Wij beseffen anno 2010 al te weinig – verwend als we zijn – wat we te danken hebben aan die sterke mannen en vrouwen die Vlaanderen vanuit hun christelijk engagement hebben uitgebouwd tot wat het vandaag is: een open en verdraagzame samenleving met veel ruimte voor initiatief en grote solidariteit.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tot in de kleinste dorpen van Vlaanderen hebben deze mensen muziek-maatschappijen, vrouwenverenigingen en jeugdbewegingen opgestart, vergaderzalen en parochiale centra gebouwd, kleuter- en later onderwijs opgericht en uitgebouwd. Steeds stonden zij klaar om medemensen in nood bij te staan, studieadvies te geven, beroepskeuzes te oriënteren. Ze waren relatiebemiddelaar, vertrouwenspersoon, ombudsman “avant la lettre”.

In alle steden van Vlaanderen hebben deze mannen en vrouwen middelbare scholen opgericht en ziekenhuizen gebouwd. Zij boden als allereersten – toen er nog geen ministerie van welzijn was – opvang voor daklozen, personen met een handicap, alcohol- en drugsverslaafden of psychiatrische patiënten.

Ook vandaag zijn ze niet zelden de drijvende kracht achter nieuwe vormen van hulpverlening in stads- en dorpsbuurten. Vanuit hun sterk sociaal engagement is ook vandaag hun rol in de individuele begeleiding van de mensen van wezenlijk belang.

Zingeving, keuzes maken, zieken- en stervensbegeleiding, alle dagen staan zij ter beschikking.