|
Net gelezen in een thriler:
Toen hij haar pas leerde kennen, twijfelde hij geen moment aan een beetje ‘’vreugde” te brengen in haar “beklagenswaardige” bestaan met een etentje of een kleine attentie. Nadien aarzelde hij niet om haar smeekbedes te voldoen. Ook al waren het op de duur nog nauwelijks gecamoufleerde eisen.
Toen het grillen werden, was het te laat. Het was vanzelfsprekend geworden dat hij in alles toestemde wat ze vroeg. Vanaf dan kon hij alleen maar jaknikken om haar niet kwijt te raken. Het was toegeven of weer alleen te zijn. Haar willetje volgen of van vooraf weer op jacht moeten naar een nieuwe vriendin.
Nochtans was het dubbel. Hij wilde haar niet kwijt, maar zij zou hem ook nooit hebben laten gaan; en dan na enige reflectie: Maar dat wist hij niet. Dat zou hij pas beseffen als hij toegaf dat ze alleen op zijn geld uit was.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
