We hebben het allemaal al eens ondervonden, heel dicht bij maar ook veraf; dat haast machteloos staan wanneer we een ander echt willen helpen en/of richting geven, maar dan moeten toezien dat ondanks onze gemeende inspanningen en oprecht en goedbedoelde woorden, we die ander blijkbaar niet kunnen helpen, hoe graag en hoe onmiddellijk ook. Dat valt soms heel erg zwaar, zeker wanneer je de betrokkene beter kent of hebt leren kennen, en dan denk ik hier heel concreet aan mensen uit blogland, maar er is nu eenmaal ook een gezegde dat zegt " als helpen geen hulp is ".xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Meestal klampen zulke mensen zich aan iemand vast, bewust of onbewust, al dan niet met tal van eisen en verlangens, soms onuitgesproken maar zo tastbaar aanwezig....en dan komt het verhaal over de hand en het zand....Ja dan moeten we soms, met pijn in het hart, die mensen voor even loslaten zonder ze evenwel te willen vergeten; zal je beslist ook wel kennen, al doet het geen deugd eens je de ander hebt toegelaten in je leven. Waar heb ik dat nog geschreven toen ik ooit die arme schilder letterlijk in mijn huis en ook in mijn hart opnam. Maar dan heb je zoals deze man en anderen die ik hier leerde kennen ook bodemloze mensen ...we kunnen niet iedereen helpen, - laatste moet ik zelf nog altijd leren - ...daar is wederzijds begrip en nog zoveel meer voor nodig.... noem het liefde en nabijheid, maar zorg ook nog voor een eigen leefbaar leven, want pas wanneer u zich goed voelt in eigen vel kan je plaats en ruimte scheppen voor de ander.
Om geen misverstanden te laten ontstaan, geachte, deze tekst is gebaseerd op een samenraapsel van echte verhalen uit 2007 van meerdere mensen en hun eigen raadgeving, met mij persoonlijk gedeeld. Laat ons elkaar maar verder helpen waar we kunnen met het inzicht dat er wél een grens is tussen wat we willen en slechts kunnen.
|