Dat stond op de voorzijde van de uitnodiging voor het feest van de 60-jarigen uit de lagere scholen van Dadizele, zowel meisjes als jongens. 45 mensen zijn op deze uitnodiging ingegaan. Het werd een feestelijke namiddag en avond. We schrijven 17 oktober. De gewoonte werd meteen doorbroken om deze bijeenkomst enkel 's avonds te houden. Het gaf iedereen dan ook ruimschoots de kans met de ander een praatje te slaan, ook met de meegekomen partners.
We verzamelden om 14.30 u bij het beeld van de Pompeschitter waar ons onmiddellijk een glaasje jenever werd aangeoden, een ideaal idee want zo was meteen het ijs gebroken!
Nadien werden we gegidst om de kerktoren van de basiliek te beklimmen via een kronkelende, soms steile trap, metaal, hout, een stuk ladder. Hoe lastig ook, het uitzicht was bijzonder. Pas toen beseften we hoe groen de omgeving nog is. We vernamen dat die groene cirkel nog zou worden uitgebreid en beschermd. Eens bijna boven waren we versteld van hoeveel plaats er was op de verdiepingen. Je kon de werking van de drie klokken zien, en precies dan luidden die klokken om 15.00 u. Om direct doof te worden. Nog even van het uitzicht genieten op de wandeling rond de toren, juist onder het uurwerk. En toen kwamen de eerste herinneringen naar boven, zeker omdat we zicht hadden op de meisjesschool waar allen eigenlijk ook hun kleutertijd hadden doorgebracht.
Na voorzichtig de afdaling te hebben ingezet wat geen sinecure was, wandelden we naar de lagere meisjesschool waar de huidige directeur ons verwekomde. Op zich waren de lokalen maar weinig veranderd. De speelplaast deed terugdenken aan hoe we tijdens een pauze destijds melk mochten/moesten drinken.. Ook een paar beelden van zusters doken ook op.
Eens binnen de klas viel ons op dat er van een klassiek bord geen sprake meer is, maar er staat daar een flatscreen dat gebruikt wordt, ook voor het opgeven van taken. Die taken kunnen voor elk kind anders zijn, afzonderlijk van zijn mogelijkheden. De kindjes hebben dan ook een soort tablet voor zich.
Na deze uitleg stapten we naar de jongensschool die toch ver van de meisjesschool gelegen is. Het weer was niet echt goed, maar goed genoeg om het met elkaar te hebben over toen, maar ook over familie, overlijdens .. Het is in elk geval veel beter dan in de avond samen te komen en waar je de ganse tijd met zelfden samen zit.
Na het bezoek aan de jongensschool, en om de tussentijd te overbruggen voor het feestmaal, bezochten we samen het plaatselijke, doch zeer uitgebreide oorlogsmuseum. Eindelijk tijd voor een koffie of een biertje. En gezien één van ons familie had die een plaatselijk café uitbaat, zijn we daar ook maar eens binnen gegaan. Het moment om mailadressen uit te wisselen.
Tegen dan werd het de hoogste tijd om onze voeten onder tafel te schuiven voor een lekker maal. Tijdens en tussen de gangen werden we vergast op een paar optredens van flamingodanseressen in typische klederdracht. Noem het gerust een Spaanse avond.
Al dachten we op voorhand dat het wel een zeer lange dag zou kunnen worden, de tijd vloog en we hebben bijna samen twaalf uur rondgemaakt. Natuurli!jk kon een groepsfoto niet ontbreken. En bij leven en welzijn gaan we misschien met zijn allen naar Duitsland waar een klasgenoot woont.
|