Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
13-01-2019
Edmund White, Daniel Kehlmann, Jay McInerney, Lorrie Moore, Jan de Bas, Edgardo Cozarinsky, Mohammad-Ali Jamālzādeh, Clark Ashton Smith, Michael Carroll
“Reading is at once a lonely and an intensely sociable act. The writer becomes your ideal companion – interesting, worldly, compassionate, energetic – but only if you stick with him or her for a while, long enough to throw off the chill of isolation and to hear the intelligent voice murmuring in your ear. No wonder Victorian parents used to read out loud to the whole family (a chapter of Dickens a night by the precious light of the single candle); there’s nothing lonely about laughing or crying together – or shrinking back in horror. Even if solitary, the reader’s inner dialogue with the writer – questioning, concurring, wondering, objecting, pitying – fills the empty room under the lamplight with silent discourse and the expression of emotion. Who are the most companionable novelists? Marcel Proust and George Eliot; certainly they’re the most intelligent, able to see the widest implications of the simplest act, to play a straightforward theme on the mighty organs of their minds: soft/loud, quick/slow, complex/chaste, reedy/ orchestral. But we also cherish Leo Tolstoy’s uncanny empathy for diverse people and even animals, F. Scott Fitzgerald’s lyricism, Colette’s worldly wisdom, James Merrill’s wit, Walt Whitman’s biblical if agnostic inclusiveness, Annie Dillard’s sublime nature descriptions. When I was a youngster I loved novels about the Lost Dauphin or the Scarlet Pimpernel or the Three Musketeers – adventure books enacted in the clear, shadowless light of Good and Evil. If we are writers, we read to learn our craft. In college I can remember reading a now-forgotten writer, R.V. Cassill, whose stories showed me that a theme, once taken up, could be dropped for a few pages only to emerge later, that in this way one could weave together plot elements. That seems so obvious now, but I needed Cassill to teach me the secrets of polyphonic development. In her extremely brief notes on writing, Elizabeth Bowen taught me that you can’t invent a body or face – you must base your description on a real person. Bowen also revealed how epigrams can be buried into a flowing narrative. She said that in dialogue people are either deceiving themselves or striving to deceive others and that they rarely speak the disinterested, unvarnished truth. Henry James’s The Turn of the Screw showed me how Chinese-box narrators can destabilize the reader sufficiently to make a ghost story seem plausible.”
„Auf dem Wagen war ein Zelt aus rotem Segeltuch aufgeschlagen. Davor kauerte eine alte Frau. Ihr Körper sah wie ein Beutel aus, ihr Gesicht wie aus Leder, ihr Augenpaar wie winzige schwarze Knöpfe. Eine jüngere Frau mit Sommersprossen und dunklem Haar stand hinter ihr. Auf dem Kutschbock aber saß ein Mann, den wir erkannten, obgleich er noch nie hier gewesen war, und als die Ersten sich erinnerten und seinen Namen riefen, erinnerten sich auch andere, und so rief es bald von überall und mit vielen Stimmen: «Tyll ist hier!», «Tyll ist gekommen!», «Schaut, der Tyll ist da!» Es konnte kein anderer sein. Sogar zu uns kamen Flugschriften. Sie kamen durch den Wald, der Wind trug sie mit sich, Händler brachten sie – draußen in der Welt wurden mehr davon gedruckt, als irgendwer zählen konnte. Sie handelten vom Schiff der Narren und von der großen Pfaffentorheit und vom bösen Papst in Rom und vom teuflischen Martinus Luther zu Wittenberg und dem Zauberer Horridus und dem Doktor Faust und dem Helden Gawain von der runden Tafel und eben von ihm, Tyll Ulenspiegel, der jetzt selbst zu uns gekommen war. Wir kannten sein geschecktes Wams, wir kannten die zerbeulte Kapuze und den Mantel aus Kalbsfell, wir kannten sein hageres Gesicht, die kleinen Augen, die hohlen Wangen und die Hasenzähne. Seine Hose war aus gutem Stoff, die Schuhe aus feinem Leder, seine Hände aber waren Diebes- oder Schreiberhände, die nie gearbeitet hatten; die rechte hielt die Zügel, die linke die Peitsche. Seine Augen blitzten, er grüßte hierhin und dorthin. «Und wie heißt du?», fragte er ein Mädchen. Die Kleine schwieg, denn sie begriff nicht, wie es sein konnte, dass einer, der berühmt war, mit ihr sprach. «Na sag es!» Als sie stockend herausgebracht hatte, dass sie Martha hieß, lächelte er nur, als hätte er das immer schon gewusst. Dann fragte er mit einer Aufmerksamkeit, als wäre es ihm wichtig: «Und wie alt bist du?» Sie räusperte sich und sagte es ihm. In den zwölf Jahren ihres Lebens hatte sie nicht Augen gesehen wie seine. Augen wie diese mochte es in den freien Städten des Reichs geben und an den Höfen der Großen, aber noch nie war einer, der solche Augen hatte, zu uns gekommen. Martha hatte nicht gewusst, dass solche Kraft, solche Behändigkeit der Seele aus einem Menschengesicht sprechen konnten. Dereinst würde sie ihrem Mann und noch viel später ihren ungläubigen Enkeln, die den Ulenspiegel für eine Figur alter Sagen hielten, erzählen, dass sie ihn selbst gesehen hatte.“
“And if the realities of urban life and the pub-lishing business had sometimes bruised his romantic sensibilities, he never relinquished his vision of Manhattan as the mecca of American literature, or of hi msel f as an acolyte, even a priest, of the written word. One delirious night a few months after he arrived in the city, he accom-panied an invited guest to a Paris Review party in George Plimpton's town house, where he shot pool with Mailer and fended off the lisp-ing advances of Truman Capote after snorting coke with him in the bathroom. Though the city after three decades seemed in many ways dimin-ished from the capital of his youth, Russell Calloway had never quite Fallen out of love with it, nor with his sense of his own place here. The backdrop ofManhattan, it seemed to him, gave every gesture an added grandeur, a metropolitan gravitas. Not long after he became an editor, Russell had published his best friend Jeff Pierce's first book—a collection of stories; and then, afterJeff died, his novel, two of the main characters in which—it could not be denied—were inspired by Russell and his wife, Corrine. Editing that book would have been difficult enough, given its not-quite-finished state, even if it hadn't involved a love triangle featuring a married couple and their closest friend, but Russell was proud of the scrupulous, sometimes painful professionalism with which he'd tried to implement Jeff's intentions. The novel, Youth and Beauty, was generously praised by the critics—including several who'd been unkind about his debut—as books by recently deceased authors often are, especially those who die young and in a manner that confirms the myth of the artist as a self-destructive genius. Even before the book was published there was spirited bidding for the film rights. It sold well in hardcover and again, a year later, in paperback, and then its sales fell off, dwindling into the double digits a few years back, its author little more than a name associated with the period of big hair and big shoulder pads, yet another of the victims of the great epidemic that scythed the ranks of the artistic community, although, as a heterosexual, he didn't really fit the profile of the plague narrative and his fiction had more in common with that of James Gould Cozzens or John O'Hara than with the high-gloss, coke-fueled prose of his famous contemporaries. Over time his reputation faded like the Polaroids from their days at Brown. Then, gradually, almost inexplicably, the book and its author had been resurrected. This process first came to Russell's attention with a long essay in the inaugural issue of a magazine called The Believer, which Jonathan Tashjian, his PR director, had shown him.”
“You had to get out of them occasionally, those Illinois towns with the funny names: Paris, Oblong, Normal. Once, when the Dow Jones dipped two hundred points, a local paper boasted the banner headline "NORMAL MAN MARRIES OBLONG WOMAN?' They knew what was important. They did! But you had to get out once in a while, even if it was just across the border to Terre Haute for a movie. Outside of Paris, in the middle of a large field, was a scatter of brick buildings, a small liberal-arts college by the improbable name of Hilldale-Versailles. The Hendricks had been teaching American history there for three years. She taught "The Revolution and Beyond" to fresh men and sophomores, and every third semester she had the senior seminar for majors, and although her student evaluations had been slipping in the last year and a half — Professor Hendricks is often late /or class and usually arrives with a cup of hot chocolate, which she offers the class sips of — generally the department of nine men was pleased to have her. They felt she added some needed feminine touch to the corn dors — that faint trace of Obsession and sweat, the light, fast clicking 'of heels. Plus they had had a sex-discrimination suit, and the dean had said, well, it was time. The situation was not easy for her, they knew. Once, at the start of last semester, she had skipped into her lecture hall singing "Getting to Know You" — all of it. At the request of the dean, the chairman had called hei c into his office, but did not ask her for an explanation, not really. He asked her how she was and then smiled in an avuricyt way. She said, "Fine," and he studied the way she said it, her front teeth catching ou the inside of her lower lip. She was almost pretty, but her face showed the strain and ambition of always having been close but not quite. There was too much effort with the eyeliner, and her earrings, worn, no doubt, for the drama her features lacked, were a little frightening, jutting out the sides of her head like antennae. "I'm going out of my mind: said Zoe to her younger sister, Evan, in Manhattan. Professor Hendricks seems to know the entire soundtrack to "The King and I." Is this history? The phoned her every Tuesday. "You always say that," said Evan, "but then you go on your trips and vacations and then you settle back into things and then you're quiet for a while and then you say you're fine, you're busy, and then after a while you say you're going crazy again, and you start all over?'
Lorrie Moore (Glens Falls, 13 januari 1957)
De Nederlandse historicus en dichter Jan de Bas werd geboren op 13 januari 1964 in Waddinxveen. Zie ook alle tags voor Jan de Basop dit blog.
Huismus
Vaak te gewoon voor woorden. Van hoopje veren tot een vliegend stukje grijs fladdert rond het vaderhuis.
Doodeenvoudig is hij niet. Een mus verbergt geheimen die hem meegeschapen zijn. In zijn ooghoek drukt dat feit.
Een vogel met verdriet, die twee keer eet dat wat hij weegt. En toch is hij niet zwaar. Hij torst een licht gemis.
Gevonden
Een man leest een gedicht, vergeet het over te schrijven en gooit het weg.
Een dag later mist hij het gedicht als zijn allergrootste liefde, zijn toeverlaat, zijn steun.
Hij zoekt naar de zinnen, de woorden, de komma's, de punten. Het blijft een groot vraagteken.
Waar is het gebleven? Ligt het al in de vuilniswagen? Rijdt dat gore ding rond
met zijn allerschoonste gedicht? Hij bidt en hij smeekt. Hij hoopt op een wonder,
gaat op zijn knieën, een pen in de hand. Langzaam ontstaat er een zin,
een strofe, een gloednieuw gedicht over zijn grote verdriet: het onbereikbare vers.
Jan de Bas (Waddinxveen, 13 januari 1964) Waddinxveen, de hefbrug
“I had been observing her for some time. Openly at first, not hiding my fascination with her face, which appeared to be designed by scalpel. Later, my glances were furtive; I was afraid that my staring would make her uncomfortable, although she seemed not to notice. When she was invited out on the dance floor, however, I felt free to unabashedly admire her tall, slender figure, the elegant casualness of her movements, the grace with which she held her head high on a delicate neck that was revealed and then concealed by her ash-blond hair as it bobbed to the rhythm of the music. But it was her face, barely corrected with makeup, that caught my eye; there were traces of where the artificial merged with the monstrous, resulting unexpectedly in a sort of Medusa-like beauty (as Praz would put it): sunken eyes that seemed to have awakened in skin other than the one they were born in; cheekbones and arches over the eyebrows that were overly pronounced, as if sculpted from non-malleable material; full but swollen-looking lips that lacked the sensuality that plastic surgery promises. I watched her slowly sip her champagne. She didn’t pay much attention to those around her and was always accompanied by a young girl with plain looks and a timid smile, irreparably devoid of any charm, of that glimmer of mystery that makes many non-pretty women attractive. I was reminded—an old reader of James never sleeps—of “The Beldonald Holbein,” that story wherein Lady Beldonald, a mature beauty who thinks herself clever, seeks to enliven her waning looks by having a wrinkled old lady, marked by misfortune, accompany her at social events. Her artist friends, fascinated by a face that looks as if it came straight out of a Holbein, only have eyes for her companion and soon recruit her as a model. Lady Beldonald learns her lesson: the following season, she appears in London accompanied by a young, not particularly ugly, but dreadfully dull girl. Had the object of my curiosity perhaps arrived at a similar conclusion? One night we were seated at neighboring tables. I thought I knew how to mask my curiosity, but eventually she caught me with my eyes fixated on that surgical achievement framed by her straight, loose hair. She didn’t seem annoyed; on the contrary, she gave a hint of a smile.”
Edgardo Cozarinsky (Buenos Aires, 13 januari 1939) Cover
Uit: Persian Is Sugar (Vertaald door Heshmat Moayyad en Paul Sprachman)
“These words caused the reverend sheikh's turban to glide slowly like a wisp of cloud. A pair of eyes emerged from it and peered feebly at the felt-hatted provincial. From the phonic defile that, though not vis-ible, must have been below the eyes, with perfect declamation and composure these words made their way slowly and deliberately to his assembled audience: "Believer! Deliver ye not the reins of thy rebelious and weak soul to anger and rage, for 'Those who control their wrath and are forgiving toward mankind. . . " The sheikh's speech stunned the felt-hatted boy. Recognizing only the word "Kazem" in "Those who control .. .," he said, "No, Rever-end, your servant's name isn't Kazem, it's Ramazan. I only meant to say that we could at least know why we've been buried alive." This time, with the same consummate declamation and composure, these words emanated from the holy precinct: "May God reward ye who believe. The point is well taken by your advocate's intellect. `Patience is the key to release.' Spew that the object of our imprison-ment shall become manifest ex tempore; but whatever the case, whether sooner or later, it most assuredly will reach our ears. Interea,* while we wait, the most profitable occupation is to recite the name of the Cre-ator, which in any event is the best of endeavors." Ramazan, poor bastard, didn't catch a word of the reverend sheikh's sweet Persian. He thought that His Eminence was communing with jinn or spirits or was busy reading Scripture to the dead; terror and dread marked his face. He said "Bismillah"t faintly and prepared to retreat, but it appeared that the sheikh's venerable jaw was just getting warmed up. Without addressing anyone in particular, he stared at a spot on the wall and, again with the customary declamation, picked up the thread of his thoughts, "Perhaps," he pontificated, "our arrest was a matter of expedience or perhaps it was essentially unintentional, in which case it is strongly hoped that it will come to an end, if not immediately, shortly. Or, perhaps, considering this humblest of beings quasi nullus essem, they will expose me in the worst way possible to gradual ruin and perdition without heeding my dignity or station; therefore it is up to us to appeal to higher authorities in whatever way, with intermediaries or without others' intervention, in writing or ver-bally, openly or in secret—and, without doubt, confirming the adage `seek and ye shall find,' upon getting a favorable hearing and accom-plishing our goals, we shall be released, and our innocence shall be as clear to our peers as the sun in the midday sky."
Mohammad-Ali Jamālzādeh (13 januari 1892 – 8 november 1997) Isfahan
“The thrice-infamous nathaire, alchemist, astrologer and necromancer, with his ten devil-given pupils, had departed very suddenIy and under circumstances of strict secrecy from the town of Vyones. It was widely thought, among the people of that vicinage, that his departure had been prompted by a salutary fear of ecclesiastical thumbscrews and faggots. Other wizards, less notorious than he, had already gone to the stake during a year of unusual inquisitory zeal; and it was well-known that Nathaire had incurred the reprobation of the Church. Few, therefore, considered the reason of his going a mystery; but the means of transit which he had employed, as well as the destination of the sorcerer and his pupils, were regarded as more than problematic. A thousand dark and superstitious rumours were abroad; and passers made the sign of the Cross when they neared the tall, gloomy house which Nathaire had built in blasphemous proximity to the great cathedral and had filled with a furniture of Satanic luxury and strangeness. Two daring thieves, who had entered the mansion when the fact of its desertion became well established, reported that much of this furniture, as well as the books and other paraphernalia of Nathaire, had seemingly departed with its owner, doubtless to the same fiery bourn. This served to augment the unholy mystery: for it was patently impossible that Nathaire and his ten apprentices, with several cart-loads of household belongings, could have passed the everguarded city gates in any legitimate manner without the knowledge of the custodians. It was said by the more devout and religious moiety that the Archfiend, with a legion of bat-winged assistants, had borne them away bodily at moonless midnight. There were clerics, and also reputable burghers, who professed to have seen the flight of man-like shapes upon the blotted stars together with others that were not men, and to have heard the wailing cries of the hell-bound crew as they passed in an evil cloud over the roofs and city walls. Others believed that the sorcerers had transported themselves from Vyones through their own diabolic arts, and had withdrawn to some unfrequented fastness where Nathaire, who had long been in feeble health, could hope to die in such peace and serenity as might be enjoyed by one who stood between the flames of the auto-da-fé and those of Abaddon. It was thought that he had lately cast his own horoscope, for the first time in his fifty-odd years, and had read therein an impending conjunction of disastrous planets, signifying early death.”
Clark Ashton Smith (13 januari 1893 – 14 augustus 1961) Cover
Onafhankelijk van geboortedata
De Amerikaanse schrijver Michael Carrollwerd geboren in 1965 en groeide op in een wijk van Fort Caroline (nu Jacksonville), Florida. Zie ookalle tags voor Michael Carrollop dit blog.
Uit: After Memphis (Little Reef and Other Stories)
“I had very good insurance through Perry and my co-pay was only fifteen dollars. My therapist, an older man I'd only slowly deduced was gay too, had said that he thought I had what was called an "observing ego:' meaning I worried about what others might be thinking and themselves going through—that I tried to see their side, which had been my role as the younger brother caught in the family situation when I was sixteen. I had tried to see every side, was my problem, and Bob, my shrink, was never too hard on me. He said that he trusted me as an "accurate historian," and begged me to proceed, nodding, waiting for me to get it all off my chest, not just family stuff but stuff related to Perry—groping my way toward my next, and next, breakthrough. And it had helped. I can't say why, except that I'd paid a man to listen to me and paid money to listen to myself and take myself seriously, so now all of these issues were old hat to me, dead and buried in effect. But here we were again. I was the younger brother. As a kid I'd taken it as my job to stay out of Jeff's way but snicker at his jokes, listen to him talk about his taste in music, which at the time I didn't get. I hadn't liked alcohol, either, but to curb the boredom I started toward the kitchen—and ramped up the tough love a notch or two. "And whatever else happens," I said, "I guess it's no good being bitter. You're getting a divorce—right?—so you can cut things cleanly and get the past behind you so you can move on and try to be happy, right? You say everybody made mistakes. Everybody makes mistakes. And to be honest, I'll just admit this right now, don't know how you're going to react but I'm going to go ahead and say it, man—I'm looking forward to your being legally single. I think this is what you need, what you want, and what you're looking forward to. But it's really happening, right?" "It is happening; said Jeff, "for damn sure I could see him nodding in the earnest, vigorous way I'd readily recognize. I'd seen him nod like that in Memphis, where our parents had retired, when Jeff had first opened up about the divorce idea, and when we were talking about our father's hospitalization, the "eventualities"—because Jeff was big on euphemisms, while at the same time talking turkey post-evangelical style.”
Tags:Edmund White, Daniel Kehlmann, Jay McInerney, Lorrie Moore, Jan de Bas, Edgardo Cozarinsky, Mohammad-Ali Jamā,lzā,deh, Clark Ashton Smith, Michael Carroll, Romenu
Uit: Mobile Röntgenstationen (Vertaald door Klaus Berthel)
„Um es ganz offen zu sagen: Zu dieser Zeit geriet mein Glaube an den schnellen Sieg des Kommunismus zum ersten Mal ins Wanken. Aber ganz aufgehört zu glauben habe ich nicht. In jenem Sommer wurde das Eis um fünf Kopeken billiger, und Brot in der Schulkantine gab’s umsonst. Nimm und iss, so viel du willst. Die Kinder aus der Berufsschule stopften sich die Taschen voll damit und fütterten hinter einer Absperrung im Park einen kranken Hirsch. Doktor Ralys sagte uns, der Hirsch sei an der Schwindsucht erkrankt, was keiner glauben wollte. Ein Hirsch – die Schwindsucht? Quatsch. Nächstes Jahr, so rechnete ich mir aus, wird die Marmelade billiger, Bus fahren und Kino werden umsonst sein. Als das nicht eintrat, begann ich noch stärker zu zweifeln, umso mehr, als auch von Stasys immer andere Neuigkeiten kamen. Trotzdem glaubte ich immer noch, einfach, weil ich glauben wollte. Diesem Plan zufolge sollte meine Stadt in nicht allzu ferner Zukunft einen Hafen bekommen mit Zugang zu allen fünf Weltmeeren und ein Teil der Menschheit auf dem Mond leben. Das erschien mir durchaus realistisch. Zogen nicht die Sputniks bereits ihre Bahn? Es war die verdammte Kubakrise, die alles kaputt gemacht hat. Wir sahen uns gerade ein Laienspielkonzert in der Stadthalle an, als die russischen Schiffe schon mit Volldampf unterwegs waren in Richtung Karibik. Mein Vater kniff die Lippen zusammen, dann sagte er zu meiner Mutter: Teufel noch mal, wenn es nicht diese Nacht schon zum großen Krach kommt, dann morgen. Wie bekannt ist, sind wir noch mal davongekommen, aber alle hatten darunter zu leiden. Der Aufbau des Kommunismus wurde hinausgeschoben, dann ganz vergessen. Oder die Sache hing allen schon zum Hals raus, und das war’s dann.“
Jurgis Kunčinas (13 januari 1947 – 13 december 2002)
In the old attic of the humble house, The guitar hangs in cobwebs wrapped: Softly, oh, softly touch her! Listen! You have awaked the sleeping one!
She is awake, and with her waking, Something like distant humming bees Creeps far away and weeps about her; Something that lives while ruins choke it.
Something like moans, like humming bees, Thy sickened children, old guitar, Thy words and airs. What evil pest, What blight is eating thine old age!
In the old attic of the humble house, Thou hast awaked; but who will tend thee? O Mother, wilderness about thee! Thy children, withering; and something, Like humming bees, sounds far away!
Fatherlands
III Sky everywhere; and sunbeams on all sides; Something about like honey from Hymettus; The lilies grow of marble witherless; Pentele shines, birthgiver of Olympus.
The digging pick on Beauty stumbles still; Cybele's womb bears gods instead of mortals; And Athens bleeds with violet blood abundant Each time the Afternoon's arrows pour on her.
The sacred olive keeps its shrines and fields; And in the midst of crowds that slowly move Like caterpillars on a flower white,
The people of the relics lives and reigns Myriad-souled; and in the dust, the spirit Glitters; I feel it battling in me with Darkness.
IV Where the Homeric dwellers of Phaeacia Still live, and with a kiss meet East and West; Where with the olive tree the cypress blooms, A dark robe in the azure infinite,
E'en there my soul has longed to dwell in peace With towering visions of the land of Pyrrhus; There dream-born beauties pour their flood, Dawn's mother Lighting the fountain of sweet Harmony.
The rhapsodies of the Immortal Blind In the new voice of Greece are echoed there;[8] The shade of Solomos[9] in fields Elysian
Breathes rose-born fragrance; and master of the lyre, A new bard sings,[10] like old Demodocus, The glories of the Fatherland and Crete.
Vertaald door Aristides E. Phoutrides
Kostís Palamás (13 januari 1859 – 27 februari 1943) Portret door Epaminondas Thomopoulos, z.j.
„Sollen z.B. die sozialistischen Arbeiterlieder des [892] "Jungen Deutschland", wie sie in den beiden jüngsthin erschienenen Anthologien "Moderne Dichtercharaktere" und "Bunte Mappe" zu finden sind, darum als nicht zur Poesie gehörig verdammt werden, weil es Goethe beliebte, das Dogma "Ein garstig Lied, pfui ein politisch Lied!" vom Stapel zu lassen? Und dennoch steht es so. Alles und Jedes wird in Deutschland von dem Standpunkt der sogenannten "sangbaren Lyrik" aus betrachtet, nach jenem Volksliederton bemessen, welcher dem gedankenlosen Drauflosgejuchze unsrer fahrenden Gesellen und kleinen Minnesänger in der Westentasche Thür und Thor öffnet. Daß Schillers Lyrik als Lyrik betrachtet ungenügend sei, kann nicht bestritten werden. Aber gehört nicht eine viel bedeutendere Geistesanstrengung dazu, diese tiefsinnige Didaktik mit so hinreißendem Schwunge vorzutragen, als zu den allerfeinsten Produkten der Goethe'schen Lyrik? Hier liegt gerade der Punkt. Man will keine Gedanken in der Lyrik, man will nur "Stimmung" und Gefühl. Natürlich rede ich nur von Deutschland, denn die Engländer mit ihrer episch-didaktischen, die Franzosen mit ihrer dramatisch-rhetorischen Anschauung entwickeln ganz entgegengesetzte Prinzipien. Nehmen wir z.B. ein Gedicht wie "Ueber allen Wipfeln ist Ruh". Ich wage als enragierter Ketzer die Behauptung: Dies Meisterwerk hätte ebensogut, wie dem kosmischen Geiste Goethes, irgend einem mäßigen Durchschnittsdichter gelingen können! Hingegen ist die Möglichkeit ausgeschlossen, daß ein Andrer als ein Genie Verse wie: "Wann der uralte heilige Vater . . ." auf's Papier schleudern könnte. Das ist aber keine "echte Lyrik", sondern Oden-Didaktik. Ach, die "echte Lyrik" ist ja so bequem: Ein wenig Stimmung, ein bischen Reim, und das Meisterwerkchen ist fertig. Das dann vornehm auf die genialsten Ideenergüsse mit der wohlfeilen Phrase herabsieht: "Das ist keine Lyrik von Gottes Gnaden". Mit andern Worten: wo Begriffe fehlen, da stellt die echte Lyrik zur rechten Zeit sich ein.“ Der "sangbare" Volksliederton ist dann später von Heine in ein System gebracht, wonach Knappheit erstes Erfordernis und eine Welt von Gefühl und Stimmung in zwei, höchstens vier Strophen niedergelegt werden soll. Dann kam noch Platen mit seiner Forderung des reinen Reims, wonach freilich Goethe und Heine mit ihrer saloppen Reimbehandlung ungenießbar wären. Welche rigorosen Ansprüche man also heut an den Lyriker stellt, ist augenfällig. Er soll schlicht sein wie Goethe, knapp und pointiert wie Heine, formrein wie Platen. Wenn er aber das alles auch vereinte – wäre er darum in höherem Sinn schon ein Dichter? Ich sage nein.“
Karl Bleibtreu (13 januari 1859 – 30 januari 1928) In 1909
„Der alberne Plan kam demungeachtet in der Folge zur Ausführung. Nur der Religionslehrer behielt sein Fach, welches er weiter garkochte und fort frisirte. Es war zur Zeit, als Pater Hofbauer sich in Wien einfand, um die Einführung des Ordens der Redemptoristen anzubahnen, welchem sich unser Professor vom Orden des heiligen Benedictus nicht besonders geneigt erwies. Er warnte uns vor den schwarzen Herren und ihrem Treiben. Ein »Wunder«, welches bei den P. P. Serviten in der Roßau am Festtage des heiligen Peregrinus sich ereignet haben sollte – (eine völlig gelähmte Frau hatte nämlich ihre Krücken auf den Altar gelegt und war augenblicklich geheilt davon gegangen) – bot dem Professor Gelegenheit, sich deutlicher und bestimmter zu äußern. »Man müsse nicht Alles gleich für ein Wunder nehmen,« – meinte er. – Christus selber habe bei Einführung seiner Lehre mit den Wunderthaten gespart, so große Begierde nach übernatürlichen Ereignissen und Erscheinungen auch das Volk von jeher gezeigt habe und annoch zeige. Die Apostel, Bischöfe und sonstigen Verbreiter der reinen Christuslehre sahen sich daher nicht selten genöthigt, diesem Volkstriebe nachzugeben, besonders wenn es die Bekehrung der Heiden galt. Man durfte der Masse nicht zumuthen, ihre alten Gewohnheiten und Ceremonien im Nu aufzugeben und wegzuwerfen – so sei man denn auf den Ausweg gerathen, einiges Alte beiläufig beizubehalten, ihm jedoch einen neuen Sinn unterzulegen. In dieser Weise habe sich z. B. das »lavacrum« der Alten in unser Weihwasser-Becken umgewandelt, seien die versunkenen Halbgötter und Heroen als Engel und Heilige schöner wieder auferstanden. – »Das Christenthum ist eine geistige Lehre« – so schloß der Rationalist – »und Alles, was von Außen als Zeichen und Symbol hinzukam, gehört nicht zu seinem reinen, inneren Wesen. Das Christenthum ist auch längst fest begründet – die Annahme von Wundern, die sich von Zeit zu Zeit erneuern sollen, wäre daher ein Mißtrauen gegen Gott, ja eine Beleidigung Gottes, denn man verlange von ihm gewissermaßen immer wieder einen neuen Beweis, daß er sich dem Menschengeschlechte geoffenbaret. Aber Ein Wunder genügt nicht, auch hunderte nicht, noch tausende – da zuletzt jeder einzelne Mensch für sich allein einen Beweis ad hominem, ein apartes Wunder, wie das Krückenweib in der Roßau, verlangen könnte! –."
Eduard von Bauernfeld (13 januari 1802 – 9 augustus 1890) „Die Landpartie: Schwind und Bauernfeld auf einem Leiterwagen“ door Moritz Schwind, 1871
Bacchus ist stärker Als Amor, denn Amor siegt durch Bacchum und Amor wird durchs Alter besiegt, Bacchus aber besiegt das Alter –
Wer kann es läugnen, daß der Wein Weit stärker ist als Liebe. Die Liebe wird durch das Alter besiegt, Der Wein besiegt das Alter. –
Wer kann es läugnen, daß der Wein Weit stärker ist als Liebe; Denn Freunde seht die Liebe Besiegt das graue Alter. –
Freunde gestehet selbstn ein daß der Wein Stärker ist als Liebe. Siehst Du nicht die Liebe wird bekrieget und besieget, von dem grauen Alter. Aber Freund sieh' den Wein, Der bekrieget und besieget ganz allein Kummer, Schmerz und Alter
England
England, hör' ich oft sagen, danket blos seiner Verfassung Seine Größe; warum gibt sich nicht jegliches Land Eine Verfassung gleich ihm? Das ist es, Freund, daß das Gute Zu erkennen so leicht, doch zu erfassen so schwer!
Ueber den Briten
Auch ich schätze den Briten, ist er zum Umgang gebildet, Fühlt er das Schöne, und ist offen und edel sein Sinn; Nur den Bootsknecht vermeid ich, will er sich brüsten als Lord, und Dann den verrückten Lord, wie die Seuche der Pest.
Maler Müller (13 januari 1749 – 23 april 1825) Als jonge man. Portret door Max Franck, ca. 1840
Quod tibi promisso nobis Atalitamarito Deductum timido pollice rnittit opus, Clam lege, nocturno ne te mea Cynthia cornu: Neu comes iratae viderit viladae:
Nette Lycaonidi compar ego criminenympha Inteream, telo bellua facta tuo. Et licēt incumbit tenero pudor igneus ori, Et cohibet facilem rustica cura manum, Ast erumpit amor, tumi quoque parce fatenti. Destituor sensu, depereoque meo. Ut pioturatae dubius proreta Liburnae, Infima cum summum tingit arena falum, Humida difficily damnauit lintea vento,…
Mark Alexander Boyd (13 januari 1562 – 10 april 1601)
Siehe! Das ist Gottes Lamm. Dieser wird für unsre Sünde Sterben an des Kreuzes Stamm, dass er allen Völkern künde: Gott nimmt ihr Geberst auf sich. Dass fortan die Menschheit wisse: Träger ihrer Finsternisse Ist nicht nur ihr kleines Ich.
Christian Morgenstern (6 mei 1871 – 31 maart 1914) De St. Lucaskerk in München, de geboorteplaats van Christian Morgenstern
Zijn ogen zijn van stilte overtogen En uit de open, welgevormde mond Klinkt niets dat je verrukken kan of schokken ─ Hij lijkt een zwijgend kind van zestien jaar
Zijn zacht gelaat is jongensachtig rond Voorzichtig springen hier en daar zijn lokken Iets op uit de gekamde regelmaat Van zijn in bruine lagen vallend haar
Toch ziet hij je met zijn verstarde ogen Er broeit iets dat zich slechts beschrijven laat Als niet onaangedaan en niet verveeld
Je hoort zijn stem in dit verstomde beeld En proeft de hartstocht die hier onbewogen Voor eeuwig in de kalk geschilderd staat
De kleine waterval
Het water maakt een lange reis Nu valt het hier van het plateau Waar even het de hoogte vond En dan verzinkt als vloeibaar ijs
Ginds komt het wellend uit de grond Passeert het slot en trapsgewijs Verandert telkens het niveau
Zo gaat het heel de wereld rond En keert terug waar het ontstond En stroomt dan weer van ons vandaan
Ontspringen, zijn, ten ondergaan – Wij stromen als het water mee Het spiegelt ons vergeefs bestaan: We drijven langzaamaan naar zee
Katholieke roman Paul Lemmens S.J.
In 't oude huis heerst droefenis en schrik De bleke vader loopt vertwijfeld rond Eenieder ziet zijn triest omfloerste blik
De zeven zoons, zij houden braaf hun mond En ook de meisjes, negen in totaal Ontzien hun lieve vader in deez' stond
Want in de stille kamer, hoog en kaal Ligt zij, de moeder van de kinderschaar Nu opgebaard, haar lichaam koud als staal
Ze ligt, met zoete bloempjes in het haar Als slapend op het bed dat werd tot baar
Cees van der Pluijm (12 januari 1954 – 14 december 2014)
“Do not set foot in my office. That's Dad's rule. But the phone'd rung twenty-five times. Normal people give up after ten or eleven, unless it's a matter of life or death. Don't they? Dad's got an answering machine like James Garner's in The Rockford Files with big reels of tape. But he's stopped leaving it switched on recently. Thirty rings, the phone got to. Julia couldn't hear it up in her converted attic 'cause "Don't You Want Me?" by Human League was thumping out dead loud. Forty rings. Mum couldn't hear 'cause the washing machine was on berserk cycle and she was hoovering the living room. Fifty rings. That's just not normal. S'pose Dad'd been mangled by a juggernaut on the M5 and the police only had this office number 'cause all his other I.D.'d got incinerated? We could lose our final chance to see our charred father in the terminal ward. So I went in, thinking of a bride going into Bluebeard's chamber after being told not to. (Bluebeard, mind, was waiting for that to happen.) Dad's office smells of pound notes, papery but metallic too. The blinds were down so it felt like evening, not ten in the morning. There's a serious clock on the wall, exactly the same make as the serious clocks on the walls at school. There's a photo of Dad shaking hands with Craig Salt when Dad got made regional sales director for Greenland. (Greenland the supermarket chain, not Greenland the country.) Dad's IBM computer sits on the steel desk. Thousands of pounds, IBMs cost. The office phone's red like a nuclear hotline and it's got buttons you push, not the dial you get on normal phones. So anyway, I took a deep breath, picked up the receiver, and said our number. I can say that without stammering, at least. Usually. But the person on the other end didn't answer. "Hello?" I said. "Hello?" They breathed in like they'd cut themselves on paper. "Can you hear me? I can't hear you." Very faint, I recognized the Sesame Street music. "If you can hear me"—I remembered a Children's Film Foundation film where this happened—"tap the phone, once." There was no tap, just more Sesame Street. "You might have the wrong number," I said, wondering. A baby began wailing and the receiver was slammed down. When people listen they make a listening noise. I'd heard it, so they'd heard me. "May as well be hanged for a sheep as hanged for a handkerchief." Miss Throckmorton taught us that aeons ago. 'Cause I'd sort of had a reason to have come into the forbidden chamber, I peered through Dad's razor-sharp blind, over the glebe, past the cockerel tree, over more fields, up to the Malvern Hills”.
De magnolia, voorloper, verspilde zijn bloesems nog. Daarna kwam in de koude wind de bosduif terug van verleden jaar. Een nieuwe vestigingspoging –
het idee geeft me je geneurie, onafgebroken, dat niet zingt maar zacht stookt, aanstuurt op zang.
De Moorse tuin
Als kind, je weet het, vond ik troost bij de vlier die uitliep langs de slootkant. Zijn verwarrende geur werd tot chiffre van mijn folklore, hartzeer
dat zich hier hervindt. Voor het gevoel wieg je, weerleg je mijn aarzeling nog weer als gisteren, toen in de wrange wind de oleander in bloei ging.
Ansicht
Dorre dag, fijn schuurzand dat ons gesloten heden door kieren binnendringt; armetierig leven, dat aan de basis ligt, dat ons slikt; doorgangshuis voor de wind die hijgt naar de regen, de lathyrus losrukt van de latten, tot vervelens toe je bloemperken rammeit terwijl hier, in de tochtloze hemisfeer van een huurkamer, een kitschpendule onder een stolp werktuigelijk het museale begrip tijd intakt houdt.
Wat zei je ook weer, dat de wind ging liggen? De weinige woorden hebben alle bijbetekenissen afgelegd, hier kan niets meer gebeuren of gebeurt bij het minste of het geringste alles opnieuw, zodra een pauze valt onder de lamp, je polshorloge luider gaat tikken, je je adem inhoudt, buiten eindelijk de regen begint, een nachtvogel schreeuwt, je bij vergissing misschien het gebaar vindt dat aan zijn bedoeling beantwoordt.
Uit: Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage (Vertaald door Philip Gabriel)
“One Saturday night, Tsukuru and Haida were up talking late as usual when they turned to the subject of death. They talked about the significance of dying, about having to live with the knowledge that you were going to die. They discussed it mainly in theoretical terms. Tsukuru wanted to explain how close to death he had been very recently, and the profound changes that experience had brought about, both physically and mentally. He wanted to tell Haida about the strange things he’d seen. But he knew that if he mentioned it, he’d have to explain the whole sequence of events, from start to finish. So as always, Haida did most of the talking, while Tsukuru sat back and listened. A little past 11 p.m. their conversation petered out and silence descended on the room. At this point they would normally have called it a night and gotten ready for bed. Both of them tended to wake up early. But Haida remained seated, cross-legged, on the sofa, deep in thought. Then, in a hesitant tone, something unusual for him, he spoke up. “I have a kind of weird story related to death. Something my father told me. He said it was an actual experience he had when he was in his early twenties. Just the age I am now. I’ve heard the story so many times I can remember every detail. It’s a really strange story—it’s hard even now for me to believe it actually happened— but my father isn’t the type to lie about something like that. Or the type who would concoct such a story. I’m sure you know this, but when you make up a story the details change each time you retell it. You tend to embellish things, and forget what you said before. ... But my father’s story, from start to finish, was always exactly the same, each time he told it. So I think it must be something he actually experienced. I’m his son, and I know him really well, so the only thing I can do is believe what he said. But you don’t know my father, Tsukuru, so feel free to believe it or not. Just understand that this is what he told me. You can take it as folklore, or a tale of the supernatural, I don’t mind. It’s a long story, and it’s already late, but do you mind if I tell it?” Sure, Tsukuru said, that would be fine. I’m not sleepy yet.”
“Maar dat is toch vreemd. Het is al drie maanden geleden.” – “Het kan soms wel langer duren.” “Ik bel omdat ik misschien in de niet al te verre toekomst ga emigreren naar een land buiten Europa. Het adres dat ik aan de agenten heb opgegeven is dan niet meer geldig. Wat gebeurt er wanneer de brief de afzender niet kan bereiken?” – “Dat hangt ervan af.” “Stel: ik kom over twintig jaar terug naar Nederland om afscheid te nemen van een doodziek familielid. Wat gebeurt er wanneer die boete nog open staat?” – “Dat zou ik u niet kunnen zeggen.” “Mooi. Dat is belangrijk voor me om te weten.” – “Het hangt van de beslissing van de politie over twintig jaar af. U zou bijvoorbeeld kunnen worden aangehouden.” “Aangehouden? Zou ik in de cel kunnen worden gezet?” – “Dat behoort eventueel ook tot de mogelijkheden, ja.” “Goed zo. En in die cel wordt me ook nooit duidelijk gemaakt waar ik precies aan toe ben?” – “Maakt u zich maar geen zorgen, meneer Verwer.” “Prachtig. Er zijn nog een paar kleine dingetjes die ik wil weten.” – “Vraagt u maar. We zijn er om u te helpen.” “Stel dat ik bij u langskom aan de balie, en dan de boete direct betaal. Dat scheelt u weer een brief en…” – “Helaas hebben wij geen bezoekadres.” “Prima! Dat is waar ik stiekem op had gehoopt.” – “Ik ben blij dat ik u van dienst heb kunnen zijn. Heeft u verder nog vragen?” “Heeft u enig idee om wat voor boete het gaat?” – “Daarvoor zou ik u moeten doorverbinden naar een andere afdeling.” “Dit is schitterend. Dank u wel!” – “Een prettige middag nog, meneer Verwer.”
Uit: The Loser (Vertaald door Robert Elsie en Janice Mathie-Heck)
“All of a sudden I turned and bolted. Vilma stood there at the fence with Max. Years later, she reminded me of the scene. ‘You were so strange, the way you stared at me, looking right into my eyes! I went back to the stairs with Max and pretended I was reading, but actually I was waiting for you to come back and stare into my eyes again. No boy had ever looked at me that way and I didn’t understand what it was that made me wait for you. I never stopped believing that you’d reappear at the fence one day, even later when you were going to university and rumours had spread in town that you were having an affair with a widow. But you never turned up. I waited for you, even though you poisoned my Max. I cried for him as I would have for a brother. And yet, I waited for you, though I was convinced you’d never come back.’ From the moment I started to run, I was convinced, too, that I wouldn’t go back. When Vilma picked Max up and started to talk to me, I knew that if I stayed any longer, I wouldn’t be able to take revenge at all. I don’t know how to explain it properly, but I felt that if I hung around near Vilma, listening to her voice, looking into her eyes and watching her pet the dog, I wouldn’t feel up to poisoning Max. And if I didn’t poison Max, Vilma wouldn’t cry. And if Vilma didn’t cry, Xhoda wouldn’t lose his mind. Max had a painful but quick end. Before we committed the crime, Sherif asked me to find out what food the dog preferred. With some trouble, I found out from a boy who used to visit Vilma quite often – they were cousins – that Max loved fried liver, preferably lamb. I got some. Without his father noticing, Sherif mixed it with the poison used to exterminate wild dogs. We did away with Max one afternoon while Vilma was taking him out for a walk, as she often did, to the edge of town where the fields start.”
Jack London, Ferenc Molnár, Alain Teister, William Nicholson, Florian Havemann, Charles Perrault
De Amerikaanse schrijver Jack London(eig. John Griffith Chaney) werd geboren op 12 januari 1876 in San Francisco, Californië. Zie ook alle tags voor Jack Londonop dit blog.
Uit: The Call of the Wild
“With the aurora borealis flaming coldly overhead, or the stars leaping in the frost dance, and the land numb and frozen under its pall of snow, this song of the huskies might have been the defiance of life, only it was pitched in minor key, with long-drawn wailings and half-sobs, and was more the pleading of life, the articulate travail of existence. It was an old song, old as the breed itself—one of the first songs of the younger world in a day when songs were sad. It was invested with the woe of unnumbered generations, this plaint by which Buck was so strangely stirred. When he moaned and sobbed, it was with the pain of living that was of old the pain of his wild fathers, and the fear and mystery of the cold and dark that was to them fear and mystery. And that he should be stirred by it marked the completeness with which he harked back through the ages of fire and roof to the raw beginnings of life in the howling ages. Seven days from the time they pulled into Dawson, they dropped down the steep bank by the Barracks to the Yukon Trail, and pulled for Dyea and Salt Water. Perrault was carrying despatches if anything more urgent than those he had brought in; also, the travel pride had gripped him, and he purposed to make the record trip of the year. Several things favored him in this. The week's rest had recuperated the dogs and put them in thorough trim. The trail they had broken into the country was packed hard by later journeyers. And further, the police had arranged in two or three places deposits of grub for dog and man, and he was travelling light. They made Sixty Mile, which is a fifty-mile run, on the first day; and the second day saw them booming up the Yukon well on their way to Pelly. But such splendid running was achieved not without great trouble and vexation on the part of Francois. The insidious revolt led by Buck had destroyed the solidarity of the team. It no longer was as one dog leaping in the traces. The encouragement Buck gave the rebels led them into all kinds of petty misdemeanors. No more was Spitz a leader greatly to be feared. The old awe departed, and they grew equal to challenging his authority. Pike robbed him of half a fish one night, and gulped it down under the protection of Buck. Another night Dub and Joe fought Spitz and made him forego the punishment they deserved. And even Billee, the good-natured, was less good-natured, and whined not half so placatingly as in former days. Buck never came near Spitz without snarling and bristling menacingly.”
Jack London (12 januari 1876 – 22 november 1916)
De Hongaarse schrijver Ferenc Molnárwerd op 12 januari 1878 in een burgerlijk-joods gezin van Duitse afkomst geboren. Zie ook alle tags voor Ferenc Molnárop dit blog.
Uit: A Matter Of Husbands (Vertaald door Benjamin Glazer)
“EARNEST YOUNG WOMAN: No. I'll read it to you. [She opens it and reads mournfully] "My darling, Shan't be able to call for you at the theater tonight. Urgent business. A thousand apologies. Ten thousand kisses. Alfred." FAMOUS ACTRESS: Oh! EARNEST YOUNG WOMAN: I found it on his desk this morning. He probably intended to send it to the theater by messenger. But he forgot it. And I opened it. [She weeps.] FAMOUS ACTRESS: You mustn't cry. EARNEST YOUNG WOMAN: [Sobbing] Why mustn't I? You steal my husband and I mustn't cry! Oh, I know how little it means to you. And how easy it is for you. One night you dress like a royal princess, and the next night you undress like a Greek goddess. You blacken your eyebrows and redden your lips and wax your lashes and paint your face. You have cosmetics and bright lights to make you seem beautiful. An author's lines to make you seem witty and wise. No wonder a poor, simple-minded lawyer falls in love with you. What chance have I against you in my cheap little frock, my own lips and eyebrows, my own unstudied ways? I don't know how to strut and pose and lure a man. I haven't got Mr. Shakespeare to write beautiful speeches for me. In reality you may be more stupid than I am, but I admit that when it comes to alluring men I am no match for you. FAMOUS ACTRESS: [Without anger, slowly, regards her appraisingly] This is a very interesting case. EARNEST YOUNG WOMAN: What is? FAMOUS ACTRESS: Yours. EARNEST YOUNG WOMAN: Mine? What do you mean? FAMOUS ACTRESS: I mean that I never received a flower, or a letter, or anything else from your husband. Tell me, haven't you and your husband been getting on rather badly of late? EARNEST YOUNG WOMAN: Yes, of course. FAMOUS ACTRESS: You used to be very affectionate to each other? EARNEST YOUNG WOMAN: Why, yes. FAMOUS ACTRESS: And of late you have been quite cold? EARNEST YOUNG WOMAN: Yes.”
Ferenc Molnár (12 januari 1878 – 1 april 1952) Scene uit een opvoering in Brisbane, 2011
De Nederlandse dichter, schrijver en schilder Alain Teister (eig. Jacob Martinus Boersma werd geboren in Amsterdam op 12 januari 1932. Zie ook alle tags voor Alan Teister op dit blog.
Uit:Brief aan de eigenaar
“Als hulpverlening voor de lange zondagmiddagen, waar we werkelijk geen raad meer mee wisten, had een vriend ons een handige kaart doen verstrekken, die toegang gaf tot een landgoed dat ik voor het gemak, of eerder uit veiligheidsoverwegingen Eikenhof zal noemen. De kaart kon door dames en heren worden verworven mits zij van Nederlandse nationaliteit waren, van onbesproken gedrag en een soort meerderjarigheid bezaten: achttien jaar was de grens, alsof men op gezette tijden tegen het herfstrood van bomen en struikgewas kleine, onzedelijke films vertoonde. Ka en ik zijn duidelijk geen mensen voor bos, landgoed en wandeling. Maar ook niet, bleek, voor zondagmiddag, waar wij toch eens heftig verlangend naar hadden uitgezien: stille, warme middagen, samen lezend, beschermd door uitvluchten tegen allerlei mogelijk aankomende vrienden; de kachel zou zacht branden (wij stelden onze toekomstverwachtingen meestal in op een stervend na-seizoen), en tegen vijven besloop schemering de kamer; elkaar aankijken, en zo. Hoe aardig de boeken ook waren, die we hadden gekocht of uit bibliotheken haalden, we redden het niet. In hoeverre dat samenhing met de kwaliteit van ons huwelijk is niet zo eenvoudig na te gaan, maar wat vroeger een eiland van rust had geschenen (welke tien boeken zoudt u meenemen als u met uw vrouw op een onbewoond eiland zoudt geraken) werd nu een onrustig geschuifel, heen en weer lopen, de radio aan en uit draaien, het ‘niet hebben’. Ik zal hierover kort zijn, ook al omdat er verder niets over te zeggen valt dan dat het godvergeten afschuwelijke middagen werden, waarop we allebei het neerdrukkende gevoel hadden tekort te schieten, tegenover elkaar, tegenover onze lectuur ook wel; van beiden werd iets verwacht wat we niet uitspraken, maar wat nog wel duidelijk worden zal; ik dacht er vaak aan, dat ik in het café zou willen zitten, langzaam biljartend, kleine glazen jenever drinkend, met drie vier mensen zwijgend aan tafeltjes; schemerig zou het er al zijn, nu, een beetje geurend naar brouwersvaten, en dan terug naar Ka, die het eten klaar zou hebben.”
Alain Teister (12 januari 1932 – 6 februari 1979) Portret door Waldemar Post, jaren 1970
“I've decided to fall in love,' said Maddy Fisher. Cath nodded to show she was listening, but did not look up from her magazine. `I'm seriously serious. I'm too young to get married but I'm too old to be single. I need love.' `And sex,' said Cath. `Well, yes. But I'm not talking about a quick grope at a party. I'm talking about can't-eat can't-sleep crazy in love.' `Any idea who?' said Cath. `Not a single clue.' Outside the old coaching inn, on the broad grass verge beside the main road, there stood a large wooden camel. The camel was painted gold, and wore a curious smirk on its face. The inn was now a shop; more than a shop, an emporium, crammed with furniture imported from India and the Far East. It was called Caravanserai. But all those who stopped to explore its warren of exotic rooms knew it as the camel shop. Late one Wednesday afternoon in September, on the last day of the summer holidays, only three browsers remained as closing time approached: an elegant middle-aged woman and two very good-looking young men, her sons. The woman was intent on a display case of silver and coral necklaces. The older and more handsome of her two sons was sprawled in a teak planter's chair, his long legs stretched out and his eyes closed. The younger son wandered off to explore on his own. Up a flight of broad stairs hung with winking mirrors framed in fruitwood, through the high-windowed front room crammed with lacquered Ming Dynasty wedding cabinets, he made his aimless way at last to a back room that was given over to a display of cushions, textiles and rugs. He stood in the doorway and gazed into the cave of colours. A central skylight made of stained glass streamed crimsons and purples and golds on to bolts of glittering fabric. Beds of Indonesian bangsat wood draped in rainbow weaves crowded against chaises longues inlaid with patterns of rosewood acacia, on which plump cushions were piled in bright profusion. The room was a nest for an oriental princess. It was also Maddy Fisher's special place. Unseen at first by the visitor, Maddy was curled up on the bed, screened by a curtain of mirror-fabric. She heard the approaching footsteps and frowned in irritation, quietly closing the laptop that lay on the bed beside her.”
William Nicholson (Tunbridge Wells, 12 januari 1948)
„Mein Vater war der Anfiihrer der Opposition in einem Staat, der offiziell keine Opposition zuließ. Mein Vater hat Gedichte geschrie-ben, mein Vater hat Bücher geschrieben. Ich bin Elektriker von Beruf, ich habe Bühnenbild studiert, habe als Reinigungskraft gearbeitet. Ich habe Bilder gemalt, Theaterstücke geschrieben, ein paar Gedichte auch, einen Roman bisher. Ich habe Musik gemacht, Musik komponiert. Ich bin zum Verfassungsrichter geworden. Ich habe für den Bundestag kandidiert. Ich bin Herausgeber einer Zeitschrift. Und das ist Havemann. Vielleicht in meinem Falle schon Havemann im Delirium, in einem Zuviel an Have-mann. Aber Havemann, denn Havemann bedeutet: sich nicht auf eine Sache festlegen wollen, sich nicht auf eine einzige Sache festlegen können. Aber aus Havemann wird auch dann erst richtig Havemann, wenn sich Havemann mit Nicht-Havemann verbindet. Mein Großvater hat eine ad-lige junge Dame geheiratet, eine Malerin. Mein Vater hat eine Karin von Bamberg geheiratet, meine Mutter. Eine Kriegerwitwe. Die Frau eines U-Boot-Kommandanten, der im Atlantik verblieben ist. Und ich, ich habe eine Französin geheiratet, eine junge Frau aus der französischen Provinz, der mittellose Künstler hat sich mit einer Frau zusammengetan, die in einer gutbürgerlichen Familie groß geworden ist, der Atheist Havemann hat sich mit einer Katholikin zusammengetan, und das ist Havemann. Sich mit Nicht-Havemann zu verbinden, das ist Havemann. April 2oo6, an einem Wochentag, morgens früh, Viertel nach sechs, kurz vor halb sieben. An einer Bushaltestelle, an der Bushaltestelle, an der ich immer einsteige, um von meinem Atelier, meinen Arbeitsräumen am Kottbusser Damm, zur Wohnung, unserer Wohnung, der der Familie Havemann, in der Schleiermacherstraße zu fahren. Das kann doch nicht wahr sein. Ich glaub, mich tritt ein Pferd — nein, kein Pferd weit und breit zu sehen, in Berlin doch nicht.“
« Il était une fois un Roi et une Reine, qui étaient si fâchés de n'avoir point d'enfants, si fâchés qu'on ne saurait dire. Ils allèrent à toutes les eaux du monde ; voeux, pèlerinages, menues dévotions, tout fut mis en oeuvre, et rien n'y faisait. Enfin pourtant la Reine devint grosse, et accoucha d'une fille : on fit un beau Baptême ; on donna pour Marraines à la petite Princesse toutes les Fées qu'on pût trouver dans le Pays (il s'en trouva sept), afin que chacune d'elles lui faisant un don, comme c'était la coutume des Fées en ce temps-là, la Princesse eût par ce moyen toutes les perfections imaginables. Après les cérémonies du Baptême toute la compagnie revint au Palais du Roi, où il y avait un grand festin pour les Fées. On mit devant chacune d'elles un couvert magnifique, avec un étui d'or massif, où il y avait une cuiller une fourchette, et un couteau de fin or garni de diamants et de rubis. Mais comme chacun prenait sa place à table, on vit entrer une vieille Fée qu'on n'avait point priée parce qu'il y avait plus de cinquante ans qu'elle n'était sortie d'une Tour et qu'on la croyait morte, ou enchantée. Le Roi lui fit donner un couvert, mais il n'y eut pas moyen de lui donner un étui d'or massif, comme aux autres, parce que l'on n'en avait fait faire que sept pour les sept Fées. La vieille crut qu'on la méprisait, et grommela quelques menaces entre ses dents. Une des jeunes Fées qui se trouva auprès d'elle l'entendit, et jugeant qu'elle pourrait donner quelque fâcheux don à la petite Princesse, alla dès qu'on fut sorti de table se cacher derrière la tapisserie, afin de parler la dernière, et de pouvoir réparer autant qu'il lui serait possible le mal que la vieille aurait fait."
Charles Perrault (12 januari 1628 – 16 mei 1703) Portret door Philippe Lallemand, 1672
