwens geen zone 022. Echt, ik heb het opgezocht. Het enige land dat een telefoonzone 022 heeft is Bahrein. Al zou het me niet verwonderen dat de Belgische posterijen een bijhuis heeft in Bahrein. Er verwondert mij niks meer tegenwoordig. Al was er misschien nog een oplossing: een mailtje. Maar dat bleek ook dik tegen te vallen. Er is geen enkel lokaal postkantoor in België bereikbaar per mail. De enige manier om de post te bereiken loopt via het nummer 022.012345. 's Anderdaags dus nog eens een poging gedaan om het verrekte nummer te bereiken en een levende persoon aan de lijn te krijgen. Na de noodzakelijke knoppendoos sessie doorlopen te hebben volgde weer het wachtmuziekje. Maar na een kwartier wachten iets nieuws: een elektronische stem die me meldde dat de wachttijd onverwacht oploopt. Druk 0 om te blijven wachten, druk 1 en leg af. De post zal U binnen 48 uur zelf contacteren. Dat leek hoopgevend. Niks van, want twee dagen lang gaf de telefoon geen kik. Op hoop van zegen nog maar eens een poging gedaan via het vermaledijde nummer. En kijk, wonder boven wonder kreeg ik een levend wezen aan de lijn. Die wist me echter te melden dat ze me niet kon doorverbinden met een plaatselijk kantoor. Meer zelfs, ze kon zelf ook geen boodschap doorsturen omdat ze met de beste wil ter wereld geen contact kon maken met plaatselijke kantoren. Elk Belgisch postkantoor is blijkbaar volledig afgesloten van de bewoonde wereld. Niks aan te doen. Welke achterlijke idioot dergelijk systeem uitgedacht heeft weet ik ook niet, maar eventjes had ik hoop om de verantwoordelijke van dat systeem mijn onverbloemde waarheid te zeggen. Enkele seconden na mijn telefoontje met 022.012345 kreeg ik een telefoontje van... De post. Met een elektronische stem die een tevredenheidsenquête deed. Of ik tevreden was? Mijn geduld liep ten einde en ik wou de uitvinder van dat systeem eens duchtig mijn gedacht zeggen. Maar dat kon niet. De geestelijk gestoorde debiel die verantwoordelijk was voor het hele gedoe was blijkbaar dezelfde als degene die het tevredenheidsonderzoek in elkaar gestoken heeft want zelf blijft hij/zij volledig buiten schot. De vragen gingen enkel over de onthaalbediende en over het bereikte resultaat. Vooral niet over het hele systeem. Bovendien was het enkel mogelijk om te reageren via de beruchte knoppen op het telefoontoestel. Geen mogelijkheid om iets in te spreken in de zin van:  GECENSUREERD !!!!!!
In deze tijden waar communicatie via telefoon en mail de normaalste zaak ter wereld is, gaat de post terug naar de middeleeuwen, naar de diligence, naar paard en kar, en is de post zelf enkel bereikbaar per brief. Maar er is hoop. Volgens doorgaans slecht ingelichte bron is mij bevestigt dat de post werkt aan een, volgens hen, nieuw en uiterst gesofisticeerd communicatiemiddel: de tam-tam.

01-10-2012 om 09:24 geschreven door Fredje

Zo. De vakantie is voorbij. Gedaan met luieren en niks doen. Gedaan met veel eten en drinken. Of was het meer vreten en zuipen? Maar kom, dat doet er niet toe. Gedaan ook met naar de vrouwen kijken en vooral met erachteraan te gaan. Gedaan met vijftien keer seks per dag. Al waren er dagen dat het iets minder was, maar ik mag wel een beetje overdrijven zeker. Gedaan met het goede leven zonder zorgen en gezeur. Gedaan met een leven als god in België. Ik ga er opnieuw invliegen. Met nieuwe moed ga ik ertegenaan. Met opgeladen batterijen. Met een ongekende energie. Met een voldaan gemoed zal ik het werk aanpakken. Al het werk dat ondertussen blijven liggen is zal in de kortste tijd tot het verleden behoren. En dan vraag ik mij af: welk werk eigenlijk. Eigenlijk heb ik niks meer te doen. Ach, ik zal dan maar verder gaan met niks doen. Of leven alsof ik het hele jaar verlof heb. Dat lijkt mij nog het beste.

28-09-2012 om 17:20 geschreven door Fredje

De gezondheidsrage lijkt wel een ziekte. Een besmettelijke ziekte nog wel. Als ik zo een beetje rondkijk zie ik nogal wat mensen die druk bezig zijn met hun lichamelijke conditie. Lopen, joggen, zwemmen en alle soorten van in beweging zijn. En het werkt blijkbaar aanstekelijk. Want hoe meer er zich in het zweet lopen, hoe meer navolging ze krijgen. Iedereen wil koste wat het kost lichamelijk fit zijn. Dat is gezond. Goed voor een lang leven. Iedereen wil oud worden maar toch jong blijven. Allemaal goed en wel maar toch heb ik zo mijn twijfels. Wat ben je met een gezond lichaam als de hersenen niet mee willen. Want dat is toch iets dat mij verwonderd. Lichamelijk doen ze alles wat mogelijk is om niet te verouderen maar geestelijk lijkt niet van belang te zijn. Want daar trekt niemand zich iets van aan. Alsof dat niet belangrijk is. En dan vraag ik mij af hoe je hersenen kan trainen. Zijn er middelen om de grijze cellen te stimuleren? Wat ben je tenslotte met een fit lichaam als het koppeke het laat afweten. Want bij het ouder worden durven onze grijze cellen wel eens achterop raken. Dementie en alzheimer beginnen zich te manifesteren. En terwijl ik mij dat zit af te vragen kom ik terecht bij Christine Van Broeckhoven. Dat is niet de eerste de beste. Als gerenommeerd hoogleraar met wereldfaam onderzoekt ze Alzheimer en dementie. Haar onderzoeken spitsen zich vooral toe op het hoe en waarom van de achteruitgang van onze hersenen. Volgens haar nieuwste onderzoeksresultaten zou de oorzaak niet zozeer het feit zijn dat hersencellen afsterven, verschrompelen of op één of andere manier verdwijnen. Want dat is de normale gang van zaken. Mensen beschikken over genoeg hersencellen om een paar honderd jaar mee toe te komen. Het zou hem veeleer zitten in de verbindingen tussen die cellen. De autostrades van de hersenen zeg maar. De verbindingen tussen de verschillende cellen zijn belangrijker dan de cellen zelf. Want hoe meer verbindingen een cel heeft met andere cellen, hoe efficiënter de hersenen werken. Maar laat het nu net die verbindingen zijn die door intensief gebruik dichtslibben. Hoe meer die verbindingen gebruikt worden hoe minder gegevens er door kunnen. En dat zou de oorzaak zijn van slechte werking. Het leek me op het eerste zicht nogal controversieel. Hersenen die veel gebruikt worden verslijten dus meer. Een mens zou het tegenovergestelde verwachten. Hoe meer je spieren gebruikt, hoe beter ze worden. Maar bij hersenen zou dat dus niet zo zijn. Volgens Christine Van Broeckhoven althans. Het heeft dus geen enkel nut om je hersenen te trainen. Hoe meer kruiswoordraadsels, rekenoefeningen of andere hersenactiviteiten, hoe meer het boeltje dichtslibt. Er ontstaan files op de autostrades van de hersenen zeg maar. En dat is geen goed nieuws voor de slimmeriken onder ons. Maar geen paniek. Want volgens dezelfde onderzoeken hangt het voornamelijk af van de genen. Het is allemaal genetisch bepaald. De ene mens is de andere niet. Zo kunnen die verbindingen bij de ene veel verkeer doorlaten en bij de andere dan weer weinig. Bij de ene slibt het al sneller dicht dan bij de andere. Het zit in de genen. Met andere woorden; Christine Van Broeckhoven beweert simpelweg dat domme ouders domme kinderen voortbrengen. Al zegt ze dat niet zo cru. En ze mag uiteraard niet vertellen dat het ene menselijk ras het andere niet is. Dat zou politiek niet correct zijn voor een aanhangster van het socialistisch gedachtegoed. Maar dit terzijde. Wat Christine wel komt vertellen is dat alcohol funest is voor de hersenen. Door grote hoeveelheden alcohol sterven hersencellen af en hebben ook de verbindingen geen nut meer. Al heeft dat niks dan voordelen volgens mij, want voor elke hersencel die afsterft staan er duizenden andere klaar om te vervangen. Met splinternieuwe, nooit gebruikte verbindingen. Het is dus simpel; wie slim wil worden moet meer alcohol drinken.

15-09-2012 om 08:52 geschreven door Fredje

Het leek wel of ik in het stenen tijdperk terecht gekomen was. Het zat zo: op onze vakantiebestemming aan onze onvolprezen Vlaamse kust aangekomen bleek er een probleem met internet. De kleine firma die al enkele jaren voor een draadloze verbinding zorgt stopt met de dienstverlening. Wegens te hoge investeringskosten. Het zag er dus naar uit dat ik het een maand zonder internet zou moeten doen. Dat is niet het einde van de wereld. Maar toch. Ergens miste ik iets. Het is raar dat een mens snel gewoon is aan iets dat eigenlijk niet onmisbaar is. Het deed me denken aan duvel, mosselen met friet, of een paar minnaressen. Dat zijn ook zaken die niet levensnoodzakelijk zijn. Maar eens je van dergelijke verworvenheden geproefd hebt lijken ze wel belangrijk. Het geeft meer zin aan het leven. In eerste instantie dacht ik nochtans dat ik niet dood zou gaan van een maand zonder internet. Tot er na enkele dagen iets begon te knagen. Een ondefinieerbaar gevoel van onbehagen. Ik zou mijn blog niet meer kunnen aanvullen. Geen stukjes schrijven. Een hele maand lang. Niet dat iemand dat zou missen. Want zonder mijn bijdrage aan blogland zou de wereld wel blijven draaien. Maar zonder internet zou ik ook aangewezen zijn op het radio- en TV-nieuws om een beetje op de hoogte te blijven van de stommiteiten van onze regering. En we weten allemaal dat het radio- en TV-nieuws niet uitblinkt in neutraliteit. Niet dat ik niet zou begrijpen welke huidskleur de daders hebben als er op het nieuws -weeral- sprake zou zijn van 'jongeren' die een buschauffeur of een politieagent in elkaar geklopt hadden. Zò dom ben ik nu ook weer niet. Toch heb ik graag meer achtergrondinformatie over bepaalde zaken. En daarvoor is internet natuurlijk het geschikte medium. Op zoek dus naar een mogelijkheid. Die bleek er te zijn. Dacht ik toch. Ik ben immers klant bij belgacom en die maken reclame voor draadloos internet overal. Als klant kan je, volgens de reclame althans, overal toegang hebben tot het net. Navraag gedaan dus. Het bleek in werkelijkheid iets ingewikkelder. En vooral heel duur. Ik hield de mogelijkheid van belgacom dan ook maar even in beraad. En zocht een andere oplossing. En zie. Waar een wil is, is een weg. Of, wie zoekt die vindt. Want ik kwam te weten dat de installaties van die kleine internetfirma nog in dienst waren. Echter niet voor nieuwe klanten. Maar daar viel wel wat te regelen. Zoals er altijd iets te regelen valt in Vlaanderen. En na een vriendschappelijk gesprek, en een paar duvels, ben ik weer onder de mensen. Al zal ik voor volgend jaar een andere oplossing moeten zoeken. Maar dat zien we dan wel. Voorlopig kan ik dus weer mijn blog aanvullen. Niet dat ik er mijn hoofdbezigheid ga van maken tijdens de verlofperiode. Het schrijven zal op een klein pitje staan. Want er zijn nog andere zaken die mijn aandacht vragen. Zoals achtergrondinformatie over de stommiteiten van de regering. Duvels. Mosselen met friet. En iets waar ik nogal veel belang aan hecht maar waar jullie geen zaken mee hebben.

05-09-2012 om 05:21 geschreven door Fredje

Het traditionele huwelijk heeft zijn beste tijd gehad. Volgens ene Catherine Hakim dan toch. Catherinneke is sociologe en hoogleraar ergens in een Londense school. En ze beweert dat de normen en waarden van de samenleving zodanig veranderd zijn dat het huwelijk een beetje achterop loopt. Ze baseert zich op de vele echtscheidingen om haar visie te ondersteunen. Of ze zelf gescheiden is kon ik niet achterhalen. Al doet dat weinig ter zake. Maar misschien heeft ze wel gelijk. Er zijn immers veel scheidingen de laatste jaren. Vooral jongeren zijn nogal snel op elkaar uitgekeken. Al heb ik zo een klein vermoeden dat er veel oudere koppels zijn die uit gewoonte bij elkaar blijven. Of gewoon niet de moeite doen om eens een ernstig gesprek met elkaar aan te gaan. Om hun relatie te evalueren. En om terug een beetje spanning in hun relatie te brengen. Want daar draait het toch allemaal om. Als je op elkaar uitgekeken bent en je hebt niks meer te vertellen begin je op elkaars zenuwen te werken. En dan staat ook de seks op een klein pitje. Maar er is een oplossing volgens onze sociologe. Als je maar een beetje inventief bent. Met een beetje moeite en een duidelijk gesprek kan al veel verholpen worden. Dan kan je als gehuwd koppel een veilig gevoel bij elkaar creëren. Een soort van geborgenheid waarin een mens zich op zijn gemak voelt. En dan kan er een nieuw hoofdstuk beginnen. Een spannend hoofdstuk. Want Catherine Hakim geeft vervolgens een gouden raad: begin een seksuele relatie buiten het huwelijk. Dat zorgt voor een opkikker in een huwelijk. Een mens wordt er tien jaar jonger door. Vooral als dat met wederzijdse toestemming is. Als de huwelijkspartners elkaar vertrouwen en seks als een hobby gaan beschouwen. Een plezante bezigheid waarin ze zich kunnen uitleven. Gewoon af en toe eens volledig uit de bol gaan. Genieten en nieuwe energie opdoen. Dat heeft alleen maar voordelen voor het huwelijk volgens de hooggeleerde dokter Catherine Hakim. En daar kan ik niks tegen inbrengen. Wie ben ik tenslotte om een hoogleraar tegen te spreken. Al is er een praktisch probleem in mijn persoonlijk geval. Welke vrouw wil, in alle vriendschap en openheid, een seksuele relatie met een rare kwiet als ik? Het is niet de eerste maal dat ik een poging doe om zoiets te verwezenlijken. Met als resultaat dat de vrouw in kwestie na korte tijd geen enkel contact meer wenst. Pech voor mij, maar ook voor haar want Catherine Hakim heeft de voordelen van een buitenechtelijke relatie omgerekend in geld. Dat zou een slordige 80.000 euro per jaar waard zijn. Per persoon. Ik moet de uitleg van Catherine toch eens bespreken met een eventuele kandidate. Je weet maar nooit.

26-08-2012 om 10:29 geschreven door Fredje

Het is niet de eerste maal dat ik het provinciaal openluchtmuseum Bokrijk bezoek. Het was steeds de moeite waard. Het is er rustig en er komen telkens weer herinneringen naar boven. Herinneringen van lang vervlogen jaren uit mijn prille jeugd toen ik nog bij opa en oma op bezoek kon. Maar opa en oma zijn reeds lang van deze wereld verdwenen. Net zoals hun woning en hun hele hebben en houden. Op de plaats waar eens hun eenvoudig huisje stond staan nu appartementen als blokkendozen naast elkaar. Maar als ik in een nostalgische bui ben ga ik eens naar Bokrijk. Dat helpt. Er heerst een sfeer van rust en welbehagen. Maar deze keer was er meer om naar Bokrijk te gaan: de sixties. Dat is een soort interactieve tentoonstelling over de jaren zestig. Niet dat ik echt eens wou zien hoe het er in die jaren aan toe ging. Dat niet, want ik weet maar al te goed hoe het leven toen was. Ik heb die jaren zelf mogen meemaken. Maar vrouwlief heeft blijkbaar een kort geheugen en wou het allemaal nog eens zien. En als een vrouw iets wil... Wij dus naar Bokrijk. Om te beginnen om iets te eten. En vooral, iets te drinken. Deze keer keek ik echter met andere ogen naar het hele museum. Zo viel het me op dat er met een elektronische kassa gewerkt werd in de drankgelegenheden. En voor zover ik het me herinner stond er in het dorpscafé van opa geen elektronische kassa, maar goed. Het zal wel met efficiëntie te maken hebben. Het eten was lekker en het bier fris. Meer moet dat niet zijn. Vooraleer naar het sixties gedeelte te gaan bezochten we ook nog enkele huisjes, stallen en andere aanhorigheden die zo eigen waren aan het leven van toen. Wat me daar opviel was de aanwezigheid van brandblussers. Zelfs in het varkenshok stond een brandblusser. En ik kan me met de beste wil ter wereld niet meer herinneren dat er bij opa en oma dergelijke toestellen in de woning stonden. En al zeker niet in het varkenshok of de koeienstal. Ook de toiletten bleken heel anders uitgerust dan hetgeen ik me herinnerde van de tijd van toen. De goede oude plank-met-het-gat is vervangen door een kraaknette, van waterspoeling voorziene pot. Met een mooi wit rolletje papier en een lavabo met warm en koud water. Ik weet niet of opa het zou gewaagd hebben om zijn restafval in het water te laten plonzen. Maar het zal wel allemaal te maken hebben met hygiënische regeltjes en reglementering. Maar het blijft geschiedenis vervalsing. Dan maar naar de sixties. Een stukje nostalgie waarvan ik me toch meer herinner wegens nog verser in mijn geheugen. Bij het binnengaan kregen we een namaak paspoort. Eentje zoals ik nog kende van die jaren. Een vaalgroen dubbelgevouwd exemplaar. Met streepjescode... Een streepjescode in de sixties? Nooit gezien. Weer een vervalsing. Voor de rest was het aanvaardbaar. De muziek die door de luidsprekers knalde was inderdaad uit de sixties. In de nagemaakte electrowinkel stonden bandopnemers, platendraaiers en transistorradio's die ik zelf nog gehad heb. Ook de auto die er stond zat nog in mijn geheugen. De allereerste supermarkt die ik ooit gezien heb was ook netjes nagemaakt. Evenals de artikelen die er stonden. En in het café bleek een authentieke jukebox te staan. Drie platen voor vijf frank. De platen bleken af en toe zelfs te blijven hangen. Heel herkenbaar. Er was ook een typisch bruin café nagebouwd. Maar wat ik daar zag had ik nog nooit gezien. Dat was geen geschiedenis vervalsing, dat was pure geschiedenis verkrachting. Stel je voor. Een bruin café waar geen bier te verkrijgen is! een bruin café waar roken verboden is!!....In de sixties?!?

18-08-2012 om 16:16 geschreven door Fredje

Wanneer het precies begonnen is weet ik niet meer. Maar al sinds mijn tienerjaren heb ik belangstelling voor vrouwen. In het begin waren het van die jonge giechelende buitenaardse creaturen die mijn voorkeur hadden. Van die rare wispelturige wezens waar geen mens iets van begreep. Maar toch trokken ze af en toe mijn aandacht. Als puberende tiener ben je nu éénmaal nieuwsgierig naar het onbekende. Naar het absurde. Eerst dacht ik nog dat ik een afwijking had. Een misvorming, ergens in mijn hersenen. Maar mijn leeftijdsgenoten bleken met hetzelfde probleem te zitten: een abnormale interesse naar die huppelende tweebenige zoogdiersoort die voor onze voeten kwamen lopen. Een misvormde soort ook. Want naarmate ze iets ouder werden kregen ze zwellingen ter hoogte van hun borstkas. En laat het nu net die zwellingen zijn die steeds meer onze aandacht trok. “Ach, dat zijn je hormonen” kregen we te horen van mensen die het konden weten. Dat zou wel overgaan. Maar het ging niet over. Integendeel. De belangstelling nam toe in de loop der jaren. En de belangstelling is er nog steeds. Heel mijn leven heb ik er al last van. Er kan geen vrouw voorbijlopen of ik heb ze gezien. Het lijkt wel een obsessie. Een heel gevaarlijke obsessie, want ik heb mannen ten onder zien gaan aan hun hormonale opvliegers. Succesvolle mannen die op de rand van de financiële afgrond stonden. Of erger, er zijn zelfs mannen die helemaal aan de bedelstaf geraakt zijn door een onberekenbaar vrouwelijk wezen. Of nog erger, ik ken mannen die volledig door het lint gingen en uit pure frustratie homo geworden zijn. Moord, zelfmoord, brandstichting en zelfs genocide kunnen de gevolgen zijn van mannelijke belangstelling voor vrouwen. Maar ondanks al deze potentiële gevaren kan ik het niet laten. Ik hou van vrouwen. Hoe gevaarlijk ze ook zijn. Heel mijn leven loop ik al achter vrouwen. Nu nog. Al moet ik toegeven dat ze tegenwoordig een beetje te hard lopen voor mij. Ik kan ze niet meer volgen. En soms weet ik ook niet meer waarom ik ze nog achterna blijf lopen. Maar dat doet er niet toe. Ik blijf genieten van het vrouwelijk schoon. De leeftijd doet zelfs niks ter zake. Integendeel. Hoe ouder, hoe gemakkelijker ik ze kan volgen. Maar zelfs van die hele jonge meisjes kan ik genieten. Van die bloemen in de knop. Niet om er achteraan te gaan maar gewoon om naar te kijken. Een nog gesloten bloemknop raak je ook niet aan. Dat laat je openbloeien. Tot er een prachtige bloem ontstaat. Hier en daar mag er zelfs een verslenst blaadje aanhangen. Dan pas mag het bloemetje geplukt worden. Als het in volle rijpheid is. Als de schoonheid op zijn toppunt is. Of er over. Mag ook. Als het maar geplukt wordt. Maar toch stel ik mezelf vragen. Is dit wel normaal? Ben ik verslaafd? Heb ik gespecialiseerde hulp nodig? Moet ik in therapie? Zijn er zelfhulpgroepen waar ik terecht kan? Moet ik afkicken? Hoe? Waar? Wanneer? Zijn er afkickverschijnselen? Welke? Is er nazorg? Opvolging? Door wie? Hoelang? Ach... die levensvragen altijd...

15-08-2012 om 14:50 geschreven door Fredje

De olympische spelen lopen ten einde. Het werd tijd. Niet dat ik iets heb tegen sport in het algemeen, zeker niet. Maar na drie weken Europabeker voetbal, drie weken ronde van Frankrijk en dan nog eens drie weken olympische spelen is het wel genoeg geweest voor een tijdje. Al moet ik me geen illusies maken want de nationale voetbalcompetitie is alweer begonnen. Aan sport geen gebrek dus. Sport mag. Maar er zijn toch enige zaken die niks met sport te maken hebben. En waar het internationaal olympisch comité zich schuldig aan maakt. Dat inrichtend comité onder leiding van de Belg Jacques Rogge is niet vies van een beetje gefoefel. Zo zijn er de maatregelen die moesten genomen worden voor de hoge pieten van dat comité. Londen moest rijbanen afsluiten voor de gewone man/vrouw. De leiders van het IOC moesten vrij baan krijgen. Ze wilden niet tussen het plebs terechtkomen en in een eventuele file. De heren voelen zich boven het volk verheven en moeten dus over aparte rijbanen beschikken om zich te verplaatsen. Dat er daardoor enorme opstoppingen in heel Londen ontstaan is hun zorg niet. Het lijkt er op dat de sport bijzaak is. Als de heren maar onbelemmerd kunnen gaan aperitieven. Ze verblijven ook in de meest luxueuze hotels om van daaruit het hele zooitje in slechte banen te leiden. En onzinnige beslissingen te nemen. Zoals het naar huis sturen van enkele atleten die een glaasje te veel ophadden. Een overwinning vieren of het verdriet van een nederlaag doorspoelen mag niet. Wat dan weer wel mag is medailles verkopen. Zoals bij het wielrennen voor de mannen. Daar is duidelijk te zien hoe de overwinning verkocht werd. Op zo'n 500 meter voor de eindmeet werd, na een kort gesprek en een simpel hoofdknikje, het zaakje geregeld. Zowat een miljard kijkers hebben dat gezien. Het IOC niet. Die zaten waarschijnlijk met hun gedachten bij de receptie. En met hun ogen in het decolleté van de aanwezige dames. Want laat ons eerlijk blijven, de voorziene voorraad gratis condooms was niet mis. Dat atleten die in een speciaal voor hen gebouwd dorp enkele weken op elkaars lip leven wel eens een pleziertje willen is een normale zaak. Maar dat het grootste deel van die condooms in de luxueuze hotels ter beschikking lagen zegt veel over de intenties van de heren. Dat de prestigieuze callgirls maanden op voorhand volgeboekt waren is ook niet zonder betekenis. Niet dat ik daar persoonlijk enig bezwaar tegen heb. Maar ik heb de indruk dat de Olympische spelen er niet zozeer zijn voor de atleten. Misschien moeten ze er maar eens aan denken om spelen te organiseren zonder atleten. Of met andere disciplines: de honderd meter neuken, de 200 meter blindkijken of de 4 x 100 meter zakkenvullen. Want dat alles rond geld draait is duidelijk. Waarom hebben ze de anders zo strenge regels plots veranderd? Tijdens de spelen nog wel. Toen bleek dat er een Saudi-Arabische judoka aantrad werd de reglementering plots gewijzigd. Judoka's mogen geen hoofddeksel dragen, de Saudi-Arabische wel. Onder invloed van wie of wat en hoeveel vraag ik mij dan af. Zou het kunnen dat er al lobbywerk bezig is? En dat de spelen binnen acht of twaalf jaar in een zandbakland gaan plaatsvinden. Met alle gevolgen van dien. Ik zie het al gebeuren. Kim Clijsters in boerka op de tennisbaan, Tia Hellebaut in boerka over de 30 centimeter. Zwemsters die de 100 meter verdrinken met boerka betwisten. Met een gouden medaille en een gegarandeerd plaatsje in de harem van de sheikh voor degene die overleeft.

12-08-2012 om 11:16 geschreven door Fredje

Naar aanleiding van de olympische spelen heeft er iemand een filmpje gemaakt over prestaties. Hij, of zij, heeft de prestaties van de snelste mens ter wereld vergeleken met een dier. Die snelste mens is dan Usian Bolt. Tenminste, de snelste ter wereld op de 100, de 200 en de 4 x 100 m estafette. Maar algemeen wordt de Jamaicaan erkent als snelste mens. Niet niks. Maar vergeleken met een jachtluipaard komt hij hopeloos te kort. Dat bleek uit het filmpje waarop de prestaties van een doordeweeks jachtluipaard en de snelste mens ter wereld vergeleken werden. Op de 100 m. Het jachtluipaard zat in de kantine al aan zijn tweede duvel toen Bolt goed halfweg was. Het zal je maar overkomen. Je bent dan de snelste van een soort dat de wereld overheerst en je kan het niet winnen van een stom beest. Er zijn nog zo van die gevallen. Een stomme vlo bijvoorbeeld, heeft een spring capaciteit waar geen mens tegenop kan. In verhouding van zijn grootte zou een mens met gemak over de eiffeltoren moeten kunnen springen. En eerlijk gezegd heb ik dat nog geen mens zien doen. Ook mieren beschikken over enorme mogelijkheden. Als een mens de krachten van een mier moest hebben zou hij een vracht van 300 kg van hier naar Moskou kunnen sleuren. Te voet, per dag, heen en terug. Ongelooflijk toch. En wij mensen zijn dan de heersers van de wereld. Waar hebben we dat eigenlijk aan te danken? Sukkels als we zijn. Elk dier beschikt over een capaciteit die ver boven het menselijke ligt en toch overheersen wij mensen de wereld. Raar toch. Maar volgens mij is er iets dat overheerst. Iets dat de mens oppermachtig maakt. Een capaciteit dat al de rest in de schaduw plaatst: het vermogen om logisch te denken. Al beschikken sommige dieren ook wel over dat vermogen. Maar niet in de mate dat een mens dat heeft. Ik kan mij niet voorstellen dat een dier er zou op gekomen zijn om het wiel uit te vinden. Alleen maar door te zien dat een ronde steen van een berg rolt en een vierkantige niet. Want ik veronderstel dat het iets in die aard moet geweest zijn dat één van onze voorouders op het idee bracht. Al kan het natuurlijk iets totaal anders geweest zijn. Maar toch. Je moet toch over een capaciteit beschikken om gevolgtrekkingen te maken. En na enkele mislukkingen op het juiste spoor te raken. Want dat is ook een niet onbelangrijk onderdeel van het menselijk brein. Proberen, testen, mislukken en niet opgeven. Steeds maar weer die drang hebben om beter te doen. Steeds weer de drang om meer te weten. Kennis vergaren en doorgeven aan het nageslacht door communicatie. Want ook taal is een belangrijk onderdeel van de mens. Geen simpel taaltje dat zich beperkt tot 'oei' en 'aai', maar een complexe taal. Zo complex dat een Nederlandstalige geen jota begrijpt van wat een Magrebijn staat te brabbelen. Al die capaciteiten zoals, logisch denken, de drang naar kennis, taal en onderwijs maken de mens tot wat hij nu is. Al ben ik soms wel jaloers op wat dieren kunnen presteren. En zou ik wel liever een varken zijn. Varkens presteren het immers om een orgasme te hebben van 30 minuten.

09-08-2012 om 11:24 geschreven door Fredje

Er was, en is nogal wat te doen rond de film 'Femme de la rue' gemaakt door een studente. Daarin is duidelijk te zien hoe een meisje voortdurend lastiggevallen wordt door, hoofdzakelijk, allochtonen. Een vrouw kan in bepaalde straten niet komen zonder uitgemaakt te worden voor hoer. De reactie bleef niet uit. De stad Brussel heeft beslist dat er boetes zullen volgen op dergelijk gedrag. 250 euro boete voor de daders. Hoe ze dat gaan doen is mij een raadsel. Stel, je wordt als vrouw benaderd door een stel opgewonden neanderthalers. Die dreigen ermee om je bij je haren mee te sleuren naar hun grot om je te verkrachten. Je weigert. Vervolgens wordt je uitgemaakt voor slet, hoer en andere onfrisse zaken. Je laat je niet doen en gaat klacht neerleggen. Tegen wie dan wel? Tegen onbekenden? Tegen de tijd dat de politie ter plaatse is zijn de vogels al lang gaan vliegen. Of ze zijn er nog en ontkennen simpelweg alle feiten. In groep. Al wat je dan nog te verwachten hebt is een klacht wegens racisme. Want je hebt hen vals beschuldigd. Alleen maar op basis van hun huidskleur. En een klacht wegens racisme zal het parket niet seponeren. Gegarandeerd. Want dan krijg je te maken met het beruchte centrum voor gelijkheid van kansen. En hoofdcollaborateur De Witte zal niet aarzelen om je vakkundig in reepjes te snijden en aan de aasgieren te voederen. Als autochtone vrouw heb je dan ook geen poot om op te staan. Je staat helemaal alleen. En het risico is groot dat het voorval in de pers terechtkomt. Dan is het hek helemaal van de dam. Dan zijn er altijd wel een hoop collaborateurs die je rouw lusten. Want je hebt het aangedurfd om tegen de cultuur van onze gasten in te gaan. Dan ben je zelfs niet meer veilig in je eigen buurt. Je hebt immers hun eer gekrenkt. Dat is onvergeeflijk en dat moet gewroken worden. Al wat je nog kan doen is een boerka over je hoofd trekken als je nog op straat wil komen. Kijk, dat zijn zo van die zaken waar ik met mijn simpel verstand niet bij kan. Er komt een filmpje uit dat achterlijke en bedreigende dagelijkse zaken aan de kaak stelt en de politiekers gaan een beetje paniekvoetbal spelen. Snel een wetje uitvaardigen in een poging om de bevolking wijs te maken dat ze krachtdadig optreden. En dan maar hopen dat het boeltje zal koelen zonder blazen. Maar in werkelijkheid is er niks opgelost. Alleen maar een carte blanche gegeven aan het achterlijke volkje om hun duidelijk te maken dat ze rustig verder hun 'koeltoer' mogen opdringen aan degene die in hun levensonderhoud voorzien. Dat is de werkelijkheid en niks anders. Ik heb een ander voorstel. We zetten enkele stoere homo-bouwvakkers op terrasjes in een wijk waar veel allochtonen langskomen. We laten die jongens eens doen. Die zijn namelijk gek op allochtone kontjes. Eens zien wat er gaat gebeuren.

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Fredje

Een normaal mens gaat mosselen eten dichtbij een plaats waar ze gekweekt worden. De zee bijvoorbeeld. Ik dus niet. Ik ga naar Leuven. Want Leuven heeft iets. Wat precies weet ik ook niet, maar er is iets dat mij aantrekt tot deze stad. Is het omdat Leuven de stad is waar ik geboren ben? Voelt een mens zich aangetrokken tot zijn roots? Ik zou het niet weten. Al moet ik toch niet overdrijven met die roots. Het enige dat daar toen gebeurd was is het feit dat ik er het daglicht zag. Niks meer. Want al na een paar dagen na mijn geboorte werd ik door mijn ouders meegesleurd naar een godvergeten boerengat in de rand van Leuven. En in dat landelijk gebied bracht ik mijn eerste levensjaren door. Tussen de graan- en aardappelvelden, de aardbeien en tonnen witloof. Maar misschien is het omdat de inwoners toendertijd met een zeker respect over Leuven spraken, omdat daar het geld vandaan kwam. De opbrengst van het harde boerenlabeur ging immers steevast naar Leuven om verkocht te worden. En misschien heeft dat feit zich in mijn onderbewustzijn genesteld. Wie zal het zeggen? Al gaat er wel een zekere charme uit van de Leuvense oude markt, de grote markt, de muntstraat, en de diestse winkelwandelstraat. Om maar enkele plaatsen te noemen. Want er zijn nog plaatsen waar ik goede herinneringen aan heb. Zoals dat kleine restaurant, met uitzicht op de dijle, waar ik ooit lekkere ribbetjes mocht nuttigen. Of dat kleine keldercafé waar je, door de erbarmelijke staat van de trappen, niet meer buiten raakte na drie pinten. Of het stationsplein, maar dat heeft zijn beste tijd gehad sinds de frietkoten vervangen zijn door een onpersoonlijke broodjeszaak. Al blijven de herinneringen aan de tijd dat we daar lekkere frieten met cervela en een klodder mayonaise aten. Kortom, Leuven trekt me aan. Vooral ook omdat het een stad is waar nog Vlaams gesproken wordt. Alle andere talen zijn een minderheid. Weinig Frans, Arabisch of een ander brabbeltaaltje waar ik toch niks van begrijp. En ook niet wil begrijpen. Weinig, als waggelende pinguïns verklede vrouwen ook. Van die vormeloze gedrochten die een mens eerder met een vuilniszak associeert dan met een levend wezen. Dat zijn eerder rariteiten in Leuven. Gelukkig maar. Want anders zou ik een andere stad moeten gaan zoeken om eens onder de mensen te komen. Zoals ooit gebeurd is met Brussel. Daar kom ik ook niet meer als het niet strikt noodzakelijk is. Want de tijd dat Brussel nog bruisend en gezellig was is lang vervlogen. De Brusselse 'rue des boucher' waar Johan Verminnen zo lyrisch over zingt, is helemaal niet meer wat het ooit was. Maar de muntstraat in Leuven is een meer dan waardig alternatief. Wat daar te eten en te drinken valt is stukken beter dan wat ooit in de rue des boucher te verorberen viel. Maar daar zijn we dus geen mosselen gaan eten. Neen, in een typische Vlaamse stad als Leuven gingen we een typisch Vlaams gerecht eten: mosselen dus. In een typisch Vlaams restaurant: A l'etoile d'or.

03-08-2012 om 14:28 geschreven door Fredje

Het begon met een lief klein konijntje. Een jong dwergkonijntje. Met schattige oogjes die om affectie vroegen. De jongste zoon en, vooral, zijn vriendin konden er niet aan weerstaan. Ze hadden ook de mogelijkheid om een pracht van een hok te construeren zodat het beestje een prinsenleven wachtte. Bovendien was het volledig gratis. De eigenaar had er immers een hele nest zitten. En zo belandde het snoezige ding in de tuin van zoonlief. Het beschikte over een droog en ruim hok en een mooie uitloop op het gras. Plaats genoeg om te spelen. Als je ook maar en voet in de tuin zette kwam het lieve diertje naar je toe gehuppeld. Het was duidelijk dat het beestje gezelschap zocht. Dus kwam er gezelschap. In de buurt vonden ze een ander prachtig exemplaar. Voor alle zekerheid werd toch maar gevraagd of het een mannetje of een vrouwelijk konijn betrof. Je weet maar nooit. Want een nest dwergkonijnen die zelfs het opeten niet waard zijn was wel het laatste van hun wensen. Volgens de eigenaar was het zeker en vast een vrouwtje. Dat had hij zelf kunnen vaststellen door het beestje eens flink door elkaar te rammelen. Volgens de man was dat de enige juiste manier om het verschil in geslacht vast te stellen. Als er bij het door elkaar schudden niks te horen was dan betreft het zeker en vast een vrouwtje. Volgens de man komen mannelijke konijnen zo aan hun naam. Schudden en als er geluid te horen is dan is het duidelijk een mannetje: een rammelaar. Dat leek een logische verklaring. Zoon was het er niet mee eens, maar kom. Er mogen al eens risico's genomen worden in het leven. Het lief klein konijntje kreeg een speelkameraadje. Het was een lust om te zien hoe de beestjes samen in het gras dartelden. En gangen groeven in het grasperk. En gangen graven, dat mag want ze zijn toch zo lief. Tot er enkel maanden later vier mini dwergkonijnen uit de gangen kwamen piepen. Twee maand later nog eens vier snoezige pluchen huppelaars. En twee maand later weer een nest van vier. De beestjes deden hun best. Ze kweekten als.... konijnen. Maar ze zijn zo lief. Zo klein en schattig dat ze mogen blijven. En er iemand moest gezocht worden om in hun onderhoud te voorzien tijdens de verlofperiode. Zoon en vriendin zijn op verlof vertrokken en laten de zorg over hun schatjes over aan mij. Elke dag ben ik dan ook moreel verplicht om de roomservice te garanderen. Gelukkig heb ik daar een beetje ervaring mee. Het zal hun dan ook aan niks ontbreken. De lievelingen van zoon en zijn vriendin zijn in goede handen. De schatjes kennen me al. Telkens ik hun domein binnenkom komen ze me begroeten en lopen voor mijn voeten. De rotbeesten.

27-07-2012 om 13:35 geschreven door Fredje

Is er nu geen enkele vrouwelijke blogster die de verdediging van vrouwen op zich neemt? En tussendoor mannen figuurlijk in hun blootje zet. Mannen letterlijk in hun blootje zetten mag van mij natuurlijk ook. Al zal dat misschien niet door de censuur raken. Je weet maar nooit met de preutse jongeren die de dienst uitmaken op senniorennet. Maar gewoon, een vrouw met ballen, die op een al dan niet ludieke manier de nadelen van mannen in de verf zet. Een man heeft toch ook nadelen dacht ik. Waarom mag daar dan niet mee gelachen worden? Waar zitten de vrouwelijke blogsters die zich eens van hun beste zijde laten zien? Die nu eens niet op hun kop laten zitten door een man, zoals ik, die graag de spot drijft met vrouwelijke manieren, gewoontes en andere kleine onhebbelijkheden. Is er echt geen vrouw die mij lik op stuk geeft? Moet ik het zelf doen misschien? Vergeet het maar. Ik ga de suprematie van het mannelijk geslacht hier niet in twijfel trekken. Dat laat ik liever over aan vrouwen met kennis van zaken. Vrouwen die weten waar ze het over hebben. Vrouwen met ervaring. Want laat ons eerlijk blijven. Zelf ga ik er niet aan beginnen. Maar wat ik bedoel is dat ik ook wel eens graag lach met de, weliswaar verwaarloosbare, kleine kantjes van het sterke geslacht. Of zijn die er niet? Zijn alle vrouwen dan van oordeel dat ze braaf en onderdanig de autoriteit van mannen moeten ondergaan? Waar zitten de suffragettes van in de jaren stillekes? Suffragettes die opkwamen voor de rechten van de vrouw. Waar zitten de dolle mina's van in de jongere jaren stillekes? Dolle mina's die hun BH op de brandstapel wierpen. Schrijven die geen stukjes? Is de strijd gestreden? Hebben vrouwen dan geen kritiek op de overheersing van mannen? Of laten ze zich zomaar opzij zetten zonder enige vorm van verbaal protest. Waar is het vuur uit hun betoog gebleven? Of zie ik dat verkeerd? Is er werkelijk ergens een blog te vinden die het opneemt voor de vrouw in het algemeen. Die mannen lik op stuk geeft. Laat het me dan weten waar ik dat kan vinden. Want zelf heb ik nog niks gevonden. Ach, vrouwen. Ze zijn allemaal hetzelfde. Niks mee aan te vangen, behalve in bed. Maar denk maar niet dat ik de moed opgeef. Ooit zal er wel ergens een vrouw zijn met haar op haar tanden. Eentje die me van antwoord dient. Zodat we eens kunnen lachen met elkaars aangeboren eigenaardigheden.

25-07-2012 om 14:52 geschreven door Fredje

Op een lokale nieuwssite van ons dorpje vond ik dit artikeltje. Met de goedkeuring van de auteur, Jan van Assche, hieronder het integrale stukje. Brussel de multiculturele hoofdstad van België waar iedereen welkom is, behalve Vlamingen. Brussel dat sinds de laatste staatshervorming een bijkomende blanco cheque kreeg van Vlaanderen van zowat 1 miljard.

Hoeilanders in Brussel in de boeien geslagen.

Zaterdag 21 juli 2012, de dag van de nationale feestdag, trokken dorpsgenoten Mandy Bubier en Marc Rabaey naar Brussel. Buiten het Centraal Station maakten ze een foto met een Vlaamse leeuwenvlag maar voor zij die opnieuw konden opplooien, sloeg de Brusselse politie hen, samen met o.a. een 70 jaar oude dame, in de boeien en hield hen twee uur vast op een nabijgelegen politiecommissariaat. Op de vraag waarom, antwoordde de politie dat burgemeester Thielemans de opdracht had gegeven iedereen op te pakken die met een Vlaamse Leeuw rondliep, omdat dit provocerend en ordeverstorend zou zijn.

Dat tezelfdertijd diverse mensen met Waalse en Brusselse vlaggen rondliepen en ongemoeid bleven, bleek de normaalste zaak.

Sommige toeschouwers probeerden tussen te komen maar werden door de politie weggejaagd.

Hoe deze gebeurtenis te rijmen valt met democratie en recht op vrije meningsuiting is een raadsel. Dat de hoofdstad van Europa zich zo opstelt, is onbegrijpelijk en onaanvaardbaar. Het getuigt trouwens van een zeer bekrompen denken van de Brusselse burgemeester.

Wat scheelt er toch met dit land?

Eigenaardig is ook dat de VRT 'de redactie' hierover wel bericht op haar internationale pagina's maar de gebeurtenis doodzwijgt op de Vlaamse site. Ook de andere kranten blijken geen belangstelling te tonen voor deze gebeurtenis.

24-07-2012 om 09:42 geschreven door Fredje

Uit een onderzoek van Gert ter Horst, hoogleraar neurobiologie van psychiatrische stoornissen van het universitair medisch centrum Groningen ( wat een uitleg ), blijkt dat vrouwen na een gebroken relatie twee keer zoveel kans hebben om in een depressie te sukkelen. Bovendien krijgen ze ook sneller en vaker lichamelijke klachten. De hoogleraar wilde nagaan “waarom een gezond brein verandert in een ziek brein” na een gebroken liefdesrelatie. Hoe een gezond brein dan wel zou moeten zijn vermelde hij niet. Maar goed. Ter Horst heeft dus, volgens eigen zeggen althans, op grote schaal onderzoek gedaan naar liefdesverdriet. In combinatie met scans van de hersenen nog wel. Daar moeten wel betrouwbare resultaten uit komen. En wat blijkt? Vrouwelijke hersenen gaan anders om met liefdesverdriet dan mannelijke. Hoe dat precies komt weet hij ook nog niet. Daar moet nog verder onderzoek naar gedaan worden. Maar volgens Gert is het duidelijk: vrouwen lijden meer onder een gebroken relatie dan mannen. Omdat “vrouwen moeilijker accepteren dat een relatie ten einde is”. Tja, vrouwen begrijpen blijkbaar niet dat een gezonde man af en toe wel eens iets anders lust. Vrouwen daarentegen willen tot in de eeuwigheid aanbeden worden door hun persoonlijke slaaf. En als die slaaf er dan vandoor gaat kunnen ze dat niet begrijpen. Dan blijven ze wachten. In tranen. In de hoop dat hun onderdaan terug komt. Maar die komt niet terug. En als ze dan uiteindelijk doorhebben dat wachten geen zin heeft gebeurt er iets raar. Dan gaan ze geld uitgeven. Volgens een onderzoek gemiddeld 640 euro. Aan kleedjes, aan een ander kapsel, aan een volledige nieuwe outfit, zelfs aan een facelift. Allemaal om hun zelfvertrouwen op te krikken. Of om een andere vis aan de haak te slaan. En voor een vrouw is het niet moeilijk om een andere lijfeigene te vinden. Ze moet maar een beetje met haar achterste staan draaien en de kandidaten komen als vliegen op haar af. Dan reageren mannen toch anders op liefdesverdriet. Mannen hebben geen last van een ziek brein in tijden van tegenspoed. Een man weet dat een vrouw als een tram is. Als je er eentje mist volgt er altijd wel een andere. En in de tussentijd kan hij evengoed van zijn herwonnen vrijheid genieten. Een man gaat dan met vrienden lachen en plezier maken. Pinten drinken. En ondertussen uitkijken naar de volgende tram. Want dat is ook eigenaardig. In plaats van met volle teugen tot het einde van zijn dagen van zijn vrijheid te genieten, gaat hij op zoek naar een andere prinses om te dienen. Om op een voetstuk te plaatsen. Maar vooral, om de afwas te doen.

23-07-2012 om 12:24 geschreven door Fredje

Er staan ons slechte tijden te wachten. Niet alleen wat betreft de instroom van allochtonen of de huidige politieke zakkenvullers. Maar ook van vrouwen is onheil te verwachten. Dat beweert psycholoog James Flynn. De man is een wereldautoriteit op het gebied van IQ onderzoek en kan het dus weten. Volgens recente onderzoeken blijkt namelijk dat vrouwen tegenwoordig in ontwikkelde landen een hoger IQ hebben dan mannen. Het verschil is, voorlopig, verwaarloosbaar klein, maar toch. Als die tendens zich voortzet is het binnen enkele honderd jaar gedaan met de suprematie van de man. Het gaat wel enkel over vrouwen in ontwikkelde West-Europese en Amerikaanse landen. Dat zou het gevolg kunnen zijn van opleiding. Hedendaagse vrouwen hebben in onze contreien een degelijke opleiding gehad. Al zou het volgens James Flynn ook wel kunnen dat het te maken heeft met “de opkomst van de vrouwelijke intelligentie”. De hersenen groeien tegenwoordig anders en passen zich aan gewijzigde situaties aan. Vooral vrouwelijke hersenen zouden heel flexibel zijn wat dat betreft. Al zal dat op lange termijn ook wel zijn weerslag hebben op de vrouwen in onderontwikkelde landen. Want ik zie in die achterliggende landen toch ook al enige vooruitgang. Tegenwoordig moeten vrouwen niet meer tien meter achter hun echtgenoot lopen. Nu lopen ze tien meter vòòr hun man. Al kan dat wel te maken hebben met de vele landmijnen die daar liggen. Maar dit terzijde. Waar het om gaat is dat vrouwen intelligenter worden. En dat zou wel eens onverwachte gevolgen kunnen hebben. Meer en meer vrouwen gaan aan de top van bedrijven komen te staan. Met als resultaat dat ze meer zeggenschap zullen hebben op de producten die geproduceerd worden. Ik zie het al gebeuren dat we binnenkort kunnen kiezen tussen lichtroze en donkerroze auto's. Met gordijntjes in plaats van zonnekleppen. Of kettingzagen met op de zijkant geschilderde rode hartjes. En zaagtanden van mousse. Om de bomen geen pijn te doen. Je weet maar nooit wat intelligente vrouwenlogica allemaal te weeg kan brengen. Misschien gaan de domme-blondjes-moppen verboden worden. Of uitsterven want er zullen geen domme blondjes meer zijn. Enkel intelligente blondjes en wie dan een mop verzint over een dom blondje zou wel eens beschuldigt kunnen worden van racisme. Of zouden er domme-mannen-moppen in de plaats komen? Het zou kunnen. Maar de mannen kunnen niet zeggen dat ze niet gewaarschuwd zijn. De vrouwen zijn duidelijk aan een opmars bezig. Er zal dus iets moeten gebeuren. Ofwel gaan mannen een inhaalbeweging moeten maken, ofwel schaffen we de IQ testen af. Dan pleit ik voor het laatste. Alhoewel, die IQ testen zijn toch maar om te lachen. Al wat psycholoog James Flynn bereikt heeft met zijn onderzoeksresultaten is het feit dat IQ testen niks te betekenen hebben.

21-07-2012 om 12:54 geschreven door Fredje

Wie gebruikt er nog lucifers? Die onvolprezen houten stokjes met een geelkleurig bolletje solfer. Elke man liep vroeger met een doos 'stekskes' in zijn zakken. Meestal om zijn zelfgedraaide sigaret aan te steken. Maar lucifers werden ook nog wel voor andere zaken gebruikt. Een zakdoek werd rond het stekske gedraaid en je had meteen een handig gereedschap om de oren uit te peuteren. Probeer dat maar met een aansteker of wat in goed Nederlands een briquet heet. Het was ook een klein kunstje om van een lucifer een tandenstoker te maken. De wind had ook zo goed als geen vat op lucifers. Een goed geoefende luciferwrijver wist handig gebruik te maken van het feit dat het bolletje solfer elke windstoot overleefde. En de vlam aan de sigaret stak. Daar kan geen hedendaagse aansteker tegen op. Lucifers zijn er tegenwoordig ook in alle maten en gewichten. Van gewone standaard doosjes met kleine houten stekjes tot halve boomstammen. Bovendien zijn lucifers heel milieuvriendelijk. Niet onbelangrijk in deze huidige tijd waar zowat alles in het teken staat van recycleren en milieu. Alles van een lucifer is ecologisch verantwoord en spotgoedkoop. Tot en met het doosje. En kom mij niet vertellen dat voor lucifers veel bomen moeten sneuvelen. De bomen die nodig zijn voor het fabriceren van lucifers zijn van het soort hout dat snel groeit en nergens anders voor gebruikt kan worden. Dat hout wordt trouwens ook gebruikt voor tandenstokers en wattenstaafjes om de oren uit te koteren. Een lucifer heeft dan ook een drievoudige functie. Het dient als tandenstoker, als orenwroeter en als vuurmaker. Ter vervanging van een simpele lucifer zijn drie andere producten nodig, die dikwijls gemaakt worden van milieuvervuilende plastiek. Vooral de hedendaagse aansteker is een grote boosdoener. Die wordt gemaakt van plastiek, ijzer en niet te vergeten een hoeveelheid gas. Als zo'n aansteker leeg is kan hij alleen maar terecht bij het niet recycleerbaar klein en gevaarlijk afval. De afvalberg groeit en het eenvoudig concept van de lucifer wordt hier schromelijk over het hoofd gezien. Simpele lucifers die geen enkele belasting voor het milieu vormen worden vervangen door een ingewikkeld fabricatie proces en een moeilijk kwijt te raken product. Dat heet dan vooruitgang. Maar waarom het simpel houden? Ingewikkeld gaat ook.

15-07-2012 om 13:16 geschreven door Fredje

Er is de laatste tijd nogal veel geschreven over de Arabische lente. Wat ze daar precies mee bedoelen is blijkbaar iets heel anders dan wat ik mij voorstel. Voor mij is het begrip 'lente' zo een beetje symbool voor nieuw leven. Vooruitgang en hoop op beterschap. Voor optimisme. Maar dat zien ze in die Arabische streken heel anders. Goed, ze hebben daar al enkele dictators buiten gewerkt, maar toch heb ik enkele bedenkingen over hun begrip 'lente'. Want in een recent opgedoken filmpje blijkt duidelijk dat moslims een heel eigenaardige kijk hebben op beterschap. In dat filmpje wordt een van ontrouw verdachte vrouw afgeslacht met een machinegeweer. Onder gejuich van een honderdtal toeschouwers. Voor die achterlijke mannen is dat blijkbaar een hele sprong voorwaarts. In plaats van stenigen worden vrouwen nu afgeknalt. Het filmpje komt weliswaar uit Afghanistan en dat land staat niet echt bekend als vrouwvriendelijk. Er zijn al zo weinig vrouwen in Afghanistan en dan gaan die jongens er nog enkele vermoorden. In naam van een of ander duister wezen. Maar wat ik mij dan afvraag is wat ze gaan doen zonder vrouwen. Homo worden? Al mag dat ook niet volgens hun geloof. Volgens hun geloof moeten homo's van een hoge berg in zee gegooid worden. Ze gaan daar werk hebben om de zee proper te houden. Of misschien is het wel de bedoeling om dikke vissen te kweken. Je weet maar nooit. Al is er nog een mogelijkheid om te voldoen aan hun seksuele driften: geiten neuken. Dat mag dan weer wel. Of daar veel kleine vrouwtjes zullen uit voortkomen betwijfel ik ten zeerste. Maar er is ook goed nieuws uit de moslimwereld. De Arabische lente heeft er in sommige landen voor gezorgd dat vrouwen meer vrijheid krijgen. Ze mogen voortaan ook bruine boerka's dragen. Hun keuze blijft niet beperkt tot zwart. Of dat een goed idee is weet ik echter nog zo niet. Ik weet niet hoe het er in die landen aan toe gaat met de ophaling van huisvuil. Maar hier zijn vuilniszakken bruin. En de jongens van de reinigingsdienst een beetje kennende zouden er wel eens vergissingen kunnen gebeuren. Een bruine zak is een bruine zak denken die mannen. En al wat bruin is gaat de camion in. Neen, ik denk niet dat het iets gaat worden met die Arabische lente. Hetgeen wij ons voorstellen bij 'lente' is een lekker zonnetje, frivole kleedjes, korte rokjes en doorkijkblousjes. En ik denk dat we nog lang zullen moeten wachten op de eerste doorkijkboerka.

12-07-2012 om 12:38 geschreven door Fredje

Er zijn zo van die dagen die een verrassende wending kunnen krijgen. Enkele dagen geleden was er zo eentje. Het was een zeldzaam warme dag die uitnodigde om op een terrasje een consumptie te consumeren. Onder een grote parasol weliswaar, want ik heb een hekel aan zonnestralen op een frisse duvel. Het leek een rustige doordeweekse dag te worden. Tot plots, uit het niets, een stem mijn gedachtengang verstoorde. “Wie we daar hebben, dat is lang geleden”. Toen ik opkeek zag ik een pracht van een vrouw die glimlachend plaats nam aan hetzelfde tafeltje. Ik ben niet goed in het onthouden van gezichten en keek dus een beetje verrast naar deze toch wel mooie verschijning. Ze had mijn vragende blik opgemerkt en met een innemende lach en glinsterende ogen noemde ze haar naam. Er ging een lichtje branden in mijn bovenkamer. Dit was inderdaad lang geleden. Meer dan veertig jaar geleden. We hadden elkaar leren kennen in onze jeugdjaren. Niet dat we ooit iets gehad hebben samen. Daarvoor was ze veel te mooi indertijd. Een meid buiten categorie. Geen spek voor mijn bek. Maar zoals dat ging in een kleine gemeente spraken we elkaar wel eens. Al was ze altijd nogal terughoudend in die jaren. Nu niet meer. Ze bestelde meteen een martini. Met ijs. Aan schoonheid had ze weinig ingeboet. Waarschijnlijk omdat er nogal wat verbouwingswerken aan haar lichaam waren gebeurd, maar dat doet niks ter zake. Goed gelukte renovatiewerken kan ik wel waarderen. Of het van de zon kwam of van haar indrukwekkende decolleté weet ik niet, maar ik kreeg het zowaar warm. Het gesprek was hartelijk. Twee oude bekenden die elkaar na jaren terug tegenkomen hebben nogal wat te vertellen. Een uurtje en meerdere martini's later kende ik zowat haar hele leven. Ze was vier maal getrouwd geweest. En evenveel keer gescheiden. Na omzwervingen in verschillende steden met telkens een andere, niet onbemiddelde, echtgenoot was ze enkele maanden geleden terug in ons dorpje neergestreken. Alleen. We wisselden telefoonnummers en adressen uit. Ik moest beloven om regelmatig eens binnen te wippen. Voor de gezelligheid. Ze had immers alle tijd nu ze alleen woonde. Bij het afscheid gaf ze me nog een prachtige inkijk in haar vrouwelijk rondingen, een stevige knuffel en een zedig kusje. Ze liet een warm gevoel achter. En toen ik opstond en wou verstrekken zag ik dat ze nog iets achtergelaten had: de rekening.

09-07-2012 om 10:46 geschreven door Fredje

Volgens een internetkrant was er verleden week opschudding in het parlement. Parlementsvoorzitter André Flahaut had opgemerkt dat er alleen Vlaamse suiker bij de koffie was. Of beter gezegd; de suiker die de parlementsleden bij hun koffie kregen had het eentalige opschrift 'suiker' op het papiertje dat er om heen zat. Het Franstalige 'sucre' was nergens te bespeuren. De koffiemadam was in alle staten. Maar een koffiemadam kan niet alleen beslissen over wat er te doen stond. De personeelschef werd op de hoogte gebracht. Een spoedvergadering was het gevolg. In eerste instantie dacht men eraan om de hele 'Vlaamse' voorraad suiker gewoon weg te gooien. In het kader van de besparingen bleek dat echter niet de ideale oplossing. Probleem. Tot er een slimmerik een lumineus idee had. Waarom niet in Frankrijk klontjes suiker gaan kopen? Daar staat enkel in het Frans 'sucre' op. Dan konden ze de ene dag 'sucre' bij de koffie geven en de andere dag 'suiker'. Zo gezegd, zo gedaan. En met een dienstwagen werd in allerijl een diplomatieke afgevaardigde naar Frankrijk gestuurd om 'sucre' te gaan halen. Het communautair probleem was opgelost nog voor er ook maar één ander parlementslid het had opgemerkt. Het voorval kwam wel ter ore van een journalist die het wereldkundig maakte. Soms vraag ik mij toch af waar ze zich mee bezig houden. Want dergelijke onnozelheden zijn niet alleen een probleem van het personeel. Dat is een besmettelijke ziekte in ons parlement. Dat is overgegaan van parlementariërs naar personeel. Kan niet anders. Het zijn ministers en parlementsleden die de bron zijn van de onnozelziekte. En dan vraag ik mij af of een minister van onnozele zaken niet nuttig zou zijn. Een minister meer of minder zal wel zo erg niet zijn. Al komen er nog wel kabinetsmedewerkers bij, maar goed, waarom niet. Dan kunnen ze alle onnozele zaken concentreren. Voor dergelijke zaken is er geld genoeg in ons land. En dan kunnen de anderen zich misschien met nuttige zaken bezig houden. Dat zou al een slok op een borrel schelen. Of toch maar niet. Want wie gaat beslissen wat onnozele zaken zijn en wat niet. Dan zou er nog een commissie moeten komen die beslist wat nuttige en nutteloze zaken zijn. Voor de verdeling van de dossiers. Want ik kan mij zo voorstellen dat, ik zeg maar wat, de orde van de rechte punaise een dossier over de scheve punaise heel belangrijk vindt. En een behandeling door het ministerie van binnenlandse zaken eist. Ellenlange discussies zouden het gevolg zijn. We zullen het maar laten zoals het is. Er is al genoeg gepalaver. En een minister van onnozele zaken zou onze politiekers wel eens op rare gedachten kunnen brengen. Want als een minister van onnozele zaken kan, dan zouden ze ook wel van mening kunnen zijn dat een minister van achterbakse zaken ook nuttig zou kunnen zijn. Of een minister van onderhandse zaken. Of een minister van clandestiene zaken. Of een minister van schijnheilige zaken. Of een minister van..... vul zelf maar aan.

07-07-2012 om 07:54 geschreven door Fredje

In den beginne schiep god hemel en aarde. Hij sprak: “ik wil dat er licht is”, en er was licht. Tegen wie hij dat zei is niet geweten. Het zou me verwonderen dat hij dat tegen elektriciens zei want die moesten nog geboren worden. Maar goed, god zou god niet zijn als hij geen trukendoos achter de hand had. Er was dus licht. Dan kon hij toch al zien waar hij mee bezig was. En dan bleek dat er nog werk aan de winkel was. Dus ging hij aan de slag. Hij schiep zo nog één en ander. Het ene al nuttiger dan het andere. Wat nuttig is en wat niet laat ik in het midden, want daar heeft ieder zijn persoonlijke mening over. Gedurende zes dagen was god dus druk in de weer met scheppen en schapen. En telkens weer 'zag hij dat het goed was'. Al heb ik wel enkele bedenkingen, maar kom, niemand is perfect zeg maar. De zevende dag rustte hij. Dat was, toen al, een vakbondseis van het intergalactische godensyndicaat. Tot daar het bijbelse sprookje. Maar wat niemand weet is dat hij de achtste dag opnieuw begon met zijn goochel trucjes. Een normaal mens zou denken dat hij al genoeg gedaan had, en dat al dat geschapene zichzelf wel naar de filistijnen zou helpen. Maar nee, hij wist niet van ophouden. De achtste dag schiep hij dan maar de PMD zak. En daar is iets mis mee. Niet dat het niet nuttig zou zijn, want recycleren is een goede zaak. Alleen, geen mens die weet wat er precies thuishoort in die PMD zak. Yoghurtbekers, plasticfolie, boter- en margarinevlootjes bijvoorbeeld mogen er niet in. Aluminiumbakjes dan weer wel. Aluminiumfolie dan weer niet. Plasticflessen met dop mogen er in. Een eenzame, achtergelaten, flesloze dop mag er dan weer niet in. Pure discriminatie is dat. Dat arme dopje heeft toch ook zijn nut bewezen. Waarom mag dat niet gerecycleerd worden zoals alle anderen? Misschien moet ik er eens aan denken om een actiegroep op te richten. Ter bescherming van de rechten van alleenstaande flessendopjes. Als voorbereiding voor de oprichting van die actiegroep ben ik eens op zoek gegaan naar de oorzaak van die schandalige achteruitstelling. Veel informatie is daaromtrent niet te vinden. Maar toch ben ik er in geslaagd om de reden te achterhalen. Nu ja, een echte reden is er niet. Het heeft meer te maken met menselijke bemoeienis. Want wat blijkt? In den beginne mocht geen enkel dopje in de PMD zak. Omdat ze moeilijk te recycleren zijn. Ze veroorzaken brokken in het afvalmateriaal. Maar dan vonden enkele mierenneukers dat samengeperste plastiek flessen de neiging hadden om terug hun oorspronkelijke vorm aan te nemen. En dus te veel plaats innamen in de PMD zak. Om die gebiedsuitbreiding te voorkomen werd bij ministerieel besluit besloten om toe te laten dat samengeperste flacons een dop mochten dragen. Zodat ze klein en pietluttig bleven. Wegens gebrek aan lucht. Maar de flesloze doppen werden hier schromelijk verwaarloosd. Geen plaats voor hen in de prestigieuze PMD zak. In de plaats daarvan verwezen naar de ordinaire restvuilzak. Dat respectloos behandelen van alleenstaande doppen is een schrijnende onrechtvaardigheid. Daar moet met onmiddellijke ingang een einde aan komen. Daarom een actiegroep. Naar analogie van de dierenbescherming moet er een doppenbescherming komen. Met doorslaggevende argumenten. Argumenten waar niks tegen in te brengen is. En ik ken een argument waar andere groeperingen ook gebruik van maken om hun eigen grote gelijk te bewijzen. Het is de wil van god.

05-07-2012 om 08:17 geschreven door Fredje

Het rommelt in onderwijskringen. De minister heeft een voorstel gedaan om het ASO, het TSO en het BSO de eerste jaren samen te voegen. Of dat goed of slecht is laat ik in het midden. Ik ben geen specialist ter zake. Al lijkt het me geen slecht idee. Als twaalfjarige moeten kiezen welke richting je uit wilt is niet evident. Al zijn het de ouders die kiezen tegenwoordig. En ouders hebben de gewoonte om steeds weer voor het algemeen onderwijs te kiezen. Dat klinkt beter. Als dan blijkt dat hun kind het niveau niet aan kan wordt dat kind naar het technische verwezen. Alsof het technische voor minder begaafden is. Een soort van bijzonder onderwijs voor achterlijken. Zelf ben ik nooit aan het algemeen onderwijs begonnen. Vanaf mijn twaalfde koos ik resoluut voor het technische. Dat kan je wel zien aan de stukjes die ik hier schrijf. Dat is geen hoogstaande lectuur. Maar toch. Ik herinner me nog dat er in mijn jeugdjaren, na het derde technische, een nieuweling in de klas kwam. Een gebuisde in het algemeen onderwijs zeg maar. De jongen kon ook in het technische niet mee. Vooral in wiskunde bleek hij hopeloos achterop te zijn. En sterkteleer ging zijn petje wel helemaal te boven. Kortom, hij miste de basis. Hij had er helemaal geen benul van hoe materialen verschillend reageerden op omstandigheden. Voor de rest lag hij goed in de groep. Hij deed mee met alles wat niet mocht. En er was veel dat niet mocht in die jaren. Al blijkt nu dat we toen onbewust goed bezig waren. Want wat lees ik nu? Een lijstje met zaken die je beter niet leerde op school. Opgemaakt door een specialist ter zake veronderstel ik. Volgens dat lijstje mag een leerling niet tevreden zijn met middelmaat. En dat waren wij niet. We waren in die jaren allemaal haantje de voorste. Als er iets uit te steken was dan was er altijd wel iemand die er nog een schepje bovenop deed. Kwestie van het een beetje erger te maken. Ook zoveel mogelijk alles alleen doen is niet aangeraden. Scholen beoordelen leerlingen te veel op hun persoonlijke kennis en dat is niet bevorderlijk voor wat in het beroepsleven van hen verwacht wordt. Daar is teamwerk belangrijk. En teamwerk deden wij wel in school. Vooral tijdens de examens. Afschrijven, afkijken en doorgeven zat in onze genen. Teamwerk weet je wel. Bescheiden blijven is ook niet goed. In scholen wordt te veel nadruk gelegd op bescheidenheid. En bescheidenheid is ook al niet bevorderlijk in het latere beroepsleven. Maar dat was in onze schooltijd geen probleem. Van het woord bescheiden hadden we nog nooit gehoord. We wisten het altijd beter. Ondanks de waarschuwingen van de leerkracht wisten we altijd een persoonlijke toets aan onze constructies toe te voegen. Tot het boeltje in elkaar stortte. Herbeginnen dan maar. We wisten alweer hoe het vooral niet moest. Nog volgens dat lijstje: Zwijgen. Vooral niet doen. Leeraars zijn tevreden als het stil is in de klas. Maar dat zet een rem op de kritische dialoog. Communicatie moet er zijn in het bedrijfsleven. En communicatie was er in onze schooltijd. Een stille klas heb ik nooit gekend. Er was altijd wel iets om over te lullen tijdens de les. Vooral over meisjes en drank. En last but not least: Te gemakkelijk alles klakkeloos aanvaarden. Leerkrachten denken al te veel dat ze de wijsheid in pacht hebben en willen geen kritische vragen. En dat doet me dan weer denken aan de leerkracht wiskunde. Een voorval waar ik niet trots op ben. Maar gedane zaken nemen geen keer. Als 16-17 jarigen kregen we een nieuwe leerkracht wiskunde. Een pas afgestudeerd juffrouwtje. Een vrouwelijke leerkracht was al een rariteit in het technisch onderwijs. Het jonge ding dacht dan nog dat ze indruk kon maken door met straffen te dreigen als we niet klakkeloos aannamen wat ze kwam vertellen. Gevolg; zowat alles trokken we in twijfel. Het ging zo ver dat we twijfelden aan het feit dat 1 + 1 wel 2 was. Tijdens het derde lesuur is ze wenend de klas uitgelopen. We hebben ze nooit meer gezien. Waarom precies hebben we nooit geweten. Het was iets met de zenuwen.

30-06-2012 om 09:34 geschreven door Fredje

Op algemene vraag van die ene lezer, die me vroeg waarom ik geen stukjes meer schreef, kan ik nu wel bekennen. Ik heb een zware depressie achter de rug. Helemaal van de kaart was ik. Totaal op. Het kwam heel onverwacht. Zomaar, uit het niets. Onvoorbereid. Het begon met een simpele verklaring van vrouwlief: “We gaan het plafond afwassen” Vooral dat woordje 'we' was heel verdacht. Als een vrouw tegen haar wederhelft het woordje 'we' gebruikt dan weet de man meteen hoe laat het is. Dat betekent niet meer of minder dan dat de man het werk doet en de vrouw aanwijzingen en kritiek geeft. Ik had nochtans heel wat zinnige argumenten om er niet aan te beginnen. Ten eerste vond ik dat het plafond niet vuil was. Volgens vrouwlief was het echter wel vuil. En geen klein beetje volgens haar deskundig oordeel. Het had een heel andere kleur dan het originele wit. Dat kon ik dan weer tegenspreken. Het plafond is nooit wit geweest. Oorspronkelijk was het gebroken wit. Of eierschelp zoals dat heet in vaktermen. Maar volgens vrouwlief was het nu bruin geworden. Daar had ik wel een antwoord op. Ik nam een bruin ei uit de frigo en vergeleek de kleur met het plafond. Precies hetzelfde. Eierschelp is eierschelp vind ik. Of dat nu het ei van een witte of een bruine kip is doet niks ter zake. Maar het kon niet baten. Volgens haar was het vuil en moest afgewassen worden. Alsof een vuil plafond er iets toe doet. Niemand heeft hier ooit vuile voeten gekregen door op het plafond te lopen. Helaas, als een vrouw vind dat 'we' het plafond gaan afwassen is er geen ontkomen aan. Als goede onderhandelaar kon ik nog wel een compromis uit de brand slepen. Ik zou niet alles ineens doen. Dat was te veel werk voor een gediplomeerd luiaard als ik. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam zou ik de klus klaren. Toen god de wereld geschapen heeft had hij toch ook zeven dagen nodig. Ze moest me dus niet opjagen. De slavendrijver. Om de andere dag zou ik een uur opofferen aan het plafond. Na zeven dagen, en in totaal vier zware werkuren is het plafond terug naar haar zin. Het plafond schittert zodanig dat ik hier binnenhuis een zonnebril moet aandoen. Om oog beschadiging te vermijden. Al was dat nog maar het begin. Want toen ik, met een frisse duvel, mijn vermoeidheid aan het verwerken was kwam vrouwlief met een andere verklaring: “ Terwijl 'we' nu toch bezig zijn, kunnen 'we' ineens de grote kuis doen”. In zeven haasten heb ik mijn duvel opgedronken. En toen ben ik ingestort.

27-06-2012 om 13:09 geschreven door Fredje

Wat kan het toeval toch bepalend zijn. Het vorige stukje ging over vrouwenslipjes en nu krijg ik een artikeltje over de BH onder ogen. En volgens vrouwen gaan een slipje en een BH samen als vis en water. Ze moeten die twee absoluut overbodige kledingstukken in hun bezit hebben en vooral dragen. Want wat lees ik in dat artikeltje? Zonder BH kan een vrouw de deur niet uit. Not done. Als man denk ik daar enigszins anders over. Maar vrouwen hebben blijkbaar een soort van tien geboden opgesteld over de BH. Al komen ze niet tot tien, het zijn er maar zeven geworden. Dat die geboden thuishoren in de prullenbak bewijst de introductie van het artikeltje. De auteur Lien Buyck, natuurlijk een vrouw, begint al meteen met te beweren dat “een BH niet het comfortabelste kledingstuk is maar dat een vrouw het nodig heeft om haar borsten te ondersteunen”. Je reinste onzin is dat. Waarom traint een atleet? Om spieren te versterken dacht ik. Een atleet gaat zijn spieren toch niet in de watten leggen en 'ondersteunen' want dan sterven die spieren af. Dat weet het kleinste kind. Een spier moet getraind worden om stevig te blijven. Dat schijnt niet door te dringen tot de vrouwelijke hersencellen. Een vrouw die stevige, mooi gevormde borsten wil mag ze dus vooral niet ondersteunen. Integendeel. Bovendien beweert de auteur zelf dat het niet comfortabel is om een BH te dragen. Dat is dus gewoon beweren dat vrouwen een marteltuig dragen om hun borstspieren naar de vaantjes te helpen. Wie zal een vrouw ooit begrijpen? Want dan begint de auteur met haar zeven geboden. Eerste gebod: “Ga nooit naar het werk zonder BH. Einde discussie”. Dat is duidelijk een dogma. Zoiets als bij de katholieke tien geboden. Eerste gebod: bovenal bemin één god. Daar valt ook niet over te praten; Dat is te nemen of de brandstapel op. Als er iets is waar ik het heel moeilijk mee heb dan zijn het wel dogma's. Iets dat niet in vraag mag gesteld worden is een complete leugen, bedoelt om lastige vragen te vermijden en te manipuleren. Tweede gebod: “Kies nooit voor zijde of andere lichte stoffen wegens hun doorschijnende eigenschappen”. What the f*** denk ik dan. Wat is er mooier dan een paar prachtige rondingen in een doorschijnend kleedje? De speerpunten van het vrouwelijk geslacht mogen door iedereen gezien worden. Daar is niets mis mee. Nog een gebod: “Geen losse topjes. Bij het bukken is er te veel zichtbaar”. Wat er dan wel niet zichtbaar mag zijn is niet duidelijk. Het zou weeral gaan om vrouwelijke rondingen. Nog eentje: Draag klevende BH 's, dat zorgt er voor dat je tepels niet zichtbaar zijn”. Wat is er mis met tepels denk ik dan. Een man mag in alle vrijheid met blote tepels rondlopen en een vrouw niet. Dat is discriminatie. Vrouwentepels zijn niks meer of minder dan kersen op de taart. Wie dat niet kan appreciëren is niet normaal. Die moet eens bij een psychiater gaan. Er zijn nog wel geboden in dat lijstje. Ik ga ze hier niet allemaal weerleggen. De meeste zijn trouwens te gek om woorden aan te verspillen. Al wat ik weet is dat het een onnozel lijstje is. Weet je wat? Vrouwen die belang hechten aan dergelijke onzin kunnen maar beter naar de woestijn verhuizen. En een boerka dragen.

29-05-2012 om 06:58 geschreven door Fredje

Er zijn nogal wat vrouwelijke beroemdheden die zonder slipje rondlopen. Dat laten ze dan duidelijk merken door een hoge split in hun kleed of door zich 'per ongeluk' te laten fotograferen bij het uitstappen van een wagen. Wat dan natuurlijk een reden is voor veel vrouwen om dat na te volgen. Van mij mag het. Ik kan dat wel pruimen. Meer zelfs, ik ben een voorstander. Wie de slipjes voor vrouwen uitgevonden heeft weet ik niet, maar het zal zeker geen man zijn. Zo dom zijn mannen nu ook weer niet. Er blijken trouwens nogal wat voordelen te zijn aan sliploos rond te lopen. Een vrouw zou zich meer vrouw voelen, begeerlijker, sexy zeg maar. Er kunnen ook geen lijnen van het slipje onder de kleding zichtbaar zijn. En dat zou volgens modekenners een geweldig voordeel zijn, want die ondergoedlijnen zijn één van de grote missers op modegebied. Een ander groot voordeel is dan weer van hygiënische aard. Een slipje neemt veel zweet op en daardoor kunnen gemakkelijker schimmels ontstaan. Helemaal niet gezond dus. Er moet lucht aankunnen, dat droogt beter. En door die lucht komt er ook geen dagelijkse afscheiding. Volgens kenners is dat ook een groot voordeel. Want die afscheiding wordt vooral veroorzaakt door warmte. Een jeansbroek is dus ook niet aan te raden voor vrouwen. Te warm op strategische plaatsen. Beter een kort rokje, al mag een kleedje ook. Als het maar kort is. Dr. Ava Cadell mengt zich ook in de discussie over het openliggend onderwerp. Als seksuologe moet ze natuurlijk ook haar zegje doen. En volgens haar hebben sliploze dames heel wat voordelen. Zo zou het “gewaagd zijn, en een ondeugend gevoel geven als je weet dat je zo bloot bent”. Een ander voordeel volgens haar is dat het een man beïnvloedt. In zijn oor fluisteren dat je geen slipje draagt wekt zijn lust op. En dat wil ik best geloven. Als ze het dan nog laat zien ben ik helemaal verkocht. Maar ook als een man er geen weet van heeft dat ze haar slipje thuisgelaten heeft is er meer aantrekkingskracht. Een man zal dan makkelijker de feromonen oppikken. En die natuurlijke chemicaliën maken een vrouw aantrekkelijker. Al zal dat bij mij niet lukken. Als je een permanent verstopte neus hebt zoals ik, is er niet veel op te pikken. Er moet al een hele stoet paarden voorbij komen voordat ik iets zal ruiken. Ik moet het meer van mijn ogen hebben. Een vrouw zonder BH heb ik nogal snel in het vizier. Dat is dan ook een lust voor het oog. Daarom stel ik voor dat alle vrouwen zonder BH en zonder slipje rondlopen. En bij warm weer een decolleté tot net onder de navel en een mini rokje tot net boven de navel.

26-05-2012 om 13:16 geschreven door Fredje

Volgens ene Paul Cosyns is de toestand in onze gevangenissen desastreus. Zo erg zelfs dat hij uit verontwaardiging ontslag genomen heeft als voorzitter van de Centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Ik had er geen idee van dat er zoiets bestond als de centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Het nut van zo een toezichtsraad is me ook niet duidelijk. Dat moet zoiets zijn als een clubje voyeurs die af en toe eens op koffievisite gaan bij gevangenissen. Of een fanclub van gevangenen. Maar goed, de faceboekvrienden van de gevangenen vinden dus dat de heren criminelen niet goed verzorgd worden. De toestand in de gevangenissen is “een beschamende inbreuk op de menselijke waardigheid”. Sommige gevangenen zitten met drie opgesloten in eenpersoonscellen, zonder wc en stromend water. Het eten is ondermaats. Er staat te weinig kreeft op het menu. De gezondheidszorg en de hygiëne laten ook te wensen over. De kuisploeg komt slechts één keer per week. Maar er is ook goed nieuws. De politiekers kennen het probleem en... doen niks. Tot daar het goede nieuws. Waar misdadigers het lef vandaan halen om te klagen gaat mijn petje te boven. Die criminelen zitten daar niet voor niks. Ze hebben mensen beroofd, in elkaar geslagen, levenslang invalide gemaakt en vermoord. Is dat geen inbreuk op de menselijke waardigheid? Maar criminelen hebben blijkbaar meer rechten dan een belastingbetaler. Gevangenen krijgen gratis onderdak, eten, drinken en medische verzorging. Dat is meer dan voldoende dacht ik. Ik ken oudjes in bejaardentehuizen die voor onderdak, eten en drinken hun hele pensioentje moeten afgeven. En medische verzorging dan nog zelf moeten betalen. Misschien moeten die oudjes er eens aan denken om een medemens te vermoorden. Dan krijgen ze alles gratis en mogen hun pensioentje opsparen. Voor later. Zelf heb ik ook een jaar vast gezeten. In mensonwaardige omstandigheden. Met twaalf in een kamer zonder wc en stromend water. En het eten was niet te vreten. Om van de medische zorgen maar te zwijgen. Ik had nochtans niemand in elkaar geslagen, beroofd of vermoord. Net zomin als mijn medegevangenen. We hadden alleen de pech om in België geboren te zijn. En dat was voldoende om een jaar opgesloten te worden. Toen heette dat legerdienst. Klagen deden we niet. Klagen was daar gewoon verboden. Zo simpel was dat. Maar er komen nog meer klachten van onze lieve gedetineerden. Want de minister heeft besloten om het met een aantal sociale en psychologische begeleiders minder te doen. En die begeleiders zijn blijkbaar onmisbaar voor onze koorknapen. Raar vind ik dat. Om hun criminele feiten te plegen hadden ze nochtans geen sociale en psychologische begeleiders nodig.

24-05-2012 om 14:25 geschreven door Fredje

Uit een grootscheepse seksenquête in Australië kwamen enkele verhelderende resultaten te voorschijn. Zo zou vier op tien respondenten er geen graten in zien om met de partner van hun vriend of vriendin het bed in te duiken. En die vriend of vriendin zou daar ook geen probleem over maken. In Australië hebben ze nu éénmaal een andere mentaliteit. Een mentaliteit van; 'het zaad van een kameraad kan geen kwaad'. Daar laten ze de zon schijnen voor iedereen. Daar mag je zonder problemen van bil gaan met vrienden, vriendinnen of kennissen. Zowat 65 percent zou er zelfs niks op tegen hebben om eens een orgie mee te maken. Of het te maken heeft met de pioniersgeest van de Australiërs, of met het feit dat ze ondersteboven aan onze aardbol hangen, is niet geweten. Feit is wel dat ze daar meer van het leven willen en kunnen genieten. Het is ze gegund. Met zijn allen naar Australië zou een mens dan denken. Maar dat is dan weer iets moeilijker. Want de Aussies zijn niet gek. Je mag best binnen met een toeristenvisum maar er wordt nauwlettend op toegekeken dat je na de voorziene periode ook weer buiten bent. En als je down under wil gaan wonen moet je goede papieren hebben. Voordat je als emigrant binnen mag moet je geld en werk hebben. En kunnen bewijzen dat je van nut bent voor hun samenleving. Maar zelfs als je dat allemaal kan bewijzen zijn er ook nog bepaalde zaken waar je rekening mee moet houden. Want de Australische regering heeft zo zijn principes. En daar wijken ze niet van af. Zo zijn ze onder andere van mening dat wie niet akkoord is met hun manier van leven beter naar een andere plaats op deze planeet kan verhuizen. En wie wil blijven moet de taal leren. Wie zich beledigt voelt door hun manier van leven kan maar liefst zo snel mogelijk vertrekken. Want per slot van rekening zijn immigranten vrijwillig gekomen, niemand werd verplicht, het zijn dan ook de immigranten die zich dienen aan te passen, niet de Australiërs. Wie niet akkoord kan gaan met parlementaire wetten, onafhankelijke rechtbanken en democratie en dus toch de sharia verkiest, kunnen ze missen als kiespijn. Of zoals eerste minister John Howard het uitdrukte; “ Het is ons land, onze staat, onze levensstijl. Wie zich beledigt voelt door onze waarden kan gebruik maken van een Australisch recht; het recht om te vertrekken.” Hij voegde er net niet aan toe dat wie niet akkoord is ook gemakkelijk buitengezet kan worden. Vriendelijke mensen in Australië. Maar wel mannen met ballen aan hun lijf. Zoals het hoort. Dat is wel iets verschil met ons land. Wie hier binnenkomt moet bewijzen dat hij een totaal nutteloze leegloper is die enkel wil profiteren. Op termijn een crimineel wil worden en onzinnige eisen stellen met de bedoeling een andere samenleving, en wetten, in te voeren. Onze uilen uit de wetstraat zouden beter eens met een grote bril naar Australië kijken. Misschien zouden ze dan het licht zien. Maar ach, wat baten uil en bril, als de kaars uit is.

20-05-2012 om 12:53 geschreven door Fredje

Vrouwen en seks. Het is me toch wat. Een punthoofd krijg ik er van. Om een vrouw in bed te krijgen moet een man eerst een reeks schijnbewegingen uitvoeren. Weloverwogen schijnbewegingen, anders lukt het niet. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek. Een goede schijnbeweging is een romantisch diner met een goede fles wijn. Wat vrouwen dan bedoelen met 'romantisch' is uit dat onderzoek niet af te leiden. Misschien wel kaarslicht. Enkele kaarsen op tafel gooien zou dan voldoende moeten zijn. Maar dat zal wel niet lukken veronderstel ik. Die kaarsen moeten dan nog aangestoken zijn. Er moet vuur bij te pas komen. Het lijkt wel alsof vrouwen allemaal pyromanen zijn. Levensgevaarlijk is zo'n romantisch diner. Het zou verplicht moeten worden om naast elke brandende kaars een brandblusser te plaatsen. Dat zou pas veilig zijn. Want een vrouw die iets 'romantisch' verwacht heeft gewoonlijk nogal luchtige en ontvlambare kleding aan. En een klein beetje vrouwelijke lompigheid is dan voldoende om het hele restaurant in de fik te steken. Dan gaat de romantiek mee op in de vlammen. Want een zwartgeblakerde vrouw heeft gewoonlijk geen zin in een potje seks. En wat bedoelen ze eigenlijk met een goede fles wijn? Dat zal wel een heel dure fles zijn. Hoe duurder hoe beter. Zo kennen we vrouwen. Een fruitig wijntje uit de aldi is niet genoeg. Als ik dan alles bij elkaar tel is dat een serieuze investering. Een diner, kaarsen, een brandblusser, een brandverzekering en een dure wijn dan komt een mens algauw aan honderd euro. Ik ken hoeren die het voor minder doen. En zeg nu zelf; bij een hoer heb je nog zekerheid dat je van je kwakje afraakt. Want na een 'vurig' diner is het niet zeker dat ze nog in bed wil zonder windsels en brandzalf. En dan zijn er nog de lieve woordjes. Die moet je als man ook nog beheersen. Zeg nooit 'wat ben jij een geil wijf', dat wordt slechts door een klein aantal vrouwen gewaardeerd. De beste woorden om een vrouw in bed te krijgen zijn 'ik hou van jou'. Al zijn dat gevaarlijke woorden om uit te spreken. Want een vrouw is nu éénmaal een eigenaardig wezen. Als een man de woorden 'ik hou van jou' ooit eens uitgesproken heeft telt dat volgens een vrouw voor de rest van haar leven. Eigenlijk zou er op woorden een vervaldatum moeten staan. Zoiets als 'ik hou van jou' en dan in kleine lettertjes 'tot straks, want nadat ik klaargekomen ben kan je best oprotten'. Want als man moet je niet te veel rekening houden met de gevoelens van een vrouw. Want slechts 38 percent van de vrouwen fantaseert over de eigen partner gedurende de seks. Nog eens 38 percent droomt ondertussen van een andere man. En de overige 26 zijn plannen aan het maken om het plafond af te wassen. Echt waar, ik verzin niks. Het komt allemaal tot uiting in die onderzoeken. Wat mij echter het meest verbaast is het feit dat de helft van de vrouwen ooit al aan telefoonseks gedaan heeft. En dat mogen ze mij eens uitleggen. Hoe gaat telefoonseks eigenlijk? Ik heb al eens poging gedaan, maar bij mij lukt het toch niet om mijn jongeheer in dat toestel te steken. Laat staan dat hij er langs de andere kant uitkomt. Het zal wel een mysterie blijven voor een simpele mens als ik. Maar als eenvoudig man met beperkte hersenen weet ik wel een onfeilbaar middel om een vrouw in bed te krijgen. Gewoon, simpel, geef ze een kredietkaart.

18-05-2012 om 15:41 geschreven door Fredje

Ed had zo'n 10 jaar ervaring als treinbestuurder toen hij ambitieuzer werd. Hij begon zich te specialiseren en steeds meer te studeren. Dat ging goed zodat hij nog tien jaar en verschillende examens later een belangrijk postje kreeg. Hij werd hoofdverantwoordelijke voor de treindienst bij de spoorwegen. En toen het postje van grote baas van onze depot vrijkwam was hij de eerste kandidaat. Tussen de periode van zijn aanvraag en zijn aanstelling leerde ik hem kennen. Die kennismaking verliep niet rimpelloos. Het was meer een aanvaring. Het ging over een al dan niet vermeende afwezigheid op een plaats waar ik hoorde geweest te zijn. En alhoewel ik zwart op wit bewijzen had van mijn gelijk beweerde hij het tegenovergestelde. De koppigaard. Het dispuut bleef maar aanslepen. Tot hij op een dag de stoel van grote baas van ons kiekenkot daadwerkelijk bezette. Ik kwam in een moeilijke situatie. Dacht ik. De eerste beslissing die hij nam in zijn nieuwe functie was een persoonlijk gesprek. Onder vier ogen en met gesloten deuren. Het liep heel anders dan ik had verwacht. Ed maakte mij duidelijk dat ons persoonlijk conflict niets mocht te maken hebben met onze toekomstige werkrelatie. En tien minuten later werd ons geschil bijgelegd. Aan de toog, tussen pot en pint zoals het hoort tussen volwassen kinderen. Daar kon ik hem wel bekennen dat hij al die tijd gelijk had. Maar ook dat ik dat nooit op papier zou toegeven. Daar kon hij mee leven en de spons ging over de hele zaak. Van dan af werden we twee handen op een buik. Ed steeg in mijn achting. En niet alleen in mijn achting. Want spoedig ontpopte Ed zich als een man die voor zijn manschappen door een vuur ging. Hij kreeg het grootste respect van onze hele bende. En dat hij ook op ons kon rekenen bleek al spoedig. Dat kwam hem goed uit. Want Ed had een klein nadeeltje. Het bloed van treinbestuurder liep nog steeds door zijn aderen. Dat kwam al snel tot uiting. Want toen Ed zijn eerste vergadering over drankmisbruik moest voorzitten was hij de enige afwezige. Hij lag zijn roes uit te slapen. De directie kon er niet mee lachen. Maar Ed kreeg schriftelijke bewijzen dat zijn aanwezigheid elders onontbeerlijk geweest was. De meubels waren gered en Ed gaf een rondje. Het zou zijn laatste rondje niet zijn. Ook toen er 's nachts een telefoontje binnenkwam van zijn vrouw omdat Ed nog steeds niet thuis was kreeg hij zonder vragen een alibi. En toen hij om vijf uur 's morgens op een koude decemberdag op een bank op het perron van het station Aalst zichzelf zat af te vragen waar hij was en hoe hij heette werd hij opgemerkt door de bestuurder van een vroege trein. Hij werd dan maar in de warme kussens van het eerste klasse rijtuig van de trein gelegd en kon bekomen van gedane inspanningen. Hij heeft toen wel het halve land rond gereisd voor hij op zijn positieven was, maar alles kwam in orde. Het kostte hem alleen enkele pinten. Het was natuurlijk niet te vermijden dat er wel eens geruchten rond gingen over zijn escapades. Er waren dan wel geen bewijzen maar toch kreeg hij op een dag een nota van hogerhand dat hij een voorbeeldfunctie had en zich als dusdanig moest gedragen. We hebben er eentje op gedronken. Maar Ed mag gerust zijn. Zijn voorbeeldfunctie heeft resultaten gehad. We hebben allemaal goed opgelet.

17-05-2012 om 15:11 geschreven door Fredje

Normaal gezien heb ik geen interesse in antiek. Maar het is natuurlijk niet te vermijden dat een mens gedurende zijn leven in contact komt met alles en nog wat. Zeker in de levensstijl die ik zelf en generatiegenoten mochten meemaken. In die jaren werd nog gewerkt. En vermits we beroepshalve, zoals dat nu heet, 'flexibele' uren hadden en zowat alle uren van dag, nacht, weekends en andere feestdagen op pad waren was er ruimte voor een bijverdienste. Zowat iedereen was zelfstandige in bijberoep in die jaren. Dat was handig. Er konden desgevallend facturen uitgeschreven worden, kosten afgetrokken worden en de kans op betrapt te worden op zwartwerk was nihil. Dat er ook zwart geld omging in die dagen was uiteraard meegenomen. Dat kwam dan weer ten goede aan de vele nachtcafés. Zo had ik een sympathieke collega die als bijberoep een handeltje in antiek beheerde. Door zijn uitgebreide kennis en vooral door 'doordacht' te kopen bracht dat een aardig centje op. Het ging hem hoofdzakelijk om antieke meubelen. Daar kon hij zelf nog wat aan restaureren indien nodig. En dat restaureren kon ver gaan zo bleek. Want toen ik op een dag in zijn werkplaats kwam zag ik een staaltje van zijn vakmanschap. Hij was bezig met handvaatjes op een antieke kast te plaatsen. Een kast die hij op vraag van een klant weer helemaal toonbaar maakte. De klant had die ergens op de kop kunnen tikken voor een vriendenprijsje. Helaas was ze in de loop der jaren bedekt met verschillende lagen verf. Dat moest er allemaal af. Maar het ergste; de handvaatjes waren niet te recupereren. Met de jarenlange ervaring van zijn vader en grootvader in gedachten was dat echter geen probleem. En zo was ik getuige van een heel klein onderdeeltje van zijn kunnen. Hij had er niet beter op gevonden om nieuwe houten handvaatjes aan te kopen bij de gamma. Die liet hij een weekje liggen in heel vloeibare cement. Toen ze tevoorschijn kwamen leken ze op hout van enkele honderden jaren oud en pasten perfect bij de stijl van de antieke kast. Toen ik opmerkte dat hij zo wel een splinternieuwe 'antieke' kast kon maken vroeg hij wanneer ik ze moest hebben. Meteen wist ik dat er heel veel mogelijk is bij restauratie. Of hij ook misbruik maakte van zijn kennis betwijfel ik. Of hij geen misbruik maakte van zijn kennis wil ik niet weten. Maar sindsdien bekijk ik antiek op een andere manier. Altijd met de nodige scepsis. Al is het soms voldoende om gewoon uw gezond verstand te gebruiken. Zo zag ik een tijdje geleden een antiek kastje te koop staan. Een kleintje. Echt antiek beweerde de verkoopster. Zeventiende eeuw om precies te zijn. Een zeventiende eeuws kastje om CD's in op te bergen????

13-05-2012 om 13:19 geschreven door Fredje

Na een bezinningsperiode bij duvel & co waarbij ik de diepere zin van het leven bestudeerde, het doel van de menselijke aanwezigheid op aarde onder de loep nam, het hele wereldgebeuren aan een grondige analyse onderworpen heb, de psyche van het onderbewustzijn ontrafelde en de konijnen eten gaf, begrijp ik eindelijk dat ik van het hele menselijke gedoe niks begrijp. En dan krijg ik een artikel onder ogen van Amerikaanse onderzoekers aan de universiteit van Wisconsin. Daar hebben geleerde koppen een antwoord gevonden op de vraag of een man en een vrouw gewoon vrienden kunnen zijn zonder bijbedoelingen. Wat ze precies bedoelen met die 'bijbedoelingen' is niet helemaal duidelijk. Want ze reppen met geen woord over seksuele bedoelingen. Het gaat over 'een zekere aantrekkingskracht'. En die aantrekkingskracht is steeds groter bij de man. Omdat bij mannen het oerinstinct het snel overneemt. Kortom, volgens die onderzoekers lopen mannen altijd achter hun pietje. En dat kleinood steekt als het ware een stokje tussen gewone vriendschap. Daarom is een vriendschap tussen een man en een vrouw onmogelijk volgens hun onderzoek. Dat mannelijk aanhangsel is er te veel aan. Het zijn natuurlijk preutse Amerikanen die zoiets de wereld insturen maar toch voel ik mij op mijn pik getrapt. Zeker als ik dan nog lees dat het opsporingswerk gedaan werd door enkele vrouwelijke onderzoeksters. Geen man had ook maar een druppeltje in de pap te brokkelen. Als ik dan het ongenuanceerd resultaat van hun onderzoek zie lijkt mij dat een clubje gefrustreerde viersterrendiepvriezers. Want als ik dan een beetje verder redeneer zou een getrouwd of samenwonend koppel geen vrienden van elkaar kunnen zijn. Daar zit immers altijd een jongeheer tussen. In de beginperiode althans, want ik wil de koppels die als broer en zus naast elkaar leven geen eten geven. Maar het zegt veel over de mentaliteit van Amerikanen. Al wat met seks te maken heeft is immoreel. En moet verbannen worden. Hoe Amerikanen zich nog voortplanten is mij een raadsel. Gelukkig hebben we hier andere gewoonten en zeden. Want ik zie niet in wat het probleem is om met vrienden gevoelens, genot en plezier te delen. En dat mogen zeker seksuele pleziertjes zijn. Daar zijn vrienden voor. Tenminste, dat is mijn idee nadat ik met mijn oerinstinct de diepere zin van het onderbewustzijn ontrafelde. En de konijnen eten gaf.

11-05-2012 om 13:10 geschreven door Fredje

De Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen is niet akkoord met een klacht van één van haar ex-leden. En dient klacht in. Tegen die klacht. Het ex-lid in kwestie is de voormalige journaliste Marie-Anne Wilssens. Die heeft het gewaagd om een klacht in te dienen tegen politicus Pol Van Den Driessche wegens ongewenste intimiteiten. En dat zint de Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen helemaal niet. Want lelijke vrouwen hebben ook hun rechten. Het recht om betast te worden bijvoorbeeld. Om het met hun eigen woorden te zeggen, 'Voor heel wat lelijke vrouwen is dat immers de enige vorm van seksueel contact'. En dat is een basisrecht meent de vereniging. Het zijn immers enkel door halfblinde lelijkaards zoals Pol Van Den Driessche dat ze betast worden. Knappe mannen houden hun handen wel thuis als ze een lid van hun vereniging tegenkomen. Heel spijtig vinden ze dat. Volgens de woordvoerster van de vereniging beweert journaliste Marie-Anne met haar klacht niks anders dan dat het betasten van lelijke vrouwen een misdaad is. En dat is het zeker niet. Integendeel zelfs. Het betasten van vrouwen moet gestimuleerd worden. Maatschappelijk bespreekbaar gemaakt worden. De vereniging overweegt trouwens een promotiecampagne. Met stickers en folders. En als de clubkas het toelaat spotjes op TV. Misschien kunnen ze een soort van uitwendig kenteken dragen. Een speldje bijvoorbeeld. Waarmee ze duidelijk te kennen geven dat betasten in dank zal afgenomen worden. Dat mag best voor mij. Het vergemakkelijkt de zaken. En het zou mij regelmatig een blauw oog uitsparen. Want het is me wat met die vrouwen. Sommigen willen betast worden en andere niet. Hoe kan je als normale man het verschil weten? Al bestaat er volgens de vereniging wel een middel. Volgens hen moeten mannen een goede bril dragen. Dat was duidelijk niet het geval bij Pol Van Den Driessche menen ze. Als Pol een goede bril gedragen had zou hij zijn pollekes wel hebben thuis gehouden bij Marie-Anne. En dat ze gelijk hebben bewijst een artikeltje uit Schotland. Pol kreeg verleden week een stevige rammeling in Schotland omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Hij is immers naar Schotland in verlof om een beetje te bekomen van al de heisa in ons land. En ook daar kon hij het betasten niet laten. Een rokje en een mooi kontje was voldoende om zijn handjes te laten gaan. Pech voor pol. Het onderwerp van zijn betasting bleek een stoere Schot in kilt te zijn. En die was geen lid van de Vereniging van lelijke vrouwen. En Pol kon zich meteen een nieuwe bril aanschaffen.

01-05-2012 om 14:09 geschreven door Fredje

De dag van de derde Belgische verkiezingen na de tweede wereldoorlog werd mijn geboortedatum. Niet dat ik er mij veel van herinner, daarvoor was ik nog iets te klein. Maar het verhaaltje van die junidag in 1950 heb ik dikwijls moeten horen. Het begon met de barensweeën van mijn moeder in de late avonduren van 3 juni 1950. Mijn tijd in de moederschoot zat er op en ik wou eruit. Vader ging op zoek naar de dokter om te helpen. En vond hem aan de toog van een café. Het was immers de laatste nacht voor de verkiezingen en de dokter was een hevige fan van de toenmalige CVP. Een beetje voorbarig was hij met zijn politieke vrienden de overwinning aan het vieren. Behoorlijk boven zijn theewater kwam de dokter binnen en besloot om met het hele gezin naar het ziekenhuis te rijden. Dat ging zo in die jaren. Er waren maar weinig personen die over een auto beschikten. En de dokter was er één van. De rit verliep niet vlekkeloos want onderweg kwamen ze een plakkersploeg van de socialistische partij tegen. Woedend stopte de dokter en deed een poging om uit zijn wagen te stappen. Dat lukte niet helemaal vermits hij heel wankel op zijn benen stond. Maar toch slaagde hij er in om, zichzelf vasthoudend aan de deur van zijn auto, met de vuist in de lucht hevige verwensingen te roepen. De plakkers stonden op het punt om de dokter een stevige rammeling te geven toen vader ingreep. Hij maakte er de plakkers op attent dat ze onderweg waren naar het ziekenhuis voor een bevalling. Het lukte. De plakkers lieten hem gaan. In het ziekenhuis deed de dokter de bevalling en vertrok. Toen mijn ouders al twee weken thuis waren kwam de dokter eens informeren. 'Omdat dat kind toch lang op zich liet wachten'. Hij wist niet eens meer wat hij die nacht uitgespookt had. Toen vader hem vertelde dat hij wel degelijk de bevalling gedaan had keek hij een beetje schaapachtig maar kon zich niks meer herinneren. Ik ben dus ter wereld gekomen met de hulp van een strontzatte dokter in een walm van alcohol. Ooit heb ik eens gelezen dat een kind de eerste indrukken na de geboorte onbewust zijn leven lang meedraagt. De eerste geuren en geluiden zouden als het ware in de hersenen worden opgeslagen. En als maatstaf dienen voor de rest van de levensjaren. Of het waar is weet ik ook niet. Maar het geeft mij een prachtig excuus voor mijn alcoholgebruik. Het is de fout van de dokter.

29-04-2012 om 05:07 geschreven door Fredje

De uitbaters van kermisattracties klagen steen en been. Er komt geen volk meer naar de kermis. Hun verdiensten lopen terug als de zee na vloed. De opbrengsten zijn nog net voldoende om de kosten te dekken. In de meeste gevallen is er van winst nauwelijks sprake. Dat zou te maken hebben met allerlei factoren. De gestegen kosten voor onderhoud, de vergoedingen voor de standplaatsen en de strenge veiligheidsvoorschriften. Maar ook het gebrek aan belangstelling. Dat was vroeger wel anders. Er was immers niet veel te beleven in die dagen. Kermis was een feest voor groot en klein. De kleintjes mochten dan naar de kindermolen. In een brandweerwagen of een vliegtuigje rondjes toeren. En de flosh proberen vast te krijgen want dat gaf recht op een gratis ritje. Of eendjes uit het water vissen. Om vervolgens met enkele levende vissen, een pluchen beertje of ander prullaria naar huis te gaan. Die vissen waren dan wel na een paar dagen voer voor de kat. En al de andere prullen belandden uiteindelijk in de vuilbak. Maar dat deed er niet toe. Het ging hem gewoon om het plezier van een prijs te winnen. Voor de iets oudere snotters waren er andere attracties. Zoals de botsauto's waar menige blauwe plek haar oorsprong had. En de weinige meisjes die het aandurfden om in een dergelijk autootje rond te toeren werden beschouwd als loslopend wild in het jachtseizoen. De pubers waren dan weer op jacht naar andere prijzen. Prijzen in de vorm van eerste pogingen om een tong te draaien met een lid van het andere geslacht onder de kap van de beruchte rups. En dat allemaal terwijl de ouders het blonde gerstenat naar binnen goten in de omringende cafés. Het was nu éénmaal kermis voor iedereen. Maar die oervlaamse geplogenheden zijn verleden tijd. Tegenwoordig is het alle dagen meer dan kermis. Toch heeft de teloorgang van de kermis ook culturele redenen. Bij ons Vlamingen zit feesten in het bloed. Dat is echter niet zo bij allochtonen die met busladingen het land binnenkomen. Die hebben een andere achtergrond. Die hebben geen interesse in kermis. Misschien moeten de uitbaters van kermisattracties maar eens inventief worden. En zich aanpassen aan de aard van de nieuwkomers. Zoals elke Vlaming wettelijk verplicht is. Ze kunnen alvast beginnen met de allochtone kleintjes naar hun attractie te lokken met enkele kleine wijzigingen. In plaats van vliegtuigjes kamelen op hun molentje plaatsen. En in plaats van de flosh een handtas. De prijzen bij het eendjes vissen kunnen ook anders. De levende vissen, pluchen beertjes en andere prullaria kunnen vervangen worden door kalashnikovs, bommetjes en zelfmoordpakketjes. De bakjes van de rups iets groter maken kan ook. Dan kunnen ze met meerdere jongens onder de kap. Om meisjes te verkrachten. Bij de botsauto's kunnen ze best het stuur verwijderen. En het gaspedaal met de hand laten bedienen. Met hun gat omhoog en hun kop naar beneden. Zo hoort het immers volgens hun geloof. Stuurloos en blindelings vertrouwen op allah. Met het schietkraam moet er toch ook iets te verzinnen zijn denk ik dan. Wat gedacht van enkele politie uniformen omhoog te hangen. Daar kan dan naar hartenlust op geschoten worden. De oudere jeugd kan samenklitten in de omringende straten. Daar laten we dan regelmatig een oud dametje tussen lopen. De ene met al wat meer geld in de handtas dan de andere. Een soort tombola dus. Met als motto; altijd prijs. Het zijn maar enkele suggesties van een goedmenende Vlaming. Er zullen nog wel andere mogelijkheden zijn. Het is allemaal een kwestie van een beetje verbeelding. En aanpassen, natuurlijk.

28-04-2012 om 01:53 geschreven door Fredje