Goeie vriend, buur of toevallige voorbijganger,
eindelijk al te lang geleden dat ik hier nog een berichtje achterliet, maar het mag ook geen dwang zijn. De voorbije meimaand mocht wel meer inspiratie gegeven hebben tot wat schrijfsels, maar dan was het eens bloedheet en even later was het weer te koud of moest ik pc uitschakelen wegens aanhoudend onweer. En dan tussen twee vlagen door dan maar zien wat gras af te rijden of het onkruid wieden dat zich ineens rijkelijk had gezaaid. En waar zijn de bloemen van het voorjaar gebleven? En waren ze daar dan toch werden ze met één windurk neergehaald; zie ze liggen, de mooie ontplooiende blauwe Iris ... als een geknakt riet. Maar een geknakt riet mag je niet breken, dan maar hopen dat de Iris nog tot bloei kan komen ... denkende aan zovele mensen die als een geknakt riet door moeten gaan, hetzij door hun werkomgeving of in hun relatie. Velen geven nog om dat geknakte riet, de geknakte Iris, de aftgerukte Geranium, maar helaas wordt het riet achtellos getrapt, soms niet eens weggeworpen! Ja, dat is de wereld waarin wij leven! En toch ... dan denk ik terug aan de Indische vriend waarover ik eerder iets achterliet. De mens die het in het Westen nooit heeft gezien kan niet begrijpen dat in het eigen gezin, binnen de eigen familie mensen worden gekraakt. .... In ons landje gaat het over postjes, in de politiek zeker, maar in het werk nog meer, en helaas helaas in onze kerken, ja met kleine K waar men probeert via cursussen Theologische Academie en Christelijk Vormingswerk mensen warm te maken voor de nieuwe evangelisatie ... allemaal mooi tot je ook daar moet vaststellen als toevallige toehoorder hoe de postjes binnen de lekenkerk worden verdeeld, herverdeeld ... omwille van de wedde. Och arme! Zalig zij ... Ja, beste deze regels zijn in een notedop wat me overkwam de afgelopen dagen ... dus maar beter even weg van de pc en terug naar boeiene romans.
|