GEKNIELD
zat ik aan de voeten van de Vrouw die ja zei toen ze ook neen had kunnen zeggen, waarna een engel een ander gezocht zou hebben, want God kent maar al te goed de zwakheid van zijn kinderen.
Uw wil geschiede, zie ze, ook al voelde ze dat ze met de woorden van de engel ook alle pijn en lijden ontving die bij haar lot hoorden; ook al konden de ogen van haar hart haar geliefde Zoon zien die het huis zou verlaten, en de mensen die Hem zouden volgen en daarna ontkennen.
Uw wil geschiede, zei ze, zelfs als moest ze, op het meest heilige moment van het leven van een vrouw, temidden van dieren in een stal Hem ter wereld brengen, want zo wilde het de Heilige Schrift.
Uw wil geschiede, zei ze, zelfs toen ze bezorgd haar Zoon in de straatjes aan het zoeken was, Hem tenslotte in de tempel vond, en Hij Haar vroeg Hem niet te storen want Hij moest andere plichten en taken vervullen.
Uw wil geschiede, ook al wist ze dat ze Hem de rest van haar dagen zou blijven zoeken, terwijl haar hart doorboord werd met het zwaard van de smart en ze ieder ogenblik voor zijn leven vreesde, want ze wist dat Hij werd vervolgd en bedreigd.
Uw wil geschiede, ook al slaagde ze er niet in, toen ze Hem midden in de menigte vond, om dicht bij Hem te komen.
Uw wil geschiede, ook al liet haar Zoon, toen zij iemand vroeg Hem te zeggen dat zij daar was, haar zeggen: Mijn moeder en mijn broers zijn zij die met Mij zijn.
Uw wil geschiede, ook al vluchten ten slotte allen en bleven alleen zij, een andere vrouw en een van hen bij het kruis achter, waarbij ze de hoon en de lafheid van zijn
vrienden moest verdragen: UW WIL GESCHIEDE.
Geknield zat ik voor het beeld van de Vrouw, mijn Hemelse Moeder, in die holte van de grot wanneer alle bedevaarders weg waren en toen één jongeman naar de rots holde, ze hulpeloos aanrakend, vragend en smekend naar een laatste woord van redding, zijn blik gericht op het verlichte beeld alsof Zij zo naar hem toe zou stappen. Vandaag nog zie ik dat vertrouwen voor me. Geknield zit ik telkens opnieuw wanneer ik te Dadizele kom en me echt als kind van Haar thuis voel, zo voor haar beeltenis die niet langer een beeld is maar
. Hoe zeg je dat wanneer er geen woorden meer zijn, maar enkel een Ware Aanwezigheid?!
Mag ik jullie allen van harte een deugddoende meimaand toewensen
langs Vlaamse wegen, meikapelletjes, maar vooral in volle overgave en vol vertrouwen in Haar, de vrouwelijke kant van God.
. (geïnspireerd naar Paulo Coelho en de mooie momenten te Lourdes)
Waarom ik dit hier en nu schrijf is niet meer dan een liefelijke genadevolle plicht die me roept dit nu te doen.
Maarten
p.s. Zou dit artikel nooit verschenen zijn? Staat in mijn archief onder "1999" en toen was ik nog niet eens begonnen met bloggen. Het artikel heb ik hier wel achtergelaten voor zover mijn geheugen strekt. Dus een late meimaaand of juis op tijd voor oktober, de rozenkransmaand?! Ja, ik kom blijkbaar nogal vaak bij Maria uit, bewust of niet.
|