De winter laat zich eventjes voelen. Het wordt vroeg donker en de temperatuur daalt. Voor mij hoeft dat niet echt want ik heb niet direct iets met de winter. Kou, sneeuw, ijs, gladheid… ik moet er niets meer van hebben . Dat was vroeger wel anders. In de tijd dat ik nog een klein Natoken was, vond ik dat juist heel mooi. Spannend ook wel. Het kon me niet vroeg genoeg gaan vriezen en sneeuwen. Vooral sneeuwval in de avonduren vond ik prachtig. Er heerste dan een serene rust, de omgeving lichtte op. Dan zat ik met mijn neus tegen het raam gedrukt te kijken naar de neerdwarrelende sneeuwvlokken. En als ik dan de volgende ochtend naar buiten stapte en bij elke voetstap de sneeuw onder mijn botten hoorde knisperen, genoot ik met volle teugen. En dan ging ik samen met mijn zus een lange glijbaan maken. Dan werd eerst de sneeuw stevig platgetrapt en daarna aanloopjes en glijden maar. Langzaam maar zeker verscheen er dan een spiegelgladde ijsbaan. Het was dolle pret.
Maar ja, dat was toen. Inmiddels meer dan een halve eeuw geleden. Met het klimmen der jaren ben ik steeds minder van de winter gaan houden. Het gekke is dat ik het eigenlijk wel mooi vind als het sneeuwt. Er heerst dan nog altijd een serene rust en de omgeving licht mooi op. Maar ik zit niet meer met mijn neus tegen het raam gedrukt te kijken naar de neerdwarrelende sneeuwvlokken. Dat ik dan geen glijbaan meer maak in mijn tuin, vind ik niet erg ook die behoefte heb ik allang niet meer hoewel.... Ik heb me er toch ook een paar weken terug op betrapt dat ik nog even probeerde of de sneeuw wel glad genoeg was...Toch nog een restantje van vroeger? 
|