Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er houdt me al een paar dagen iets bezig dat niet in woorden te vatten is of juist wel misschien; het is iets wat niet op het gelaat van een mens is af te lezen maar waardoor hij op één of andere manier levenslang kreeg en dan denk ik concreet aan die groep mensen die op het eerste zicht er heel normaal uitzien, blijkbaar ook gewoon functioneren op het werk of in relaties, maar die vanbinnen een diepe pijn met zich meedragen en die niet gezien wordt dan door enkele vertrouwelingen en dan nog ... Ik heb het - en ik weet dat ik hier een sprong maak (maar wel heel bewust) van de gedichten die ik recent publiceerde - over mensen met epilepsie,mensen met autisme, mensen in een depressie... Het zijn één voor één mensen waarvan je meestal niet ziet dat ze een zware last meedragen maar ZIJ voelen het wel, de één al meer dan de ander, maar uiteindelijk levenslang! Die mensen VOELEN gewoon dat ze ergens niet thuishoren. Ik beperk me maar tot deze "categorieën" maar bij elk van deze is er vroeg of laat dat gevoel van machteloosheid, van hulpeloosheid, ja, van AFHANKELIJKHEID, ... van niet-meer-meeetellen. Vooral wanneer die mensen ouder worden stijgt nog de afhankelijkheid. Laat me maar beperken tot epilepsie en autorijden. De "patiënt" is afhankelijk van de goodwill van familie, buren, kennissen om ergens te kunnen meerijden, want openbaar vervoer is er slechts tot een bepaald uur. Er mag bijvoorbeeld ook niet gedronken worden ... en al deze zaken tezamen zorgen er op de duur voor dat je er niet echt bijhoort; je krijgt een stempel mee want altijd hulp van anderen moeten aanvaarden geeft je op de duur een minderwaardigheidsgevoel. Zo is er bijvoorbeeld meer tijd nodig om nieuwe zaken eigen te maken en in een wereld waar je pas je mannetje kan staan als je goed weg kan met de pc wordt dat een hele klus. "Kan hij dan niets alleen?" hoor ik de modale burger al denken! Gevolg is dat men niets meer durft vragen en er langzaam een faalangst groeit. En dan kan betrokkene meestal niet uitleggen waarom hij dit niet kan of mag, want dan krijg je zeker een etiket opgeplakt. Want hoe leg je uit als epilepsiepatiënt je (plots) abscences krijgt tijdens een (voor de toehoorder) een gewoon gesprek?! De psychologische gevolgen op de werkvloer zijn niet min maar worden door menig diensthoofd of zelfs directielid niet erkend of herkend. En het zijn precies deze mensen die het best presteren, zeer correct en punctueel zijn, maar de "traagheid" (althans zo zien de werkgevers het!) van hen geeft soms een indruk van niet-willen of niet-kunnen wat uiteindelijk tot zeer nefaste gevolgen kan leiden! Ook collegae staan meestal niet stil bij het gedrag van die persoon omdat hij er uiterlijk zo gewoon uitziet en ook handelt als een ander, maar ze nemen wel in stilte afstand van die persoon wanneer zich hoe langer hoe meer symptomen voordoen, ook al gaat het om hele kleine dingen, maar in een machowereld die dan nog eens prestatiegericht is worden deze mensen al vlug als doetjes afgedaan ... tenzij ze kunnen "gebruikt" worden voor de minder aangename taken. Later misschien meer hierover, maar in de week van de geestelijke gezondheidszorg en denkend aan een paar blogvrienden is het passend ook hier een opening te maken naar hen die in stilte lijden onder een niet geziene last, levenslang! "Steeds hulp van anderen moeten aanvaarden" ... lees ik hier toevallig naast me ... maar dan wel in een artikel over armoede. Willen we het allemaal niet grondig anders voor en met elkaar?!
Reacties op bericht (2)
21-12-2008
re "geestelijke gezondheid
"Lieve Maarten,
Ik kwam al surfend op jouw site en ben onder de indruk van de dingen die je schrijft. Ik ben Marina en woon in de Flevopolder. Vooral het schrijven over "geestelijke gezondheid" trof me heel erg. Ik heb zelf epilepsie en herkende exact wat je daar schreef. Het moeten zwijgen om niet helemaal afgewezen te worden. Het onbegrip. Ik vind je een fantastisch mens en ben blij eens iemand gevonden te hebben van dit kaliber. Ik wens je hele fijne feestdagen en..... alle geluk van de wereld en daarboven, want dáár gaat het om. Ik weet zeker dat jij dat geluk vindt!
Groetjes, Marina.
21-12-2008 om 16:23
geschreven door marina
17-10-2006
en zo is het
lieve groetjes karin
17-10-2006 om 23:53
geschreven door Karin
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
