|
Samen schreien doet goed. Samen de tranen de vrije loop laten geeft verlichting. Tranen schreien heeft altijd iets religieus, iets heiligs. Tranen zijn een gave, een Godsgeschenk in vreugdevolle en bittere uren. Zij komen uit de diepte van het hart en uit de hoogte als een genade van God. Soms denk ik dat er geen authentieker religieus gebeuren is dan daar waar samen tranen worden geschreid en ook weer worden uitgewist.
Er is – zo denk ik – geen mens op aarde te vinden die nooit ‘ns tranen in z’n ogen heeft gehad, tranen van vreugde of tranen van verdriet.
Tranen zijn inherent aan ons menselijk bestaan.
Deze dingen moeten mij dan ook van het hart, omdat ik in de praktijk zo vaak meemaak, dat omstanders op droeve momenten zulke – overigens goed bedoelde – onzinnige dingen zeggen: ”Ben toch ‘ns flink…… Gedraag je niet als een kind….. Er is nu genoeg gehuild….. enz. Op echte droevige en verdrietige momenten is het vaak het beste aan de zijde van iemand te zwijgen, te luisteren en te delen, de pijn mee te dragen en de tranen op te vangen. Wij, mensen die aan de kant staan, willen altijd maar kletsen en adviseren in plaats van iemand de kelk volledig, met alle pijn, te laten leegdrinken. Wij kunnen ons zo moeilijk bescheiden en hulpeloos opstellen, d.w.z. gewoon naast iemand gaan staan en niet boven iemand als de reddende engel die uit de hemel is komen vallen.
Er zijn voor vele dingen en voor vele momenten geen kant en klare recepten. Soms moeten we de moed kunnen opbrengen om de tranen en de tijd, en ook O.L. Heer, kansen te geven.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
