|
Ons Guinees biggetje is gestorven.
Niets sensationeels. Elke dag sterven er.
Maar het was een lief beestje.
Onvermoeibaar huppelde het over zijn wiel,
kroop in het zagemeel,
rende opnieuw over het rad.
Een kort leven lang.
Nu is het dood.
Van honger?
Van eenzaamheid, denk ik.
Alleen in een hokje,
ook al heb je een alleraardigst wiel,
is toch niet alles.
Ook niet voor zo'n biggetje.
Sterft er een, dan wordt het vervangen.
Het rent en knaagt en draait en kruipt
onder het zagemeel. Men geeft het eten.
Kijk hoe plezierig, zegt men.
Men versiert het hokje met allerhande spullen.
Kijk eens hoe het zich amuseert, zegt men.
En dan wordt men het gewoon. Vergeet het.
Ach, ja, we hebben nog zo'n marmotje...
En plots ontdekken we: het is dood.
Spijtig zeggen we. Had het nou echt te weinig eten?
Kijk, het zit onder het zagemeel, zegt men.
Weggekropen. Van verdriet? Van eenzaamheid?
Waarom kruipt zo'n Guinees biggetje
nu in godsnaam onder het zagemeel om daar te sterven?...
Gedaan ermee.
Een ander neemt je hokje.
Een ander loopt in je wiel.
Een ander kruipt onder het zagemeel.
Hé, zegt men, een ander!
En dat is al veel, zo men dat ziet!
BRUYNINCKX WARD. Advents- en Vastenbezinning.
Kipdorp 30, Antwerpen.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
