“En belooft gij uw kind trouw te blijven, waar het ook moge gaan, xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

steeds indachtig dat het uit God geboren is?”

Dat is de derde vraag aan doopouders in onze kerk.

“De moeilijkste,” zeggen die doopouders vaak.

Ik knik dan, en vertel nog wel eens het verhaal

van die jongen in het Alkmaarse Huis van Bewaring.

Hij had het nodige op zijn kerfstok,

een gruwelijke affaire was het,

de kranten stonden er vol van.

Toen het vooronderzoek was afgesloten,

mocht hij voor het eerst bezoek ontvangen.

Zijn va­der weigerde te komen,

hij wilde die jongen niet meer zien.

Hij is mijn zoon niet meer, zei die vader

en ik kon me dat wel voorstel­len.

Zijn moeder kwam wel, en om het voor haar en voor die jongen

misschien iets gemakkelijker te maken,

was ik in plaats van een bewaarder bij dat eerste bezoek aanwezig.

Het was hart­verscheurend.

Toen de bezoektijd voorbij was, werd de jongen weer ge­haald.

“Ik kom zo bij je op cel,” zei ik,

want ik wilde eerst even die moeder uitlaten, al die deuren door.

Deur open, deur op slot, deur open, deur op slot,

deur open, deur op slot,

al die sluizen voordat je weer buiten bent,

onder de bomen van de Alkmaar­der Hout.

De moeder en ik liepen door de holle gang.

“U hebt het zeker wel gelezen in de krant?” zei ze.

Een grote volksvrouw. Ze zag er slecht uit.

“Ja,” zei ik. “Afschuwelijk.”

“Het is allemaal waar,” zei ze.

Ik dacht: wat dapper, om het niet te ontkennen

en om de schuld niet af te schuiven op verkeerde vrienden of zo.

“Het is allemaal waar. Maar het is toch mijn jongen.”